บทที่ 472
พวกไป๋ยี่เฟยก็ขับรถไปตลอดทางและกลับไปที่งานแต่งงานของเย่ฮวนอีกครั้ง
หลงหลิงหลิงได้รับบาดเจ็บมากขนาดนั้น และทรมานมากขนาดนั้น ไป๋ยี่เฟยจะปล่อยมันไปแบบง่ายๆเช่นนี้ได้อย่างไร เขาจะแก้แค้น และไปหาเย่ฮวนเพื่อแก้แค้น
คนของตระกูลเย่เป็นผู้ไปหาหลงหลิงหลิงเอง ซึ่งนั่นหมายความว่าเย่ฮวนเป็นผู้ส่งคนไปจับตัวหลงหลิงหลิง และเย่ฮวนยังบอกว่าตัวเองไม่รู้เรื่องอีก เฮ้ คิดว่าเขาเป็นคนโง่หรือเปล่า?
เมื่อมาถึงที่จอดรถ ไป๋ยี่เฟยก็ลงจากรถ ไป๋หู่และสวีลั่งก็ตามไปด้วย และคนที่เหลือก็รออยู่ที่ลานจอดรถ
ทันทีที่ไป๋ยี่เฟยเดินไปถึงที่ประตูห้องโถง เขาก็เห็นผู้คนที่ยืนอยู่หน้าประตูมองมาจากระยะไกลอย่างใจจดใจจ่อ
หลี่เสว่!
“เสว่เอ๋อ?” ไป๋ยี่เฟยแปลกใจมาก ทำไมเธอถึงมาที่นี่ได้?
หลี่เสว่ถูกจัดไปซ่อนไว้ที่อื่นแล้วไม่ใช่หรือ?
ไป๋ยี่เฟยคิดอะไรมากไม่ได้ เขาจึงเดินตามเข้าไปโดยตรง
………..
หลี่เสว่มองอยู่ที่ประตูสักพัก ก็เห็นบุคคลเป้าหมาย และเดินตรงเข้าไป
หลี่เสว่มาด้วยความรีบร้อน เพียงแค่ใส่แจ็คเก็ตและกางเกงยีนส์สบายๆ แต่เธอก็สวยมาก และไม่ว่าจะใส่ชุดอะไรก็ตามมันก็มีความน่าดึงดูดคนมากนัก
นั่งไง ทันทีที่เดินเข้าไปในห้องโถงก็ถูกชายหนุ่มคนหนึ่งหยุดไว้ และคนคนนี้ก็คือหม่าเฉิงที่อยากจะคุยกับหลิวเสี่ยวอิงก่อนหน้านี้
หม่าเฉิงรู้สึกหดหู่ใจมากในตอนแรก ทำไมคุณเย่และท่านประธานเย่ถึงรู้จักกับไป๋ยี่เฟย และหลังจากฟังบทสนทนาของพวกเขาแล้ว ตัวตนของไป๋ยี่เฟยนั้นดูเหมือนจะไม่ง่ายเลยทีเดียว
อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เขากำลังรู้สึกเสียใจอย่างลับๆ หลี่เสว่ก็ปรากฏตัวขึ้น
หลี่เสว่แต่งตัวธรรมดา แต่ก็ไม่สามารถปิดบังออร์ร่าที่สดใสเหมือนดั่งดอกบัวหิมะของเธอได้ และทันใดนั้นก็ดึงดูดสายตาของหม่าเฉิงไป
“คนสวย สวัสดี ผมชื่อหม่าเฉิง ผมทำงานอยู่ในร้านเสริมสวย ยินดีที่ได้รู้จักคุณ” หม่าเฉิงเดินเข้าไป โดยคิดว่าการแนะนำตัวของตัวเองเป็นอย่างลักษณะที่เหมาะสม
หลี่เสว่เพียงมองไปที่เขาอย่างจางๆ จากนั้นก็เดินไปด้านข้างเพื่อหลีกเขาไป และเดินตรงไปที่เย่ฮวน
หม่าเฉิงรู้สึกตะลึงเล็กน้อย ตอบสนองกลับมาไม่ได้เล็กน้อย เขาถูกคนสวยเมินเฉยงั้นเหรอ? นี่มันเป็นไปได้อย่างไร? ไม่สนใจเขาเลยสักคน? เมื่อก่อนไม่ได้เป็นแบบนี้เลย!
