บทที่ 279
ไป๋ยี่เฟยเห็นแบบนี้ก็รีบจูงหลี่เสว่ หลังจากที่ฝ่ากลุ่มคนแล้ว ก็วิ่งออกไปข้างนอกอย่างสุดแรง
ทั้งสองวิ่งออกมานอกเขตของชิมแปนซี เนื่องจากสวนสัตว์มีขนาดใหญ่เกินไป พวกเขาไม่รู้ทาง ทำได้แค่วิ่งไปตามทางที่เห็น
วิ่งไปๆผลที่ได้พวกเขาวิ่งมาผิดทาง วิ่งมาจนถึงมุมเปลี่ยวๆเงียบๆมุมหนึ่ง
ที่นี่ค่อนข้างอยู่ไกลจากเขตต่างๆในสวนสัตว์ น่าจะเป็นสถานที่ที่อยู่ริมๆของสวนสัตว์
เนื่องจากไม่มีทางให้ไปแล้ว ไม่นาน คนพวกนั้นก็ไล่ตามมาจนทัน
“ฮ่าๆ……”
“พวกแกนี่ช่างวิ่งจริงๆนะ！รนหาที่ที่ตัวเองจะถูกตีไว้เรียบร้อยแล้วด้วยสินะ！”
“ดีเลย ที่นี่มันเปลี่ยวพอดี เวลาพวกเราจะทำอะไร ก็จะได้ไม่มีคนมารบกวน”
ไป๋ยี่เฟยเอาหลี่เสว่ไปปกป้องไว้ข้างหลัง มองพวกมันด้วยสายตาเยือกเย็น
ในตอนนี้เขารู้สึกเสียดายไม่น้อย ก่อนที่ตัวเองจะเรียนรู้จนประสบผลสำเร็จ เวลาออกไปไหนมาไหนควรจะพาไป๋หู่กับสวีลั่งออกมาด้วย เวลาเจอสถานการณ์แบบในวันนี้ ก็จะได้ไม่ถึงขั้นต้องถูกไล่ตีแบบนี้
ไป๋ยี่เฟยเบือนหน้าเล็กน้อย พูดกับหลี่เสว่ด้วยน้ำเสียงเบาๆ“เดี๋ยวตอนที่พวกมันลงมือ คุณอย่าเพิ่งขยับก่อนนะ ตอนที่มั่นใจแล้วว่าพวกมันเพ่งเล็งมาที่ผม คุณก็อาศัยโอกาสนั้นวิ่งหนีออกไป จำไว้ ต้องเร็ว อย่าถูกจับเป็นอันขาด”
หลี่เสว่ส่ายหัว“แล้วคุณจะทำยังไง?”
ไป๋ยี่เฟยพูดขึ้น“ผมไม่เป็นไร พวกมันไม่มีทางฆ่าผมหรอก แค่สั่งสอนผมเท่านั้น”
แต่หลี่เสว่ไม่เหมือนกัน หลี่เสว่เป็นผู้หญิง พวกมันทำได้แค่ขืนใจหลี่เสว่ การที่เป็นสามีของหลี่เสว่ จะยอมให้เหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง?
หลี่เสว่ก็ยังส่ายหัว เธอไม่วางใจไป๋ยี่เฟย
สุดท้าย ไป๋ยี่เฟยกัดฟัน ให้ตายสิ อย่างมากก็ฆ่าพวกมันให้ตายสักสองสามคน ดูสิว่าพวกมันจะทำยังไงต่อไป?
