บทที่ 485
ชายที่ถูกเรียกชื่อว่าเจ้าหกยิ้มอย่างขมขื่นอีกครั้ง “อย่าพูดแบบนั้นเลย จุดประสงค์ของเราต่างกัน”
เขาก็ระมัดระวังตัวมากเช่นกัน เพราะเขาไม่สามารถเอาชนะจ้าวหลงได้
ในเวลาต่อมาจ้าวหลงก็กล่าวว่า “ก็ใช่ จุดประสงค์นั้นแตกต่างกันจริงๆ แต่ว่า เจ้าหก ผมรู้จักคุณดี ถ้าคุณมีปืน ผมก็จะเอาชนะมือปืนแม่นอย่างคุณไม่ได้แน่นอน แต่ถ้าคุณไม่มีปืนแล้ว………”
คำพูดต่อจากนั้นไม่พูดก็ชัดเจนแล้ว
ไป๋ยี่เฟยมองไปที่เจ้าหก จากนั้นก็มองไปที่จ้าวหลง และพูดต่อในสิ่งที่เขาพูดก่อนหน้านี้ “คนในตระกูลฉุงจะฆ่าผม ผมไม่มีความเห็น แต่ข้อแม้ก็คือ พวกคุณสามารถฆ่าผมต่อหน้าของคนพวกนี้ได้”
“พวกคุณก็อยากได้สิทธิในการพัฒนาของหลันเต่าใช่ไหม?” ไป๋ยี่เฟยถามว่า “ถ้าผมตายไปตั้งแต่ตอนนี้ พวกคุณก็จะไม่มีโอกาสที่จะใช้ผมไปคุกคามไป๋หยุนเผิง ยิ่งไม่ต้องคิดว่าจะได้รับสิทธิในการพัฒนาของหลันเต่าเลย”
ใบหน้าของจ้าวหลงมืดลง “คุณอยากจะให้ผมช่วยจัดการกับคนพวกนั้นหรือไม่?”
เขาไม่ได้โง่ และไป๋ยี่เฟยเองก็ไม่สามารถเอาชนะคนจำนวนมากขนาดนั้นได้ ดังนั้นเขาจึงใช้ประโยชน์จากจุดที่พวกเขาให้ความสำคัญกับสิทธิในการพัฒนาของหลันเต่า และให้เขาไปจัดการคนที่ไล่ล่าและตามฆ่าไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างตรงไปตรงมา “ใช่ เส้นทางอยู่ข้างหน้าของคุณ อยู่ที่ว่าคุณเองจะเดินไปหรือไม่”
ในตอนนี้ ไป๋ยี่เฟยสงบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หากเขาอยากจะมีชีวิตรอดจากไปภายใต้การไล่ล่าของคนจำนวนมากขนาดนี้ เขาก็ต้องใช้ทรัพยากรที่มีอยู่ทั้งหมด
มิฉะนั้น สิ่งที่รอพวกเขาอยู่ก็เหลือเพียงความตายเท่านั้น!
จ้าวหลงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงที่อยู่ในเรือ “ไอ้โง่ คิดอะไรมากมาย? ฆ่าเขาโดยตรง!”
