บทที่ 252
ซุนเหว่ยยังคงรู้สึกสับสนอยู่เล็กน้อยในตอนนี้
ตอนแรกที่เห็นไป๋ยี่เฟยและไป๋หู่เข้ามา เขาก็งงมาก ว่าอีกฝ่ายหาที่นี่เจอได้อย่างไร?
จากนั้นก็เห็นว่าไป๋ยี่เฟยเป็นลม และรู้สึกอธิบายไม่ถูก หรือว่าเขาเห็นภรรยาของตัวเองเป็นลม และตัวเองก็เป็นลมไปด้วย?
ไป๋หู่รับตัวไป๋ยี่เฟยไว้ โทรเรียก 120 และวางคนไว้ข้างๆ แล้วถึงเหลือบมองไปที่ทุกคนด้วยสายตา
ความทรงจำของซุนเหว่ยที่ไป๋หู่ตีเขายังคงอยู่ เมื่อเห็นเขาก็รู้สึกปวดที่ใบหน้าของเขา และร่างกายที่อ้วนของเขาก็สั่นเทาโดยควบคุมไม่ได้ “คุณ…….คุณอยากจะทำอะไร?
พี่น้องของชิงหยูไม่ได้เข้าร่วมกิจการของในครั้งที่แล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้ถึงความซาดิสม์ของไป๋หู่ เมื่อเห็นพฤติกรรมของซุนเหว่ยเป็นเช่นนี้ และคิดว่าจะปกป้องกันยังไง เจ้านายจะต้องเพิ่มเงินให้พวกเขาอย่างแน่นอน จึงลุกขึ้นยืน
“มึงมาจากไหน? แจ้งชื่อมา!”
แต่ผลตอบรับที่ตามมาคือถูกไป๋หู่ถีบบินออกไปกระแทกกับกำแพง เสียงดัง “โครม”
พี่น้องคนอื่นๆตกตะลึงไปชั่วขณะ
เมื่อกี้พวกเขาเห็นอะไรไป?
อย่างไรก็ตามโดยไม่ได้รอให้พวกเขาคิดเรื่องนี้ให้มาก ไป๋หู่ก็ถีบไปคนละที ก็จัดการกับคนที่อยู่ตรงหน้าไปอย่างรวดเร็ว
เสี่ยงกรี๊ดร้องดังขึ้นต่อๆกัน และกลับสู่ความเงียบสงบไป
ตอนนี้ก็เหลือเพียงซุนเหว่ยแล้ว
“พี่ใหญ่ มีอะไรก็คุยกันดีๆ มีอะไรก็คุยกันดีๆ………” ซุนเหว่ยถอยห่างออกไปด้วยความกลัว จนกระทั่งไปถึงที่กำแพง ไม่มีทางถอยหลังแล้วถึงหยุดลง
ไป๋หู่ไม่พูดไรมาก ยกมือขึ้น ตบซุนเหว่ยเป็นลมไปโดยตรง
เมื่อเห็นเช่นนี้ หลิวเสี่ยวอิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และวิ่งไปที่ด้านข้างของหลี่เสว่อย่างรวดเร็ว ก่อนอื่นไปตรวจสอบสภาพของหลี่เสว่ และพบว่าไม่มีอะไรร้ายแรง จากนั้นก็วิ่งไปที่ด้านข้างของไป๋ยี่เฟย
ครั้งนี้ไป๋ยี่เฟยเป็นลมเพราะอารมณ์ตื่นเต้นเกินไป และรอให้เขาตื่นขึ้นมา คิดว่าเขาก็คงจะอ่อนแอกว่าที่เคยแน่นอน
ในไม่ช้า รถพยาบาลก็มา ไป๋หู่ขอให้หลิวเสี่ยวอิงไปกับหลี่เสว่ และไป๋ยี่เฟย ยังคงอยู่ที่นี่
ไป๋หู่รู้ว่าหลังจากที่ไป๋ยี่เฟยตื่นขึ้นมา เขาจะต้องจัดการกับซุนเหว่ยอย่างแน่นอน เพราะในครั้งนี้ ซุนเหว่ยได้ยั่วยุความโกรธของไป๋ยี่เฟยอย่างเต็มที่แล้ว นี่ไม่ใช่แค่สัมผัสโดนจุดยั่วโมโหของเขาอย่างเดียว แต่เป็นการฉีกจุดนั้นออกจากร่างกายเขาแล้ว ลองคิดแล้วก็จะรู้ว่า ผลที่ตามมานั้นจะเป็นอย่างไร
หลิวเสี่ยวอิงรู้ถึงนิสัยใจคอของไป๋ยี่เฟย ดังนั้นเธอจึงไม่พูดอะไรมาก และตามรถพยาบาลไป
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ไป๋ยี่เฟยก็ตื่นขึ้นมา
“เสว่เอ๋อ!”
