บทที่ 280
“ผมตายก็ไม่ปล่อย！”
ประโยคนี้วนเวียนอยู่ในหัวของหลี่เสว่ ทำให้ในตาและในใจของหลี่เสว่ มีเพียงแค่ผู้ชายที่ไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหนตรงหน้านี้เท่านั้น
ไป๋ยี่เฟยถูกทุบตีจนร่างกายสภาพดูไม่ได้ ขนาดหัวก็ถูกต่อยไปหลายครั้ง แต่เขาจะขยับไปไหนไม่ได้ แล้วก็ล้มลงไปไม่ได้ด้วย
ถ้าปล่อยไปแต่เพียงนิดเดียว หลี่เสว่ที่อยู่ข้างหลังก็จบเห่กันพอดี
ไป๋ยี่เฟยถูกตีจนหน้ามืดตามัวไปหมด
ในขณะนี้เอง ตรงมุมมืดแห่งหนึ่ง มีผู้ชายวัยกลางคนปรากฏตัวขึ้นมาหนึ่งคน
ชายวัยกลางคนหน้าตาหล่อเหลา สวมชุดลำลองสบายๆ ทั้งเนื้อทั้งตัวดูมีพลังไม่ธรรมดา เดินเข้ามาอย่างไม่รีบไม่ร้อน
หลี่เสว่พอเห็นเขาครั้งแรก ก็เริ่มเห็นความหวัง ร้องตะโกนออกมา“ช่วยพวกเราด้วย！ช่วยพวกเราด้วย！”
เสียงสิ้นสุดลง ไป๋ยี่เฟยกับพวกมันก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกัน มองออกไป
สับสนมึนงงทันที ชายวัยกลางคนเปิดปากพูดขึ้น
“คนตระกูลไป๋ของฉัน จะมาถูกคนนอกรังแกไม่ได้เด็ดขาด！”
น้ำเสียงของเขาเย็นชาแล้วก็นิ่งมาก
หลังจากที่พวกนี้ได้ฟังแล้วก็ได้สติกลับมา
ลูกพี่พูดขึ้นด้วยท่าทางทระนงสุดๆ“แกเป็นใครวะ? เรื่องของฉันแกกล้ามายุ่งเหรอ?”
“มาทางไหนกลับไปทางนั้น อย่ามายุ่งไม่เข้าเรื่อง！”
ชายวัยกลางคนเห็นไป๋ยี่เฟยที่ถูกรุมทุบตีจนใบหน้าดูไม่ได้ ก็ขมวดคิ้ว พร้อมกับพูดขึ้นกับพวกมันด้วยใบหน้าเยือกเย็นทันที“กล้ามาทุบตีคนตระกูลไป๋ของฉัน จุดจบของพวกแกมีแค่คำเดียวเท่านั้น！”
“ตาย！”
ตอนที่พูดถึงตรงนี้ พลังที่อยู่รอบตัวของชายวัยกลางคนก็ยิ่งทวีมากขึ้นไปอีก ทำให้พวกมันที่อยู่ตรงข้ามถอยหลังไปหนึ่งก้าวทันทีอย่างไม่รู้ตัว อีกทั้งชายวัยกลางคนคนนี้ แววตาก็เต็มไปด้วยความโกรธแค้นพยาบาท
ใช้ชีวิตมานานมาก รู้ดีว่าอะไรควรจะไปยุแหย่ด้วย อะไรไม่ควรไปยุแหย่ พวกมันพอเห็นแบบนั้น ก็รู้ว่ากำลังเผชิญกับคนที่พวกมันไม่ควรจะไปยุแหย่ด้วย
พวกมันไม่ได้เห็นอย่างชัดเจนว่าอีกฝั่งมีท่าทีแบบไหน พอเริ่มตอบสนองกลับมา ชายวัยกลางคนก็เข้ามาอยู่ข้างหน้าแล้ว ใช้มือเดียวบีบคอของลูกพี่เอาไว้ ไม่ให้โอกาสมันได้พูด ใช้แรงบีบลำคอมันจนแตก
“เอื้อ……”
ลูกพี่ตาเหลือก ตายไปแล้ว
สี่คนที่เหลือพอเห็นแบบนี้ ก็กลัวขึ้นมาไม่น้อย ต่างพากันวิ่งออกไปข้างนอก
ชายวัยกลางคนยิ้มอย่างเย้ยหยัน“คิดจะหนี?”