หลังจากพูดจบ มีสาววัยสิบเจ็ดปีเดินออกมาจากในลำเรือ ใส่ชุดกีฬาสบายๆแบบเรียบง่าย มัดผมหางม้า ดูแล้วเรียบง่ายสบายตา
“คุณอยู่ที่นี่จริงๆ!” หลังจากที่จ้าวหลงพูดคำนั้นไป๋ยี่เฟยก็พอเดาได้แล้วว่าฉุงลี่หย่าก็น่าจะมาด้วย ดังนั้นจึงถามว่าเธออยู่ที่นี่หรือไม่
ฉุงลี่หย่าเหลือบมองที่ไป๋ยี่เฟย “คุณอย่าเล่นกลเล็กๆน้อยๆอยู่ต่อหน้าฉันนะ ที่ฉันมาในวันนี้เพื่อแก้แค้นให้พี่ชายของฉัน สิทธิในการพัฒนาของหลันเต่านั่น ฉันไม่สนใจเลย”
ดวงตาของไป๋ยี่เฟยลดลงเล็กน้อย และเขาพูดเบาๆ “คุณไม่สนใจ แต่ตระกูลของคุณสนใจ”
“พวกเขาจะเข้าใจฉัน ยิ่งไปกว่านั้น ใครบอกว่าจะต้องใช้คุณถึงหาไป๋หยุนเผิงเจอ?” ฉุงลี่หย่าตะคอกอย่างเย็นชา “ตระกูลฉุงของเราสามารถหาไป๋หยุนเผิงเจอได้โดยไม่ต้องใช้คุณ!”
“เมื่อถึงเวลานั้น สิทธิในการพัฒนาของหลันเต่าก็จะเป็นของตระกูลฉุงเหมือนเดิม!”
ไป๋ยี่เฟยพูดหลังจากได้ยินคำพูด “แล้วทำไมตระกูลฉุงยังไม่ได้รับสิทธิ์ในการพัฒนาหลันเต่าล่ะ?”
หากตระกูลฉุงสามารถค้นพบไป๋หยุนเผิงได้จริงๆโดยไม่ต้องใช้ไป๋ยี่เฟย กลัวว่าไป๋หยุนเผิงคงถูกค้นพบไปนานแล้ว แต่ตอนนี้ยังไม่มีข่าวของไป๋หยุนเผิงเลยสักนิด!
ฉุงลี่หย่าหยุดชั่วครู่ การแสดงออกของเธอไร้ความปราณีและกว่าวว่า “มันไม่ใช่เรื่องของคุณ!”
“จ้าวหลง! ฆ่าเขาทิ้งซะ!”
จ้าวหลงพยักหน้า “รับทราบครับ! คุณหนูโต!”
หลังจากพูดแล้ว จ้าวหลงกำลังจะลงมือ และในขณะนี้ ก็มีอีกคนเดินเข้ามา
“หยุดมือนะ!”
ฉางเชี่ยวที่ใส่ชุดสีน้ำเงินเข้มเดินเข้ามา
ในตอนแรกฉางเชี่ยวก็ยังไม่ได้สังเกตเห็นสถานการณ์ของฝั่งนี้ ในตอนแรกเขาก็ไม่เห็นจ้าวหลงอย่างชัดเจน มีไป๋ยี่เฟยกับผู้ชายคนนั้นอยู่ เขาจึงไม่ได้เดินเข้าไป
แต่หลังจากนั้นก็เห็นฉุงลี่หย่า และฉางเชี่ยวก็รู้แล้ว ดังนั้นเขาจึงทนไม่ได้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงจัดการกับคนรอบข้างแล้วก็เดินเข้ามา
“ลี่หย่า” ฉางเชี่ยวมองไปที่ฉุงลี่หย่า ด้วยสายตาที่ซับซ้อน
ฉุงลี่หย่าประหลาดใจมาก “พี่ชายฉางเชี่ยว? ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่? คุณก็มาช่วยฉันเหรอ?”
“ไม่ใช่ คุณมาช่วยไป๋ยี่เฟยงั้นหรือ?” ฉุงลี่หย่าพบว่ามีบางอย่างผิดปกติ เพราะฉางเชี่ยวอยู่ข้างไป๋ยี่เฟย และเมื่อกี้ยังบอกให้จ้าวหลงหยุดอีกด้วย
ฉุงลี่หย่ามองที่ไปที่ฉางเชี่ยวอย่างไม่น่าเชื่อ “พี่ชายฉางเชี่ยว ทำไมคุณถึงต้องมาช่วยไป๋ยี่เฟยด้วย?”
“ไป๋ยี่เฟยฆ่าพี่ชายฉัน!”
