บทที่ 488
ไป๋ยี่เฟยจ้องไปที่หลี่เฉียนตงอีกครั้ง ด้วยดวงตาแดงก่ำ “คุณว่ามาสิ! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
หลี่เฉียงตงยิ้มอย่างขมขื่น “ขอไปเยี่ยมดูเสว่เอ๋อก่อนได้ไหม?”
ดวงตาของไป๋ยี่เฟยมืดมนลง ทันใดนั้นก็ปล่อยมือ และยังผลักหลี่เฉียงตงไปทีหนึ่ง
หลิวจื่อหยุนตระหนักถึงว่ามีบางอย่างผิดปกติระหว่างทั้งสอง และก็งงงวยอยู่ครู่หนึ่ง และถามด้วยเสียงดังว่า “พวกคุณกำลังพูดถึงอะไรกันอยู่? คุณรู้ว่าเสว่เอ๋อจะมีอันตรายงั้นเหรอ? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
หลิวจื่อหยุนรู้สึกกังวลมากขึ้นเรื่อยๆในขณะที่เธอพูด หวังเป็นอย่างยิ่งว่าหลี่เฉียงตงจะบอกเธอว่าเกิดอะไรขึ้น
ไป๋ยี่เฟยใช้กำปั้นทุบเข้าที่กำแพง เขาไม่รู้สึกเจ็บแต่อย่างใด ตรงกันข้ามเขาไม่มีที่ให้ปลดปล่อยอารมณ์ ตราบใดที่เขานึกถึงคนที่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่เขาก็ไม่เปิดเผยสักนิด ซึ่งนำไปสู่หลี่เสว่ได้รับบาดเจ็บ และถึงกับเป็นลมไป และมีความโกรธอย่างมากอยู่ในใจของเขา
หลี่เฉียงตงพูดกับหลิวจื่อหยุนอย่างใจเย็น “ไม่มีอะไร เราไปดูเสว่เอ๋อกันก่อน”
หลังจากรู้ว่าหลี่เฉียงตงอดทนมานานหลายปีแล้ว หลิวจื่อหยุนก็เชื่อฟังหลี่เฉียงตงมากขึ้น
หลี่เฉียงตงไม่ได้ให้คำตอบกับเธอ แต่เธอก็ปิดปากโดยจิตสำนึก และไม่ถามอะไรต่ออีกเลย
หลี่เฉียงตงและหลิวจื่อหยุนไปที่ห้องผู้ป่วยของหลี่เสว่ แต่ไป๋ยี่เฟยยืนอยู่ข้างนอก และไม่พูดอะไรเลย
ในห้องผู้ป่วย หลี่เสว่นอนอยู่ในผ้าห่ม และน้ำตาไหลอย่างเงียบๆ
การที่มีบุตรไม่ได้เป็นเรื่องที่เจ็บปวดสำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอสูญเสียสิทธิ์ในการเป็นแม่ไป และยังสูญเสียความรักและการดูแลจากสามี และจากครอบครัวของสามีอีกด้วย
หลี่เสว่อยู่ที่นี่ สิ่งที่เธอกังวลมากที่สุดก็คือ ไป๋ยี่เฟยจะไม่เอาเธอเพราะเรื่องนี้หรือไม่?
เมื่อนึกถึงคำถามนี้ หัวใจของหลี่เสว่ก็บิดเบี้ยว แม้ว่าหัวใจของเธอจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน แต่ก็เปราะบางมากในขณะนี้
“เสียงประตู!”
เมื่อประตูเปิดออก หลี่เสว่คิดว่าไป๋ยี่เฟยมาแล้ว เธอจึงเช็ดน้ำตาทันที และแสร้งทำเป็นว่าหลับไปแล้ว
“เสว่เอ๋อ”
เมื่อหลิวจื่อหยุนเดินไปที่ข้างเตียง ก็กังวลอยู่ในใจมาก เมื่อเห็นว่าเธอกำลังหลับอยู่ ก็ค่อยๆก้าวเท้าไปโดยจิตสำนึก
หลี่เสว่ลืมตาขึ้นเมื่อเธอได้ยินเสียง “แม่?”
