บทที่ 481
คนที่เป็นหัวหน้าคือชายในชุดดำ มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าเขา จับตัวหลี่เสว่ด้วยตัวเอง ใช้มีดจี้ที่คอของหลี่เสว่ แล้วพูดอย่างโหดเหี้ยม “ใครแม่งที่จะเชื่อคำพูดของคุณ?”
“คนที่อยู่ข้างๆคุณมีปืนอยู่ในมือไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ คุณเอาปืน ยิงใส่ตัวเองทันที คุณตายแล้ว เราก็จะปล่อยเมียคุณไปทันที!”
“ไม่!”
ยังไม่มีใครพูดอะไร หลี่เสว่ก็ตะโกนออกมาทันที
“หุบปากซะ!” กริชของชายคนนั้นทำให้เกิดรอยแดงที่คอของหลี่เสว่ “ไม่งั้นกูก็จะฆ่ามึงเดี๋ยวนี้เลย!”
หลี่เสว่ไม่ได้ตะโกนอีก แต่มองไปที่ไป๋ยี่เฟย การแสดงออกในสายตาของเธอชัดเจนมาก เธอไม่อยากจะให้ไป๋ยี่เฟยฆ่าตัวตายเพื่อเธอ
และหลังจากไป๋ยี่เฟยได้ยินคำพูดของชายผู้มีแผลเป็น การแสดงออกของเขาก็ดูไร้ความรู้สึก “ปืน”
ชายคนนั้นผงะ “คุณบ้าไปแล้วเหรอ!”
“เอาปืนมาให้ผม!” ไป๋ยี่เฟยคำราม
ชายคนนั้นปฏิเสธที่จะให้ “คุณใจเย็นๆก่อน คุณตายแล้ว ถ้าพวกเขายังไม่ปล่อยคนล่ะ? ผมจะเอาชนะพวกเขาด้วยตัวคนเดียวไม่ได้!”
ไป๋ยี่เฟยชะงักเล็กน้อย เหล่ตาเล็กน้อย และมองไปที่ชายผู้มีแผลเป็นที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
ชายผู้มีแผลเป็นยังถุยน้ำลายด้วย “ตอนนี้คุณไม่มีสิทธิ์พอที่จะเจรจาตกลงกับเรา!”
ไป๋ยี่เฟยไม่ตอบกลับ เมื่อกี้นี้เขาหุนหันพลันแล่นไปจริงๆ เมื่อนึกถึงหลี่เสว่อยู่ในมือของพวกเขา และกริชยังคงจี้อยู่ที่คอของเธอด้วย เขาอยากจะใช้วิธีที่เร็วที่สุดเพื่อให้หลี่เสว่เป็นอิสระ
ในขณะนั้น เขาไม่มีสติเลยจริงๆ แม้ว่าเขาจะตาย เขาก็เต็มใจ
แต่เขาลืมไปว่า ถ้าเขาตายไป หลี่เสว่และชายคนนี้จะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขาเลย และก็จะตกอยู่ในมือของพวกเขาเช่นกัน
ไป๋ยี่เฟยสงบลงมาก เหลือบมองไปที่หลี่เสว่ และหลี่เสว่บอกเขาด้วยสายตาว่า เธอไม่กลัวความตาย!
ไป๋ยี่เฟยละสายตา เขากลัวว่าจะสูญเสียการควบคุมอีกครั้ง
“มันไม่มีประโยชน์เลยที่คุณจะฆ่าผมไป!”
ชายผู้มีแผลเป็นตะคอกอย่างเย็นชา “ใครบอกว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะฆ่าคุณ? คุณเป็นเป้าหมายของหลายตระกูลที่ต้องการจะไล่ล่าตามฆ่าเลย!”