หม่าเฉิงเริ่มรู้สึกสงสัยในตัวเอง
……….
งานแต่งงานสิ้นสุดลง และในห้องโถงก็ยังคงมีชีวิตชีวา เพราะทุกคนกำลังชนแก้วกันอยู่ และบางคนก็ทำความรู้จักกันอยู่ ไม่มีใครสังเกตเห็นการมาถึงของหลี่เสว่
เย่ฮวนก็ไม่ได้สังเกตเห็นเช่นกัน เขากำลังยุ่งอยู่กับการพาเฝิงเซียนเซียนไปชนแก้วแสดงความเคารพทีละโต๊ะ
แต่ด้านหลังของเย่ฮวน หลิ่วจาวเฟิงผู้เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวของเย่ฮวนเห็นหลี่เสว่
“เสว่เอ๋อ!” หลิ่วจาวเฟิงกล่าวด้วยความประหลาดใจ เขาไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นหลี่เสว่อยู่ที่นี่อีกครั้ง และได้เห็นคนที่เขาคิดถึงมานาน แต่ไม่ได้เจอหน้ามานานแล้ว
หลี่เสว่ตรงไปที่เย่ฮวน
น่าเสียดาย ที่หลิ่วจาวเฟิงก้าวไปข้างหน้า และหยุดหลี่เสว่ไว้ “เสว่เอ๋อ ทำไมคุณถึงมาที่นี่? คุณมาหาผมเหรอ?”
หลี่เสว่เงยหน้าขึ้น มองเขาอย่างเย็นชา “ออกไปให้พ้น ฉันมาหาเย่ฮวนต่างหาก”
หลิ่วจาวเฟิงผงะ “คุณมาหาเขาทำไมเหรอ?”
“มันไม่เกี่ยวกับคุณ” ท่าทีของหลี่เสว่เย็นชามาก และเธอไม่อยากจะคุยกับหลิ่วจาวเฟิงให้มาก ดังนั้นเธอจึงเดินอ้อมเขาไปหลังจากที่เธอพูดจบ
หลิ่วจาวเฟิงยื่นมือออกไปและคว้าข้อมือของหลี่เสว่ไว้ “เสว่เอ๋อ ตอนนี้เขากำลังยุ่งอยู่ ถ้าคุณไปหาเขา เขาก็ไม่สนใจคุณหรอก”
“ปล่อยมือ!” หลี่เสว่บิดข้อมือของตัวเอง และดึงข้อมือออก
หลิ่วจาวเฟิงก็ต้องทำตามคำพูดของเธอและกล่าวว่า “คุณมาหาเย่ฮวนทำอะไร? ผมสามารถช่วยคุณได้ ผมเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวของเขา พูดกับเขาได้ง่ายกว่า”
หลี่เสว่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำพูดนั้น จากนั้นก็มองไปที่เย่ฮวนที่กำลังวุ่นวาย เธอจึงต้องถามว่า “ไป๋ยี่เฟยล่ะ? เขาอยู่ที่ไหน?”
แต่เติมสีหน้าที่ยังคงมีความภาคภูมิใจเล็กน้อยของหลิ่วจาวเฟิงก็หายไปในทันที เริ่มมืดมนขึ้นมา “คุณมาหาไป๋ยี่เฟยงั้นเหรอ?”
“ใช่” หลี่เสว่พยักหน้า
การแสดงออกของหลิ่วจาวเฟิงยิ่งแย่ลงไปกว่าเดิม และเขาพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณมาสูญเปล่าไปแล้ว เขาไม่ได้อยู่ที่นี่”
“แล้วเขาอยู่ที่ไหน?” หลี่เสว่ถามอย่างกังวล
เมื่อหลิ่วจาวเฟิงเห็นเช่นนี้เขาก็ไม่พอใจมาก และพูดโดยตรงว่า “ผมไม่รู้ว่าเขาตายอยู่ที่ไหน!”
