บทที่ 293
ไป๋หู่ไม่มีสีหน้าอะไร แต่สวีลั่งรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
ในฐานะที่เป็นนักฆ่า เขาช่ำชองมาก แต่หลังจากที่เขาแก้ตัวและกลายเป็นผู้คุ้มกันของไป๋ยี่เฟย ก็ไม่เคยฆ่าใครอีกแล้ว อัตลักษณ์นี้ยังค่อนข้างไม่เหมาะสม
เมื่อได้ยินไป๋ยี่เฟยบอกว่าไม่ต้องเหลือสักคน ก็คือต้องฆ่าให้หมดเลย
เขาตื่นเต้นมาก
“ฉันไม่ได้ฆ่าคนเป็นเวลานานมากแล้ว” สวีลั่งเลียริมฝีปากของเขา
ไป๋หู่พูดเบา ๆ “ฉันด้วย”
หลังจากที่ทั้งสี่คนได้ยิน ก็รู้สึกว่าพวกเขาไม่รู้ตัว “ฮึ! พวกแกต้องถูกพวกเราฆ่าตาย!”
หลังจากนั้น ทั้งสองฝ่ายก็เริ่มตีกัน
ไป๋หู่และสวีลั่ง หนึ่งต่อสอง
ทั้งสี่คนเห็นไป๋หู่และสวีลั่ง พวกเขาก็ไม่กลัว เพราะพวกเขาตัวใหญ่กว่าคนอื่นไง!
แต่ในความเป็นจริงไม่ใช่อย่างนั้น
ก็เห็นว่ามีคนหนึ่งในพวกเขายกกำปั้นขึ้น และเตรียมจะต่อสู้กับไป๋หู่ แต่สีหน้าไป๋หู่ไม่เปลี่ยน ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นกระโดดขึ้นไปจากบนพื้น เตะหมุนเตะคนนั้นลงไปที่พื้นโดยตรง
ใบหน้าที่อ้วนของชายคนนั้นยังสั่นสะท้าน จึงมีน้ำลายไหลออกมา ด้วยน้ำหนักตัวของเขา ทำให้เสียงที่เมื่อที่เขาล้มลงกับพื้นดังมาก
อีกคนที่สู้กับไป๋หู่ ยังไม่ได้ตอบสนอง ไป๋หู่ก็ก้าวไปข้างหน้าแล้ว และกำหมัดแน่นและฟาดไปที่หัวใจของชายคนนั้นด้วยหมัด
ทันใดนั้นชายคนนั้นก็เบิกตากว้าง และมองไปที่ไป๋หู่ด้วยสายตาที่ไม่เชื่อ
ไป๋หู่ก็ยังไม่มีสีหน้าใดๆ แต่ชายคนนี้ได้ไปถึงจุดจบของชีวิตแล้ว จนถึงเขาตายก็ไม่รู้ว่าตัวเองขัดใจคนที่เพี้ยนๆแบบไหน
ที่นั่น สวีลั่งหยิบมีดของเขาออกมา และกระโดดไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่แบบเร็วผิดปกติ คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามยังไม่ทันที่จะเห็นการกระทำของเขา ก็รู้สึกเพียงสายตาของเขาวูบไหว และมีความรู้สึกที่เย็นชาที่คอ
ในท้ายที่สุดเขาตอบสนองด้วยการมองย้อนกลับและเช็ดคอของเขา
สุดท้าย ถึงได้รู้สึกตัวเองถูกฆ่า
สวีลั่งกล่าวอย่างดูถูกเหยียดหยาม“ขยะ!”
เมื่ออีกคนเห็น ท่าทางการโจมตีของเขาก็นิ่งอึ้ง จากนั้นก็รีบถอยหลังอย่างรวดเร็ว
สวีลั่งไม่ให้โอกาสกับชายคนนั้น หันร่างกายไปข้างหน้า จับข้อมือของชายคนนั้นแล้วส่งมีดไปข้างหน้า แค่ได้ยินเพียง “พู” ชายคนนั้นเบิกตากว้าง และมองลงไปที่หัวใจของเขา
สวีลั่งเฮ้ยเสียงเย็นชาออกมา และดึงอย่างแรง มีดที่เปื้อนเลือดก็ดึงออกมา และมีเลือดด้วย
“อ่อนแอเกินไป!”
