บทที่ 397
เมื่อหลี่เสว่กลับมาถึงที่คฤหาสน์ หล่อนนอนไม่หลับเลยทั้งคืน คําพูดของหลี่เฉียงตงไม่ได้ปลอบโยนหล่อนเลยสักนิด แต่กลับทำให้หล่อนรู้สึกไร้เรี่ยวแรงและกังวลมากกว่าเดิมเสียอีก
ดังนั้น หลี่เสว่จึงตัดสินใจช่วยไป๋ยี่เฟยต่อไป และตัดสินใจว่าจะไปหาหวังโหลวเพื่อนสนิทของไป๋ยี่เฟยในวันพรุ่งนี้ บางทีเขาอาจมีวิธีช่วยไป๋ยี่เฟยได้
เช้าวันรุ่งขึ้น หลี่เสว่ก็เดินทางไปพบหวังโหลวที่คริสตัลกรุ๊ป
หวังโหลวพาหลี่เสว่ไปที่สำนักงาน
“ผมรู้ พี่สะใภ้อยากให้ผมช่วยไป๋ยี่เฟยใช่ไหม? แต่ว่า ผมไม่สามารถช่วยเขาได้จริงๆ ”
หลี่เสว่หยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง “แล้วคุณไม่ใช่เพื่อนของเขางั้นเหรอ? ตอนนี้เขากำลังมีปัญหาอยู่นะ…”
“ผมก็อยากช่วยนะ…” หวังโหลวยิ้มอย่างจนปัญญา “แต่พี่สะใภ้ก็รู้อยู่แก่ใจไม่ใช่เหรอว่า มันไม่มีหนทางไหนที่จะสามารถช่วยเขาได้เลย! ถ้าผมช่วยได้ พี่สะใภ้คงไม่ต้องมาหาผมด้วยตัวเองอย่างนี้หรอก? ”
หลี่เสว่รู้สึกท้อแท้ขึ้นมาทันที มันไม่มีทางเลยเหรอ?
เมื่อหวังโหลวเห็นดังนั้น เขาก็พลันพูดขึ้นว่า “พี่สะใภ้ งั้น พี่ก็ลองไปที่เมืองหลวง และตามหาพ่อแม่แท้ๆของไป๋ยี่เฟยดูสิ บางทีพวกเขาอาจมีวิธีช่วยเขาได้ ”
หลี่เสว่ได้ยินดังนั้นดวงตาของหล่อนก็เป็นประกายขึ้นมาทันที ใช่แล้ว พ่อแม่แท้ๆของไป๋ยี่เฟยคือตระกูลไป๋จากสี่ตระกูลใหญ่ในเมืองหลวงนิ ไปหาพวกเขา บางทีพวกเขาอาจมีวิธีช่วยไป๋ยี่เฟยก็ได้
……
เมื่อกลับมาถึงบ้าน หลี่เสว่ก็อาบน้ำ เลือกเสื้อผ้าที่ไป๋ยี่เฟยเคยซื้อให้หล่อน พร้อมกับแต่งหน้าทำผม และเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หล่อนก็ออกไป
ที่ผ่านมาไป๋ยี่เฟยคอยช่วยเหลือหล่อนมาโดยตลอด แต่ครั้งนี้ หล่อนจะต้องช่วยไป๋ยี่เฟยให้ได้
และอีกอย่าง หล่อนไม่อาจโกหกตนเองได้อีกต่อไป ต่อให้สูญเสียความทรงจํา แต่สิ่งที่หล่อนให้ความสนใจมากที่สุดตอนนี้ ก็ยังคงเป็นไป๋ยี่เฟย ซึ่งภาพไป๋ยี่เฟยที่อยู่ในใจของหล่อนนั้นชัดเจนยิ่งกว่าที่หล่อนจินตนาการไว้เสียอีก
หลี่เสว่นั่งอยู่บนรถแท็กซี่ และเพิ่งออกเดินทางไปได้ไม่นาน การเดินทางของเขาก็ถูกคนขัดขวางอย่างกะทันหัน
“เกิดอะไรขึ้น?” รถเบรกอย่างกะทันหัน ทําให้หลี่เสว่อดไม่ได้ที่จะมองออกไปข้างหน้า
คนขับถอนหายใจ “แม่งเอ้ยขับรถยังไงกันเนี่ย?” ขับรถไม่เป็นหรือไง? ”
ที่นี่ยังห่างจากตัวเมืองมาก ยานพาหนะก็มีเพียงไม่กี่คัน แต่ข้างหน้ารถของพวกเขา กลับมีรถตู้สีดำจอดขวางทางพวกเขาอยู่ และปิดกั้นทางสัญจรของพวกเขา
จากนั้นไม่นาน ก็มีคนลงมาจากรถคันนั้น เป็นผู้ชายทั้งหมดสามคน และทุกคนต่างก็เป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่
เมื่อเห็นเหตุดังงั้นหลี่เสว่ก็รู้สึกไม่ดี อยากจะกระโดดลงจากรถและวิ่งหนีไป แต่กลับถูกชายที่มีหนวดเคราคว้าตัวไว้ “อยากหนีงั้นเหรอ? มันไม่มีทางให้หนีหรอก!”
คนขับเห็นสถานการณ์อย่างนั้น เขาก็กลัวมาก “พี่ชาย พวกคุณต้องการอะไร? ตอนนี้ผมไม่มีเงินติดตัวเลย…”
ชายทั้งสามคนนั้นไม่สนใจคนขับรถ ได้แต่ลากตัวหลี่เสว่ไปที่รถตู้
“ปล่อยฉันนะ!” ปล่อยฉัน! หลี่เสว่พยายามดิ้นอย่างสุดกำลัง
ชายหนวดเคราคนนั้นพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ถ้าคุณไม่ให้ความร่วมมือ ผมจะฆ่าคุณแน่!”