ไป๋ยี่เฟยดันหลี่เสว่ไปถึงขอบกำแพง“อย่าเข้ามา เดี๋ยวผมจัดการเอง”
หลี่เสว่รู้ว่าตัวเองไม่สามารถทำอะไรได้“อื้อ คุณ ระวังตัวหน่อยนะ”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า สายตาจ้องเขม็งคนพวกนั้นด้วยความโกรธแค้น เขาไม่มีทางให้คนพวกนี้ทำอะไรหลี่เสว่แน่นอน เขาตั้งมั่นในใจแล้ว
คนพวกนั้นพอเห็นสายตาของไป๋ยี่เฟยเปลี่ยนไป ไม่รู้ว่าทำไม รู้สึกกลัวไม่น้อย แต่สุดท้ายแล้วคนที่ใช้ชีวิตแบบนี้มายาวนานแล้ว ก็ไม่กลัวอะไรพวกนี้หรอก
“ไป๋ยี่เฟย จะพูดดีๆกับแกเป็นครั้งสุดท้าย หัดเจียมเนื้อเจียมตัวบ้าง อยู่ดีๆไม่ชอบ รนหาที่ตาย”
ไป๋ยี่เฟยถุ้ยออกมา“พล่ามเยอะจริงๆ！”
พอพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็พุ่งเข้าไป
เขาเปลี่ยนจากฝ่ายรับมาเป็นฝ่ายรุก พุ่งเข้าไปโจมตีก่อน
ไป๋ยี่เฟยจู่โจมเข้าไป เล็งไปที่ลูกพี่ของพวกมัน ซัดหมัดซ้ายออกไป ลูกพี่ของพวกมันก็ไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไร ถูกต่อยเข้าไปอย่างจัง
“อั่ก！”
ลูกพี่กำหมัดกำลังจะสวนกลับ สองสามคนที่เหลือก็ตอบสนองกลับมา ทยอยกันเข้ามาข้างหน้า
ไป๋ยี่เฟยมีประสบการณ์จากก่อนหน้านี้แล้ว ต้องระมัดระวังตัวให้ดี ป้องกันข้างหลังของตัวเองไว้ด้วย
ที่น่าเสียดายก็คือ ก่อนหน้านี้ไป๋ยี่เฟยถูกซัดไปแล้วหนึ่งยก ร่างกายขยับได้ไม่กี่ท่าเนื่องจากความเจ็บปวด แถมอีกฝั่งคนเยอะ เขาสามารถยื้อไว้ได้มากสุดแค่สิบกว่าวินาที แล้วก็ถูกอีกฝั่งกดลงที่พื้น
หลี่เสว่ทั้งโทษตัวเองทั้งรู้สึกกลัว เธอกลัวว่าไป๋ยี่เฟยจะถูกพวกมันตีจนตาย แล้วก็กลัวว่าอีกเดี๋ยวคนพวกนี้จะมาทำอะไรเธอด้วย เธอหมดหนทาง
ไป๋ยี่เฟยถูกรุมอยู่นานสองนาน ในที่สุด คนพวกนั้นก็หยุดมือลง
“ถุ้ย！”ลูกพี่ถุ้ยออกมา“ขยะชัดๆ！”
“สภาพมันเป็นแบบนั้น ยังจะมาสู้กับพวกเราอีก！”
ไป๋ยี่เฟยนอนกองอยู่ที่พื้น ที่ใบหน้าเขียวช้ำไม่เหลือชิ้นดี ที่ตัวก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง
ในตอนนี้เอง คนพวกนั้นเห็นว่าไป๋ยี่เฟยลุกไม่ขึ้นแล้ว ก็เพ่งความสนใจมาที่หลี่เสว่ทันที
“แหะๆ ผัวของแกถูกพวกฉันซัดจนนอนกองอยู่กับพื้นแล้ว ตอนนี้ ไม่มีใครมารบกวนพวกเราแล้ว”ลูกพี่นั่นยิ้มออกมา
หลี่เสว่เห็นแบบนี้ก็ถอยหลังไปทีละก้าวๆ“พวกแก พวกแกคิดจะทำอะไร?”
พวกนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ“แกคิดว่าไงล่ะ? ผู้ชายกับผู้หญิงจะทำอะไรกันได้อีก?”
