บทที่ 311
พอไป๋ยี่เฟยกลับมาถึงวิลล่า เพิ่งจะปิดประตู ก็ร้องอู้อี้ออกมา จากนั้นก็ล้มลงไปกับพื้น
“ไป๋ยี่เฟย!” หลี่เสว่ตกใจจนสะดุ้ง คุกเข่าอยู่ตรงหน้าไป๋ยี่เฟย “คุณเป็นอะไรไป”
ไป๋ยี่เฟยกุมหน้าอก อยากจะบอกหลี่เสว่ว่าเขาไม่เป็นไร แต่ก็จนปัญญา เขาเจ็บจนพูดอะไรไม่ออก ลองอยู่หลายครั้ง กระทั่งเสียงก็ยังเปล่งออกมาไม่ได้
ต่อมาไป๋ยี่เฟยก็เจ็บจนสลบไป
หลี่เสว่ตกตะลึงอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็ร้องเรียกเสียงดัง “ไป๋ยี่เฟย! ไป๋ยี่เฟย! คุณเป็นอะไร? คุณอย่าแกล้งฉันสิ……ฮือฮือ……”
เวลานี้ กริ่งประตูของวิลล่าก็ดังขึ้นพอดี
หลี่เสว่อึ้งงันอยู่สักพัก ถึงค่อยลุกขึ้นไปเปิดประตู พอพบว่าเป็นโจวฉวี่เอ๋อก็ราวกับหาที่พึ่งบางอย่างพบ จึงลากโจวฉวี่เอ๋อเข้ามาด้านใน
ไม่ต้องให้หลี่เสว่พูดมาก โจวฉวี่เอ๋อก็เห็นไป๋ยี่เฟยที่สลบอยู่บนพื้นแล้ว “ไป๋ยี่เฟย? นี่……”
คนทั้งสองต่างคุกเข่าลง แต่ดูไม่ออกว่าไป๋ยี่เฟยเป็นอะไรกันแน่ โจวฉวี่เอ๋อจึงได้แต่ถามว่า “เรียกรถพยาบาลก่อน เรียกรถพยาบาล……”
เพิ่งจะสิ้นเสียงพูด ด้านนอกวิลล่าก็มีเสียงรถพยาบาลดังมา พร้อมกับเสียงเปิดประตูใหญ่ หลี่เสว่กับโจวฉวี่เอ๋อหันหน้ากลับไปมองทันที พบว่าประตูถูกคนเปิดออกพอดี
เฉินห้าว หนิววั่งและพยาบาลกลุ่มหนึ่ง หลังเห็นคนก็รีบกรูกันเข้ามาทันที จากนั้นก็หามไป๋ยี่เฟยขึ้นเปล ออกจากประตู ขึ้นรถพยาบาลไป
หลี่เสว่มองทุกคนทำงานอย่างโง่งม จากนั้นก็เดินตามออกไปตามจิตสำนึก
หนิววั่งเองก็เห็นหลี่เสว่แล้วเช่นกัน เห็นท่าทางเธอราวกับทำอะไรไม่ถูก ก็พูดออกไปว่า “น้องสะใภ้ ไปด้วยกันเถอะ!”
หลี่เสว่ไม่ได้สนใจคำเรียกของหนิววั่ง ตอนนี้ในหัวเธอเต็มไปด้วยภาพที่ไป๋ยี่เฟยสลบไปเมื่อสักครู่ สนเพียงแค่หนิววั่งบอกว่าไปด้วยกัน เธอจึงตามขึ้นรถพยาบาลไปกับพยาบาล
เฉินห้าวขับรถของไป๋ยี่เฟย โจวฉวี่เอ๋อตามไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ ทั้งสองขับตามอยู่ด้านหลังรถพยาบาลจนถึงโรงพยาบาลเอกชน
เพื่อเก็บเป็นความลับ รถพยาบาลจึงขับเข้าไปยังลานจอดรถใต้ดินของโรงพยาบาล จากนั้นก็ส่งไปยังห้องผู้ป่วยจากในลิฟต์
เพียงไม่นาน หนิววั่งกับพยาบาลก็เข้าไปด้านใน เหลือเพียงหลี่เสว่ โจวฉวี่เอ๋อและเฉินห้าวอยู่ด้านนอกสามคน
โจวฉวี่เอ๋อถามว่า “นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ดีๆ ถึง……”
เฉินห้าวได้ยินก็ถอนหายใจออกมา “พักนี้มีคนจ้องจะเล่นงานพี่ พี่กำลังตกอยู่ในอันตราย คุณเองก็น่าจะรู้สึกได้แล้วสินะ?”
