บทที่519
หวังโหลวเองก็คิดมาตลอดว่าเบื้องหลังของ ไอ้หน้าปลอมหลี่มีคนอยู่ แต่ไม่นึกเลยว่าจะเป็นไป๋เซี่ยว!
พอหายตกใจ หวังโหลวก็จำเป็นต้องเตือนไป๋ยี่เฟยเอาไว้” ไอ้หน้าปลอมหลี่ตายแล้วก็จริง แต่เขายังมีลูกศิษย์ที่ชื่อ เปาถิงอยู่ ตอนนี้ไม่มีใครรู้ว่าเธออยู่ไหน”
“ทุกคนตั้งระวังตัวกันด้วย อย่าเผลอไปถูกก็อปหน้าเอาง่ายๆ หล่ะ”
ไป๋หู่กับสวีลั่งนั้นไม่น่าห่วง เพราะพวกเขาต่อสู้เป็น ส่วนคนที่ง่ายต่อการปลอมตัวที่สุดก็คือคนที่ต่อสู้ไม่เป็นต่างหาก เหมือนโจวฉวี่เอ๋อกับเฉินห้าวก่อนหน้านี้
ไป๋ยี่เฟยนวดคิ้ว “ถึงจะถูกปลอมตัวไปก็ไม่เป็นไร ถ้าโดนเรียนแบบคนๆ นั้นก็ไม่เป็นอันตรายแล้ว เหลือแต่พวกเรา ถ้าจับผิดไม่ได้นั่นแหละที่อันตรายที่สุด”
สิ้นเสียง ทุกคนในห้องก็เงียบกันหมด
จนผ่านไปสักพัก คิ้วที่ขมวดของไป๋ยี่เฟยก็คลายออก “ไม่ต้องเครียดกันขนาดนั้นก็ได้ พอถึงเวลาค่อยว่ากันอีกที อย่าเอาเรื่องนี้มาทำให้เราระแวงกันเลย”
“ใช่ครับ พวกเราต่างก็คุ้นเคยกันดี มันจึงเป็นเรื่องง่ายมากที่จะจับพิรุธได้” เฉินห้าวหัวเราะคริคริ
พูดจบ ทุกคนก็พากันพยักหน้า
……
ค่ำคืนบนท้องทะเล ดวงดาวส่องแสงเต็มฟ้า ถ้าเป็นในเมืองละก็ ไม่มีทางได้เห็นทิวทัศน์แบบนี้แน่นอน
หลี่เสว่กับโจวฉวี่เอ๋อไม่ค่อยเข้าใจที่พวกเขาคุยกันเท่าไหร่ ไม่นานก็ออกมาสูดอากาศข้างนอกแล้ว
โจวฉวี่เอ๋อมองดูดวงดาวแล้วถอนหายใจออกมา
“เป็นอะไรไป? ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า?” หลี่เสว่ที่ได้ยินเสียงถอนหายใจ จึงถามไปด้วยความเป็นห่วง
โจวฉวี่เอ๋อส่ายหน้า “แค่เข้าใจอะไรมากขึ้น ไม่ได้รู้สึกอัดอั้นเหมือนแต่ก่อนแล้ว”
“คงเป็นเพราะถูกจับตัวไปรอบหนึ่ง จึงทำให้รู้สึกเห็นค่าของคนรอบตัวมากขึ้นก็ได้มั้ง!”
หลี่เสว่ที่ได้ยินอย่างนั้นก็นิ่งเงียบไม่พูด
“สรุปแล้ว ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากแล้วล่ะ” โจวฉวี่เอ๋อพูดออกมาพร้อมกับความรู้สึกที่คิดถึง “การที่ได้พบกับฉินหัว มันถือเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของฉันแล้วล่ะ” ”ถึงตอนนี้เขาจะยังนอนอยู่บนเตียงก็ตาม แต่พอมาคิดดูแล้ว ถ้าไม่มีไป๋ยี่เฟย ฉันอาจจะไม่มีโอกาสได้รู้จักเขาก็ได้นะ”
“ฉันควรที่จะขอบคุณไป๋ยี่เฟย ขอบคุณเขาที่ทำให้ฉันได้พบกับฉินหัว ขอบคุณเขา ที่แก้แค้นให้ฉินหัว”
หลี่เสว่เองก็ยิ้มออกมาจากใจเหมือนกัน “อืม ฉันเองก็จะรักษาคนรอบตัวให้ดีที่สุดเหมือนกัน”
สิ้นเสียง หลี่เสว่ก็นึกถึงการเลือกตั้งตอนกลางวันที่ได้เจอกับฉินซาน โจวฉวี่เอ๋อในตอนนั้นเป็นตัวปลอม ส่วนโจวฉวี่เอ๋อตัวจริงนั้นไม่ได้เจอหน้าฉินซานเลย
“จริงสิ วันนี้……”
หลี่เสว่ยังไม่ทันพูดจบ โจวฉวี่เอ๋อก็เดินออกไปทางซ้ายแล้ว
“ฉวี่เอ๋อ?”
