บทที่ 286
“เห็นแล้วยัง? ตาจาง”ซูต้าหลิวตบมือ แล้วก็พูดกับไป๋ยี่เฟย“ถ้ารู้ตัวเอง ก็รีบลงจากรถไปซะ อย่ามาถ่วงเวลากลับของฉัน”
“อ้อ ใช่แล้ว สาวสวยท่านนี้ไม่ต้องลงไป นั่งบนรถได้ไม่มีปัญหา”ซูต้าหลิวเห็นหลี่เสว่ ก็หัวเราะแหะๆออกมาทันที
พวกประธานเห็นแบบนี้ก็พากันมองซูต้าหลิวด้วยสายตาสงสาร
นั่นมันภรรยาของท่านประธานเชียวนะ！
ไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดเต๊าะภรรยาของทานประธานต่อหน้าของเขาขนาดนี้ ช่างกล้าหาญจนน่าชื่นชมจริงๆ！
พอนึกว่าเมื่อก่อนพวกประธานที่เคยกลั่นแกล้งภรรยาของท่านประธาน ทั้งหมดถูกไป๋ยี่เฟยเฉดหัวออกไปจนหมด แน่นอนว่า ซูต้าหลิวไม่ใช่ประธานของโหวจวี๋ แต่ไป๋ยี่เฟยจะต้องไม่มีทางปล่อยซูต้าหลิวไปอย่าง่ายดายแน่นอน
จางหรงเกลียดซูต้าหลิวแทบจะตายอยู่แล้ว หุบปากไม่เป็นหรือไงวะ?
พอดี จางหรงก็เป็นคนที่ฉลาดเฉลียว ต่อให้ในใจคิดอะไรอยู่ แต่สีหน้าก็ยังยิ้มแหะๆ“ตาซูรถคันนี้คนค่อนข้างเยอะ ฉันว่านายไปนั่งรถคันหน้าดีกว่าไหม รถคันนั้นคนน้อย นั่งสบายกว่า”
ซูต้าหลิวมองจางหรงด้วยความไม่เข้าใจ“รถคันนี้ไม่ได้เตรียมไว้ให้กับฉันเหรอ? คนที่จะลงไปก็ควรจะเป็นพวกมันสิ?”
ไป๋ยี่เฟยทนไม่ได้ไหว พูดสั่งขึ้นมา“จางหรง ให้เขาลงไปซะ！”
จางหรงสั่นสะดุ้งขึ้นมา รู้ว่าไป๋ยี่เฟยโมโหแล้ว ในใจมีไฟโกรธอยู่พอดี ก็เลยพูดกับซูต้าหลิวไปอย่างตรงๆ“ได้ยินแล้วยัง ลงไปซะ！”
ซูต้าหลิวกำลังจะเปิดปากพูดว่าไป๋ยี่เฟยกล้าดียังไงถึงให้เขาลงไป ผลที่ได้คือถูกจางหรงตบลงไปที่ท้ายทอยของซูต้าหลิวหนึ่งที“ท่านประธานให้นายลงไป ไม่ได้ยินหรือไง?”
“คำพูดที่ตัวเองพูดเอง ไม่รู้ตัวเลยสักนิดเลยหรือไง?”
ซูต้าหลิวยิ่งมึนงงขึ้นไปอีก
“ท่านประธานอะไร?”
จางหรงเห็นไป๋ยี่เฟยหันหน้าไปทางอื่นแล้ว ก็พูดขึ้นมาตรงๆ“คนตรงหน้าท่านนี้ ก็คือท่านประธานของโหวจวี๋ยังไงล่ะ นายแสร้งทำเป็นตาบอด ท่านประธานออกคำสั่งแล้ว นายยังไม่ลงอีก！”
ซูต้าหลิวถลึงตาสองตาโตทันที“นายว่าอะไรนะ? เขาเป็นท่านประธานของโหวจวี๋อย่างนั้นเหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ นายนึกว่าเป็นใครล่ะ?”จางหรงพูดขึ้นอย่างอารมณ์ไม่ค่อยจะดี
ให้ตายสิ！
ซูต้าหลิวเหงื่อไหลอาบท่วมขึ้นมาทันที
“นี่……นี่มันเข้าใจผิดกันทั้งนั้น……”
จู่ๆไป๋ยี่เฟยก็หันกลับมา พูดขึ้นอย่างเย็นชา“ลงไป！”
ซูต้าหลิวพอได้ยินก็สะดุ้งขึ้นมา“ลงแล้วครับ ลงแล้วครับ”
พูดจบ ซูต้าหลิวก็ไม่กล้าอยู่ต่อ พอนึกถึงคำพูดที่คุยโม้โอ้อวดไว้เมื่อตะกี้นี้ เขาก็รู้สึกว่าตัวเองจบเห่แล้ว
แต่ยังไม่ทันไร ไป๋ยี่เฟยก็เรียกเขาไว้
“เดี๋ยวก่อน！”
ซูต้าหลิวชะงักลง รีบร้องไห้ออกมาทันที“ท่าน……ท่านประธาน……ท่าน……จะสั่งอะไรหรือครับ……”
จางหรงก็หันมามอง อยากรู้อยากเห็นว่าไป๋ยี่เฟยจะทำอะไร
ไป๋ยี่เฟยเรียกเขาไว้เพราะว่าจู่ๆก็นึกถึงปัญหาหนึ่งขึ้นมาได้ การที่มารับเขาซะเล่นใหญ่จัดเต็มในครั้งนี้ เกรงว่าอีกไม่นานคนพวกนั้นก็จะรู้
เรื่องที่เขาไปที่เมืองหลวง อย่างแน่นอน แล้วก็เรื่องที่เขากลายเป็นเด็ก ก็จะปิดบังต่อไปไม่ได้อีก
แต่ถ้ามารับคนอื่นแทนล่ะ?
