ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ – ตอนที่ 508

บทที่ 508

“ที่รัก อย่างนี้คงอีกนานกว่าจะถึงคิวฉัน เราออกไปเดินเล่นกันดีกว่าไหม？” ในที่สุดหลี่เสว่ก็ไม่ท่องแล้ว แต่กลับรู้สึกน่าเบื่อแทน จึงเสนอขึ้นมา

ไป๋ยี่เฟยก็ไม่อยากอยู่แต่ข้างใจ จึงรีบพยักหน้า จากนั้นก็ชี้ไปที่โจวฉวี่เอ๋อ

หลี่เสว่หันไปถาม “ฉวี่เอ๋อ จะออกไปข้างนอกไหม？ ในนี้เซ็งมาก ยังอีกนานกว่าจะถึงพวกเรา”

“ก็ได้” โจวฉวี่เอ๋อพยักหน้า ในใจยังคิดถึงเรื่องคนที่หน้าตาเหมือนกับฉินหัว

ทั้งสามคนลุกขึ้นพร้อมกัน ออกจากห้องประชุม ขึ้นไปที่ดาดฟ้า

ท้องฟ้าสีคราม มหาสมุทรสีมรกต กับสายลมเอื่อยๆ ทำให้คนที่เห็น อดที่จะ สบายอกสบายใจไม่ได้

ตรงนี้เป็นจุดที่โจวฉวี่เอ๋อเคยยืน โจวฉวี่เอ๋อมองไปยังชายหนุ่มนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ตรงนั้นอีกครั้ง

ไป๋ยี่เฟยกับหลี่เสว่ก็มองทอดสายตาไปทางเดียวกับโจวฉวี่เอ๋อ หลี่เสว่ไม่พบอะไรที่พิเศษ

ทว่าสายตาของไป๋ยี่เฟยหรี่ลงเล็กน้อย เขาไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ แต่ลางสังหรณ์บอกเขาว่า ผู้ชายคนนี้อันตรายมาก “เธอรู้จักเขาเหรอ？” ไป๋เย่เฟยกระซิบถามโจวฉวี่เอ๋อ

โจวฉวี่เอ๋อหันหน้ามา “ไม่รู้จัก เพียงแต่เมื่อกี๊ก็เห็นเขาอยู่ตรงนี้”

“อ้อ” ไป๋ยี่เฟยมองชายหนุ่มคนนั้นอีกที แล้วก็ไม่ถามอะไรอีก

มองดูทะเลอยู่สักพัก โจวฉวี่เอ๋อก็พูดขึ้นมาว่า： “ฉันจะไปเข้าห้องน้ำหน่อย”

จบประโยค ไม่ทันรอให้อีกคนตอบรับก็เดินเข้าไปข้างใน

หลี่เสว่เห็นแล้วรู้สึกเป็นห่วง “ไม่รู้ว่าพาเธอมาครั้งนี้ถูกต้องหรือเปล่า？”

ไป๋ยี่เฟยกอดไหล่หลี่เสว่ไว้ “เสว่เอ๋อ เธอดีกว่าเมื่อก่อนขึ้นมาก ไม่ต้องห่วง”

ไม่นาน โจวฉวี่เอ๋อก็กลับมา ยืนอยู่ข้างๆ พวกเขา ไม่พูดอะไรสักคำ

ทั้งสองคนก็ไม่รู้สึกอะไร ไป๋ยี่เฟยมองดูเวลา ก็เสนอขึ้นมาว่า： “พวกเราเข้าไปกันเถอะ！”

“ได้” หลี่เสว่พยักหน้า พูดกับฉวี่เอ๋อว่า： “จะเข้าไปด้วยกันไหม？”

โจวฉวี่เอ๋อไม่อยากร่วมเลือกตั้ง รออยู่ข้างนอกก่อนได้

โจวฉวี่ส่งเสียง “หา?” ออกมา “นี่จะเข้าไปแล้วเหรอ？ ไม่อยู่ต่ออีกหน่อย？ ข้างนอกอากาศดีมากเลยนะ！”