เมื่อเสียงของสวีลั่งพูดเสร็จ ชายคนนั้นก็ล้มลงกับพื้นด้วยความนิ่งอึ้งและตาย
สี่คน เสียชีวิตไปสามคนแล้ว
ด้านไป๋หู่ยังมีอีกหนึ่งคน
ชายคนนั้นตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวเมื่อเห็นเพื่อนของเขาถูกฆ่าหมด โดยไม่เกินหนึ่งท่า
“พี่ใหญ่ยกโทษให้ฉัน ยกโทษให้ฉัน … เราก็ถูกบังคับมา ถูกบังคับ …”
ในเวลานี้ ไป๋ยี่เฟยที่มองอยู่ข้างๆอย่างไม่แยแสก้าวไปข้างหน้า“ถูกบังคับ?”
“งั้นพวกแกกินคนก็เป็นถูกบังคับด้วยเหรอ?”
ไป๋ยี่เฟยโกรธมาก ข้อมูลที่เมื่อวานเขาเห็น เป็นสวีลั่งหาได้ คนเหล่านี้มาจากเผ่าหมีและเผ่าของพวกเขาเป็นคนกินเนื้อคน!
นั่นคือคนที่มีชีวิต!
ไป๋ยี่เฟยจะไม่โกรธได้อย่างไร
หลายปีแล้ว ไม่รู้มีคนเท่าไหร่ที่บริสุทธิ์ถูกพวกเขาฆ่าและกิน สติฟั่นเฟือนจริงๆ! ไม่น่ายกโทษให้!
ดังนั้น คนเหล่านี้ต้องตาย!
ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างเย็นชา “พวกแกต้องรับผลตามมาที่พวกแกเคยทำ!”
“ฆ่า!”
ไป๋หู่ยกไม่พูดอะไร ยกเท้าขึ้นและเหยียบศีรษะของชายคนนั้นโดยตรง ชายคนนั้นก็ไม่มีการตอบสนอง
ไป๋ยี่เฟยรู้ ไป๋หู่เหยียบกระดูกหัวของเขาแตกโดยตรงแล้ว และไม่มีความเป็นไปได้ที่เขาจะยังมีชีวิตอยู่
……
เฉินห้าวนั่งอยู่ในห้องเล็ก ๆ ที่เขาเก็บเงินไว้ซื้อ ถือโทรศัพท์มือถือไว้ในมือ ไม่กล้าโทรและไม่กล้าส่งข้อความ
เขากลัว
กลัวคนเหล่านั้นจะค้นพบตัวเอง เพราะเขาก็กินหนอนด้วย
ครั้งนั้น เขายอมที่จะตาย ก็ไม่ยอมทรยศไป๋ยี่เฟย แต่ครั้งนี้ มีหลิ่วอู๋ฉงอยู่ พวกเขาจึงลักพาแม่ของเขาอย่างต่ำทราม
เขาจะทำอะไรได้ เขาไม่มีทางเลือกนอกจากกินหนอนนั้น และทำในสิ่งที่เสียใจกับไป๋ยี่เฟย
แต่เขาให้คำเตือนกับไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยพูดว่าเมื่อเขากลับมาต้องปกปิด ดังนั้นเขาจึงจงใจแจ้งให้พวกเขา ไปรับไป๋ยี่เฟยอย่างกล้าหาญที่ใหญ่ ไป๋ยี่เฟยต้องรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
แน่นอนว่าความคิดของเขาถูกต้อง แต่เขาไม่สามารถพูดอะไรได้อีก
ตอนนี้ คนที่นั่นต้องพบสิ่งผิดปกติแล้ว รู้ว่าเขาทำอะไรบางอย่างจะไม่ปล่อยเขาไปแน่นอน
เฉินห้าวกลืนน้ำลาย เขาตายไม่เป็นไร ขอให้แค่แม่ของเขาดีๆ
ในที่สุด เฉินห้าวก็เปิดโทรศัพท์ และอยากส่งข้อความให้ไป๋ยี่เฟย ขอให้เขาช่วยดูแลแม่ของเขาให้ดี
แต่เมื่อเพิ่งเขาเปิดโทรศัพท์ ประตูของเฉินห้าวก็ถูกเคาะให้เปิด