ทั้งสี่คนไม่สนอะไรแล้วตอนนี้ วิ่งออกไปข้างนอกอย่างสุดชีวิต
ชายวัยกลางคนหันตัวไป วิ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็ว เตะไปที่คนที่อยู่ใกล้ที่สุด จากนั้นก็ซัดมันลอยออกไป ชนเข้ากับกำแพง
ถ้าดูให้ดีๆล่ะก็ จะพบว่า จุดที่ชายวัยกลางคนเตะไปเมื่อตะกี้ ยุบบุ๋มลงไปแล้ว
เก่งมาก！
ในขณะนี้เอง ชายวัยกลางคนหันกลับมา ชกหมัดออกไปที่หัวของอีกคน คนนั้นสองตาถะลึงโต ล้มลงไปที่พื้นทันที ตายไปอีกคนแล้ว
ถ้าไป๋ยี่เฟยเดาไม่ผิดล่ะก็ หมัดเมื่อตะกี้นี้ น่าจะทำให้กระดูกศีรษะของคนนั้นแตกเป็นเสี่ยงๆแล้วแน่ๆ
ยังเหลืออีกสองคน
ชายวัยกลางคนเอนตัว จับมาหนึ่งคน ฟาดหมัดลงไปที่หัวของเขาหนึ่งที
คนนั้นไม่ทันได้ร้องตะโกน ก็ล้มลงไปที่พื้น ตายไปเรียบร้อยแล้ว
ส่วนคนสุดท้าย
ชายวัยกลางคนไม่รีบฆ่ามัน แต่จับมันมา เหยียบลงกับพื้น
“ดูให้ดี เวลาเจอกับศัตรู ต้องโหดเหี้ยม เด็ดขาด อย่ามีความรู้สึกอะไรแม้แต่นิดเดียวเป็นอันขาด！”
ไป๋ยี่เฟยมองคนที่อยู่ที่พื้นและไป๋หยุนเผิง
ไม่ผิด คนที่มาเป็นพ่อแท้ๆของไป๋ยี่เฟย ไป๋หยุนเผิง
ไป๋หยุนเผิงพูดประโยคนี้จบก็พูดขึ้นมาต่อ“จำไว้ ถ้าอยากจะเป็นคนที่แข็งแกร่ง ต้องไร้ความรู้สึก！”
“คนตระกูลไป๋ของฉัน ไม่มีคนอ่อนแอ！”
“และคนตระกูลไป๋ของฉัน ก็ไม่มีทางถูกคนนอกรังแกได้เป็นอันขาด！”
พูดจบ ไป๋หยุนเผิงก็เหยียบลงไป คนนั้นกระอักเลือดออกมา แล้วตายไป
ไป๋หยุนเผิงแข็งแกร่งจริงๆ
หมัดเดียว ขาเดียวถึงชีวิตได้เลย！
ไป๋ยี่เฟยยากที่จะเชื่อ เขานึกว่า ไป๋หยุนเผิงเป็นแค่นักธุรกิจที่เก่งมากๆในเมืองหลวงเท่านั้น
แต่ตอนนี้ทำลายความเข้าใจก่อนหน้านี้ของเขาไปจนหมด
คิดไม่ถึงว่าไป๋หยุนเผิงจะแข็งแกร่งขนาดนี้ เขาสามารถสัมผัสได้ ต่อให้ไป๋หู่มา ก็อาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของไป๋หยุนเผิงอยู่ดี
นี่มันช่างน่าตกใจจริงๆ
ในขณะเดียวกัน ไป๋ยี่เฟยก็รู้แล้วว่าตัวเองอ่อนแอมากขนาดไหน
ในตอนนี้ ไป๋ยี่เฟยปรารถนาที่จะแข็งแกร่งขึ้นให้ได้ ต้องเป็นราชาเท่านั้น เขาถึงจะสามารถปกป้องคนที่อยู่รอบกายของตนเองได้！ถึงจะไม่ถูกใครหน้าไหนรุมรังแก！