“น่าจะใกล้ถึงฉันแล้ว ฉันอยากไปเตรียมตัวหน่อย” หลี่เสว่นึกถึงตรงนี้ก็ตื่นเต้นขึ้นมาโดยปริยาย “หรือเธอรออยู่ข้างนอกก็แล้วกัน！”

“ได้อย่างไรกัน？” โจวฉวี่เอ๋อโบกมือปฏิเสธ “ฉันต้องเชียร์เธอสิ！”

ดังนั้นทั้ง3คนก็กลับเข้าประจำที่นั่ง

เพิ่งจะนั่งกันไม่นาน ก็ได้ยินสวี่ชางเรียกชื่อ： “คนต่อไป ฉินซาน”

คนที่ชื่อฉินซานลุกขึ้นยืนในทันที เดินไปยังเวที เสียงปรบมือด้านล่างเวทีดังขึ้น

ฉินซานเป็นคนหนุ่มสวมสูทสีฟ้าเข้ม หน้าตาไม่ถือว่าหล่อเหลา แต่ดูแข็งแกร่ง และเพราะลักษณะของเขา ที่ดูเท่ห์ ชวนให้รู้สึกหล่อเหลา

“สวัสดีทุกท่าน ผมชื่อฉินซาน……”

นาทีที่ฉินซานเดินขึ้นเวที ไป๋ยี่เฟยกับหลี่เสว่ต่างตกตะลึง

เพียงเพราะฉินซานผู้นี้ รูปร่างหน้าตาเหมือนฉินหัวอย่างกับคนคนเดียวกัน ถ้าลักษณะท่าทางไม่ต่างกัน ก็ดูไม่ออกเลยว่าต่างกันตรงไหน

นาทีนี้เอง ทั้งสองคนนึกถึงสิ่งที่ฉวี่เอ๋อพูดขึ้นมาโดยไม่ได้นัดหมาย เธอเห็นคนที่หน้าตาเหมือนฉินหัวทุกประการ นาทีนี้ได้ประจักษ์ความจริงแล้ว ไม่ใช่ว่าคิดไปเอง แต่เป็นความจริง！

นาทีที่ไป๋ยี่เฟยได้เห็นฉินซาน ถึงขั้นคิดว่าฉินหัวมาในงาน แต่พอฉินซานเอ่ยปากปราศรัย เขาพบว่า อย่างไรนี่ก็ไม่ใช่ฉินหัว

ฉินหัวเป็นคนตรงๆ ไม่พูดจาก็รู้สึกถึงความเป็นคนเข้มงวด พอพูดก็รู้สึกว่าคนผู้นี้ซื่อตรง แล้วก็ทื่อเป็นสากเล็กน้อย

แต่ฉินซานต่างกัน ดูก็รู้ว่าฉินซานเป็นพวกเจนจัดที่โลดแล่นอยู่ในวงการธุรกิจมานาน มีความลื่นไหล สายตาเฉียบแหลม แหยมกันไม่ได้ง่ายๆ

ไป๋ยี่เฟยกระซิบว่า： “ในโลกนี้มีคนหน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะจริงๆ ？”

“ฝาแฝดไง？” หลี่เสว่พึมพำ

ขณะที่ไป๋ยี่เฟยตกตะลึง พลันก็หยิบมือถือ โทรหาเฉินห้าว “เห็นคนที่อยู่บนเวทีแล้วใช่ไหม？ รีบไปสืบมา ฉันต้องการข้อมูลของเขา”

ถ้าจริงอย่างที่หลี่เสว่พูด อย่างนั้นฉินซานอาจจะเป็นพี่น้องฝาแฝดกับฉันหัวก็ได้！

ไป๋ยี่เฟยตื่นเต้นเล็กน้อย ราวกับเห็นฉินหัวยืนขึ้นมาอย่างนั้น

ทว่าพอความตื่นเต้นผ่านไป ไป๋ยี่เฟยก็สงบสติลง ฉินหัวเคยบอกว่าเขาไม่มีพี่น้อง แม้แต่พ่อแม่ก็ไม่มีแล้ว อย่างนั้นฉินซานคนนี้……