โจวฉวี่เอ๋อพยักหน้า คิดถึงเรื่องเมื่อคราวก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะฉินหัวอยู่ บางทีชะตากรรมของเธอคงยากจะหนีพ้นการถูกแจ้งความ
เฉินห้าวกล่าวอีกว่า “เมื่อวานกว่าพี่จะหาพวกเขาเจอไม่ง่ายเลย ตลอดทางที่ไล่ตาม ต้องต่อสู้กับพวกเขา ได้รับบาดเจ็บ จนกระทั่งเช้าถึงกลับมา”
“หลังกลับมาก็ตรงไปหาพี่สะใภ้อย่างไม่ได้หยุดพัก อาการบาดเจ็บของเขาจึงลากยาวมาจนถึงตอนนี้”
สิ้นคำ หัวใจของหลี่เสว่ก็พลันบีบรัดขึ้นมา
ไป๋ยี่เฟยถึงกับไม่ยอมรักอาการบาดเจ็บเพราะเป็นห่วงเธอ แต่เธอกลับไม่รู้อะไรสักอย่าง แม้แต่จะสังเกตสักนิดก็ยังไม่มี
ในใจหลี่เสว่รู้สึกสะเทือนใจ ตื้นตัน เจ็บปวด กังวล ผสมปนเปอยู่ด้วยกัน เธอคิดถึงคำพูดเหล่านั้นที่โจวฉวี่เอ๋อพูดกับเธอในตอนที่เธอเพิ่งฟื้นขึ้นมาอย่างใจลอย
โจวฉวี่เอ๋อพูดว่า ไป๋ยี่เฟยเป็นสามีของเธอ เขาดีกับเธอมาก ซื้อวิลล่าและรถหรูให้เธอ
เธอยังพูดอีกว่า มีหนหนึ่ง เพื่อให้หลี่เสว่หลบหนีไปได้ ไป๋ยี่เฟยเคยเดินขึ้นหน้าสู้กับคนโรคจิตที่ถือมีดพร้อมกับน้ำกรดอย่างสูญเสียการควบคุม
ทั้งเพื่อยาแก้พิษของเธอ ตัวเขากินยาพิษโดยไม่เสียดาย เพื่อเอายาแก้พิษให้เธอเพียงคนเดียว
ด้วยเหตุนี้ เธอจึงลืมเรื่องราวทั้งหมดไป
พอคิดถึงเรื่องเหล่านี้ หลี่เสว่ก็น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว
“เพราะอะไร……”
หลี่เสว่คิดไม่ตก เพราะเธอจำไม่ได้แล้ว ดังนั้นเธอจึงคิดไม่ตกว่าเพราะอะไรความรู้สึกที่ไป๋ยี่เฟยมีต่อเธอถึงสามารถทำให้เขาทำเรื่องเหล่านี้ได้ เธอไม่เข้าใจในเรื่องเหล่านี้เอาเสียเลย
แต่เธอก็รู้สึกเช่นกันว่าภายในใจที่ว่างเปล่าเต็มไปด้วยความทุกข์
โจวฉวี่เอ๋อกับเฉินห้าวมองสบตากัน ต่างถอนหายใจอย่างไร้เสียง
กว่าสองชั่วโมงให้หลัง ในที่สุดการผ่าตัดก็เสร็จสิ้น ไป๋ยี่เฟยถูกย้ายไปที่ห้องผู้ป่วยธรรมดา
หนิววั่งเดินออกมา พอเห็นเฉินห้าวกับหลี่เสว่ ก็รีบกล่าวอย่างตำหนิทันที “พวกคุณนี่ยังไงกัน? เขาบาดเจ็บหนักขนาดนี้ ถึงกับไม่มีใครพามาส่งโรงพยาบาล?”