ไป๋ยี่เฟยลุกขึ้นนั่ง และพบว่านอกจากซุนเหว่ยที่นอนอยู่บนพื้น ก็มีเพียงเขาและไป๋หู่เท่านั้นที่อยู่ที่นี่
“เสว่เอ๋ออยู่ไหน?” ไป๋ยี่เฟยถาม
ไป๋หู่ตอบว่า “ถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลแล้ว ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ถูกตีให้สลบไป”
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินคำพูดนั้น แต่เมื่อเขานึกถึงฉากที่หลี่เสว่ถูกคนตีจนสลบไปอยู่ในสมอง เขาก็รู้สึกใจสั่น และความรู้สึกสิ้นหวังแบบนั้นทำให้เขาเกือบตายไป
ไป๋ยี่เฟยหายใจเข้าลึกๆ สงบลงช้าๆ ยืนขึ้น และเดินไปหาซุนเหว่ย
ซุนเหว่ยนอนอยู่บนพื้นในชุดคลุมอาบน้ำสีขาว มีคราบไวน์แดงอยู่บนเสื้อคลุมอาบน้ำ และหน้าผากของเขาเป็นสีแดงเล็กน้อย
ไป๋ยี่เฟยไม่ใช่คนโง่ และแค่คิดก็รู้แล้วว่าซุนเหว่ยกำลังจะทำอะไร? หากเขาไม่มาทันเวลา หลี่เสว่และหลิวเสี่ยวอิงก็จะถูกนักเลงแก่คนนี้ข่มขืนไปแล้ว
หลิวเสี่ยวอิงและหลี่เสว่อยู่ดีๆก็ถูกคนอื่นทำให้แปดเปื้อน คิดดูแล้วและก็รู้ว่ามันจะเป็นเงาสำหรับพวกเขาแค่ไหน โดยเฉพาะหลี่เสว่ ตอนนี้เธอยังเป็นแค่เด็กเท่านั้น และต้องประสบกับสิ่งนี้ จะทำให้เธอบอบช้ำมากแค่ไหน!
ซุนเหว่ย ต้องตาย!
ไป๋หู่ยืนอยู่ข้างหลังไป๋ยี่เฟย และไม่พูดอะไร
เป็นเวลานาน ไป๋ยี่เฟยพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “การเผลอหลับตายไปในห้องซาวน่า มันน่าจะเป็นเรื่องปกติใช่มั้ย?”
