บทที่ 364
มื้อนี้แขกเจ้าภาพต่างสนุกสนานในการทานข้าวด้วยกัน ถึงยามจากลา ฉินหัวกำชับพวกเขาให้มาเร็วเป็นพิเศษ
ระหว่างทางที่ฉินหัวไปส่งโจวฉวี่เอ๋อกลับบ้าน โจวฉวี่เอ๋อร้องขอว่า “ฉันไม่อยากกลับบ้าน”
“คุณอยากไปไหน?” ฉินหัวถาม “ผมจะไปส่ง”
“ไปบ้านคุณ” โจวฉวี่เอ๋อหันหน้ามองฉินหัว
ฉินหัวเกือบเหยียบเบรก โชคดีที่ยั้งไว้ได้ทัน แต่หน้าแดงเรื่อขึ้นมาแล้ว “บ้านผมไม่น่าไปหรอก”
“ไม่ ไปบ้านคุณเดี๋ยวนี้” โจวฉวี่เอ๋อกล่าวฟึดฟัด “ไม่อย่างนั้นล่ะก็ คืนนี้ฉันจะนอนข้างทาง”
ฉินหัวจนปัญญา ทำได้แค่หน้าแดง ส่งเสียงตอบรับในลำคอ
……
ช่วงบ่ายวันต่อมา ไป๋ยี่เฟยมาถึงบ้านฉินหัวแต่เนิ่นๆ
ในบ้านนอกจากไป๋ยี่เฟยแล้ว ยังมีเพื่อนร่วมงานบางส่วนของฉินหัวด้วย ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ร่วมสนทนากับพวกเขา แค่ทำความรู้จักกัน จากนั้นต่างก็ทำเรื่องของตัวเองไป
เพราะอย่างไรก็เป็นเรือนหอ จำเป็นต้องจัดแต่งสักหน่อย
รอจนแต่งเสร็จ ก็เป็นเวลาทุ่มถึงสองทุ่มแล้ว ฉินหัวตามทุกคนออกไปกินข้าวด้วยกัน
พอกินข้าวเสร็จ ฉินหัวก็ส่งเพื่อนกลุ่มนั้นกลับไป สุดท้ายจึงเหลือเพียงไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยล้วงกล่องใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าตนเอง มอบให้ฉินหัว “ของขวัญแต่งงาน”
ฉินหัวก้มหน้ามอง “นาฬิกาข้อมือลองจินส์……”
ไป๋ยี่เฟยชิงเอ่ยปากก่อนว่า “พี่ ไม่แพงหรอก อีกอย่าง พี่แต่งงาน ชุดเจ้าบ่าวนี้ ยังไงก็ต้องจัดเต็มเช่นกัน จึงขาดนาฬิกาเรือนหนึ่งพอดี”
ฉินหัวเงียบไปพักหนึ่ง จากนั้นก็กล่าวว่า “ขอบใจนะ”
สุดท้าย ไป๋ยี่เฟยก็รั้งอยู่ที่บ้านฉินหัว เพราะพรุ่งนี้เขาต้องไปรับเจ้าสาวแต่เช้า โดยออกเดินทางจากบ้านฉินหัว
……
แสงแดดในยามเช้าตรู่ เป็นการเริ่มต้นวันใหม่
ไป๋ยี่เฟยกับฉินหัวตื่นนอนแต่เช้า
“พี่ ผมไปก่อนนะ”
ไป๋ยี่เฟยไม่เพียงต้องไปรับเจ้าสาว ยังต้องไปสำรวจเส้นทางด้านหน้าสุด นี่ถือเป็นประเพณีอย่างหนึ่งของการแต่งงานในเมืองเทียนเป่ย ดังนั้นเขาจึงต้องไปก่อน ฉินหัวค่อยตามไป
“รอก่อน” ฉินหัวเรียกไป๋ยี่เฟยที่กำลังจะไปไว้
ไป๋ยี่เฟยหมุนตัวกลับมา “มีอะไรเหรอ?”
ฉินหัวถอดสร้อยที่อยู่บนคอลงมา ส่งให้ไป๋ยี่เฟย “ให้นาย”
ไป๋ยี่เฟยทำหน้างุนงง “พี่ ทำไมเหรอ?”
จู่ๆ อารมณ์ของฉินหัวก็ดิ่งลงกะทันหัน กล่าวเสียงค่อยว่า “เครื่องรางอันนี้ เป็นพ่อฉันให้ฉันมา ช่วยคุ้มครองให้แคล้วคลาดปลอดภัย ตอนนี้มอบให้นายแล้ว”
“คนอย่างฉันพูดไม่เป็น แต่ฉันเห็นนายเป็นญาติคนเดียวของฉัน ฉันไม่ขออะไรมากมาย แค่อยากให้นายปลอดภัยเท่านั้น รับไว้สิ!”
“ตกลง!”
อันที่จริงพวกเขาไม่เชื่อถือของแบบนี้ แต่เพื่อความสบายใจของอีกฝ่าย รับไว้ก็ไม่มีอะไรเสียหาย?
ไป๋ยี่เฟยนำสร้อยคอของฉินหัวสวมไว้ที่คอ เก็บไว้อย่างดี
“งั้นผมไปนะ” ไป๋ยี่เฟยกล่าว
ที่ด้านนอกประตู รถเบนท์ลีย์และคาเยนน์จอดเรียงเป็นแถวรออยู่ที่นั่น ยังมีจุดประทัดกันด้วย จะไม่คึกคักได้อย่างไร
คนที่มุงดูอยู่ต่างพากันแปลกใจ นี่เป็นงานแต่งบ้านไหนกัน ขบวนใหญ่เกินไปแล้ว ดูจากรถหรูและเครื่องแต่งกายที่คนเหล่านั้นสวมแล้ว ไม่ธรรมดาเลย!
เพื่อนบ้านข้างๆ ที่รู้จักฉินหัว ทำสีหน้าตกตะลึง
“แม่เจ้า! ตำรวจหาเงินได้ขนาดนี้เลยเหรอ?”
“ไม่จริงมั้ง? ตำรวจกินข้าวหลวง จะหาเงินได้มากเท่าไหร่เชียว?”
“นี่พวกคุณคงไม่รู้สินะ เจ้าตัวเขามอบให้พี่น้องเป็นคนจัดงานต่างหาก”
“ทำไมฉันไม่มีพี่น้องที่มีหน้ามีตาแบบนี้บ้าง?”
