บทที่ 260
“มันกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว” ไป๋ยี่เฟยรู้สึกถึงรถไปๆหยุดๆ และน่าจะเป็นเพราะรถติด
เมื่อพูดถึงเวลาที่จะเกิดอุบัติเหตุ ตอนที่การจราจรติดขัดมันก็จะสะดวกที่สุด
เมื่อหลิวเสี่ยวอิงได้ยินเสียงนี้ เธอก็เหลือบมองไปที่หน้าต่างของรถ RV โดยจิตสำนึก ด้วยความกังวลเล็กน้อย
ในรถโฟล์คสวาเก้นที่อยู่ด้านหน้า เฉินห้าวรู้สึกตื่นเต้นมากจริงๆ
แม้ว่าเขาจะไม่กลัว แต่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาต้องเผชิญกับเรื่องเช่นนี้ เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ตื่นเต้นเลย
เฉินห้าวกลืนน้ำลาย และรถก็หยุดลง มีขบวนรถที่มองไม่เห็นจุดสิ้นสุดอยู่ตรงหน้า ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะคลายตัว อย่างไรก็ตาม ไม่สามารถออกตัวได้ในตอนนี้
เมื่อเวลาผ่านไป เฉินห้าวก็รู้สึกกระสับกระส่ายเล็กน้อย
“ตูมตูมตูม……….”
มีคนเดินมาที่รถ และเคาะหน้าต่างรถยนต์
เฉินห้าวผงะ และพยายามสงบสติอารมณ์ โชคดีที่คนข้างนอกมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นในรถ มิฉะนั้นจะพบว่ามีบางอย่างผิดปกติไปนานแล้ว
เฉินห้าวเปิดกระจกรถ “มีอะไรเหรอ?”
ภายนอกรถมีชายคนหนึ่งในชุดธรรมดา แต่ชายคนนั้นมีสีหน้าที่ดุร้าย ดวงตาของเขาดุร้ายและเข้มขรึม และได้ยินเพียงเขาออกคำสั่งว่า “ลงจากรถ!”
เฉินห้าวถามว่า “เกิดอะไรขึ้น? ข้างหน้ารถติดไม่ใช่เหรอ?”
“ผมบอกว่าให้คุณลงจากรถ!” เสียงของชายคนนั้นดุขึ้นกว่าเดิม “คนที่อยู่ในรถ ลงจากรถให้หมด”
เฉินห้าวหัวเราะอย่างแห้งๆ “พี่ชาย ลงจากรถไปทำอะไร?”
“ไม่ต้องพูดมาก!” ชายคนนั้นเอื้อมมือเข้ามาข้างหนึ่ง และมีมีดสั้นมาจี้ที่คอของเฉินห้าว
ดวงตาของเฉินห้าวเบิกกว้างด้วยความตกใจ “พวกเราจะลงจากรถ ลงจากรถทันที”
ชายคนนั้นยังพูดกับคนที่นั่งด้านหลังว่า “คุณ รถจากรถด้วยกัน”
ชายที่นั่งด้านหลังเปิดประตูรถอย่างเชื่อฟัง ชายคนนั้นเห็นแล้ว ถึงเก็บมีดไป
เฉินห้าวลงจากรถ และยืนอยู่ข้างถนน
ในเวลานี้ พวกเขาถึงเห็นว่า นอกจากชายคนนี้แล้ว ยังมีชายอีกสองคน และทั้งสามคนล้อมรอบพวกเขาสองคนพอดี
หนึ่งในนั้นมองไปที่ชายสวมหมวก “คุณ คุณคือไป๋ยี่เฟย?”
ชายที่ใส่หมวกเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แสดงคางของเขาว่า “ใช่ผมเอง”
เมื่อชายคนนั้นได้ยินเช่นนี้แววตาของเขาก็เปลี่ยนไป “งั้นก็ไม่ผิด!”
