บทที่ 274
ในห้องทำงานเงียบไปอยู่นาน ชายวัยกลางคนพูดขึ้น“ออกไปก่อนเถอะ！”
หลังจากที่ผู้ช่วยออกไปแล้ว ชายหนุ่มก็ปาปากกาออกไปทันที
“ไอ้พวกขยะ！”
ชายวัยกลางคนสีหน้าไร้อารมณ์ความรู้สึก เดินไปเก็บปากกาด้ามนั้นขึ้นมา จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นปากกาด้ามใหม่ให้กับเขาแทน ในขณะเดียวกันก็พูดขึ้น“ถึงยังไงก็เป็นคนของตระกูลไป๋ ไม่ใช่จะฆ่าได้ง่ายๆขนาดนั้นหรอกนะครับ”
ชายหนุ่มสบถ หึ ออกมา“ถ้าไอ้แก่ไม่ปกป้องมัน ป่านนี้มันก็ตายไปตั้งนานแล้ว！”
“ครับ”ชายวัยกลางคนพยักหน้าตอบกลับ
ชายหนุ่มหยิบปากกามา แล้วกลับมานิ่งสงบตามเดิม“ขอแค่มันไม่มาเมืองหลวง ฉันก็จะปล่อยมันไปได้ แต่ว่า ถ้ามันไม่ยอมอยู่สงบๆ……”
……
ขณะที่กำลังฝึกฝนร่างกายอยู่นั้น ไป๋ยี่เฟยก็รับโทรศัพท์จากเฉินห้าว
“พี่ เย่อ้ายได้ทำการพูดชักชวนให้ผู้ประกอบการอื่นๆมาร่วมมือกันเพื่อที่จะจัดการกับโหวจวี๋แล้วล่ะครับ”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า“ฉันทราบแล้ว นายไปแจ้งให้หลิงหลิงทราบสักหน่อย เธอรู้ว่าจะต้องทำยังไง”
วางสายลง ไป๋ยี่เฟยยิ้มอย่างเย้ยหยันหนึ่งที คนพวกนี้ จะแบ่งผลประโยชน์กันสินะ แต่ก็ต้องดูว่าเขาจะยอมให้หรือไม่ให้?
ยังจำคำที่หลี่เฉียงตงเคยพูดไว้ได้“จัดการให้ชัดเจนเรียบร้อย ให้ครอบครัวที่อบอุ่นกับเสว่เอ๋อ”
เขาเข้าใจความหมายของหลี่เฉียงตง ครอบครัวที่อยู่ด้วยแล้วอบอุ่น ปลอดภัย และสบายใจ
ตอนนี้เมืองเทียนเป่ยเกิดวิกฤตอยู่ทุกที่ เขาต้องจัดการปัญหาเหล่านี้ให้หมดไปภายในระยะเวลาอันสั้นนี้ พวกของหลี่เสว่จะได้กลับมาอย่างสบายใจสักที
……
หลังจากที่หลงหลิงหลิงเลิกงานแล้วก็กลับไปยังห้องเช่าของตัวเอง ไปแช่น้ำบรรเทาความเหนื่อยล้าตามความเคยชิน
ตอนนี้ไป๋ยี่เฟยไม่อยู่ที่บริษัท ลำพังเธอตัวคนเดียวจัดการไม่ค่อยไหวเท่าไร ในขณะเดียวกันในใจก็รู้สึกสับสนไปหมด มีความรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก
ส่วนหลิวเสี่ยวอิง ตอนที่ไปส่งป้ารองในวันนั้น ผลก็คือเกิดเรื่องขึ้นกะทันหัน ทำให้ต้องตามกลับไปด้วย
หลังจากเปิดน้ำเสร็จแล้ว หลงหลิงหลิงก็นอนลงในอ่างน้ำ ค่อยๆถอนหายใจออกมาอย่างช้าๆ
หลงหลิงหลิงรูปร่างดี มีส่วนนูนส่วนเว้า ผิวพรรณขาวผ่อง อยู่ในน้ำก็ยิ่งดูผ่องขึ้นมาอีก
จู่ๆ หลงหลิงหลิงก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง
“ใครน่ะ?”
