บทที่ 281
ตอนที่ไป๋ยี่เฟยฟื้นขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล ที่ตัวสวมเสื้อผู้ป่วย ส่วนข้างเตียงมีหลี่เสว่นั่งอยู่ ที่ริมหน้าต่างมีไป๋หยุนเผิงยืนอยู่
ไป๋ยี่เฟยมองหลี่เสว่ ยกๆมุมปาก“ซี๊ด……”
หลี่เสว่รีบพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว“อย่าขยับ ระวังหน่อย คุณต้องการอะไร ชี้ให้ฉันเห็นพอ เดี๋ยวฉันช่วยคุณเอง”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย เขาเริ่มสงสัยแล้วว่าคนตรงหน้านี้คือหลี่เสว่จริงๆหรือเปล่า
หลังจากที่หลี่เสว่สูญเสียความทรงจำ ก็ปฏิบัติกับเขาเป็นคนแปลกหน้ามาโดยตลอด ระแวดระวัง กลัว อยากรู้อยากเห็น ไม่เคยเจอท่าทางที่กระตือรือร้นแบบนี้มาก่อน มันทำให้ไป๋ยี่เฟยรู้สึกเหมือนได้รับความรักความเป็นห่วงเป็นใยอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ไป๋ยี่เฟยพูดเสียงเบาๆ“ผมอยากดื่มน้ำ”
ในตอนนี้เอง ไป๋หยุนเผิงเดินเข้ามา พูดกับหลี่เสว่“เดี๋ยวฉันทำเอง รบกวนเธอช่วยไปเรียกหมอให้หน่อยสิ”
หลี่เสว่อึ้งตะลึงไปสักพัก ก่อนจะพยักหน้าตอบรับ แล้วออกไปเรียกหมอ
ไป๋ยี่เฟยมองไป๋หยุนเผิงหนึ่งที รู้ว่าเขาจงใจให้หลี่เสว่ออกไป จึงพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ“มีเรื่องอะไร พูดมาสิครับ！”
ไป๋หยุนเผิงหันมา ยื่นน้ำร้อนให้กับไป๋ยี่เฟย ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ดื่ม
“ดื่มน้ำสักหน่อยก่อนแล้วค่อยคุยกัน”
ไป๋ยี่เฟยคิดๆ แล้วก็ดื่มน้ำจากมือที่ไป๋หยุนเผิงป้อนให้ไปสองสามคำ รู้สึกว่าตัวเองสบายขึ้นเยอะมาก
ไป๋หยุนเผิงวางแก้วน้ำลง นั่งลงที่ขอบเตียง พร้อมกับพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ“หลี่เสว่เป็นลูกสะใภ้ที่ดีคนหนึ่ง”
ไป๋ยี่เฟยเงยหน้ามองเขา ไม่พูดอะไร
ไป๋หยุนเผิงพูดขึ้นมาต่อ“ฉันจะไม่โทษที่แกใช้ความรู้สึกมาเกี่ยวข้องด้วยกับตอนปฏิบัติงาน การเป็นลูกผู้ชาย ก็ควรจะปกป้องผู้หญิงที่ตัวเองรัก มันเป็นสัจธรรมที่ถูกกำหนดไว้อยู่แล้ว”
“แกรีบรักษาบาดแผลให้ไว หายดีแล้ว ก็จะได้จัดการธุระของตัวเอง”
ประโยคนี้ไม่รู้ว่าไป๋หยุนเผิงตั้งใจพูดออกมาหรือไม่ แต่ยังไง พอไป๋ยี่เฟยได้ฟัง ก็ดูเหมือนว่าไป๋หยุนเผิงกำลังพูดเตือนเขาอยู่
ไป๋ยี่เฟยหรี่ตาลง“ไป๋เซี่ยวล่ะ?”
ไป๋หยุนเผิงนิ่งชะงักไป“ถามถึงเขาทำไม?”
“หรือว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ฝีมือของเขาอย่างนั้นหรือไง?”ไป๋ยี่เฟยถามกลับ
ไป๋หยุนเผิงเม้มปาก“เรื่องล้อเล่นระหว่างพี่น้อง ไม่ต้องจริงจังมากหรอก”
เรื่องล้อเล่น?
จะฆ่าพี่ชายแท้ๆของตัวเอง เป็นเรื่องล้อเล่นงั้นเหรอ?