ในขณะที่เธอเรียกออกมา หลี่เสว่รู้สึกเสียใจอย่างมาก และอยากจะร้องไห้มาก แต่เธอไม่อยากให้พ่อแม่ของเธอต้องกังวล เธอจึงอดกลั้นไว้
หลิวจื่อหยุนนั่งอยู่ข้างเตียง “เสว่เอ๋อ คุณเป็นอย่างไรบ้าง?”
“ฉันไม่เป็นไร” หลี่เสว่กล่าวด้วยบีบรอยยิ้มออกมา
หลิวจื่อหยุนจ้องมอง “ไม่เป็นไรที่ไหน? มาถึงที่โรงพยาบาลแล้ว ยังบอกว่าไม่เป็นไรอีก?”
“โทษไป๋ยี่เฟยทั้งหมด ปกป้องคุณไม่ได้ ปล่อยให้คุณมาที่โรงพยาบาลทุกครั้ง ไม่รู้เลยจริงๆว่าเขาเป็นสามีคนยังไง!” หลิวจื่อหยุนเริ่มบ่นอีกครั้ง
หลี่เสว่รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยหลังจากได้ยินเช่นนี้ “แม่………”
“โอเคโอเค ฉันจะไม่พูดแล้ว” หลิวจื่อหยุนเห็นการแสดงออกของหลี่เสว่ก็รู้แล้วว่าเธอกำลังจะพูดแทนไป๋ยี่เฟยอีกแล้ว
หลี่เฉียงตงรอจนให้แม่ลูกสองคนพูดคุยกันพอสมควรแล้ว ถึงจะกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “เสว่เอ๋อ บอกพ่อมา คุณเป็นอะไรไป?”
หลี่เฉียงตงสมควรที่จะเป็นหลี่เฉียงตงจริงๆ ทั้งๆที่หลี่เสว่ก็กล่าวแล้วว่าไม่เป็นไร แต่หลี่เฉียงตงก็รู้ได้อย่างรวดเร็วหลังจากดูแล้ว ว่ามันไม่ง่ายอย่างนั้นแน่นอน อย่างหนึ่งคือความบ้าคลั่งของไป๋ยี่เฟย ส่วนอีกอย่างคือรูปลักษณ์ของหลี่เสว่
หลิวจื่อหยุนถึงกับผงะ และตอบสนองกลับมา “เสว่เอ๋อ คุณมีเรื่องบางอย่างปิดบังเราอยู่ใช่ไหม? ไป๋ยี่เฟยกลั่นแกล้งคุณใช่ไหม? คุณบอกพวกเรามา พวกเราจะออกหน้าแทนคุณเอง!”
“ไม่ใช่” หลี่เสว่รีบส่ายหัวทันที จากนั้นก็มองไปที่หลี่เฉียงตง สายตาของหลี่เฉียงตงเหมือนจะจริงจังมาก หลี่เสว่ก็เลยต้องพูดอย่างเบาๆ “คุณหมอบอกว่า ในร่างกายของฉันมียาชนิดหนึ่ง ทำให้ฉัน………..มีลูกไม่ได้…………..”
หลังจากพูดจบ หลี่เสว่ก็กัดริมฝีปากของเธอ กลั้นน้ำตาอย่างสุดความสามารถ เพื่อไม่ให้มันร่วงหล่นลงมา
หลิวจื่อหยุนและหลี่เฉียงตงตกตะลึงอยู่ในจุดนั้น
“อะไรนะ?”
ดวงตาของหลิวจื่อหยุนเบิกกว้าง และมองไปที่หลี่เสว่อย่างไม่น่าเชื่อ “คุณบอกว่า………..ไม่สามารถให้กำเนิดได้งั้นเหรอ?”
หลี่เสว่สำลักและพยักหน้า “อืม……..”
