บทที่ 482
ในขณะที่ไป๋ยี่เฟยรู้สึกยินดีและเขาก็ยังตกตะลึงกับความเงียบสงบของการมาถึงของฉางเชี่ยว และก็ต้องชื่นชมอยู่ในใจ สมกับที่เป็นปรมาจารย์อันดับสามในเมืองหลวงเลยทีเดียว
“ไปเร็วเข้า!”
สีหน้าของฉางเชี่ยวเคร่งขรึม “พวกมันมีคนจำนวนมาก แต่กระสุนมีจำกัด”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า ดึงหลี่เสว่ขึ้นรถ ฉางเชี่ยวและชายคนนั้นคอยปกป้องอยู่ข้างหลัง
หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสี่คนก็ขึ้นไปในรถ และยังคงเป็นชายคนเมื่อกี้ขับรถ
ฉางเชี่ยวนั่งอยู่ในที่นั่งข้างคนขับ และกล่าวว่า “คุณถือเป็นคนแรกที่สามารถยั่วยุให้ตระกูลจำนวนมากขนาดนี้มาไล่ล่าฆ่าคุณได้”
“ถ้าอย่างนั้นยังถือว่าเป็นเกียรติของผมจริงๆ” ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างเคร่งขรึม
หลี่เสว่พิงตัวอยู่ในอ้อมกอดของไป๋ยี่เฟย เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ หัวใจของเธอก็บีบรัดเล็กน้อย “สามี คุณจะ……….”
“ไม่” ไป๋ยี่เฟยขัดจังหวะคำพูดของหลี่เสว่ “คุณยังคงอยู่ ผมจะไม่ตาย”
หลี่เสว่ฮัมเพลง และพูดอย่างรู้สึกผิด “ฉันขอโทษ เป็นเพราะฉัน……….”
“ไม่ คนที่จะต้องขอโทษคือผม ผมทำให้คุณตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ผมไร้ความสามารถเอง ผม………” ไป๋ยี่เฟยก็โทษตัวเองมาก และเขาคิดว่าเขาส่งจงเหลียนไปปกป้องหลี่เสว่ก็พอแล้ว ยังไงเป้าหมายของคนพวกนั้นคือเขา
แต่เขาประเมินความเจ้าเล่ห์ของคนพวกนี้ต่ำเกินไป และยังจับตัวหลี่เสว่มาข่มขู่เขาด้วยซ้ำ!
“ผมว่านะ ถ้าพวกคุณสองคนจะขอโทษกัน ควรจะต้องขอโทษอีกครั้งเมื่อทุกอย่างจบลงแล้วหรือไม่?” ฉางเชี่ยวพูดด้วยน้ำเสียงที่อิจฉา
ไป๋ยี่เฟยหันศีรษะไป และพูดอย่างจางๆ “พูดตามตรง เราก็ไม่สามารถหนีพ้นไปได้ใช่ไหม?”
หลังคำพูดจบลง ในรถก็เต็มไปด้วยความเงียบ
ตอนนี้พวกเขามีเพียงสี่คนเท่านั้น แม้ว่าไป๋หู่และคนอื่นๆที่อยู่ข้างหลังจะตามทัน แล้วยังไงล่ะ? สมาชิกในตระกูลที่ร่ำรวยพวกนั้นมาต่อๆกันอย่างไม่สิ้นสุด และไม่สามารถฆ่าจนหมดได้
ถึงตอนสุดท้าย พวกเขาก็ต้องตายอยู่ดี
ฉางเชี่ยวเงียบอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่า “อันที่จริง……….ถ้าพบกับคนสำคัญคนหนึ่ง ก็จะมีจุดเปลี่ยน”
“คนสำคัญเหรอ?” ไป๋ยี่เฟยถามด้วยความสงสัย “ใครเหรอ?”
ฉางเชี่ยวยิ้มอย่างขมขื่น “ขอโทษที ผมพูดไม่ได้”
ดวงตาของไป๋ยี่เฟยเป็นประกายเมื่อเห็นเช่นนี้ “คุณสนใจเธอมากเหรอ?”
“ใช่” ฉางเชี่ยวตอบ
“ถ้าอย่างนั้นผมรู้แล้วว่าเป็นใคร”
“ผมจะไม่ถามคุณว่าเธออยู่ที่ไหน คุณก็มีคนที่คุณจะปกป้อง ผมไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเกมนี้ จนถึงนาทีสุดท้าย” ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างจางๆ
ฉางเชี่ยวหัวเราะอย่างขมขื่นอีกครั้ง “ขอบคุณ…………”
คนเดียวที่ทำให้ฉางเชี่ยวใส่ใจคือ มีเพียงคู่หมั้นของเขา ฉุงลี่หย่าเท่านั้น
ฉุงลี่หย่าเป็นน้องสาวของฉุงโยวเวย เธอจะต้องแก้แค้นให้กับฉุงโยวเวยอยู่แล้ว ดังนั้นในการปิดล้อมฆ่าในครั้งนี้ เธอจะต้องส่งคนมาด้วยอย่างแน่นอน แต่ถ้าไปพบปะกับเธอ และทำให้เธอยอมถอนตัว ก็จะสูญเสียคนจำนวนมากที่จะไล่ล่าตามฆ่า
คนที่เหลือทั้งหมดก็เป็นคนของตระกูลที่ร่ำรวยอื่นๆ แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ ก็กลัวว่าจะยังคงหนีไม่พ้นอีก
นี่ ก็คือทางตัน!