“แทนที่จะฆ่าผม พวกคุณจับตัวผมจะดีกว่า พวกคุณสามารถทำลายผมได้ ผมวิ่งหนีไม่ได้ แบบนี้ พวกคุณก็จะสามารถล่อให้ไป๋หยุนเผิงออกมาได้” ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างจางๆ
ชายผู้มีแผลเป็นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แน่นอนว่าพวกเขามีความคิดเช่นนี้ แต่ก็ยากเกินกว่าที่จะจับตัวไป๋ยี่เฟยได้
ดังนั้น หลังจากกลุ่มคนของพวกเขามา พวกเขาก็ฆ่าไป๋ยี่เฟยโดยตรง พวกเขาไม่เชื่อว่า หลังจากฆ่าไป๋ยี่เฟยแล้ว ไป๋หยุนเผิงก็ยังไม่ออกมา!
“อย่าไปเชื่อคำพูดของเขา ใครจะไปรู้ว่าเขาอยากจะทำอะไร? คนๆนี้เจ้าเล่ห์มาก!” อีกคนที่อยู่ด้านหลังของชายผู้มีแผลเป็นเตือนว่า
ชายผู้มีแผลเป็นสายตามืดลงเมื่อได้ยินเช่นนี้ “ไป๋ยี่เฟย มึงอยากจะเล่นกลอุบายอะไรเหรอ?”
“อย่าเสียเวลาเลย รีบทำตามที่กูบอก! ไม่งั้น กูจะฆ่าเธอทันที!” กริชของชายผู้มีแผลเป็นกระชับเล็กน้อยอีกครั้ง
ลำคอขาวของหลี่เสว่ชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงสด สีขาวและสีแดง อันก่อให้เกิดความแตกต่างอย่างชัดเจน สายลมที่ชายหาดพัดมา ทำให้มันดูพร่างพราวยิ่งขึ้น อยู่ภายใต้ดวงอาทิตย์ที่พร่างพราว
“อย่าทำร้ายเธอ!” ไป๋ยี่เฟยเริ่มกังวล และพูดกับชายคนนั้นอีกครั้ง “เอาปืนมาให้ผม!”
เมื่อเห็นเช่นนี้ชายคนนั้นต้องมอบปืนให้ไป๋ยี่เฟย และพูดว่า “คุณต้องคิดให้ดีๆนะ ผลที่จะตามมาหลังการฆ่าตัวตายของคุณ!”
ไป๋ยี่เฟยพูดด้วยน้ำเสียงที่มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน “ผมจะไม่ฆ่าตัวตาย”
หลังจากพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็หยิบปืนขึ้นมา จ่อที่ขาของเขา “ผมทำลายขาทั้งคู่ของตัวเอง พวกคุณปล่อยเธอไป”
ชายผู้มีแผลเป็นเลิกคิ้วโดยไม่คาดคิด “จริงๆเลย ผู้ชายที่รู้แต่จะทำเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง ไอ้โง่!”
“คุณปล่อยเธอไปก่อน และผมก็จะยิงทำลายขาของผมทันที” ไป๋ยี่เฟยพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ที่นี่มีแค่เราสองคน เราไม่สามารถหนีไปได้ คุณปล่อยเสว่เอ๋อไป และปล่อยให้ผู้ชายคนนี้พาเธอจากไป”
“มึงฝันไปหรือเปล่า!” ชายผู้มีแผลเป็นตะคอกอย่างเย็นชา “มึงแม่งคิดว่าอยู่ในตลาดผักสดเหรอ? ยังจะมาต่อรองต่อเถียงกับเราอีกงั้นเหรอ?”