หลงหลิงหลิงลุกขึ้นมานั่ง
ม่านในห้องน้ำดึงออกทันที เผยให้เห็นคนคนหนึ่ง
หลงหลิงหลิงสองตาถะลึง รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เอาผ้าขนหนูมานุ่งเอาไว้“หลิ่วอู๋ฉง คุณมาได้ยังไง?”
หลิ่วอู๋ฉงมองสำรวจเรือนร่างของหลงหลิงหลิงหัวจรดเท้า พร้อมกับทำเสียงจุ๊ๆสองที“เรือนร่างไม่เลวเลยนี่ ไม่รู้ว่าถ้าได้ใช้แล้วจะเป็นยังไงกันนะ?”
“คุณคิดจะทำอะไร?”
หลิ่วอู๋ฉงยกไหล่“คุณวางใจได้ ผมยังจะไม่ทำอะไรในตอนนี้หรอก”
ได้ฟังประโยคนี้ หลงหลิงหลิงถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
“แต่ว่านะ ที่ผมมาไม่ใช่มาเชยชมเรือนร่างของคุณ”ในอ้อมแขนของหลิ่วอู๋ฉงมีขวดเซรามิกอยู่หนึ่งขวด ก่อนจะพูดขึ้นมาต่อ“ข้างในนี้ เป็นของที่จะทำให้คนเชื่อฟังอยู่ คุณแค่กินเข้าไปต่อหน้าผมเท่านั้น แล้วผมก็จะรีบจากไปทันที”
“คุณหมายความว่ายังไง?”หลงหลิงหลิงกำผ้าขนหนูจนแน่น
เชื่อฟัง?
เชื่อฟังใคร?
หลิ่วอู๋ฉง?
หลิ่วอู๋ฉงไม่ได้อธิบาย“คุณมีแค่ทางเลือกนี้เท่านั้น ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ผมก็จะไม่รังเกียจที่คืนนี้จะเล่นอะไรสนุกๆสักหน่อย”
หลงหลิงหลิงสะดุ้งขึ้นมาทันที จ้องของที่อยู่ในมือของหลิ่วอู๋ฉงด้วยความกลัว ข้างในนั่นเป็นแมลงหนึ่งตัว แมลงยังขยับดิ้นๆอยู่
พอเห็นแบบนี้ หลงหลิงหลิงก็รู้สึกสะอิดสะเอียนแทบจะอ้วกออกมา ของแบบนี้จะกินเข้าไปในท้องได้ยังไง?
หลิ่วอู๋ฉงวางขวดเซรามิกที่อ่างล้างหน้า“อย่าลังเลเลย คุณมีแค่ทางเลือกเดียวเท่านั้น”
หลงหลิงหลิงคว้าผ้าขนหนูของตัวเองไว้แน่น
ทำยังไงดี?
เธอไม่อยากถูกผู้ชายทำมิดีมิร้าย แต่ก็ไม่อยากเชื่อฟังใครด้วยเหมือนกัน
เธอแค่อยากเชื่อฟังไป๋ยี่เฟยคนเดียวเท่านั้น
ไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยอยู่ที่ไหน? เขารู้สถานการณ์ของตนเองในตอนนี้ไหม?
แน่นอนว่าไม่รู้อยู่แล้ว หลิ่วอู๋ฉงมาที่นี่ ไม่มีทางให้ไป๋ยี่เฟยรู้แน่นอน
หลงหลิงหลิงหัวเราะเยาะตัวเอง
หลิว่อู๋ฉงขมวดคิ้ว“มีแค่ทางเลือกเดียวยากขนาดนั้นเชียวเหรอ?”
“ผมรู้ คุณชอบไป๋ยี่เฟยถูกไหม?”
หลงหลิงหลิงเงยหน้ามองเขาทันที
หลิ่วอู๋ฉงพูดขึ้น“คุณไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ ท่าทางของคุณชัดเจนเกินไปแล้ว”
“ชัดเจนเหรอ?”หลงหลิงหลิงพูดพึมพำ
แต่ทำไมไป๋ยี่เฟยถึงไม่สังเกตเห็นเลยล่ะ?
