บทที่ 367
มีดเสียบเข้าที่ไหล่ของไป๋ยี่เฟย
“แม่ง!”
ไป๋ยี่เฟยกลั้นเจ็บสบถออกมา
ไป๋หู่เห็นแล้ว จัดการสองคนที่อยู่ตรงหน้าลงไป กระโดดขึ้นหน้ามาสองสามก้าว ใช้เท้าข้างหนึ่งถีบไปที่ศัตรูที่อยู่ตรงหน้าไป๋ยี่เฟย จากนั้นก็หยิบมีดของมันขึ้นมา เสียบเข้าไปที่หัวใจของศัตรูทันที
ไป๋ยี่เฟยกุมไหล่ของตนเอง คุกเข่าพิงข้างรถ
“ระยำ!” เขาคิดตื้นไปหน่อย คิดว่าตนเองฝึกกับไป๋หู่มาระยะหนึ่งก็ใช้ได้แล้ว แต่ในความเป็นจริง เขายังทำไม่ได้เท่าที่ควร อย่างน้อยการลงสนามจริงก็ยังไม่ได้
เพื่อไม่เพิ่มความกังวลให้ไป๋หู่กับสวีลั่ง ไป๋ยี่เฟยจึงคิดจะนั่งรอพวกเขาอยู่ในรถ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเปิดประตู ก็มีคนมาอีกสองคน
อู๋ปิ้งกับหูเทียนจิ่น
เวลานี้ สวีลั่งกับไป๋หู่จัดการคนได้หมดแล้ว
หลังอู๋ปิ้งเห็นสวีลั่งก็ร้องเรียก “รุ่นพี่”
ส่วนหูเทียนจิ่นถลึงตามองไป๋ยี่เฟย หัวเราะฮ่าฮ่า “ไป๋ยี่เฟย วันนี้ฉันจะดูสิว่าแกยังจะหนีไปไหนได้อีก แกฆ่าลูกศิษย์ของฉัน ทำลายคนของฉันไปมากมาย วันนี้แกอย่าอยู่เลย!”
ชั่วขณะที่ไป๋ยี่เฟยเห็นหูเทียนจิ่นก็รู้ว่าวันนี้คงไม่อาจผ่านพ้นไปได้แล้ว มีเพียงแกตายฉันอยู่เรื่องถึงจะยุติ
เพียงแต่หูเทียนจิ่นรู้ที่อยู่ของตัวเขาได้อย่างไร ใครเป็นคนบอกเขา? เย่ฮวน?
เหมือนอู๋ปิ้งจะมองออกว่าไป๋ยี่เฟยกำลังสงสัยอะไร จึงยักไหล่กล่าวว่า “คุณวางใจ ผมไม่ได้มาฆ่าคุณ”
“อ้อ” ไป๋ยี่เฟยไม่เชื่อ
อู๋ปิ้งยักไหล่ ได้แต่แสดงออกทางการกระทำแทน โดยไปยืนอยู่ด้านข้างสวีลั่ง
เขามาเพื่อขวางสวีลั่ง ขอเพียงเขาขวางสวีลั่งไว้ เช่นนั้นหูเทียนจิ่นก็จะมีโอกาสฆ่าไป๋ยี่เฟยได้
หูเทียนจิ่นคร้านจะพูดมาก “จงตายเสียเถอะ!”
จบคำ ก็พุ่งเข้าไปหาไป๋ยี่เฟยทันที
ไป๋หู่ตอบสนองอย่างรวดเร็ว เข้าต่อสู้กับหูเทียนจิ่น
ทั้งสองไม่มีอาวุธ แต่ที่มือหูเทียนจิ่นมียาพิษชนิดร้ายแรง ขอเพียงสัมผัสนิดเดียว ก็ตายได้
ไป๋ยี่เฟยมองดูอย่างร้อนใจ กำลังของไป๋หู่เป็นรองหูเทียนจิ่น อีกทั้งสาเหตุยังเป็นเพราะยาพิษ ทำอะไรจึงลำบาก จึงพ่ายแพ้อย่างรวดเร็ว ทั้งสวีลั่งก็ถูกอู๋ปิ้งยื้อยุดไว้ ถึงเวลาเขาคงตายอย่างไม่ต้องสงสัย
เป็นดังคาด ไป๋หู่ถูกหูเทียนจิ่นต่อยจนถอยไปด้านหลัง ไกลจากบริเวณที่ไป๋ยี่เฟยอยู่ พริบตาหูเทียนจิ่นก็พลิกตัว พุ่งไปหาไป๋ยี่เฟย
ไป๋หู่เห็นก็คิดจะพุ่งเข้ามา แต่อยู่ห่างเกินไป จึงมาไม่ทัน
สวีลั่งกลับทำได้ แต่ถูกอู๋ปิ้งพัวพันอยู่
เกิดเสียง “เช้ง” ดังขึ้น สวีลั่งใช้มีดโค้งของตนเองปะทะกับมีดโค้งของอู๋ปิ้ง จากนั้นก็พุ่งเข้าไปหาหูเทียนจิ่นอย่างไม่แยแสสิ่งใด
หูเทียนจิ่นพลันรู้สึกถึงกลิ่นอายอันแข็งแกร่งที่ด้านหลัง จึงพลิกตัวกลับทันที
สวีลั่งรู้ว่าที่มือเขามียาพิษ จึงใช้มีดโค้งขวางไว้ แต่ด้วยพละกำลังของหูเทียนจิ่น จึงถูกดันจนถอยหลังไปหลายก้าว