หลี่เสว่ตกใจจนสับสนมึนงงไปหมด
ตัวเองสูญเสียความทรงจำไปแล้ว ตอนแรกก็ถูกคนไล่ทำร้าย ตอนหลังก็ได้มาเห็นการฆ่าคนโดยการบดขยี้ขนาดนี้กับตาตัวเองอีก ก็เลยตกใจจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว！
ไป๋หยุนเผิงเดินเข้ามาทีละก้าวๆ
ไป๋ยี่เฟยยังไม่ทันได้เรียกอะไร ก็สลบลงไปก่อน
หลังจากที่มั่นใจแล้วว่าปลอดภัย เขาก็ฝืนต่อไปไม่ไหวแล้ว
หลี่เสว่ถึงได้มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา รีบรับไป๋ยี่เฟยไว้ทันที แต่ไป๋ยี่เฟยหนักมาก เธอเกือบจะล้มตามลงไปด้วย โชคดีที่ไป๋หยุนเผิงมาประคองไป๋ยี่เฟยไว้ทัน
“เดี๋ยวฉันจัดการเอง！”ไป๋หยุนเผิงพูดเบาๆ ไร้ซึ่งความโหดร้ายพยาบาทเมื่อตะกี้นี้แล้ว
หลี่เสว่สงสัยว่าตัวเองดูผิดไป
“คุณ……”หลี่เสว่ยังไม่รู้ถึงสถานภาพของไป๋หยุนเผิง แถมเธอที่สูญเสียความทรงจำ ก็มีความระแวดระวังคนอยู่ไม่น้อย บวกเข้ากับภาพที่ฆ่าคนด้วยใจเหี้ยมโหดเมื่อตะกี้นี้ ทำให้หลี่เสว่รู้สึกกลัวไป๋หยุนเผิงมาก
ไป๋หยุนเผิงยิ้มเล็กน้อย“ฉันเป็นพ่อของเขา”
หลี่เสว่ดูเหมือนจะไม่เชื่อ“จริงเหรอ? จะพิสูจน์ยังไง?”
ไป๋หยุนเผิงตอบ“เธอดูสิ ว่าฉันหน้าตาเหมือนกับเขาไหมล่ะ?”
หลี่เสว่มองๆไป๋ยี่เฟย เขาถูกทุบตีซะจนดูไม่ออกแล้ว ในความทรงจำก็พอจะมีอยู่บ้าง แล้วหันไปมองไป๋หยุนเผิง ก็มีความคล้ายกันอยู่
“ถ้าอย่างนั้นก็……รบกวนคุณแล้วล่ะค่ะ”หลี่เสว่พูดขึ้นอย่างระมัดระวัง
ไป๋หยุนเผิงยื่นมือออกมาแบกไป๋ยี่เฟยไว้ข้างหลัง เขาในตอนนี้ เป็นแค่พ่อคนหนึ่งเท่านั้น
หลี่เสว่กระพริบตา รู้สึกไม่เชื่ออยู่ คนคนนี้ก่อนหน้านี้กับตอนนี้ต่างกันลิบลับเลย แล้วเป็นพ่อของไป๋ยี่เฟยจริงๆอย่างนั้นเหรอ?
พอคิดถึงไป๋ยี่เฟย ในหัวของหลี่เสว่ก็เต็มไปด้วยภาพที่เขาไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมปล่อยไปเมื่อตะกี้นี้ รู้สึกบีบคั้นหัวใจขึ้นมาทันที บนโลกใบนี้ทำไมถึงมีผู้ชายที่โง่ขนาดนี้อยู่ด้วยนะ?