ในทันใดเฉินห้าวก็เงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นคนที่มา ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว
……
หลิ่วอู๋ฉงหลบหนีออกมาแล้ว แต่เขาไม่รู้ว่าควรหนีไปที่ไหน เขาจึงได้ซ่อนตัวอยู่ในตรอกซอกซอยเล็กๆที่ไม่ค่อยมีคนอยู่
มาถึงตรอกเล็ก ๆอย่างไม่ง่าย หลิ่วอู๋ฉงก็หยุดพักและหายใจ
ความเจ็บปวดที่ต้นขาแทบจะชา แต่ทันทีที่เขาหยุด เขาจะรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากการกัดเซาะของกระดูก ซึ่งทำให้เขาเกลียดชังไป๋ยี่เฟยมากขึ้น อยากฆ่าไป๋ยี่เฟยให้ตายทุกวินาที
หลิ่วอู๋ฉงยืนพิงกำแพง คิดอยู่ว่าเขาจะหาโอกาสออกจากเมืองเทียนเป่ย ในตอนกลางคืนได้ไหม
ในตอนนี้ มีใครบางคนเดินเข้ามาในตรอกเล็ก ๆแห่งนี้
หลิ่วอู๋ฉงก็ระมัดระวังทันที
หลังจากนั้นไม่นาน ก็ผู้หญิงที่อายุประมาณสามสิบปรากฏตัวที่มุม
“เป็นคุณ!” หลิ่วอู๋ฉงมองไปที่หงซิน
หงซิน ยิ้มอย่างเซ็กซี่ “ฉันเอง ฉันมาเพื่อพาคุณกลับไป”
หลิ่วอู๋ฉงกังวลเมื่อได้ยินคำพูดนั้น แต่ก็ยังถามอย่างใจเย็นบนใบหน้าของเขา “กลับไป?กลับที่ไหน?”
หงซินค่อยๆเดินใกล้ “แน่นอนจะกลับไปที่บ้านของเรา!”
“คุณดูสิ ตอนนี้แม้แต่เดินคุณก็ไม่ค่อยไหวใช่ไหม? โอ้ย ทำไมไม่ดูแลตัวเองให้ดีนะเนี่ย?
หลิ่วอู๋ฉงรังเกียจหงซินมาก แต่ไม่กล้าที่จะแสดงออก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงแค่พูดต่อ “ตอนนี้ฉันกลับไปไม่ได้”
“ทำไม?” หงซินถาม
ก่อนที่หลิ่วอู๋ฉงจะตอบ หงซินก็ตอบก่อนเขาว่า “เพราะไป๋ยี่เฟยรู้เรื่องของคุณแล้ว จะฆ่าคุณ?”
หลิ่วอู๋ฉงนิ่งอึ้งและเฝ้าดูเธออย่างเงียบ ๆ
หงซิน ยิ้ม“ไม่ต้องห่วง เราสามารถปกป้องคุณได้!”
หลิ่วอู๋ฉงไม่เชื่อ คนอย่างพวกเขา ไม่กล้าที่จะร่วมมือกัน “ไป๋ยี่เฟยก็กำลังหาพวกคุณเช่นกัน”
“ฉันรู้ พวกเราออกไปก่อนแล้ว เขาไปแล้วก็ไม่มีใครอยู่”
เมื่อหลิ่วอู๋ฉงได้ยินก็ลังเล สำหรับเขา การติดตาม หงซิน ในตอนนี้จะช่วยชีวิตเขาได้อย่างแน่นอน แต่ไอ้ชายชรา หูเทียนจิ่น เหมือนเป็นคนบ้า เขาไม่กล้าที่จะยั่วยุเขา
หลังจากคิดนาน หลิ่วอู๋ฉงก็พูดว่า “ช่วยฉันเอาหนอนออกมาก่อนได้ไหม ตอนนี้ฉันเจ็บต้นขาและรู้สึกไม่สบายมาก”
หลังจากได้ยิน หงซินจ้องไปที่หลิ่วอู๋ฉงอย่างมีความหมาย แล้วยิ้ม “นี่เป็นเรื่องที่ฉันทำไม่ได้ มีเพียงอาจารย์เท่านั้นที่ทำได้ และจะไม่มีผลข้างเคียงใด ๆ กับคุณ”
“เอาแต่คุณ … เชื่อฟัง”