“ฉวี่เอ๋อ เธอ……” เวลานี้หลี่เสว่อยากจะปลอบใจโจวฉวี่เอ๋อ การได้เจอคนที่เหมือนฉินซานอย่างกับเป็นคนคนเดียวกัน อารมณ์ต้องสับสนแน่

แต่หลี่เสว่เห็นโจวฉวี่เอ๋อมองดูฉินซานอย่างเงียบสงบ ไม่ตื่นเต้นเลยแม้แต่น้อย

ไป๋ยี่เฟยมองดูตาม พบว่าฉวี่เอ๋อเป็นเช่นนี้ พอกะพริบตา จึงถามขึ้นว่า “เธอคิดว่าคนที่อยู่บนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง？”

โจวฉวี่เอ๋อได้ยินเข้าก็กะพริบตา “คุณหมายถึงเขาเหรอ？ ก็ไม่เท่าไหร่นี่？ ฉันว่าสู้เสว่เอ๋อไม่ได้ อีกเดี๋ยวเสว่เอ๋อต้องเกทับเขาแน่นอน！”

หลี่เสว่อยู่ๆ ก็เกิดความสงสัยขึ้นมา มองไปยังไป๋ยี่เฟย

ไป๋ยี่เฟยส่ายหน้าเล็กน้อย พูดกับโจวฉวี่เอ๋อว่า： “ฉวี่เอ่อ อยู่ๆ ฉันนึกขึ้นมาได้ว่า มีของบางอย่างจะให้เธอ ที่นี่คนเยอะ ไม่สะดวก เราออกไปข้างนอกกันเถอะ？”

“หา ของอะไรเหรอ？” โจวฉวี่เอ๋อตกใจ ขยับตัวห่างไปเล็กน้อย “นายจะทำอะไรน่ะ？ เสว่เอ๋อยังอยู่นี่ ช่วยระวังฐานะของตัวเองด้วย！”

หลี่เสว่ได้ยินก็ทำตาขวาง “พูดอะไรน่ะ？”

โจวฉวี่เอ๋อหัวเรา “เหอะๆ” “ล้อเล่นน่ะ！”

จบประโยค โจวฉวี่เอ๋อก็ลุกขึ้นยืน “ไปสิ！ อย่าทำฉันเสียเวลาเดี๋ยวอดดูเสว่เอ๋อ”

ไป๋ยี่เฟยก็ลุกขึ้นตาม ถูกหลี่เสว่รั้งไว้ให้หยุด ไป๋ยี่เฟยพูดด้วยเสียงเรียบๆ ว่า： “เดี๋ยวผมกลับมา”

หลี่เสว่ดูสภาพแล้วได้แต่ปล่อยมือ เธอรู้สึกการนัดเงียบไม่ค่อยเข้าท่า แต่ก็คิดไม่ออกว่าไม่เข้าท่าตรงไหน จึงได้ดึงไป๋ยี่เฟยให้หยุด

ไป๋ยี่เฟยกับโจวฉวี่เอ๋อเดินตามกันออกมา

จนถึงมุมที่ลับตามุมหนึ่ง ที่นี่มีแค่พวกเขาสองคน

โจวฉวี่เอ๋อยืนนิ่ง ยิ้มให้ถามว่า： “จะเอาอะไรให้ฉันเหรอ？”

ไป๋ยี่เฟยมองดูโจวฉวี่เอ๋อที่อยู่ตรงข้ามแสยะยิ้มแล้วถามว่า “โจวฉวี่เอ๋ออยู่ไหน？”

โจวฉวี่เอ๋อนิ่งไปชั่วครู่ “ฉันก็อยู่ตรงหน้านายไม่ใช่เหรอ？”

“อย่าเสแสร้งอีกเลย บอกฉันมาว่าโจวฉวี่เอ๋ออยู่ไหน？” สายตาของไป๋ยี่เฟยเย็นเฉียบ ระหว่างที่พูดก็ลงมืออย่างว่องไว สกัดลำคอของโจวฉวี่เอ่อไว้!