โจวฉวี่เอ๋อเดินไปพูดไป “เหมือนฉันจะเห็นฉินหัวนะ! นั่นเขา!”
พูดจบ โจวฉวี่เอ๋อก็วิ่งออกไป
หลี่เสว่คิดว่านั่นต้องเป็นฉินซานแน่ เธอจึงรีบวิ่งตามไป แต่โจวฉวี่เอ๋อนั้นวิ่งเร็วมาก เธอวิ่งเข้าไปในห้องโดยสารแล้ว เธอเห็นเงาของใครบางคน ตอนที่เธอกำลังจะตามทันนั้น
“หยุดนะ!”
เฝิงเซียนเซียนในชุดราตรีที่ใส่ผ้าคลุมไว้ ยื่นมือออกมาขวางหลี่เสว่ไว้
หลี่เสว่ขมวดคิ้ว เฝิงเซียนเซยนในภาพจำของเธอมันไม่ดีสักเท่าไหร่ ครั้งหนึ่งก็ตอนงานแต่งของเย่ฮวน อีกครั้งเรื่องเมื่อตอนกลางวัน ทุกครั้งเฝิงเซียนเซียนก็เอาแต่ดูถูกเหยียดหยามไป๋ยี่เฟย มันจึงทำให้เธอไม่ชอบเฝิงเซียนเซียนเอามากๆ
“คุณหนูเฝิงมีธุระอะไรมั้ยคะ?” หลี่เสว่ถามไปอย่างเรียบเฉย
เฝิงเซียนเซียนชักมือกลับ แล้วมาโอบผ้าคลุมของตัวเองไว้ แล้วทำเสียงเสียดสีว่า “โอะโอ๋ นี่มันคุณนายไป๋ไม่ใช่เหรอคะ?”
“เออ จริงด้วย ฉันขอเตือนคุณไว้ใหม่นะ อย่าเรียกฉันว่าคุณหนูเฝิง ให้เรียกฉันว่าคุณนายเย่แทน เข้าใจมั้ย?”
หลี่เสว่ไม่อยากจะพูดอะไรมากกับเฝิงเซียนเซียน เธอยังต้องตามโจวฉวี่เอ๋อไปอีก “คุณนายเย่ ฉันมีธุระต้องทำ ต้องขอตัวก่อนนะคะ”
“เอ๋ รอเดี๋ยว จะรีบไปไหนเหรอ?” เฝิงเซียนเซียนยื่นมือมาขวางหลี่เสว่ไว้อีกครั้ง “รีบร้อนขนาดนี้ คงไม่ได้จะไปหาผู้ชายใช่มั้ย?”
หลี่เสว่ชะงักเท้าลง แววตาที่เด่นชัดจดจ้องไปที่เฝิงเซียนเซียน แล้วพูดไปด้วยความรู้สึกโกรธนิดๆ “คุณนายเย่ ช่วยระวังคำพูดหน่อยนะคะ!”
“ทำไมเหรอ? ถูกฉันพูดจี้ใจดำเข้ารึไง? โกรธเหรอ?” เฝิงเซียนเซียนไม่สนใจท่าทีของหลี่เสว่เลยแม้แต่น้อย พร้อมกับวางท่าสูงส่ง “ฮึฮึ ดูไม่ออกจริงๆ เลยนะเนี่ย!”
“เธอคิดว่าพอมีคริสตัลกรุ๊ปมาแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็จะได้ขึ้นเป็นประธานของสหพันธ์ธุรกิจรึไง?”
