บทที่ 500
“เกิดอะไรขึ้น?”บังเอิญคนที่เป็นผู้นำทีมก็คือกู่หรงพอดี
พอกู่หรงหันไปเห็นไป๋ยี่เฟย ก็ขมวดคิ้วทันที เขาเห็นไป๋ยี่เฟย ดูท่าไม่ดี แถมยังมีเลือดออกมาอีก
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วอยู่ตลอด ข้างหลังมีเสียงร้องเจ็บปวดดังออกมาอย่างไม่หยุดไม่หย่อน ยังสามารถรู้สึกถึงเลือดอุ่นๆค่อยๆไหลออกมาอย่างชัดเจน
หลี่เสว่ที่อยู่ข้างหลังจับแขนของไป๋ยี่เฟยด้วยความสั่นกลัว“ไป๋ยี่เฟย คุณเป็นยังไงบ้าง? ทำไมคุณถึงโง่ขนาดนี้? ทำไมต้องพุ่งเข้ามาด้วย?”
ไป๋ยี่เฟยเอนหัวเล็กน้อย พูดขึ้นด้วยเสียงเบาๆ“ผมเป็นสามีของคุณ การมาปกป้องคุณเป็นสิ่งที่ควรทำอยู่แล้ว”
พูดจบ เพื่อที่จะไม่ให้หลี่เสว่เป็นห่วง ไป๋ยี่เฟยจึงพูดยิ้มๆ“เมื่อตะกี้สามีของคุณเท่ไหมล่ะ?”
หลังจากที่หลี่เสว่ได้ฟังแบบนั้น ตาที่แดงก่อนหน้านี้ก็อดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว น้ำตาไหลออกมาจากหัวตาอย่างอดไม่ได้“ฮื้อๆ……”
ด้านนั้น ตำรวจทั้งสองนายกำราบหวงเหว่ยที่ถือมีดไว้ในมือลงได้แล้ว เขาถูกใส่กุญแจข้อมือเอาไว้
ในเวลานี้เองหวงเหว่ยก็ได้สติกลับมา พอนึกถึงการกระทำที่ตัวเองทำเมื่อตะกี้ ก็สั่นไปทั้งตัว พูดขึ้นด้วยสีหน้าอมทุกข์“คุณตำรวจ มันเป็นเข้าใจผิดกันครับ เป็นการเข้าใจผิดกัน……”
กู่หรงเดินตรงเข้าไป มองหวงเหว่ยด้วยใบหน้าไร้ซึ้งอารมณ์ใดๆ“เป็นการเข้าใจผิดหรือไม่นั้น เดี๋ยวพากลับไปก็รู้แล้ว”
“พาตัวไป！”กู่หรงกวักมือ ตำรวจสองนายก็พาตัวหวงเหว่ยที่สั่นไปทั้งตัว ใบหน้าเศร้าโศกขึ้นรถตำรวจไป
กู่หรงให้คนตามประกบไป แล้วหันมาพูดปลอบคนบริเวณแถวนั้น ก่อนจะเดินไปดูไป๋ยี่เฟย
“เรียกรถพยาบาลไหม?”กู่หรงพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ
หลี่เสว่ได้ยินเสียง ก็นิ่งชะงักไป จากนั้นก็ก้มหัวลงมองอย่างรวดเร็ว ควานหามือถือในกระเป๋าของตัวเอง เธอนี่มันไร้ประโยชน์จริงๆ เก่งแต่ร้องไห้ ไม่คิดว่าจะลืมเรียกรถพยาบาลไปซะสนิทแบบนี้
ไป๋ยี่เฟยเห็นแบบนี้ก็กุมมือของเธออย่างหมดหนทาง“พวกเราขับรถไปโรงพยาบาลกันเองก็ได้ ไม่ต้องเรียกรถพยาบาลหรอก”
พูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็หันไปพูดกับกู่หรง“ขอบคุณมาก”
“นี่เป็นสิ่งที่ผมควรทำอยู่แล้ว”กู่หรงตอบกลับอย่างนิ่งๆ“พวกเราไปโรงพยาบาลก่อน เดี๋ยวค่อยไปลงบันทึกประจำวัน”
“ได้”ไป๋ยี่เฟยพยักหน้าตอบรับ
กู่หรงมองพวกเขา ก่อนจะจากไป
มาถึงโรงพยาบาล หนิววั่งเป็นคนจัดการทำแผลให้กับไป๋ยี่เฟยด้วยตัวเอง
พอหนิววั่งเห็นบาดแผลนี้ ก็ทำแผลไปพลาง พร้อมกับพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง“ไม่รู้จริงๆว่านี่มันครั้งที่เท่าไรแล้วที่มาทำแผลให้กับคุณ คุณนี่ชอบทำให้คนเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะ”
ไป๋ยี่เฟยยิ้มๆ“ผมกลับคิดว่า ปัญหามันอยู่ที่สถานการณ์ในตอนนั้นมันไม่เอื้ออำนวยนี่นา”
จากทักษะในตอนนี้ของไป๋ยี่เฟยก็เกินพอแล้วที่จะต่อกรกับหวงเหว่ยที่ไร้เรี่ยวแรง แต่ตอนที่เขามาถึง หวงเหว่ยก็ลงมือกับหลี่เสว่ไปแล้ว
จะให้เขาถีบหวงเหว่ยออกไปมันก็ไม่ทันแล้ว
ดังนั้นในสถานการณ์แบบนั้น ไป๋ยี่เฟยทำได้แค่เลือกที่จะเข้ามาบังตรงหน้าของหลี่เสว่ไว้เท่านั้น รับมีดเล่มนั้นไปทื่อๆทั้งอย่างนั้น
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง พันแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็พูดบอกลาหนิววั่ง ก่อนจะออกจากห้องทำงานไป
หลี่เสว่จ้องมองไป๋ยี่เฟย ในที่สุดความรู้สึกตื่นตกใจ เศร้าเสียใจ โทษตัวเองก็ปะทุออกมาทันที“คุณพุ่งเข้ามาทำไม? คุณไม่ห่วงชีวิตแล้วใช่ไหม?”