โจวฉวี่เอ๋อนึกไม่ถึงว่าไป๋ยี่เฟยจะลงมือในฉับพลัน จึงไม่ได้ตอบโต้ ถูกไป๋ยี่เฟยกดหลังชนกับกำแพง “อ่อก……”

“บอกมา！ เธออยู่ไหน？” ไป๋ยี่เฟยออกแรงฉับพลัน สีหน้าของโจวฉวี่เอ๋อแดงก่ำขึ้นมาในทันที

สายตาของโจวฉวี่เอ๋อดับไปวูบ มือข้างหนึ่งจับข้อมือของไป๋ยี่เฟย ยกเข่าใส่

ไป๋ยี่เฟยป้องกันตัวจากเธอ จากการเคลื่อนไหวของเธอในพริบตาก็ปล่อยมือจากลำคอของโจวฉวี่เอ๋อ ที่บล็อคเอาไว้ ในเวลานี้เอง อีกมือหนึ่งก็คว้าข้อมือของโจวฉวี่เอ๋อไว้

โจวฉวี่เอ๋อเห็นโจมตีพลาด ลงมืออีกครั้ง รีบหยิบกริชออกมาจากชายเอว ออกแรงแทงลงไป

ไป๋ยี่เฟยตกใจ เอียงศีรษะหลบ กำหมัด ออกแรงชกไป โจวฉวี่เอ๋อก็หลบตาม ไป๋ยี่เฟยเห็นสภาพจึงยกขาข้างหนึ่งขึ้น เตะโจวฉวี่เอ๋อเข้าที่กำแพง

ไป๋ยี่เฟยเห็นโอกาสเหมาะ พุ่งไปใช้ขาเหยียบขาทั้งสองข้างของโจวฉวี่เอ๋อไว้ มืออีกข้างก็หักมือของโจวฉวี่เอ๋อไขว้ไว้ข้างหลัง กดตัวเธอไว้ไม่ให้ขยับ

โจวฉวี่เอ๋อออกแรงดิ้น แต่ก็ดิ้นไม่หลุด

ไป๋ยี่เฟยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาจากด้านหลังเธอ： “บอกมา！ โจวฉวี่เอ๋ออยู่ไหน？”

‘โจวฉวี่เอ๋อ’ ยังไม่ยอมแพ้ “นายดูออกได้อย่างไร？”

เธอนึกว่าเธอปลอมแปลงได้ดีแล้ว ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา หรือการพูด การเดิน ไม่มีปัญหาอะไรเลย แล้วคนผู้นี้ดูออกได้อย่างไร？

ไป๋ยี่เฟยหัวเราะอย่างเย็นชา “โจวฉวี่เอ๋อเขาไม่มีฝีมืออย่างเธอ！”

“ก่อนหน้านายก็ดูฉันออกแล้วเหรอ！” ’ โจวฉวี่เอ๋อ’ แน่ใจอย่างยิ่ง ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่จงใจหลอกล่อเธอมามุมที่ไม่มีใครอย่างนี้。

ไป๋ยี่เฟยพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ： “เพราะฉินซาน”

“ใคร？” ’ โจวฉวี่เอ๋อ’ ชะงักไปช่วงหนึ่งแล้วจึงนึกออกว่าฉินซานเป็นใคร แต่ก็ยังไม่เข้าใจ หรือว่าฉินซานรู้จักโจวฉวี่เอ๋อ？ ไม่น่านะ ในการสืบค้นไม่เห็นพูดถึงเรื่องนี้เลย！

ตัวเธอเองไม่รู้ แต่ไป๋ยี่เฟยกับหลี่เสว่รู้ ฉินซาน คนที่หน้าตาเหมือนฉินหัวอย่างกับเป็นคนคนเดียวกัน โจวฉวี่เอ๋อจะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร？

แล้วอีกตอนที่โจวฉวี่เอ๋อตื่นเต้นไม่หยุดเพราะเห็นแผ่นหลังไวๆ ของเขา ตอนนี้ได้เห็นคนคนนี้อย่างเต็มตาแต่กลับไม่รู้สึกอะไร ไม่เท่ากับว่าแบบนี้มีปัญหาหรอกเหรอ？