“ฮ่าๆ……”
ลูกพี่นั่นไม่มีความอดทนอะไรแล้ว ถึงยังไงก็เป็นที่สาธารณะ แน่นอนว่าต้องจัดการให้เสร็จอย่างไวที่สุด ดังนั้นจึงก้าวเข้ามาข้างหน้าหนึ่งก้าว คิดที่จะกดหลี่เสว่ลง แล้วทำอะไรสักหน่อย
ไป๋ยี่เฟยในขณะนี้ถูกรุมซะจนลุกไม่ขึ้นแล้ว แต่พอได้ยินเสียงที่ร้องขึ้นด้วยความหวาดกลัวของหลี่เสว่ เขาก็กลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ กัดฟันลุกขึ้นมา พุ่งเข้าไป กระชากสองสามคนนั้นออก มายืนอยู่ตรงหน้าของหลี่เสว่ กันหลี่เสว่ไว้ตรงมุมกำแพง
คนพวกนั้นไม่ทันได้ตั้งตัว ก็รู้สึกโมโหขึ้นมาทันที
“ไอ้นี่！”
ลูกพี่พูดขึ้นด้วยความโมโห“วันนี้ฉันจะฆ่าแกให้ตายเอง！”
“ลูกพี่！”จู่ๆก็มีเสียงของลูกน้องคนหนึ่งดังขึ้นมา“ลูกพี่ เบื้องบนสั่งมาว่า อย่าเอาให้ตายนะครับ”
ลูกพี่พอได้ยินแบบนั้นก็กัดฟัน“ให้ตายสิ！”
ถูกไป๋ยี่เฟยทำร้ายอยู่หลายต่อหลายครั้ง สั่งสอนแล้วสั่งสอนอีก มันก็ยังดื้อดึง เป็นใครก็รู้สึกโมทั้งนั้น แต่ดันฆ่ามันไม่ได้อีกนี่สิ！
ลูกน้องพวกนั้นก็รู้สึกลำบากใจ พวกมันก็อยากฆ่าไป๋ยี่เฟยเหมือนกัน แต่เบื้องบนสั่งมาแล้ว ว่าห้ามฆ่าให้ตาย ถ้าทำไปโดยพลการ พวกมันก็อยู่ไม่รอดเหมือนกัน
สุดท้าย ลูกพี่ก็อดกลั้นเอาไว้“ทำให้ตายไม่ได้ แต่ถ้าทำให้เจ็บสาหัสได้สินะ”
“น่าจะ……ได้นะครับ?”ลูกน้องพูดขึ้นอย่างไม่แน่ใจ
ลูกพี่ถุ้ยออกมา“ไม่สนแล้ว ไปรุมซัดมันให้น่วมเดี๋ยวนี้ ฉันไม่เชื่อว่ามันยังคลานขึ้นมาได้อีก”
พวกลูกน้องได้ยินแบบนั้นก็กัดฟัน ทยอยกันเข้าไปล้อมเอาไว้
พอมองไป๋ยี่เฟยที่บังไว้อยู่ข้างหน้า หลี่เสว่รู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก ในช่วงเวลานี้ เธอเชื่อคำพูดที่โจวฉวี่เอ๋อบอกจริงๆแล้ว ว่าผู้ชายคนนี้ รักเธอมากจริงๆ
ในขณะนี้เอง คนพวกนั้นพุ่งเข้ามา พยายามที่จะกระชากไป๋ยี่เฟยออก
ไป๋ยี่เฟยกลับเกาะกำแพงทั้งสองข้างไว้แน่น จนปลายนิ้วมีเลือดออก ก็ไม่ยอมเขยื้อนไปไหนแม้แต่น้อย
คนพวกนั้นเห็นแบบนี้ ก็ซัดมาที่ไป๋ยี่เฟยไม่ยั้ง
หลี่เสว่อยู่ข้างหลังมองเห็นหมดทุกอย่าง ไม่ว่าคนพวกนั้นจะทุบตีเขายังไง ร่างกายของไป๋ยี่เฟยก็ไม่ขยับ ปกป้องเธอไว้ข้างหลังอยู่อย่างนั้น
หลี่เสว่กัดริมฝีปากน้ำตาไหล จากนั้นก็หลับตา“คุณปล่อยเถอะ ไม่อย่างนั้นคุณจะถูกตีจนตายนะ……”
ไป๋ยี่เฟยยังคงไม่ขยับ“ต่อให้ผมตายก็ไม่ปล่อย！”