ไป๋ยี่เฟยมองไม่เห็นถนนข้างหน้า แต่เขาไม่ได้หันกลับมา ถนนสายนี้ต้องเดินต่อไป และก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อ ไม่ใช่เพื่อสิ่งอื่น เพียงเพื่อหลี่เสว่ในอ้อมแขนของเขา
หลี่เสว่เงียบเป็นเวลานานโดยไม่พูดอะไร เธอไม่สามารถช่วยอะไรได้เลยในตอนนี้ จะยิ่งสร้างเรื่องไม่ได้เลย
ในขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน รถคันหลังก็ไล่ตามมา คราวนี้รถของพวกเขาเป็นรถหรูทั้งหมด ซึ่งดีกว่ารถธุรกิจที่พวกเขาขับมามาก
ไป๋ยี่เฟยกังวลเล็กน้อย “ความเร็วของรถคันนี้มัน……….”
คำพูดยังไม่จบลง รถสปอร์ตหลายคันที่อยู่ข้างหลังพวกเขาก็วิ่งเข้ามาขนานกับพวกเขา เปิดกระจก และตะโกนว่า “ไป๋ยี่เฟย! อย่าดิ้นรนอีกต่อไปแล้ว คุณหนีพ้นอย่างแน่นอน!”
“เรายังมีคนตามมาอยู่ข้างหลัง! ยังไงคุณก็หนีไม่พ้นหรอก!”
คนพวกนั้นตะโกนว่า ไป๋ยี่เฟยและคนอื่นๆไม่ได้สนใจพวกเขา และคนขับก็เลี้ยวไปซ้ายขวาเพื่อหลีกเลี่ยงรถสปอร์ตพวกนี้
แต่คราวนี้พวกเขาไม่ได้โชคดีนัก รถสปอร์ตขับเร็วมากจริงๆ และคนขับก็ไม่สามารถหลบหลีกมันได้ ไม่เพียงแค่นั้น คนพวกนั้นยังชนเข้ามาโดยตรงอย่างไม่เอาชีวิต
ในที่สุดรถธุรกิจถูกชนจนเปิดออก เนื่องจากการหักหลบไม่ทันในตอนที่ถูกชน โดยบังเอิญ รถของพวกเขาอยู่ด้านนอกสุดของถนน แรงกระแทกทำให้ราวกั้นทะลุไป และรถก็พลิกคว่ำลงไปโดยตรง
ด้านนอกเป็นเนินเขาเล็กๆ แล้วก็เป็นชายหาด
รถของพวกเขาพลิกคว่ำสองสามครั้ง และในที่สุดก็ร่อนลงบนชายหาด พร้อมกับเสียง “ตูม”
ในขณะที่รถพลิกคว่ำ ไป๋ยี่เฟยปกป้องหลี่เสว่โดยสัญชาตญาณ และกอดเธอไว้ในอ้อมกอด เขาอยู่บนร่างกายของหลี่เสว่ไปทั้งตัว และก็ไม่มีมือที่จะปกป้องตัวเองเลย
หลี่เสว่ร้องอุทาน และก็อยากจะปกป้องไป๋ยี่เฟย แต่ไป๋ยี่เฟยแข็งแกร่งกว่าเธอ และตอบสนองได้เร็วกว่าเธอ ก่อนที่เธอจะทำอะไร เธอก็ถูกปกป้องอยู่ภายใต้ร่างกายของไป๋ยี่เฟยแล้ว
“ไป๋ยี่เฟย!”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ตอบเธอ เพราะหลังจากผกผันไปสองสามครั้ง ศีรษะ แขน และหลังของไป๋ยี่เฟยกระแทกเข้ากับผนังรถ และก็ถูกทิ่มด้วยเศษกระจกรถ จนมีเลือดไหลออกมา
ชายคนนั้นในที่นั่งคนขับและฉางเชี่ยวที่นั่งข้างคนขับ ไม่ได้รับความเจ็บปวดมากในระหว่างการพลิกคว่ำ เนื่องจากมีถุงลมนิรภัย แต่ก็ได้รับบาดเจ็บจากการถูกทิ่มโดยเศษกระจกเช่นกัน
ยังโชคดี ที่พวกเขาไม่ได้โชคร้ายจนถึงที่สุด ตอนที่รถตกอยู่ที่ชายหาด เป็นแนวตั้งอยู่ ซึ่งเหมือนกันตอนขับเดินอยู่บนทางถนน แต่รอบคันของตัวรถบิดเบี้ยวเล็กน้อย