เพราะช่วงเวลาอันสั้นนี้ ทำให้ไป๋ยี่เฟยได้มีช่องให้หายใจพอดี กลิ้งตัวสองสามครั้ง ก็อยู่ห่างจากหูเทียนจิ่น ขณะเดียวกันก็อยู่ในความคุ้มครองของไป๋หู่อีกครั้ง
แต่อู๋ปิ้งควบคุมสวีลั่งไว้ได้อีกครั้งแล้ว หูเทียนจิ่นจึงสู้กับไป๋หู่อีกครั้ง
ไป๋ยี่เฟยหอบเล็กน้อย กลั้นเจ็บหยิบโทรศัพท์ออกมา เขาคิดจะโทรหาฉินหัว เพราะพละกำลังของฉินหัวแข็งแกร่งมาก คราวก่อนก็เคยประจักษ์ตาที่บ้านเดิมมาแล้ว
แต่วันนี้เป็นวันแต่งงานของฉินหัว เวลานี้ ฉินหัวจะต้องกำลังเคล้าคลออยู่กับโจวฉวี่เอ๋อ เขาไม่ควรไปรบกวน
เมื่อมองจากสถานการณ์ในตอนนี้ หากไม่มีกองหนุน สุดท้าย เขาคงมีแต่ตายเท่านั้น
พัวพันกันอยู่นาน ไป๋ยี่เฟยกัดฟัน เก็บโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋าตัวเองอีกครั้ง
ไม่อาจพึ่งคนอื่นได้ทุกครั้ง เขาไม่เชื่อหรอกว่าเขากับไป๋หู่สองคนจะสู้คนคนเดียวไม่ได้ อย่างมากก็แค่กัดเขาให้ตาย!
ไป๋ยี่เฟยไม่สนใจบาดแผลที่ไหล่ของตนเอง หยิบมีดที่อยู่บนพื้นขึ้นมา จากนั้นก็พุ่งเข้าไป
ไป๋หู่เห็นก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะเวลานี้สองคนร่วมกันสู้คือทางเลือกที่ดีที่สุด ไม่อย่างนั้นหากเขาสู้ไม่ไหว ก็จะเป็นเวลาตายของพวกเขา
ไป๋ยี่เฟยฝึกกับไป๋หู่มานานแล้ว จึงรู้ใจกันอยู่บ้าง ทั้งสองโจมตีพร้อมกันซ้ายขวา หูเทียนจิ่นจึงถูกควบคุมไว้ได้ชั่วขณะ แต่หากพวกจะฆ่าหูเทียนจิ่น ยังคงลำบากอยู่บ้าง
หลังสู้กันไปหนึ่งยก ไป๋หู่ค่อยๆ หมดแรงลง ไป๋ยี่เฟยเองก็ไม่ค่อยจะไหวเท่าไหร่นัก บาดแผลของเขามีเลือดไหลเยอะมาก มือจึงยกไม่ขึ้นแล้ว
หูเทียนจิ่นยิ้มชั่วร้ายกล่าวว่า “พวกแกดิ้นรนไปจะมีประโยชน์อะไร? ช้าเร็วก็ต้องตายอยู่ดี หากพวกแกทำตัวว่าง่าย ฉันสามารถมอบทางตายที่ไม่ทรมานให้กับพวกแกได้”
“ใครจะตายก็ยังไม่แน่!” ไป๋ยี่เฟยกัดฟันพูด
พูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็ถือมีดเล็งไปที่ส่วนล่างของหูเทียนจิ่น ส่วนไป๋หู่ ยกขาอย่างรู้งาน โจมตีไปที่ส่วนบนของหูเทียนจิ่น
หูเทียนจิ่นกระโดดขึ้นหนึ่งครั้ง ยกเท้าเตะไป๋ยี่เฟย ขณะเดียวกัน ก็ใช้สองมือตะปบ คิดจะคว้าขาของไป๋หู่เอาไว้
ไป๋หู่เห็นก็เปลี่ยนทิศทางการโจมตีกลางอากาศทันที
ส่วนไป๋ยี่เฟยก็เก็บมือของตนเองกลับไป คุกเข่าลง วาดเท้าข้างหนึ่งเข้าหาอีกฝ่าย
หูเทียนจิ่นหันหัวหลบการโจมตีของไป๋หู่อย่างรวดเร็ว แต่กลับเสียหลักเพราะการออกเท้าอีกครั้งของไป๋ยี่เฟย
ไป๋หู่เห็นเช่นนี้ก็ลงมือทันที กำหมัดเล็งไปที่หน้าอกของหูเทียนจิ่น
หูเทียนจิ่นรีบใช้สองมือกันไว้อย่างรวดเร็ว ขวางหมัดของไป๋หู่ไว้ พร้อมกับถอยหลังไปหลายก้าว
“หูเทียนจิ่น ฉันโทรตามฉินหัวแล้ว เขาก็คือคนในคืนนั้น ถึงเวลา แกนั่นแหละที่ต้องตาย!”