“นี่……..” ดวงตาทั้งคู่ของหลิวจื่อหยุนเกือบจะมืดมน และเป็นลมไป
หลังจากที่หลี่เฉียงตงตกใจ สีหน้าของเขาก็เคร่งขรึมมาก “มีทางอื่นอีกไหม?”
“ฉัน……….ไม่รู้……..” หลี่เสว่ไม่สามารถอดได้อีกแล้ว “หื้อหื้อ………..”
หลิวจื่อหยุนดูเป็นทุกข์ใจมาก และรีบกอดหลี่เสว่ไว้ และตบหลังเธอเบาๆ และฮัมพูดว่า “ไม่เป็นไรนะ ไม่สามารถมีได้ก็ไม่ต้องมี ตอนนี้ใครกำหนดไว้ว่าไม่มีลูกไม่ได้ล่ะ?”
“ถ้าไป๋ยี่เฟยไอ้เด็กคนนั้นกล้าที่จะรังเกียจ ฉันจะสู้ตายกับเขาเอง!”
“แม่……….” หลี่เสว่เช็ดน้ำตาของตัวเอง ไม่กล้าที่จะจินตนาการถึงฉากนั้น และก็คิดอยู่ในใจของเธอว่า ไป๋ยี่เฟยจะไม่รังเกียจเธอจริงๆหรือ?
หลี่เฉียงตงลูบคิ้วของเขาเมื่อเห็นเช่นนี้ เสียงของเขาเคร่งขรึมและร้ายแรงมากขึ้นกว่าที่เคยมาก่อน “เสว่เอ๋อ ภรรยา ในเรื่องนี้ พวกคุณต้องจำไว้ว่า ต้องไม่พูดออกแม้แต่คำเดียว!”
“อะไร?” หลิวจื่อหยุนและหลี่เสว่มองไปที่หลี่เฉียงตงอย่างสงสัย
หลี่เฉียงตงกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “รู้ไหมว่าทำไมตระกูลไป๋ถึงต้องการจะตามหาไป๋ยี่เฟยกลับไปหรือไม่?”
“เพราะขาของไป๋เซี่ยวหรือ?” หลี่เสว่เคยไปที่เมืองหลวงมาก่อนและก็เคยเจอไป๋เซี่ยว พอรู้อะไรบางอย่างอย่างคลุมเครือ
หลี่เฉียงตงมองไปที่เธออย่างมีความหมายที่ค่อนข้างลึกซึ้ง และพูดต่อว่า “ใช่ ไป๋เซี่ยวไม่มีความสามารถในการให้กำเนิดแล้ว”
จู่ๆหลี่เสว่ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “ถ้าอย่างนั้นฉัน…………”
หลี่เฉียงตงกล่าวต่อไปว่า “ไป๋ยี่เฟยกำลังอยู่ระหว่างการทดสอบของตระกูลไป๋ ตราบใดที่เขาผ่านได้ เขาก็จะสามารถกลับไปที่ตระกูลไป๋ได้ และกลายเป็นทายาทที่ถูกต้องของตระกูลไป๋ และข้อแม้ก่อนหน้านี้…………”
“ตระกูลไป๋เป็นตระกูลใหญ่ที่มีมรดกล้ำค่า สิ่งที่พวกเขาให้ความสำคัญที่สุดคือการสืบทอดทางสายเลือด หากไม่เป็นเช่นนั้น พวกเขาก็คงไม่กลับมาหาไป๋ยี่เฟยหรอก”
“ดังนั้น เรื่องนี้ จะต้องเก็บไว้ให้เป็นความลับถึงที่สุด!” หลี่เฉียงตงกล่าวอย่างเคร่งขรึม
หลี่เสว่และหลิวจื่อหยุนไม่สามารถพูดอะไรได้เป็นเวลานาน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลี่เสว่ ตอนนี้อารมณ์ของหลี่เสว่ยิ่งแย่ลงไปอีก ทางตระกูลไป๋ต้องการไป๋ยี่เฟยสืบทอดสายเลือดจากรุ่นสู่รุ่น แต่ตอนนี้เธอมีลูกไม่ได้แล้วเธอ ยังจะสืบทอดต่อไปได้อย่างไร?
