บทที่ 251
คำพูดของหลิวเสี่ยวอิงทำให้ซุนเหว่ยรู้สึกว่าไม่มีภัยคุกคามโดยธรรมชาติอยู่แล้ว “ฮ่าฮ่า………ตีผมให้ตายงั้นเหรอ? คุณกำลังล้อเล่นอะไรอยู่?”
สิ่งที่มีอยู่ในห้องเหมาเป็นของเล่นทางเพศทั้งหมด นอกเหนือจากนั้น ก็คือหมอนนุ่มๆที่อยู่ในมือของหลิวเสี่ยวอิงแล้ว และยังจะตีเขาให้ตาย มันไม่ใช่เรื่องตลกแล้วมันจะคืออะไร?
หลี่เสว่ถูกหลิวเสี่ยวอิงผลักออกไปในตอนเมื่อกี้นี้ และเธอก็ล้มลงไปนั่งที่โซฟาอีกด้านหนึ่ง ซึ่งยังห่างจากซุนเหว่ยอยู่บ้าง แต่เมื่อเห็นท่าทางของ ซุนเหว่ย ก็น่ารำคาญ และอยากจะไปปกป้องหลิวเสี่ยวอิง
ซุนเหว่ยมองไปที่หลี่เสว่ และพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณว่าผมควรมีเพศสัมพันธ์กับคุณก่อนดี? หรือควรจะเอาเธอก่อนดี?”
หลิวเสี่ยวอิงกล่าวด้วยความรังเกียจ “อย่าฝันไปเลย มิฉะนั้นไป๋ยี่เฟยจะไม่ปล่อยคุณไว้แน่ๆ!”
เมื่อใดก็ตามที่พูดถึงไป๋ยี่เฟย ซุนเหว่ยก็เริ่มรู้สึกโกรธทันที “เขาไม่รู้เลยว่าพวกคุณอยู่ที่ไหนกัน ยังจะคาดหวังว่าจะให้เขามาช่วยพวกคุณงั้นเหรอ? ฮึ่ม! ถึงเขาจะรู้ แต่ก็สายไปแล้ว!”
หลังจากซุนเหว่ยพูดจบ เขาก็ไม่อยากพูดอะไรอีกต่อไป จึงวิ่งเข้าหาหลิวเสี่ยวอิงโดยตรง
แต่ในขณะนี้ หลี่เสว่ถือแก้วไวน์ของซุนเหว่ยในเมื่อกี้นี้ไว้ในมือ และโยนมันออกไป
แก้วไวน์โดนหน้าผากของซุนเหว่ยพอดี และจู่ๆไวน์แดงในแก้วไวน์ก็ทะลักออกมา ไหลตามแก้มของซุนเหว่ยจนสุด
และซุนเหว่ยก็ถูกปากของแก้วไวน์กระแทก และเจ็บไปครู่หนึ่ง ไม่เพียงแค่นั้น มีไวน์แดงหลายหยดก็กระจายเข้าตาเขา เขาก็ปิดตาด้วยมือทันที
เมื่อเห็นสิ่งนี้หลิวเสี่ยวอิงก็ดึงหลี่เสว่และวิ่งไปที่ประตูทันที
“วิ่งเร็วเข้า!”
ซุนเหว่ยตอบสนองกลับมา อดทนต่อความเจ็บปวดในดวงตาของเขา และต้องการจะจับคน แต่หลิวเสี่ยวอิงและหลี่เสว่ได้วิ่งออกไปห้องข้างนอกแล้ว
“กันพวกเขาไว้!” ซุนเหว่ยตะโกนดังๆไปหนึ่งคำ
พี่น้องที่เฝ้าประตูก็บุกเข้ามาทันที และล้อมหลี่เสว่และหลิวเสี่ยวอิงไว้
ซุนเหว่ยเดินไปต่อหน้าหลิวเสี่ยวอิงและพูดว่า “ที่กูชอบมึงนั้นมันเป็นพรของมึง มึงก็ยอมให้กูขึ้นซะดีๆ ถ้าไม่อย่างนั้นแล้วก็………”
“กูจะเล่นมึงต่อหน้าของไป๋ยี่เฟย!”