“คุณบอกว่าจะแก้แค้นแทนพี่ชายของฉันไม่ใช่เหรอ?”
“ไป๋ยี่เฟยอยู่ตรงหน้าของคุณแล้ว คุณก็ลงมือสิ!”
ฉุงลี่หย่าตะโกน เธอรู้สึกประหลาดใจกับทัศนคติของฉางเชี่ยวมากเกินไป มันไม่น่าเชื่อเลย และแม้กระทั่งยังมีความผิดหวังอยู่อย่างเข้มข้นเล็กน้อย
ฉางเชี่ยวอ้าปากค้าง “ลี่หย่า คุณฟังผมก่อน เรื่องมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น พี่ชายของคุณเขาไม่ใช่คนที่ผมรู้จักอีกแล้ว เขา……….”
“ฉันไม่ฟัง!” ฉุงลี่หย่าตะโกน “ข้อเท็จจริงก็คือข้อเท็จจริง ไม่ว่าพี่ชายของฉันจะทำอะไรไป เขาก็คือถูกไป๋ยี่เฟยฆ่าตาย!”
“ฆ่าคนชดใช้ชีวิต!”
“เขาจะต้องตาย!”
ไป๋ยี่เฟยยิ้มเยาะเมื่อได้ยินคำพูด และไม่อยากจะอธิบายมากไปกว่านี้ เขาพูดคำอธิบายแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว และเขาก็ไม่อยากจะพูดอีกครั้งแล้ว ยังไงพูดไปแล้วฉุงลี่หย่าก็ไม่ยอมฟังอยู่แล้ว
ฉางเชี่ยวดูลำบากใจมาก “ลี่หย่า อย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม?”
ฉุงลี่หย่ามองไปที่ฉางเชี่ยวตาแดงก่ำขึ้นมาทันที “พี่ชายฉางเชี่ยว คุณเปลี่ยนไปแล้ว! คุณไม่ใช่พี่ชายฉางเชี่ยวของฉันอีกแล้ว!”
“ลี่หย่า……….” รูม่านตาของฉางเชี่ยวหดตัวเล็กน้อย และกำหมัดของตัวเองแน่นขึ้นโดยจิตสำนึก คำพูดของฉุงลี่หย่าสั่นสะเทือนหัวใจของฉางเชี่ยวอย่างรุนแรง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
เมื่อเห็นเช่นนี้ไป๋ยี่เฟยก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน ดูเหมือนว่าฉางเชี่ยวจะมีความรักต่อฉุงลี่หย่าอยู่บ้าง ไม่ใช่แค่คู่หมั้นที่ยังไม่ได้แต่งงานในความหมายเพียงผิวเผินเท่านั้น ในใจของพวกเขามีซึ่งกันและกันอยู่บ้าง
แต่สถานการณ์ปัจจุบัน……..
ฉางเชี่ยวกล่าวว่า “ผมเป็น เป็นมาตลอด แต่ ไป๋ยี่เฟยเขา เป็นเพื่อนของผม”
ฉุงลี่หย่าตกใจ “คุณจะเป็นเพื่อนกับไป๋ยี่เฟย? แล้วพี่ชายของฉันล่ะ? ถ้าอย่างนั้นพี่ชายของฉันก็ไม่ใช่เพื่อนของคุณแล้วเหรอ?”
“พี่ชายของคุณก็ใช่” ฉางเชี่ยวตอบ
ฉุงลี่หย่าหัวเราะหลังจากได้ยินเรื่องนี้ หัวเราะด้วยความเศร้าเล็กน้อย
ฉางเชี่ยวรู้สึกไม่สบายใจ แต่เขาก็ไม่อยากเฝ้าดูผู้ชายที่เขาเพิ่งยอมรับไปว่าเป็นเพื่อน ถูกคู่หมั้นของตัวเองฆ่าไป
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับคำพูดของฉางเชี่ยว เขาคิดว่าฉางเชี่ยวต้องการจะมาแก้แค้นเขา ตอนนี้ช่วยเหลือเขา ก็เพียงแค่เห็นแก่การดวลเท่านั้น ที่ไม่ได้แอบโจมตีเขาเพราะเขาคนนี้มีนิสัยที่ดีเท่านั้น แต่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า เขาจะเห็นตัวเองเป็นเพื่อน
“ขอบคุณ” ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างจางๆ
ฉางเชี่ยวยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหัว โดยไม่พูด
ฉุงลี่หย่าตะคอกอย่างเย็นชา “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นับจากนี้ไป เราก็ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกันอีกต่อไป!”
