บทที่ 303
เมื่อสาวสวยสุดแห่งหลิงหนานเห็นหลัวขวางตายไป ก็แทบบ้าคลั่ง หันหลังกลับและวิ่งไปต่อ และยังคงตะโกนอยู่ในปาก “พวกคุณกล้าฆ่าสามีของฉันไปงั้นหรือ! อื้อหือ…….ฉันจะไม่ปล่อยพวกคุณไว้แน่ๆ!”
ฉินหัวอยู่ห่างจากสาวสวยสุดแห่งหลิงหนานเล็กน้อย และไม่สามารถตามทันได้ในเวลาอันสั้นๆ
“ช่างเถอะ มันไม่ปลอดภัย”
ไป๋ยี่เฟยมองไปที่ค่ำคืนอันไร้ขอบเขต และถอนหายใจ
แต่เดิมคิดว่าในครั้งนี้จะจับตัวพวกเขาได้ทั้งหมดในคราวเดียวกัน แต่ไม่คาดคิดว่าจะปล่อยให้พวกเขาหนีไปได้บางส่วน และต่อไปถ้าอยากจะจับตัวพวกเขาอีก มันก็คงจะยากขึ้น
เมื่อพูดขึ้นมาแล้ว คราวนี้เป็นเพราะเขามั่นใจเกินไป
หูเทียนจิ่นเองก็เก่งในการใช้ยาพิษ และมีทักษะที่ดี มีคนที่มีความสามารถมากมายอยู่รอบตัวเขา สามสี่คน ไม่สามารถจัดการกับพวกเขาได้เลยอย่างสิ้นเชิง
ถ้าไม่ใช่ฉินหัวมาทันเวลา ในวันนี้เขาก็คงอาจจะต้องจบชีวิตอยู่ที่นี่แล้ว
สิ่งนี้สอนบทเรียนให้กับไป๋ยี่เฟย จากนี้ไป เขาจะไม่ประมาทและมั่นใจอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าเช่นนี้แล้ว
เพราะศัตรูที่เขาจะต้องเผชิญในอนาคต จะแข็งแกร่งกว่าครั้งนี้
ฉินหัวมองไปที่ทุกคน และพูดว่า “ตามที่พูดเมื่อกี้นี้ พวกเราไปก่อนแล้ว”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า และฉินหัวก็จากไปพร้อมกับจงเหลียนและศพ
………..
เมืองเทียนเป่ย หลันโปกั่งวิลล่า
ทันทีที่หลี่เสว่ตื่นขึ้นมา เธอก็รู้สึกสบายตัวมากขึ้น เธอยืดเอวของเธอ และลงไปชั้นล่างหลังจากล้างหน้าล้างตา
หลังจากเดินไปรอบๆ หลี่เสว่ก็พบว่าในวิลล่าหลังใหญ่ มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น
กำลังใช้ความคิดอยู่ ทันใดนั้นเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นมา
“เสว่เอ๋อ ตอนนี้คุณกลับมาที่เมืองเทียนเป่ยแล้วใช่ไหม? ฉันจะบอกคุณว่า เพื่อนร่วมชั้นสมัยมัธยมปลายของเรา คนที่ชื่อจางเหลย เขากลับมาจากไปเรียนที่ต่างประเทศ และจะจัดงานเลี้ยงรวมตัวเพื่อนร่วมชั้น คุณจะมาหรือไม่?” โจวฉวี่เอ๋อถามตรงๆหลังจากที่รับโทรศัพท์
“แต่ว่า…….ฉันจำเขาไม่ได้แล้ว” หลี่เสว่ปฏิเสธโดยจิตสำนึก ตอนนี้เธอยังคงรู้สึกกลัวในที่ที่มีผู้คนจำนวนมากอยู่เล็กน้อย
โจวฉวี่เอ๋อก็รู้ว่าหลี่เสว่จำไม่ได้แล้ว แต่ยังไงก็เคยเป็นเพื่อนร่วมชั้น “ถึงตอนนั้นฉันจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ และอีกอย่างในช่วงนี้สามีของคุณและบริษัทของพวกเขากำลังประสบปัญหาอยู่ไม่ใช่เหรอ? พอดีที่จางเหลยกำลังจะหาที่ลงทุน บางทีคุณอาจจะสามารถขอความช่วยเหลือจากเขาได้ ยังไงก็เคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นด้วยกันมา มันพูดคุยกันได้ง่ายกว่าเล็กน้อย
หลี่เสว่คิดอยู่พักหนึ่ง ที่โจวฉวี่เอ๋อพูดนั้นสมเหตุสมผลดี แต่เธอจะไปจริงๆหรือ?
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอก็อยากจะไปเล็กน้อย แต่เธอก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย กลัวที่จะเจอกับคนแปลกหน้า และยังกลัวว่าจะสร้างปัญหาให้กับไป๋ยี่เฟย ไป๋ยี่เฟยจะโกรธเธอหรือไม่?
“………..งั้นก็โอเค” ในที่สุดหลี่เสว่ก็ตอบตกลงไป
หลี่เสว่วางโทรศัพท์ลง เปลี่ยนเสื้อผ้า และออกไปหลังจากแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว
แต่ว่าพึ่งออกจากบ้านก็พบกับเฉินห้าวที่เฝ้าอยู่นอกประตูตลอดเวลา
“พี่สะใภ้ คุณจะออกเหรอครับ?”
หลี่เสว่ตกใจกับเฉินห้าว เธอไม่รู้ว่าทำไมเฉินห้าวถึงมาอยู่ที่หน้าประตูบ้านของตัวเอง
“คุณ…….จะมาหาเขาเหรอ?” หลี่เสว่ถามอย่างระมัดระวัง
เฉินห้าวส่ายหัว “พี่ชายให้ผมมาคอยดูพี่สะใภ้ พี่ชายกลัวว่า………”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่เสว่ก็รู้สึกอึดอัดในหัวใจของเธอมาก และเธอก็มีอิสระของตัวเอง “ฉันจะไปไหนต้องรอให้เขาอนุญาตด้วยเหรอ?”
“เปล่าครับ พี่ชายแค่เป็นห่วง……..”
“ฉันจะออกไปข้างนอก และมีฉวี่เอ๋อไปเป็นเพื่อนด้วย” หลี่เสว่ฮัมเพลง จากนั้นก็ยกเท้าขึ้นและจากไป