“หากล่าช้าไปอีกครู่เดียว ผลลัพธ์คงจะร้ายแรงมาก ผมคง……”
“หมอหนิว พี่ผมเขาบาดเจ็บตรงไหนครับ?” เฉินห้าวถาม เขารู้ว่าไป๋ยี่เฟยได้รับบาดเจ็บ แต่ไม่รู้ว่าบาดเจ็บที่ตรงไหน
หนิววั่งถอนหายใจ “ซี่โครงหักหนึ่งท่อน อวัยวะภายในได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ส่วนอื่นๆ สองสามแห่งเป็นแผลฟกช้ำภายนอก แต่การผ่าตัดเป็นไปได้ด้วยดี พักฟื้นให้ดีก็ไม่เป็นไรแล้ว”
พูดจบ ก็กล่าวอีกว่า “เมื่อกี้ผมพูดจาโผงผางไปหน่อย พวกคุณอย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะ”
“ไม่เป็นไรครับ หมอหนิวทำเพื่อพี่ พวกเราไม่มีทางเก็บเอามาใส่ใจ” เฉินห้าวกล่าวตอบยิ้มๆ
จากนั้นหนิววั่งก็ถูกพยาบาลที่อื่นเรียกตัวไป พวกเฉินห้าวสามคนจึงเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย
ไป๋ยี่เฟยฟื้นแล้ว หลังเห็นพวกเขากลับพบว่า มุมปากขยับไม่ได้โดยสิ้นเชิง ขอเพียงขยับทีหนึ่ง หน้าอกก็จะเจ็บจนทำให้สลบได้เลยทีเดียว
“พี่……”
โจวฉวี่เอ๋อเห็นแล้ว ราวกับหาคำพูดไม่เจอ ทำได้เพียงมองดูอย่างเงียบๆ เท่านั้น
หลี่เสว่นัยน์ตาแดงก่ำ ในใจเต็มไปด้วยความละอายและตำหนิตนเอง และยังรับรู้ถึงความไม่สบายใจและหมดแรงที่ไป๋ยี่เฟยรู้สึก
ผ่านไปสักพัก ไป๋ยี่เฟยก็ทนความเจ็บกล่าวว่า “พวกนายออกไปก่อนเถอะ ฉันจะคุยกับหลี่เสว่”
เฉินห้าวพยักหน้า จากนั้นก็ออกไปพร้อมกับโจวฉวี่เอ๋อ
หลี่เสว่นั่งลงข้างเตียงคนไข้ กล่าวเสียงค่อยว่า “ฉันขอโทษ……”
“เสว่เอ๋อ คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษ ไม่ใช่ความผิดของคุณ ในฐานะผู้ชายของคุณ ผมยินดีที่จะปกป้องคุณด้วยความเต็มใจ” ไป๋ยี่เฟยกล่าวเสียงเบา
“ตอนนี้มีคนมากมายจ้องจะเล่นงานผม ลงมือกับผมไม่ได้ ก็จะลงมือกับคนข้างกายผม ดังนั้นผมถึงให้ห้าวจื่อคอยดูแลคุณ หวังเพียงให้คุณไม่ได้รับอันตรายเท่านั้น”
“ส่วนเรื่องที่ผมได้รับบาดเจ็บ ไม่เกี่ยวกับคุณจริงๆ เพราะผมไม่อยากให้คุณเป็นห่วง ก็เลยไม่ได้บอก คุณอย่าโทษตัวเองเลยนะ”
หลี่เสว่กัดริมฝีปาก กล่าวตอบรับเสียงค่อย
