บทที่ 299
“วิลล่าหลันโปกั่ง ฉันเชื่อว่าคุณก็รู้อยู่นะว่า ก่อนหน้านี้ฉันล้วนอาศัยอยู่ในชนบท ไม่เคยมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย ในไม่นานนี้ถึงจะมาเป็นประธานของโหวจวี๋กรุ๊ป ยังเพลิดเพลินกับชีวิตได้ไม่นาน ดังนั้น ฉันอยากจะตายในวิลล่าหลันโปกั่ง”
หูเทียนจิ่นได้ยินคำพูดนี้ก็นิ่งอึ้งไปสักพักหนึ่ง จากนั้นขำออกมา ใช้เสียงที่ดูแก่ถามว่า”คุณยังใส่ใจพวกเงินทองทรัพย์สินหรอ?ตายยังจะตายอย่างมีศักดิ์ศรีหรือ?”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า
เขาพยายามแสดงออกอย่างเป็นคนชอบเงินทองภายนอก หูเทียนจิ่นอาจจะเชื่อแล้วพาเขาออกจากที่นี่ ไปที่วิลล่าหลันโปกั่ง
อย่างนี้น้องสาวของเขาก็ปลอดภัยแล้ว
“ฮ่าๆ……”หูเทียนจิ่นหัวเราะ”คำพูดโบราณที่ว่า ขิงแก่ย่อมเผ็ดกว่า กองอุบายของคุณไปหลอกคนอื่นยังพอได้ แต่หลอกฉันไม่ได้หรอก”
ยังไงก็อายุมากขนาดนี้แล้ว จะไปเชื่อคำพูดพวกนี้ได้ยังไงล่ะ?
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วเล็กน้อย
หูเทียนจิ่นพูดต่อ”คุณก็แค่อยากจะให้ฉันปล่อยน้องสาวของคุณไป แต่น่าเสียดายมาก พวกคุณต้องตายหมด!”
“คุณฆ่าลูกศิษย์สองคนของฉันไป ฉันฆ่าน้องสาวของคุณและคุณด้วยอีกคนนึง ยุติธรรมมาก”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินเช่นนี้ก็ถามว่า”ต้องทำยังไงคุณถึงจะปล่อยน้องสาวฉันไปได้ เธอเป็นผู้บริสุทธิ์”
หูเทียนจิ่นเหมือนกับว่าได้ยินสิ่งตลก หัวเราะออกมาสองเสียง”บริสุทธิ์?แล้วลูกศิษย์สองคนของฉันนั้นไม่บริสุทธิ์หรือ?ในที่สุดก็ถูกคุณฆ่าไปไม่ใช่หรือ?”
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว ถ้าพูดตามตรงแล้ว เขาไม่ได้รู้สึกว่าลูกศิษย์ของเขาสองคนจะบริสุทธิ์ คนหนึ่งใส่ยาพิษต่อเขา อีกคนหนึ่งอยากจะจับต้องผู้หญิงข้างเขา บริสุทธิ์ที่ไหนวะ?
เขาไม่ได้ตอบกลับ เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ
หูเทียนจิ่นรอไม่ไหวแล้ว”หนิวโถว ฆ่าสิ!”
หนิวโถวเตรียมตัวไว้ตั้งนานแล้ว เมื่อได้ยินเสียงของหูเทียนจิ่น ก็เลยวิ่งไปทางไป๋ยี่เฟยทันที
ไป๋ยี่เฟยเงยหน้าขึ้นมาอย่างเร็ว แต่เสียดายที่มันช้าเกินไป
“ปัง!”
ไป๋ยี่เฟยถูกร่างกายที่แข็งแรงที่สูงใหญ่ชนจนบินออกไป กระเด็นไปบนรถของตัวเอง และก็หล่นลงสู่พื้นในที่สุด
ความเจ็บปวดที่ส่งมาทำให้ไป๋ยี่เฟยไม่มีแรงตะโกนออกมาด้วยซ้ำ เขารู้สึกว่ากระดูกหน้าอกของตัวเองหักไปแล้ว มุมปากก็มีเลือดไหลออกมาอย่างไม่หยุด
เขารู้สึกอีกครั้งหนึ่งว่าความตายอยู่ห่างกับเขาไม่ไกล
“อ่อนหรือเกิน”เสียงที่หยิ่งกำเริบของหนิวโถวส่งมาจากเหนือศีรษะ ในดวงตาของเขายังเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ สือไซถูกฆ่าโดยไป๋ยี่เฟยได้ยังไง
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ตอบกลับ เพราะแม้ว่าเขาจะพูด แต่ก็ไม่มีแรงเลย นับบัดนี้ เขาแค่รู้สึกว่า เขาอ่อนมากจริงๆ!