ชายที่อยู่ข้างๆไป๋ยี่เฟยสะดุ้งเล็กน้อย เขาเคยคิดถึงผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุดในช่วงหลัง นั่นก็คือถ้าไป๋ยี่เฟยทำลายขาตัวเอง ก็เหลือเพียงเขาคนเดียวที่ต้องเผชิญหน้ากับคนพวกนี้ และมีเพียงผลลัพธ์เดียว และนั่นก็คือความตาย
แต่ไม่เคยคิดเลยว่าไป๋ยี่เฟยจะให้เขาพาหลี่เสว่จากไป และหาทางเอาชีวิตรอดให้เขา
สิ่งที่ไป๋ยี่เฟยคิดนั้นง่ายเกินไป ชายคนนี้ที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร เคยช่วยชีวิตเขาไว้ครั้งหนึ่งแล้ว ไม่จำเป็นต้องตายเพราะเขาอีก ดังนั้นเขาจึงเสนอขอให้พวกเขาสองคนจากไป
หลี่เสว่ไม่เห็นด้วย “ไป๋ยี่เฟย อย่าทิ้งฉันไปนะ!”
“เราเป็นสามีภรรยากัน อย่าทิ้งฉันไป!”
หลี่เสว่กล่าวด้วยเสียงดังซ้ำๆ ทำให้หัวใจของไป๋ยี่เฟยกระตุกขึ้นมา
ว่ากันว่าสามีภรรยาต้องผ่านความทุกข์ยากร่วมกัน แต่เมื่อถึงเวลานั้นจริงๆ คู่รักที่รักกันจริงๆ จะคิดถึงแต่อีกฝ่ายเท่านั้น ทำให้ชีวิตของอีกฝ่ายดีขึ้น และเก็บทุกอย่างที่ดีไว้ให้อีกฝ่าย
ไป๋ยี่เฟยตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ หากมีเพียงคนเดียวที่จะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ เขาก็ต้องหวังว่าให้หลี่เสว่มีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างแน่นอน
ไป๋ยี่เฟยอดไม่ได้ที่จะมองไปที่หลี่เสว่ และพูดกับชายที่มีแผลเป็นด้วยดวงตาสีแดง “เห็นด้วยหรือไม่ ถ้าไม่เห็นด้วยแล้วก็ เราก็จะยื้อเวลาอยู่ที่นี่ไปเรื่อยๆ!”
“มึงแม่งคิดว่ามึงยังมีชิปต่อรองอยู่หรือ?” ไอ้หน้าแผลมีดเริ่มโกรธ “คุณต้องเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบัน ภรรยาของคุณอยู่ในมือของผม ผมพูดอะไรคุณก็ต้องทำตาม!”
“คุณ ทำลายขาตัวเองเดี๋ยวนี้!” ชายผู้มีแผลเป็นกล่าวอย่างโหดเหี้ยม
ดวงตาของไป๋ยี่เฟยมืดลงเมื่อได้ยินคำพูดนั้น และกล่าวว่า “โอเค”
ชายคนนั้นคว้ามือไป๋ยี่เฟยไว้ “อย่าหุนหันพลันแล่น!”
“ปล่อยมือ!” ไป๋ยี่เฟยสลัดชายคนนั้นออก “อย่าพูดมากถ้าแม่งไม่เข้าใจ!”
คนที่อยู่ในสถานที่เริ่มไม่เข้าใจอีกต่อไป ไม่เข้าใจความรู้สึกของไป๋ยี่เฟยที่มีต่อหลี่เสว่ และไม่เข้าใจความรักระหว่างพวกเขา มันข้ามขอบเขตของชีวิตไปแล้ว ดังนั้น ไป๋ยี่เฟยจึงไม่สนใจว่าตัวเองจะตายหรือไม่ ตราบใดที่หลี่เสว่ยังมีชีวิตอยู่ก็พอแล้ว
ดวงตาของหลี่เสว่เป็นสีแดงจากการร้องไห้ “ไป๋ยี่เฟย ไม่! ถ้าคุณกล้าทำเช่นนี้ ฉันก็จะเกลียดคุณไปตลอดชีวิต!”
ไป๋ยี่เฟยยิ้มอย่างเว้าวอน “เกลียดเถอะ………..”
หลังพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็จะเอาปืน ยิงทำลายขาตัวเองทั้งคู่
ในขณะนี้ จู่ๆก็มีเสียงปืนดังขึ้น
“ตูม!”