เมื่ออีกสองคนเห็นเช่นนี้พวกเขาก็ก้าวไปข้างหน้า เพื่อจับกุมชายที่สวมหมวก
อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขากำลังจะแตะต้องชายคนที่ใส่หมวก ทันใดนั้นเขาก็ยกมือขึ้น คนละข้าง จับข้อมือของทั้งสองคน แล้วดึงเข้าไปตรงกลางชนกัน
ด้วยเสียง “ปัง” หัวทั้งสองก็ชนกัน
“อ๊ะ!”
สองเสียงกรีดร้องก็ตามมา
ชายที่ใส่หมวกก้าวถอยหลังไปครึ่งก้าว และถอดหมวกออก เผยให้เห็นใบหน้าที่ไม่ใช่ไป๋ยี่เฟยเลย แต่เป็นสวีลั่ง
ใช่ มันคือสวีลั่ง
อันที่จริงที่ไป๋ยี่เฟยเคยทะเลาะกับสวีลั่งมาก่อนหน้านี้ ทะเลาะกันจนสวีลั่งหนีออกจากบาร์ไป นั่นคือจงใจแสดงให้คนอื่นดู จุดประสงค์คือเพื่อให้คนอื่นรู้ว่าสวีลั่งไม่ได้อยู่ใกล้ตัวเขาแล้ว และเขาก็ขาดผู้ช่วยไปอีกคน
ใครจะรู้ว่า สวีลั่งจะปลอมตัวเป็นเขาและนั่งอยู่ในรถ?
และชายสามคนนี้ เป็นนักฆ่าที่ได้รับจ้างมา พวกเขารู้เพียงว่าต้องฆ่าไป๋ยี่เฟย แต่พวกเขาไม่รู้จักหน้าตาของไป๋ยี่เฟยเป็นอย่างไร
สวีลั่งมองไปที่คนทั้งสามอย่างเย็นชา “นักฆ่า? พวกมึงก็คู่ควรที่จะเรียกว่านักฆ่าเหรอ?”
ทั้งสามคนถูกยั่วยุด้วยประโยคนี้ และพวกเขาก็โกรธขึ้นมาทันที “เหี้ย! ดูถูกพวกเราเหรอ? กูจะฆ่ามึงให้ตาย!”
บนใบหน้าของสวีลั่งไม่มีการแสดงออกใดๆ และต่อสู้กับพวกเขาทั้งสามคน
ทั้งสามคนถือมีดอยู่ในมือ และดูดุร้าย พวกเขาจำได้ว่าในข้อมูล ไป๋ยี่เฟยไม่เป็นกังฟูเลย จึงคาดว่ามันเป็นปฏิกิริยาชั่วคราว ทั้งสามคนจะฆ่าเขา มันเป็นเรื่องง่ายนิดเดียว
อย่างไรก็ตามพวกเขาคิดผิดไปแล้ว
พวกเขาไม่ได้เผชิญหน้ากับไป๋ยี่เฟย แต่เป็นสวีลั่งนักฆ่าอันดับหนึ่งในเมืองหลวง
เมื่อเห็นพวกเขาฟาดลงด้วยมีด สวีลั่งยกมือขึ้นโดยตรง และจับข้อมือของเขาไว้ จากนั้นก็กระแทกกลับ
“อ๊ะ!”
ด้วยเสียงกรีดร้อง ชายคนนั้นถูกสวีลั่งโยนออกจากทางด่วนไปโดยตรง และมีเนินเล็กๆที่อยู่ต่ำกว่าถนนกว่าสิบเมตร เขาการถูกโยนลงไปและถ้าไม่เสียชีวิตในทันที แต่ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงกระดูกแตกหัก หรืออะไรบางอย่างได้
อีกสองคนตกใจจนอ้าปากค้างทันทีเมื่อเห็นสิ่งนี้
เพียงแค่ดึงเบาๆก็สามารถโยนคนออกไปได้เหรอ?
นี่มันเป็นไอ้โรคจิตเหี้ยอะไรกัน?
ในขณะนี้พวกเขายังคิดว่าอีกฝ่ายไม่มีกังฟู อย่างดีที่สุดเขาก็แค่เกิดมาพร้อมกับความแข็งแกร่งที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น
ดังนั้นทั้งสองคนที่เหลือจึงไม่หยุด และยังคงโจมตีสวีลั่งต่อไป
สวีลั่งตะคอกอย่างเย็นชา “ให้กูมาสอนพวกคุณว่า นักฆ่าคืออะไร!”