เรื่องล้อเล่นนี้มันช่างน่าขำเกินไปแล้ว！
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้โง่ ท่าทีของไป๋หยุนเผิงชัดเจนมาก เขารู้ว่าไป๋เซี่ยวเป็นคนทำ แถมอยากที่จะปกป้องเขา ใช้คำว่าเรื่องล้อเล่นมาพูดปัดๆให้ผ่านไปเท่านั้น
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกไม่เต็มใจ！
มีสิทธิ์อะไร?
เป็นลูกแท้ๆเหมือนกันไม่ใช่หรือไง?
ทำไมถึงต้องลำเอียงขนาดนี้?
ถ้าเป็นแบบนี้ แล้วจะเกิดลูกอีกคนเพิ่มมาอีกทำไม?
เขาก็จะได้เป็นคนที่เกิดมาก่อนคนนั้น！
เหอะ ก็ใช่ คนที่เป็นน้องก็จะได้รับความรักและความเอ็นดูมากกว่า
ไม่ต้องพูดถึงพวกของไป๋หยุนเผิง แม้กระทั่งในครอบครัวทั่วๆไปในตอนนี้ ก็ล้วนแต่ลำเอียงไปทางคนที่เล็กที่สุด ส่วนคนโตที่สุด ก็มักจะต้องแบกรับภาระมากที่สุดเสมอ
ถึงไป๋ยี่เฟยจะไม่เต็มใจขนาดไหนก็ไร้ซึ่งหนทาง เพราะว่าตอนนี้เขาอ่อนแอมากจริงๆ！
เขาจะต้องแข็งแกร่งขึ้นให้ได้！
ขอแค่แข็งแกร่งขึ้น ก็จะดูแลจัดการชีวิตของตัวเองได้！
“ที่พ่อพูดมาก็ใช่”ไป๋ยี่เฟยพูดตอบกลับไปอย่างนิ่งๆหนึ่งประโยค
ไป๋หยุนเถิงมองๆไป๋ยี่เฟย“ฉันรู้ว่าในใจของแกรู้สึกไม่เป็นธรรม นี่ก็เป็นการทดสอบแกเหมือนกัน”
ไป๋ยี่เฟยก้มหัวยิ้มอย่างเย้ยหยัน ทดสอบ?
พูดซะดูสวย?
ไป๋หยุนเผิงลุกขึ้นยืน“พักผ่อนให้มากๆ ฉันกลับก่อนล่ะ”
ไป๋ยี่เฟยตอบอื้มกลับมาหนึ่งที พร้อมกับหลับตาลง
เขาไม่อยากมองไป๋หยุนเผิง เขากลัวว่าถ้าเขามองอีกหนึ่งที จะกลั้นความโกรธเอาไว้ไม่อยู่
เป็นลูกของคุณเหมือนกันทั้งนั้น แต่เลือกปฏิบัติกันชัดเจนขนาดนี้เลยเหรอ?
เรื่องที่เพิ่งผ่านไปวันนี้ เกือบจะทำให้เขาพิการได้เลย แถมเกือบจะทำให้หลี่เสว่ถูกขืนใจอีก แต่ผลที่ได้เขากลับพูดว่าเป็นเรื่องล้อเล่นได้อย่างง่ายๆหน้าตาเฉย
ไป๋หยุนเผิงเดินออกไปได้ไม่นาน หลี่เสว่ก็พาหมอกลับมา
หมอบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้ว พักฟื้นให้เยอะๆ รอแผลหายดี ก็กลับได้แล้ว
พอหมอเดินออกไป ไป๋ยี่เฟยก็ลืมตาขึ้น มองหลี่เสว่
หลี่เสว่รู้สึกตึงเครียดไม่น้อย หลบสายตาของไป๋ยี่เฟย“คุณ……มีตรงไหน……ที่รู้สึกไม่สบายอีกไหม?”
ไป๋ยี่เฟยส่ายหัวเล็กน้อย แล้วก็ยิ้มๆให้หลี่เสว่ แต่ว่าพอยกมุมปากแล้ว รู้สึกเจ็บเล็กน้อย
ตอนนี้ห้องผู้ป่วยก็เหลือแต่พวกเขาสองแล้ว หลี่เสว่รู้สึกอึดอัดไม่น้อย แล้วก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรด้วยเหมือนกัน