“ถ้าหากว่าทางตระกูลไป๋รู้เรื่องแล้วล่ะ?” หลี่เสว่ถามอย่างกะทันหัน
ดวงตาของหลี่เฉียงตงมืดมนลง “บังคับให้ไป๋ยี่เฟยหย่า”
หัวใจของหลี่เสว่กระหน่ำ หย่ากันงั้นเหรอ?
เธอเคยอยากหย่ากับไป๋ยี่เฟยมาก่อนมากแค่ไหน แต่ตอนนี้เธอ ไม่อยากหย่ากับไป๋ยี่เฟยเลยสักนิด
น้ำตาที่หลี่เสว่อดกลั้นไว้อย่างยากลำบากก็ไหลออกมาอีกครั้ง
“ฉัน………..ฉันควรจะทำยังไงดี…………หื้อหื้อ…………”
หลิวจื่อหยุนปลอบโยนหลี่เสว่ “เขากล้า? ถ้าเขากล้าหย่า ฉันจะทุบตีเขา จนกว่าเขาจะไม่หย่า”
“อย่าสร้างปัญหา!” เสียงของหลี่เฉียงตงหนักแน่นขึ้นเล็กน้อย “ไป๋ยี่เฟยเขาจะไม่ยอมหย่าแน่นอน”
“คุณยังไม่รู้ความรู้สึกของเขาที่มีต่อคุณอีกหรือ?”
“แต่หลังจากนั้นเขาก็จะถูกทิ้งโดยตระกูลไป๋” หลี่เฉียงตงกล่าวอย่างเคร่งขรึม
หลี่เสว่และหลิวจื่อหยุนหยุดหายใจชั่วขณะ
มันจะไม่ใจร้ายเกินไปเหรอ สำหรับคนที่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดแต่เดิม แต่จะต้องถูกทิ้งเพราะเขาไม่สามารถมีลูกได้!
ไป๋ยี่เฟยที่อาศัยอยู่ในชนบทมาตั้งแต่ยังเด็กน่าจะถูกทอดทิ้งเมื่อเขายังเป็นเด็กแล้วใช่ไหม? ไม่งั้นทำไมไม่มาหาเขาตั้งหลายปีล่ะ? ทำไมถึงรอจนกว่าเขาจะมีค่าสำหรับตระกูลไป๋ก่อนที่จะมาหาเขาล่ะ?
ไป๋ยี่เฟยยังจะต้องผ่านการทดสอบอะไรนั่นอีกด้วย มันไม่มีความเป็นมนุษย์เลย!
แม้ว่าหลิวจื่อหยุนจะไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่อยู่ข้างในนั้น แต่ก็รู้ว่า นี่มันไม่ยุติธรรมกับไป๋ยี่เฟยมากนัก บวกกับสถานการณ์ปัจจุบันของไป๋ยี่เฟยแล้ว ถ้าเขาถูกทอดทิ้ง ถ้าอย่างนั้น ก็จะมีเพียงทางตายทางเดียวเท่านั้น
“ตระกูลไป๋ของพวกเขาจะทำเช่นนี้ได้อย่างไร?” หลิวจื่อหยุนบ่นพึมพำ
หลี่เฉียงตงไม่มีคำพูดใดๆ
หลังจากผ่านไปนาน หลี่เสว่ถึงพูดว่า “ฉันรู้แล้ว”
หลี่เฉียงตงพยักหน้า “พักผ่อนให้ดีๆเถอะ เราจะกลับไปก่อนแล้ว”
หลังจากพูดจบ หลี่เฉียงตงก็เรียกหลิวจื่อหยุน และออกจากโรงพยาบาลไปพร้อมกับเธอ
หลี่เสว่นั่งเงียบๆอยู่บนเตียง พร้อมกับสายตาที่ว่างเปล่า แต่ในสมองของเธอนั้นท่วมท้น