หรือว่า สังเกตเห็นแล้ว แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้
หลิ่วอู๋ฉงมองหลงหลิงหลิงพร้อมกับพูดขึ้น“ในสายตาของไป๋ยี่เฟยมีแค่หลี่เสว่ ไม่ต้องการคุณแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าคุณมาอยู่กับผม ความมั่งคั่งรุ่งเรืองผมก็สามารถให้คุณได้เหมือนกัน ถึงขนาดที่ให้อนาคตที่ดีกว่าตอนนี้กับคุณได้เลย”
หลงหลิงหลิงมองหลิ่วอู๋ฉง แววตามีแสงกระพริบๆ สุดท้ายก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ฉันไม่มีทางหักหลังเขา”
สีหน้าของหลิ่วอู๋ฉงนิ่งขรึม“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้คุณอยากจะเป็นผู้หญิงของผมไหม?”
หลงหลิงหลิงร่างกายสั่นอย่างอดไม่ได้
“ให้……เวลาฉันคิดพิจารณาสักหน่อยได้ไหม……”หลงหลิงหลิงพูดขึ้นอย่างไม่มีทางเลือก
“ได้ แต่ความอดทนของผมมีจำกัด ให้เวลาคุณหนึ่งวัน”พอพูดจบ หลิ่วอู๋ฉงก็พูดเตือนขึ้นอีก“อย่าคิดจะหาวิธีหนี คุณหนีไม่พ้นเงื้อมมือของผมหรอก”
หลงหลิงหลิงไม่พูดอะไร มองหลิ่วอู๋ฉงเดินจากไป
หลังจากได้ยินเสียงปิดประตูแล้ว หลงหลิงหลิงนั่งลงในอ่างน้ำที่มันเย็นเรียบร้อยแล้วอย่างหมดเรี่ยวแรง น้ำเย็นๆอาบไปทั่วตัว ทำให้หลงหลิงหลิงรู้สึกเย็นสุดๆ
ไม่รู้ว่าแช่อยู่น้ำเย็นอยู่นานเท่าไร ก่อนที่หลงหลิงหลิงจะเปลี่ยนเป็นน้ำร้อน แล้วแช่ลงไปอีกรอบ ก่อนจะลุกออกมา
หลงหลิงหลิงโทรศัพท์ไปหาไป๋ยี่เฟย
โทรศัพท์ดังอยู่นานสองนานแต่ก็ไม่มีคนรับสาย
ทำไมถึงไม่รับสาย?
หลงหลิงหลิงรู้สึกตื่นตระหนกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แล้วก็รู้สึกเหมือนถูกทุกคนทอดทิ้งด้วย
ตอนที่เธอถูกคนร้ายข่มขู่ ไม่มีสักคนที่รู้ ไม่มีสักคนที่มาช่วยเธอ แม้ว่าเธอจะโทรศัพท์ไปหา ก็ยังไม่มีใครรับ
จู่ๆหลงหลิงหลิงก็คิดเยอะขึ้นมาทันที
ตอนที่อยู่ที่บ้านเมื่อสมัยเด็ก พ่อแม่ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว ได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกัน จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน กว่าเธอจะดิ้นรนมาถึง ณ จุดๆนี้ได้แบบทุกวันนี้ได้มันไม่ง่ายเลย หลงชอบผู้ชายที่ยอดเยี่ยมคนหนึ่ง
แต่ผู้ชายคนนั้นมีผู้หญิงที่ชอบอยู่แล้ว เธอไม่กล้าแสดงความในใจของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
จนถึงตอนนี้ เพราะว่าผู้ชายคนนั้น คนร้ายถึงได้มาข่มขู่เธอ คิดที่จะบังคับขืนใจเธอถึงที่
ทั้งหมดทั้งมวลนี้ ทำให้เธอรู้สึกอัดอั้นอยู่ในใจ
ช่วงเวลาค่ำคืน เมืองที่คึกคักวุ่นวาย กับหลงหลิงหลิงที่โดดเดี่ยวเดียวดาย มันช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