ถ้าหากว่า ครั้งนี้โชคดีได้มีชีวิตรอด เขาสัญญาว่า จะกลายเป็นคนเก่งแน่นอน!
แต่ว่าครั้งนี้ โอกาสที่จะได้มีชีวิตรอดนั้น น้อยมากหรือเกิน
หนิวโถวสามารถฆ่าเขาได้ภายในวินาทีเดียว
และวินาทีต่อมาก็ได้พิสูจน์ความคิดของเขา หนิวโถวกำหมัด เตรียมจะฆ่าไป๋ยี่เฟย
พอดีในเวลานี้ หูเทียนจิ่นออกเสียงห้ามว่า”รอก่อน”
หนิวโถวหยุดมือทันที มือของเขาอยู่ห่างกับหัวใจของไป๋ยี่เฟยเพียงไม่กี่เซนเอง ไป๋ยี่เฟนได้หลับตาอย่างสิ้นหวังแล้วด้วยซ้ำ
“คุณหู?”หนิวโถวมีความสงสัยเล็กน้อย
หูเทียนจิ่นเดินมา ขาเหยียบบนหน้าอกของไป๋ยี่เฟย ไป๋ยี่เฟยเปล่งเสียงออกมา และก็ได้ยินหูเทียนจิ่นพูดว่า”เมื่อกี้คุณเดินมาจากทางนู้น นั่นหมายความว่า น้องสาวของคุณอยู่ทางนั้นใช่หรือเปล่า?”
“คุณพาพวกเราไปดีไหม?”
“อย่าคิดเลย!”
ไป๋ยี่เฟยจะพาคนพวกนี้ไปหาน้องสาวของเขาได้ยังไงล่ะ?
หูเทียนจิ่นก็ไม่รีบ”นี่มันแล้วแต่คุณไม่ได้นะโว้ย”
พอพูดจบ หูเทียนจิ่นก็เก็บขากลับมา แล้วสะกิดหนิวโถว
หนิวโถวเข้าใจความหมายของเขา เดินมาถึงหน้ารถ และเปิดประตูรถ
ไม่นาน ไป๋ยี่เฟยที่อยู่บนพื้นก็ลุกขึ้นมา
เขาไม่มีความรู้สึกกับความเจ็บปวดในร่างกาย ดวงตาก็ไม่มีความชีวิตชีวา เดินไปทางประตูรถที่กางออกทีละก้าว
กว่าจะได้เดินมาถึงหน้าประตูรถ หนิวโถวทำท่าเชิญต่อเขา ไป๋ยี่เฟยเลยขึ้นไปบนรถอย่างเชื่อฟัง ต่อจากนั้นก็เป็นเสียงที่ปิดประตูรถของหนิวโถว
หนิวโถวเดินขึ้นไปจากอีกฝั่งหนึ่ง นั่งอยู่เบาะข้างคนขับ ส่วนหูเทียนจิ่นนั่งอยู่เบาะหลัง
“พาฉันไปหาน้องสาวของคุณ”เสียงของหูเทียนจิ่นส่งมา
ไป๋ยี่เฟยสตาร์ทรถ ค่อยๆขับไปยังทางที่เขาเคยเดินในเมื่อกี้นี้
……
ผ่านไปไม่กี่นาที รถของไป๋ยี่เฟยก็จอดอยู่ลานหน้าบ้านที่เขาจอดในก่อนหน้านี้ น้ำเสียงไม่มีความแปรปรวน”ถึงแล้ว”
หูเทียนจิ่นเห็นเช่นนี้เลยลงรถทันที หนิวโถวตามลงมาด้วย
หลังจากทั้งสองคนลงรถแล้วไป๋ยี่เฟยก็ลงรถด้วย แต่หลังจากลงรถแล้วก็ยืนอึ้งอยู่กับที่ จนกว่าประตูของลานบ้านเปิดออก ปรากฏร่างที่เขาคิดถึงมาตลอด
“น้องสาว?”