“ฉันรู้ว่าคุณสุดยอดมาก แต่ฉันไม่อยากให้คุณได้รับบาดเจ็บ แล้วก็ยิ่งไม่อยากให้ คุณมาตายต่อหน้าต่อตาฉันด้วย！”
ไป๋ยี่เฟยหยุดชะงัก ทั้งหมดหนทางทั้งรักเอ็นดู เข้ามากอดหลี่เสว่เบาๆ“คุณภรรยา มีคุณอยู่ ผมไม่มีทางตายหรอก”
หลี่เสว่ซบลงในอ้อมกอดของไป๋ยี่เฟย ทำเสียงสะอื้นเบาๆ ภาพเมื่อตะกี้ทำให้เธอตกใจแทบแย่ แต่เดิมเธอก็ตกใจกับการที่ต้องมาเจอภัยคุกคามอย่างไม่ทันตั้งตัวอยู่แล้ว แล้วจู่ๆก็ดันมาเห็นไป๋ยี่เฟยเข้ามารับมีดไว้แทนเธออีก ความรู้สึกแบบนั้น มันเจ็บปวดยิ่งซะกว่าหัวใจถูกฉีกกระชากเสียอีก
ทั้งสองกอดกันตรงบริเวณทางเดินอยู่สักพัก หลี่เสว่จึงควบคุมสติอารมณ์ได้ ผลักตัวออกจากไป๋ยี่เฟยด้วยความรู้สึกอึดอัดใจทันที“พวกเรากลับกันเถอะ！”
ไป๋ยี่เฟยตอบอื้อกลับมาหนึ่งที“ก่อนกลับ ไปดูพี่ผมสักหน่อยนะ！”
“หือ ได้”หลี่เสว่ชะงักไปสักพัก ก่อนจะพยักหน้าตอบรับ
ช่วงนี้ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ไปหาฉินหัวเลย วันนี้บังเอิญเจอกับกู่หรงพอดี คิดๆแล้ว ก็ควรจะไปดูๆเขาสักหน่อยแล้วกัน
ทั้งสองคนมาถึงยังอีกชั้นหนึ่งของตึก มาถึงห้องผู้ป่วยของฉินหัว
ในห้องผู้ป่วย ไม่แปลกใจที่เห็นโจวฉวี่เอ๋ออยู่ด้วย
“พวกคุณมาแล้ว?”โจวฉวี่เอ๋อทำตัวตามปกติ
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า เดินมาข้างๆเตียง มองฉินหัวที่อยู่บนเตียง เทียบกับเมื่อก่อนแล้ว สีหน้าของฉินหัวดูไม่ต่างอะไรจากคนปกติทั่วไปแล้ว บาดแผลก็หายดีแล้ว ดูเหมือนคนกำลังนอนหลับอยู่เท่านั้น
แต่พวกเขารู้ดี ฉินหัวมีสติอยู่ แต่ขยับไม่ได้
โจวฉวี่เอ๋อดูเหมือนว่าจะชินกับการดูแลฉินหัว แถมชินแล้วกับพูดเองตอบเองกับฉินหัว“ช่วงนี้เขาดีขึ้นมากแล้ว ฉันรู้สึกได้”
“อื้อ”ไป๋ยี่เฟยกับหลี่เสว่ทั้งสองคนทำได้แค่พยักหน้าตอบรับ แต่กลับรู้สึกหน่วงๆอยู่ภายในใจไม่น้อย
ไป๋ยี่เฟยกับหลี่เสว่นั่งอยู่ในห้องผู้ป่วยต่ออีกหนึ่งชั่วโมงแล้วจึงค่อยกลับบ้าน
ก่อนจะจากไป ไป๋ยี่เฟยก็ถามโจวฉวี่เอ๋อ“คุณอยากจะไปทำงานที่บริษัทของหลี่เสว่ไหม?”
“ฉัน……จะคิดดูแล้วกัน！”โจวฉวี่เอ๋อไม่ได้ปฏิเสธเหมือนกับเมื่อก่อน เพราะว่าเธอรู้ดี ว่าเธอจะเอาแต่พึ่งพาไป๋ยี่เฟยไปตลอดแบบนี้ไม่ได้ เธอต้องหาเงินด้วยตัวเอง ดังนั้นจึงจะต้องมีงานทำ
หลังจากจากไปแล้ว ทั้งสองคนก็ไปลงบันทึกประจำวันที่สถานีตำรวจ แล้วจึงกลับบ้านไปด้วยกัน