ไป๋หู่สะดุ้งเล็กน้อย และเข้าใจความหมายของไป๋ยี่เฟยทันที “อืม”
ไป๋ยี่เฟยกล่าวอีกครั้ง “กล้องวงจรปิด”
ไป๋หู่เข้าใจ หันหลังและจากไป
หลังจากไป๋หู่จากไป ไป๋ยี่เฟยก็เตะซุนเหว่ยอย่างแรง ทุบตีซุนเหว่ย และเดินออกจากห้องส่วนตัว
ภายในห้องซาวน่าไม่มีกล้องวงจร แต่ข้างนอกมีกล้องวงจร
ในกล้องวงจร เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนอกห้องส่วนตัวจะถูกบันทึกไว้ จนท้ายที่สุด ไป๋ยี่เฟยทุบตีซุนเหว่ย และจากไป
……
ไป๋ยี่เฟยโทรหาหลิวเสี่ยวอิง และรีบไปที่โรงพยาบาล
หลี่เสว่ไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ตอนนี้เธอยังไม่ตื่นขึ้นมา หลิวเสี่ยวอิงจึงเฝ้าอยู่ในห้องผู้ป่วยตลอด
เมื่อไป๋ยี่เฟยมาเห็นหลี่เสว่นอนอยู่บนเตียง เขาก็รู้สึกใจสลาย
“เสว่เอ๋อ!”
หลิวเสี่ยวอิงลุกขึ้น เพื่อหาที่ว่างให้ไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยเดินเข้าไปใกล้ และอยากจะดูหลี่เสว่ให้ดีๆ แต่พบว่ามีรอยตบที่ใบหน้าของหลี่หสว่ เขาคิดทันทีว่าซุนเหว่ยเป็นคนตี และในดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธขึ้นมาทันที “เขากล้าตีคุณอย่างงั้นเหรอ!”
“ไป๋ยี่เฟย!” หลิวเสี่ยวอิงประคองไป๋ยี่เฟยที่กำลังสั่นเทา “คุณใจเย็นๆ เสี่ยวเสว่ไม่ได้เป็นไร”
แต่เธอถูกซุนเหว่ยตบจริงๆ
ไป๋ยี่เฟยหายใจเข้าลึกๆ และมองไปที่ไป๋หู่
ไป๋หู่พยักหน้า และออกไป
หลิวเสี่ยวอิงไม่สนใจว่าทำไมไป๋หู่ถึงออกไปข้างนอก แต่เธอเกลี้ยกล่อม “เดี๋ยวเสี่ยวเสว่จะจะฟื้นขึ้นมาแล้ว คุณควรใส่ใจกับร่างกายของตัวเองให้มากขึ้น คุณจะเป็นลมไปไม่ได้อีกแล้ว”
ไป๋ยี่เฟยเองก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า หลังจากที่เป็นลมในครั้งนี้ เขาอ่อนแอลงกว่าเดิม และร่างกายของเขาก็ไม่ไหวแล้วจริงๆ
เมื่อเห็นเช่นนี้ หลิวเสี่ยวอิงก็ไม่ได้พูดอะไรอีก และเดินไปด้านข้างอย่างเงียบๆ
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้แจ้งหลิวจื่อหยุนว่า หลี่เฉียงตงยังอยู่ในห้องผู้ป่วย และเรื่องของหลี่เสว่มีแต่จะทำให้พวกเขากังวล โชคดีที่หลี่เสว่แค่เป็นลมไป และไม่ได้เกิดเรื่องใหญ่ขึ้น มิฉะนั้นจะไม่สามารถปิดบังมันไปได้
สองชั่วโมงผ่านไป หลี่เสว่ก็ฟื้นขึ้นมา
“เสว่เอ๋อ คุณตื่นขึ้นมาแล้วเหรอ มีอาการไม่สบายที่ไหนหรือไม่?” ไป๋ยี่เฟยถามอย่างกังวล
หลี่เสว่มองไปที่ไป๋ยี่เฟย กระพริบตา แล้วส่ายหัวเบาๆ “ไม่มี”
ตอนนี้หลี่เสว่ยังคงสับสนอยู่ ตอนเมื่อกี้นี้พวกเขายังคงถูกจับคนเลวจับตัวอยู่ และเธอก็ถูกทุบตี จากนั้นเธอก็ไม่รู้อะไรเลย แต่มันไม่ก็สำคัญ คุณลุงอยู่ที่นี่ เธอก็ไม่กลัวอะไรอีกเลย