อย่างเช่นซูต้าหลิว
ไป๋ยี่เฟยหันมองไปทางจางหรง กำลังจะพูดอะไร สายตาก็หันไปเห็นว่าบนรถยังมีประธานอยู่มากมาย จึงพูดขึ้น“อย่ามัวเสียเวลา ออกรถได้แล้ว”
จางหรงแม้ว่าจะไม่เข้าใจว่าท่านประธานจะทำอะไร แต่ท่านประธานบอกอะไรก็ต้องทำแบบนั้น
ไม่นาน รถก็สตาร์ทเครื่องออกไป
ในเวลานี้เอง จู่ๆสถานีรถไฟก็เกิดความวุ่นวายขึ้นมา
“ฆ่าคนแล้ว ฆ่าคนแล้ว！”
กลุ่มผู้คนทยอยกันวิ่งออกมาข้างนอก
เปิดหน้าต่างออก เห็นแค่รางๆ ตรงกลางสุดของกลุ่มคน มีผู้ชายสองคนล้มลงอยู่ ส่วนที่ลำคอของผู้ชายคนนั้นมีเลือดไหลออกมา น่าจะถูกปาดคอจนตาย
ไม่นาน ยามรักษาความปลอดภัยของสถานีรถไฟก็มาถึง จัดการรักษาความสงบเรียบร้อย
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้สนใจอะไรมากมาย ส่วนรถก็แล่นออกมาแล้ว
นายโหดเหี้ยมคนนั้นเห็นแบบนี้ก็มองไป๋ยี่เฟยด้วยสายตาที่มีความรู้สึกลึกซึ้ง จากนั้นก็หลับตาสงบจิตสงบใจ
ถ้าพวกของไป๋ยี่เฟยอยู่ต่อ ก็จะพบว่า หญิงอ้วนที่นั่งข้างๆซูต้าหลิวก่อนหน้านี้ เดินออกจากกลุ่มคนอย่างเงียบๆไปยังห้องน้ำ สาวอ้วนโทรศัพท์ออกไป
“ทุกคนจัดการหมดแล้ว นายน้อยปลอดภัยดี”
“คุ้มครองนายน้อย”
“ได้ ฉันทราบแล้ว”
……
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ก็มาถึงโหวจวี๋ ประธานคนอื่นๆลงจากรถ ส่วนไป๋ยี่เฟยให้จางหรงอยู่บนรถก่อน
“พวกนายรู้ได้ยังไงว่าฉันมาถึงแล้ว?”
จางหรงได้ยินแบบนั้นก็พูดออกไปตามตรง“มีคนที่ชื่อว่าเฉินห้าวแจ้งให้พวกเราทราบครับ เขาบอกว่า เขาเป็นคนของคุณ”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินแบบนั้นก็ขมวดคิ้ว แย่แล้ว！
ตัวเขาไม่รู้เรื่องนี้เลยสักนิด ตอนที่อยู่ที่สถานีรถไฟกับบนรถเมื่อตะกี้นี้ เขาลืมแกล้งทำเป็นเด็กไปซะสนิทเลย พวกประธานที่ฉลาดหลักแหลมพวกนั้น จะต้องดูออกแล้วแน่ๆ
กว่าตัวเองจะสลัดหลุดออกจากปัญหามาได้ก็แสนยากเย็น แต่ก็ดันถูกดึงกลับเข้าไปอีกแล้วซะได้
ไป๋ยี่เฟยนวดๆคิ้ว“เรื่องที่ฉันกลับมาจากเมืองหลวง ให้พวกเขาปิดปากไว้เลยนะ เข้าใจไหม?”
จางหรงรีบเข้าใจทันที“เข้าใจครับ ผมเข้าใจ”
จริงๆนอกจากหลงหลิงหลิงแล้ว จางหรงเป็นคนอีกคนที่รู้เรื่องของไป๋ยี่เฟย ดังนั้นในตอนแรกจึงไม่ได้ตกใจ ถึงขนาดที่ลืมเตือนไป๋ยี่เฟยไปเลย
พอได้ยินที่ไป๋ยี่เฟยพูดในตอนนี้ เขาถึงได้นึกขึ้นมาได้ รู้สึกกลัวอยู่ไม่น้อย เขาลืมเตือนท่านประธาน ท่านประธานจะต่อว่าเขาไหม?
“คนคนนี้ นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป จะเป็นท่านประธานของโหวจวี๋”
ซูต้าหลิวไป๋ยี่เฟยเห็นแบบนี้ก็นึกว่าไป๋ยี่เฟยจะแก้แค้นตนเอง จึงร้องไห้โอดโอยออกมาทันที“ท่านประธาน ผมสำนึกผิดแล้ว ผมมีตาหามีแววไม่ ขอให้ท่านช่วยอภัยให้ผมด้วยเถอะนะครับ！”