หลังจากพูดจบ ร่างของสวีลั่งก็กระพริบ เร็วมากจนมองไม่เห็นชัดเจน ในเวลาถัดไปเขาก็ปรากฏตัวอยู่ด้านหลังทั้งสองคน และไม่รอให้พวกเขาจะตอบสนอง ก็หยิบมีดโค้งงอของเขาออกมา
ยกมือขึ้นและนำมีดลง
มือข้างหนึ่งของหนึ่งในนั้นก็ถูกสับออกโดยตรง
“อ๊ะ!”
เสียงกรีดร้องนั้นรุนแรงมากกว่าปกติ
เพราะเหตุนี้ จึงส่งผลให้รถยนต์โดยรอบได้รับความสนใจ
การกระทำในเมื่อกี้นี้ยังไม่ชัดเจนมากนัก ทุกคนอยู่ในรถของตัวเอง และไม่ได้ให้ความสนใจกับภายนอกมากนัก จึงแทบไม่มีใครสังเกตเห็นสวีลั่งโยนคนออกไป
แต่คราวนี้ เสียงกรีดร้องดังเกินไป และมันยากที่จะไม่สนใจเลย
อย่างไรก็ตามเมื่อมองดูแล้ว ก็รู้สึกตกใจทันที
สวีลั่งถือมีดโค้งคมไว้ในมือ และมีเลือดหยดลงจากบนมีดโค้ง อีกคนหนึ่งจับข้อมือของเขาด้วยมือข้างเดียว และมีเพียงข้อมืออยู่ที่นั่น ส่วนข้อมือนั้น ขณะนี้กำลังนอนอยู่บนพื้น
คนที่เหลืออยู่คนหนึ่งเห็นสถานการณ์นี้ ด่าคำหยาบไปคำหนึ่ง และไม่กล้าขยับตัวไปชั่วขณะ
ไอ้เหี้ยนี่มันเรียกว่าไม่เป็นกังฟูเหรอ?
เก่งกว่านักฆ่า เป็นเจ้านายนักธุรกิจเหรอ?
แต่ในข้อมูลที่แสดงบนดาต้าเห็นอย่างชัดๆว่าไม่เป็นกังฟูนิ!
ไม่ใช่แล้ว ความสูงของคนคนนี้ไม่ถูก!
หลังจากที่พวกเขาถามครั้งแรก พวกเขาก็ไม่เคยสงสัยในตัวตนของเขา แต่ตอนนี้ดูแล้ว มันไม่ตรงกับในข้อมูลเลย
ความสูงในข้อมูลคือ 178 เซนติเมตร และคนคนนี้เกือบ 190 เซนติเมตรแล้ว?
นอกจากนี้ ไม่เป็นกังฟู แต่ไอ้เหี้ยผู้ชายคนนี้เก่งกว่านักฆ่าอีก!
ดังนั้นคนๆนี้ไม่ใช่ไป๋ยี่เฟย!
“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ ขอโทษ ขอโทษ เราดูคนผิด เข้าใจผิด……….” ชายคนนั้นเริ่มร้องขอความเมตตา
สวีลั่งตะคอกอย่างเย็นชา “มันสายไปแล้ว”
“ไม่ใช่ พี่ใหญ่ เรายอมรับผิดแล้วจริงๆ ปล่อยผมไปเถอะ! ผมก้มกราบคุณ ผมก้มกราบคุณแล้ว!”
หลังจากพูดจบ ชายคนนั้นก็คุกเข่าลงจริงๆ และก้มกราบสวีลั่งอยู่บนพื้นอย่างแรง
เฉินห้าวกลืนน้ำลายขณะดูแล้ว มองไปที่สวีลั่งด้วยความชื่นชม ไอ้เหี้ยชายคนนี้แม่งช่างแข็งแกร่งเหลือเกิน!
สวีลั่งไม่สนใจคนที่ก้มกราบอยู่บนพื้น แต่พูดกับเฉินห้าวว่า “โทรแจ้งตำรวจ”