“รีบลงจากรถเร็วเข้า!” คนขับได้รับผลกระทบน้อยที่สุด และลงจากรถเป็นคนแรก ตามด้วยฉางเชี่ยว
ไป๋ยี่เฟยได้รับบาดเจ็บสาหัส เท้าข้างหนึ่งติดอยู่ในรถ
“ไป๋ยี่เฟย คุณเป็นอย่างไรบ้าง?” หลี่เสว่พยายามดิ้นรน และเห็นว่าไป๋ยี่เฟยถูกปกคลุมไปด้วยเลือด
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกตัวขึ้นมาเล็กน้อย และพูดเบาๆว่า “ไม่เป็นไร ผมไม่เป็นไร”
คนขับรถและฉางเชี่ยวเปิดประตูรถ และฉางเชี่ยวก็พูดว่า “พี่สะใภ้ คุณออกมาก่อน เราจะดึงเขาออกมา”
หลี่เสว่เช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอเมื่อเธอเห็นเช่นนี้ ลงจากรถอย่างรวดเร็ว และจ้องมองไปที่พวกเขาอย่างประหม่า
คนขับและฉางเชี่ยวสองคนร่วมแรงกันงัดส่วนที่บุบเข้าไปของตัวรถแยกออกจากกัน และในที่สุดเท้าของไป๋ยี่เฟยก็สามารถขยับได้แล้ว จากนั้นก็ถูกสองคนประคองตัวออกจากรถ
หลังลงจากรถ หลี่เสว่ก็กรีดร้อง “พวกเขาลงมาแล้ว!”
หลังจากรถกลิ้งลงมาคนพวกนี้ก็หยุดรถทันที เมื่อเห็นว่าพวกเขายังไม่ตาย ดังนั้นจึงลงมาตามทางลาดชัน ทั้งหมด
“ไปเร็วเข้า!”
คนขับหยิบปืนกลมือขึ้นมาและยิงไปสองนัด ยิงโดนคนหลายคนแรกที่ลงมาก่อน จากนั้นก็หันหลังและวิ่งจากไป
ในขณะที่คนขับรถกล่าวว่า ไป๋ยี่เฟยก็พาหลี่เสว่ และวิ่งไปพร้อมกับฉางเชี่ยว
นี่คือพื้นที่ทะเลที่ยังไม่ได้พัฒนา และไม่มีอะไรบนชายหาดเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรือที่ท่าเรือเลย
พวกเขายังคงวิ่งไปข้างหน้า และคนข้างหลังก็ไล่ตามพวกเขามาติดๆ
มีเพียงหาดทรายที่ไม่มีที่สิ้นสุดอยู่ข้างหน้า นอกจากนี้ ไม่มีอะไรอย่างอื่นเลย
พวกเขาวิ่งหนีแล้วจะมีประโยชน์อะไรหรือไม่?
ยังไงก็จะมีเวลาเหนื่อยล้า ถึงเวลานั้น ก็จะทำได้เพียงรอเชือดอย่างเดียว
แน่นอนว่า หลี่เสว่เป็นผู้หญิง ร่างกายของเธอไม่สามารถเทียบกับพวกเขาได้ เป็นคนแรกที่หมดแรง
หลี่เสว่หายใจแรง “ไป๋ยี่เฟย………ไม่ต้องห่วงฉัน………..ฉันอยู่ที่นี่………..”
“พูดบ้าอะไรกัน!” ไป๋ยี่เฟยตะโกนใส่หลี่เสว่อย่างเห็นได้ยาก “ผมอยู่ที่นี่มันจะดีกว่าที่คุณจะอยู่ที่นี่!”
“พวกคุณไม่ต้องพูดแล้ว ประหยัดพลังงานไว้สักหน่อย” ฉางเชี่ยวพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน และทั้งสี่คนก็แทบจะหมดแรงแล้ว
คนข้างหลังยังคงตามมาอยู่ ทุกคนก็เหมือนๆกัน แต่ก็ไม่มีใครหยุดเท้าเลย
ไม่รู้ทำไม จู่ๆก็อยากจะหัวเราะขึ้นมาเล็กน้อย คนพวกนั้นคิดแต่จะฆ่าเขาอย่างสุดใจ แต่ด้วยสถานการณ์ในตอนนี้ กลัวว่าพวกเขาจะต้องตายไปด้วยความเหนื่อยล้า!
ไป๋ยี่เฟยเหนื่อยกว่าคนอื่นๆเล็กน้อย เพราะเขายังพาหลี่เสว่อยู่ ด้วยความงุนงง เขาได้ยินเสียงบางอย่าง
“ฆ่า!”