“อะไรนะ?” จากนั้นหลี่เสว่ก็ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง โดยไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่หลิ่วจาวเฟิงพูดเลย “คุณ…….สิ่งที่คุณพูด……….มันเป็นความจริงทั้งหมด………..”
“แน่นอนว่าต้องเป็นความจริง ไป๋ยี่เฟยสร้างความขุ่นเคืองให้กับผู้คนมากมายในเมืองหลวง เขาสามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้ก็ถือว่าเขาเป็นคนโชคดีแล้ว”
“แต่หลังจากวันนี้ไป ไม่ หรือไม่ก็ ตอนนี้เขาอาจจะตายไปแล้วก็ได้!” ดวงตาของหลิ่วจาวเฟิงเต็มไปด้วยความมุ่งร้ายและความหึงหวงอย่างบ้าคลั่ง
ไป๋ยี่เฟยมีสิทธิ์อะไรที่จะสามารถได้รับความยอมรับจากหลี่เสว่ได้?
หลิ่วจาวเฟิงอย่างเขาแย่ไปกว่าไป๋ยี่เฟยอย่างไร?
ฮึ!
แต่สิ่งเหล่านี้มันไม่สำคัญอีกต่อไป!
ในวันนี้ไป๋ยี่เฟยจะต้องตายอย่างแน่นอน ดังนั้นหลี่เสว่ก็ต้องเป็นของตัวเองอย่างแน่นอน!
เขาถึงเป็นคนที่สามารถเป็นเจ้าของหลี่เสว่ได้อย่างแท้จริง!
หลิ่วจาวเฟิงกำลังคิดอย่างบ้าคลั่งอยู่ที่นี่ แต่ในหัวใจของหลี่เสว่กลับกำลังเป็นคลื่นขนาดใหญ่
ไป๋ยี่เฟยตายแล้ว?
ไม่ เป็นไปไม่ได้ ไป๋ยี่เฟยเคยบอกว่า เขาจะไม่เป็นไร เขาบอกว่าจะไม่มีอันตรายเลย
หลี่เสว่ส่ายหัวอย่างสิ้นหวัง แต่เธอรู้ดีอยู่ในใจว่า ที่ไป๋ยี่เฟยบอกว่าไม่มีอันตรายนั้นเพียงแค่อยากจะให้เธอวางใจเท่านั้นเอง เธอก็แสดงความกังวลน้อยลง โดยคิดว่าไป๋ยี่เฟยจะไม่ทิ้งเธอไว้อย่างแน่นอน เธอจึงไม่ได้คิดมากขนาดนั้น
แต่ใครจะรู้ว่า อันตรายในครั้งนี้จะคร่าชีวิตไป๋ยี่เฟย!
ในขณะนี้ หลี่เสว่รู้สึกว่า ท้องฟ้าของเธอ ตกลงมาแล้ว!
ในขณะนี้ เสียงของไป๋ยี่เฟยก็ดังมาจากด้านหลังของ0000พวกเขา
“ใครบอกว่าผมตายไปแล้ว?”
ทันใดนั้นหลี่เสว่ก็ตอบสนองกลับมา และเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นไป๋ยี่เฟย
แต่หลิ่วจาวเฟิงจ้องมองเขาหลังจากประหลาดใจและพูดว่า “คุณยังไม่ตายงั้นเหรอ!”
“ถ้าจะต้องตายคุณก็จะต้องเป็นคนตายก่อน!” ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างเหยียดหยาม
หลิ่วจาวเฟิงชี้ไปที่ไป๋ยี่เฟย “คุณพูดบ้าอะไรของคุณอยู่? แม่งคุณคิดว่าวันนี้คุณจะสามารถ……………”
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว เขาไม่อยากจะให้หลี่เสว่รู้ถึงสถานการณ์ปัจจุบันของเขา ดังนั้นเขาจึงขัดคำพูดของหลิ่วจาวเฟิงทันที “ไม่รบกวนคุณกังวลแล้ว”
หลังจากพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็จะพาหลี่เสว่จากไป