ในเวลานี้หลิวเสี่ยวอิงทำอะไรไม่ถูก หรือว่าจะถูกแปดเปื้อนแล้วจริงๆหรือ? ไม่มีใครมาช่วยพวกเขาเลยเหรอ? ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? เธอไม่อยากที่จะถูกแปดเปื้อน!
เมื่อคิดดูแล้ว หลิวเสี่ยวอิงมีร่องรอยของความมุ่งมั่นในใจของเธอ ถ้าซุนเหว่ยจะเล่นของจริงแล้วก็ เธอจะฆ่าตัวตายทันที!
อย่างไรก็ตามในขณะนี้ หลี่เสว่ที่ถูกคนจับไว้ก็ตะโกนร้องออกมา หลุดพ้นจากพันธนาการ และรีบวิ่งเข้าหาซุนเหว่ย “ห้ามรังแกพี่สาวของฉันนะ!”
ซุนเหว่ยไม่ได้สังเกตเห็น ความแรงของหลี่เสว่นั้นไม่เล็กนัก และก็กระแทกซุนเหว่ยลงกับพื้นโดยตรง
“เชี่ย!” ซุนเหว่ยนั่งลงบนพื้น อ้าปากด้วยความเจ็บปวด
ในเวลาเดียวกัน หลังจากที่หลี่เสว่วิ่งเข้าไป ก็ถูกคนข้างหลังจับตัวกลับไปทันที และจับตัวกดไว้แน่นๆ
หลังจากที่ซุนเหว่ยยืนขึ้น เขาก็เดินไป ตบหน้าของหลี่เสว่
“พาฟ!”
ตอนแรกก็ถูกหลี่เสว่กระแทกหน้าด้วยแก้วไวน์ และตอนนี้ก็ถูกชนอีกครั้ง และความโกรธของเขาที่มีต่อหลี่เสว่ก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว “ไอ้เหี้ยเอ้ย! วันนี้กูต้องจัดการกับมึงให้ได้!”
หลังจากนั้น ซุนเหว่ยก็บีบคางของหลี่เสว่ และ “พาฟๆ” ตบไปสองที
หลี่เสว่อดทนไม่ได้ที่จะร้องไห้น้ำตาไหล และคร่ำครวญ
มือของซุนเหว่ยที่กำลังยกขึ้นมาอีกครั้งก็หยุดลงชั่วขณะ
แต่เดิมหลี่เสว่ก็สวยมากอยู่แล้ว หลังจากถูกตบไปสองที ก็มีรอยแดงที่แก้มทั้งสองข้าง นอกจากนี้ดวงตาของหลี่เสว่ยังเป็นสีแดงเล็กน้อย และยังมีน้ำตาเล็กน้อยที่มุมดวงตาของเธอ รูปลักษณ์ที่น่าสงสารนี้ ทำให้คนรู้สึกถึงความสวยงามที่ทรมานอีกแบบ
ความงามนี้จะทำให้ผู้ชายตื่นเต้นและคลั่งไคล้มากขึ้น
สายตาของซุนเหว่ยที่มีต่อหลี่เสว่เปลี่ยนไป กลายเป็นคนเลวร้ายและลามกมากขึ้น
เขาแทบรอไม่ไหวที่จะอยากได้หลี่เสว่ “ทำให้เธอเป็นลมไป!”
เมื่อได้ยินคำนี้ น้องๆของชิงหยูก็พยักหน้า น้องคนหนึ่งยื่นไม้ในมือให้กับคนที่จับหลี่เสว่ไว้
ชายคนนั้นรับไม้ไป และถือไม้ขึ้นมา และตีเข้าที่หลังคอของหลี่เสว่
ในเวลาเดียวกัน ประตูห้องส่วนตัวก็ถูกเปิดออก และไป๋ยี่เฟยและไป๋หู่ก็เข้ามา
“เสว่เอ๋อ!”
ชายคนนั้นยกมือขึ้นและลงอย่างรวดเร็ว และตีเข้าที่หลี่เสว่ทันที และหลี่เสว่ก็เป็นลมล้มลงกับพื้นทันที
และไป๋ยี่เฟยก็เฝ้าดูหลี่เสว่ที่ถูกฟาดด้วยไม้ และล้มลงกับพื้นทันที ในขณะนั้น เขารู้สึกถึงจุดจบของโลก