เสียงปืนนี้ไม่ได้ดังขึ้นจากไป๋ยี่เฟย แต่มาจากข้างหลังของไป๋ยี่เฟย
ในเวลาเดียวกัน ดวงตาของชายที่มีแผลเป็นก็เบิกกว้าง ระหว่างกลางคิ้วของเขาแดง และมีกระสุนยิงเข้าที่หน้าผากของเขา
หลังจากนั้น ชายที่อยู่ข้างๆไป๋ยี่เฟยก็มีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็ว คว้าปืนในมือของไป๋ยี่เฟยอย่างรวดเร็ว “ปังปัง” หลายๆครั้ง และยิงศีรษะระเบิดของทุกคนที่อยู่ข้างๆชายที่มีแผลเป็น
จากนั้นเขาก็พาหลี่เสว่ถอยกลับไปที่ด้านข้างของไป๋ยี่เฟยอย่างรวดเร็ว
ไป๋ยี่เฟยก็กลับมามีสติ และกอดหลี่เสว่ไว้ทันที “เสว่เอ๋อ!”
อาการตกใจของหลี่เสว่ก็ยังไม่หาย และยังไม่ได้ตอบสนองกลับมา ตัวเองมาถึงที่ด้านข้างของไป๋ยี่เฟยแล้วงั้นเหรอ “สามี……….”
“อย่าขยับ!”
ชายคนนั้นเล็งปืนไปที่กลุ่มคนที่ป่วนฝั่งตรงข้าม “ใครขยับตัวก็ยิงทันที!”
ไป๋ยี่เฟยแยกตัวออกจากหลี่เสว่ด้วยมือที่สั่น และหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะพูดว่า “เมื่อกี้ใครเป็นคนยิงปืน?”
ชายคนนั้นส่ายหัว เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน
อีกฝ่ายงุนงงยิ่งกว่า สถานการณ์อยู่ดีๆก็ถูกทำลายด้วยการยิงปืนนี้ และหัวหน้าของพวกเขาก็ตายแล้ว และตัวประกันก็ไม่มีแล้ว นี่ยังจะจับเหี้ยอะไรกัน!
“ผมเอง” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังมาจากด้านหลัง
ทุกคนมองไป เห็นว่าเป็นชายหนุ่มในชุดสูทสีน้ำเงิน เขาถือปืนกลมืออยู่ในมือ และเดินเข้ามาอย่างสง่างาม
“ฉางเชี่ยว!”
ไป๋ยี่เฟยดีใจมาก ในตอนแรกเขาบอกให้ฉางเชี่ยวช่วยเขา แต่เมื่อเจอเรื่องเกิดขึ้นจริงๆ ไป๋ยี่เฟยก็ไม่ได้คาดหวังกับฉางเชี่ยว อย่างไรก็ตาม ในช่วงเวลาแห่งความสิ้นหวังเช่นนี้ ฉางเชี่ยวก็ปรากฏตัวขึ้น!
ฉางเชี่ยวยื่นปืนให้ชายคนนั้น “ผมไม่คุ้นเคยกับสิ่งนี้ ปล่อยให้คุณจะดีกว่า!”
ชายคนนั้นรับปืนกลมือไป และเขาก็มีความสุข ราวกับว่าเขาได้ของมีค่าอะไรมา และเขาก็ชอบมันมากจนวางมือไม่ลง
ผู้คนที่อยู่อีกด้านเริ่มตื่นตัวทันทีเมื่อเห็นสิ่งนี้ เพราะพวกเขารู้ว่าฉางเชี่ยวเป็นปรมาจารย์อันดับสามในเมืองหลวง
ผู้คนมากมายที่ยืนอยู่ที่นี่ ไม่มีใครรู้ว่าฉางเชี่ยวมาตั้งแต่เมื่อใด หากฉางเชี่ยวยิงมากกว่านี้ พวกเขาทั้งหมดคงจะต้องตาย!