“พี่คะ?”ผู้หญิงที่หน้าตาใสๆแต่มีความเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบมองไปทางไป๋ยี่เฟยอย่างประหลาดใจ”พี่คะ ทำไมคุณอยู่ที่นี่?กลับมาก็ไม่บอกอ่ะ”
ไป๋ยี่เฟยนิ่งอึ้ง มีความเหม่อลอย
เคยมีช่วงเวลาหนึ่ง เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่า ตัวเองจะได้เห็นน้องสาวของตัวเองเติบโตเป็นสาว ตอนนี้ กว่าที่เขาจะได้เห็น
น้องสาวของเขาโตแล้ว
ในขณะที่ไป๋ยี่เฟยเหม่อลอย ก็รู้สึกปลื้มใจด้วย
ไป๋ยี่เฟยยิ้ม”ฉันแค่กลับมาดูเฉยๆ”
น้องสาวโทษไป๋ยี่เฟยที่มาแล้วก็ไม่บอกเธอล่วงหน้าก่อน แต่ว่ายังไงก็เป็นพี่ชายของตัวเอง เลยเดินมาอย่างดีใจ ดึงมือของไป๋ยี่เฟยเอาไว้”พี่คะ นานมากที่คุณไม่ได้กลับมาแล้ว รีบเข้ามานั่งสิ”
ไป๋ยี่เฟยปล่อยให้น้องสาวดึงตัวเองเข้าไป
ส่วนข้างหลัง เป็นหูเทียนจิ่นและหนิวโถว
ไม่ทราบว่าเป็นเพราะเหตุผลใด น้องสาวเหมือนสนใจอยู่แต่พี่ชายคนเดียว แต่กลับไม่ได้ใส่ใจถึงคนสองคนที่เดินตามอยู่ข้างหลัง
เดินเข้ามาในลานบ้าน น้องสาวถามว่า”พี่คะ คุณมาดึกขนาดนี้ คือเกิดเรื่องอะไรหรอคะ?”
ไป๋ยี่เฟยส่ายหน้า”มีอะไร ฉันแค่เดินมาดูเฉยๆ”
น้องสาวหัวเราะออกมา”พี่ชายคิดถึงหนูแล้วใช่ไหมคะ?”
“แน่นอนสิ”ไป๋ยี่เฟยยิ้มอย่างอบอุ่น เขาคิดถึงน้องสาวของตัวเองจริงๆ เมื่อเห็นว่าเขามีชีวิตอยู่ได้อย่างดี เขาก็ดีใจเช่นกัน
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นพี่ก็อย่าไปไหนเลยได้ไหม?อยู่กับหนูที่นี่ได้ไหมคะ?”น้องสาวใช้ดวงตาที่สว่างจ้องมองตัวเอง
ไป๋ยี่เฟยได้เห็นถึงความคาดหวังจากดวงตาคู่นั้น เขาไม่เต็มใจที่จะปฏิเสธ แต่ว่า……
“ถ้าหากว่า……คุณเป็นน้องสาวจริงๆ……มันจะดีมากจริงๆ……”
“พี่คะ คุณพูดอะไรอยู่หรอคะ?”น้องสาวเหมือนไม่เข้าใจคำพูดของเขา
ไป๋ยี่เฟยยิ้มเยอะเย้ยตัวเอง”น้องสาว ได้เห็นคุณ ดีมากจริงๆ”
น้องสาวไม่เข้าใจ กระพริบตาใส่ไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยหลับตาลง จากนั้นไม่สนใจน้องสาวที่อยู่ข้างตัวเอง หยิบยาเม็ดหนึ่งออกมาจากกระเป๋า จากนั้นกินเข้าไปอย่างรวดเร็ว
หูเทียนจิ่นและหนิวโถวที่อยู่ข้างหลังยังไม่ทันได้รู้สึกตัวเลย ไป๋ยี่เฟยก็ได้กินยาเม็ดนั้นเข้าไปเสียก่อน
“คุณหู?”หนิวโถวขมวดคิ้วและเรียกเสียงหนึ่ง
หูเทียนจิ่นก็ขมวดคิ้วอย่างแน่น”ที่ไป๋ยี่เฟยกินเป็นยาแก้พิษ”
“อะไร?”หนิวโถวมองไปทางไป๋ยี่เฟยอย่างเหลือเชื่อ
ไป๋ยี่เฟยในตอนนี้ได้ลืมตาขึ้นมาแล้ว
น้องสาวข้างๆเขาหายไปแล้ว
ทุกสิ่งทุกอย่างในเมื่อกี้นี้ ล้วนเป็นภาพเพ้อฝัน
หูเทียนจิ่นใส่ยาหลอนปราสาทให้ไป๋ยี่เฟย ให้เขาเชื่อฟังคำสั่ง