หลังหูเทียนจิ่นได้ยินคำพูดของไป๋ยี่เฟยก็นิ่งไป “เหลวไหล!”
อันที่จริงเป็นสิ่งที่เขากังวลอยู่ในใจ ฉินหัวเก่งมาก เขาสู้ไม่ไหว หากฉินหัวมาจริงๆ เขาก็ฆ่าไป๋ยี่เฟยไม่ได้เช่นกัน
แต่ในชั่วพริบตา เขาก็ได้สติขึ้นมาทันที “แกโกหก แกไม่มีเวลาโทรศัพท์ด้วยซ้ำ อีกทั้งหากฉินหัวมา แกจะบอกล่วงหน้าทำไม?”
สุดท้ายหูเทียนจิ่นก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง พุ่งเข้าหาไป๋ยี่เฟยอีกครั้ง
“ระยำ!”
ไป๋ยี่เฟยตกตะลึง ก่อนจะลงมือต้องไม่บอกให้รู้ก่อนล่วงหน้าหรอกหรือ?
ไป๋หู่ขวางอยู่ด้านหน้าไป๋ยี่เฟยทันที จึงถูกหูเทียนจิ่นชกเต็มแรงจนกระเด็นออกไป
ไป๋ยี่เฟยมองไป๋หู่อย่างกังวล รีบหลบอย่างรวดเร็ว จะทำอย่างไรได้เมื่อหูเทียนจิ่นโกรธจัด เพียงสองสามก้าวก็คว้าไป๋ยี่เฟยไว้ ใช้เท้าข้างหนึ่งถีบออกไป
“อั้ก!”
ไป๋ยี่เฟยกระอักเลือดออกมา
หูเทียนจิ่นก้าวไปหาไป๋ยี่เฟยอย่างช้าๆ ยกมือที่มียาพิษของตัวเองขึ้นมา กล่าวอย่างชั่วร้ายว่า “ไป๋ยี่เฟย ฉันจะแก้แค้นให้ลูกศิษย์ของฉัน! ตายเสียเถอะ!”
“ฟิ้วฟิ้ว!”
ตอนที่มือของหูเทียนจิ่นกำลังจะสัมผัสถูกไป๋ยี่เฟยอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีมีดบินสองเล่มจากจุดที่ห่างไกลพุ่งเข้ามากะทันหัน ขัดจังหวะหูเทียนจิ่นเข้า
หูเทียนจิ่นตอบสนองอย่างรวดเร็ว แหงนไปด้านหลัง หลบมีดบินไปได้
ขณะเดียวกัน ไป๋ยี่เฟยก็ถูกมือข้างหนึ่งคว้าไว้ ถอยหลังอย่างรวดเร็ว
หลังยืนได้มั่นคงแล้ว ไป๋ยี่เฟยกับหูเทียนจิ่นถึงเห็นชัดว่าคนที่มาเป็นใคร
“สาวสวยสุด?”
แน่ล่ะ คนที่ใช้มีดบินก็คือสาวสวยสุดแห่งหลิงหนาน
หูเทียนจิ่นโกรธแล้ว “เธอทำอะไร? ฉันเกือบจะฆ่าเขาได้อยู่แล้ว! เธอถึงกับขวางฉัน!”
สาวสวยสุดแค่นเสียงเย็นชา ไม่สนใจหูเทียนจิ่น แต่กล่าวกับไป๋ยี่เฟยว่า “น้ำใจก่อนหน้านี้ ฉันคืนให้แล้วนะ”
เวลานี้ ไป๋ยี่เฟยช่างโชคดีจริงๆ ตอนนั้นหลังจับสาวสวยสุดได้เขาก็ปล่อยเธอไป และไม่ได้สร้างความลำบากให้เธอ ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่ถูกสาวสวยสุดช่วยไว้