ฉางเชี่ยวตกใจ และมองไปที่ฉุงลี่หย่าด้วยความงุนงง
ในขณะนี้ ฉางเชี่ยวรู้สึกปวดหัวใจมาก และแทบจะหายใจไม่ออกแล้ว แต่ตัวเองก็ทำอะไรไม่ได้
ในสายตาของฉุงลี่หย่านั้นเต็มไปด้วยความแน่วแน่ และความผิดหวังกับฉางเชี่ยว
“จ้าวหลง คุณหลีกไป ในวันนี้ ฉันจะฆ่าเขาด้วยตัวเอง!”
จ้าวหลงพยักหน้าเมื่อเขาได้ยินเช่นนี้ เขาเชื่อในความสามารถของคุณหนูโตของตระกูลตัวเอง แม้ว่าจะไม่แข็งแกร่งเท่ากับเขา แต่ก็เป็นไปได้ที่จะจัดการกับไป๋ยี่เฟยที่อ่อนแอมากขนาดนี้
อย่างที่ทุกคนรู้ ไป๋ยี่เฟยไม่ได้อ่อนแออย่างที่คิด อย่างน้อยไป๋ยี่เฟยก็ยังคงต่อสู้กับฉางเชี่ยวได้ เหตุผลที่ตอนนี้เขาอ่อนแอมาก เพราะเขาใช้พลังงานมากเกินไป และได้รับบาดเจ็บทางร่างกายมากมาย โดยธรรมชาติแล้วเขาไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนตอนที่รุ่งเรืองเต็มตัวอยู่แล้ว
เมื่อเห็นเช่นนี้ฉางเชี่ยวก็ยืนอยู่ตรงหน้าไป๋ยี่เฟยทันที “ลี่หย่า!”
ฉุงลี่หย่าจ้องไปที่ฉางเชี่ยว และไม่ยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว “ฉางเชี่ยว เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมาห้ามฉัน!”
“ถอยไป!”
ฉางเชี่ยวไม่ได้พูด และก็ไม่ได้ถอยไป
ฉุงลี่หย่ากล่าวอย่างจริงจังอีกครั้ง “ออกไปให้พ้น!”
ด้วยคำพูดนั้น ฉุงลี่หย่าก็หยิบมีดสั้นออกมา “อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าลงมือกับคุณนะ!”
ฉางเชี่ยวยังคงเหมือนเดิม ทั้งไม่พูด และก็ไม่ได้ถอยไป
ไป๋ยี่เฟยถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ และพูดข้างหลังฉางเชี่ยว “ออกไปให้พ้น!”
ฉางเชี่ยวสะดุ้ง “คุณจะต้องตายอย่างแน่นอน”
“มันก็ไม่แน่” น้ำเสียงของไป๋ยี่เฟยแผ่วเบา แต่ก็ดูน่าเชื่อถืออย่างอธิบายไม่ได้
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้พูดคำเปล่า เขามีความปรารถนาอย่างแรงที่จะมีชีวิตรอด เพราะหลี่เสว่ยังคงอยู่เคียงข้างเขา ดังนั้น ไม่ว่ายังไง เขาก็ต้องอยู่รอดให้ได้
หลี่เสว่รู้สึกกังวลมากเมื่อเธอได้ยินเช่นนี้ และจับไป๋ยี่เฟยไว้แน่นโดยจิตสำนึก