“อย่าฝันไปเลย!”
“แล้วเธออีก แค่บริษัทเล็กๆ ยังมีหน้ามาชิงตำแหน่งประธานอีก ไม่รู้จักเจียมตัวซะเลย!”
หลี่เสว่กำหมัดแน่น สูดหายใจเข้าลึกๆ แต่ก็ไม่ได้โต้เถียงกับเฝิงเซียนเซียน เธอยังต้องเป็นห่วงโจวฉวี่เอ๋ออีก “มันไม่ใช่เรื่องของคุณ หลบไป!”
เฝิงเซียนเซียนเองก็โกรธแล้ว “นี่เธอแสดงพฤติกรรมอะไรออกมา? กล้ามาชักสีหน้าใส่ฉันเหรอ?”
หลี่เสว่มองไปด้วยสายตาที่โมโห “ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย หลบไป!”
“ฉันไม่หลบ!” เฝิงเซียนเซียนตามมาขวางทางหลี่เสว่เอาไว้ เธอเกลียดไป๋ยี่เฟย เธอก็จะเกลียดหลี่เสว่ไปด้วย ยิ่งไปกว่านั้น ผู้หญิงคนนี้ดันมีหน้าตาที่สวยกว่าตัวเองอีก!
หลี่เสว่จดจ้องมาที่เฝิงเซียนเซียน บางครั้งคนเราเมื่อถูกกดดันจนร้อนรน ก็อาจจะทำเรื่องที่ปกติไม่เคยทำเหมือนกันอย่างเช่นตอนนี้
“แพร๊ะ!”
หลี่เสว่ตบหน้าเฝิงเซียนเซียนไปโดยที่ไม่ต้องคิด
เฝิงเซียนเซียนเอามือกุมหน้าเอาไว้ แววตาเต็มไปด้วยความไม่คาดคิดกับความโกรธที่เต็มเปี่ยม “นี่เธอกล้าตบฉันเหรอ?”
“ทำไมฉันจะไม่กล้าล่ะ?” หลี่เสว่พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ “คุณคิดว่าตัวเองเป็นภรรยาของเย่ฮวนแล้วตัวเองก็เก่ง? แล้วจะทำอะไรก็ได้เหรอ?”
“การที่จะได้รับความเคารพหรือไม่มันอยู่ที่ตัวเอง ไม่ใช่คนอื่น ในเมื่อคุณไม่ต้องการ ฉันก็ไม่ต้องเกรงใจกับคุณอีก!”
เฝิงเซียนเซียนเบิ่งตากว้าง สีหน้าบูดเบี้ยว เธอไม่สนหรอกว่าหลี่เสว่พูดอะไร เธอรู้แค่ว่าตัวเองโดนตบ และต้องการระบายความโกรธของตัวเอง ว่าแล้วเฝิงเซียนเซียนก็ยกมือขึ้นมาเพื่อจะตบกลับหลี่เสว่
หลี่เสว่อยู่กับไป๋ยี่เฟยมานานขนาดนี้ ถึงจะไม่เคยลงมือจริงๆ ก็เถอะ แต่เธอก็เห็นมามาก การตอบสนองก็เร็วตามไปด้วย เธอกำข้อมือของเฝิงเซียนเซียนไว้อย่างรวดเร็ว
“เฝิงเซียนเซียน ไม่มีใครอยู่สูงกว่าใครหรอกนะ เก็บพฤติกรรมที่เย่อหยิ่งของคุณกลับไปซะ ถ้าไม่มีเย่ฮวน แม้แต่ฉันคุณก็เทียบไม่ได้หรอก!” หลี่เสว่พูดจบก็เหวี่ยงมือของเฝิงเซียนเซียนออกไปทันที แล้วก็เดินจากไป
เฝิงเซียนเซียนยืนอึ้งอยู่กับที่ พอได้สติมาหลี่เสว่ก็เดินจากไปแล้ว
“หลี่เสว่!” เฝิงเซียนเซียนกัดฟันแน่น เธอสาบาน การตบในครั้งนี้ สักวันเธอต้องเอาคืนแน่!
……
โจวฉวี่เอ๋อตามชายคนนั้นมาจนถึงห้องโดยสารชั้นนี้เป็นห้องพักทั้งชั้น สองข้างเป็นห้องพัก แต่ตรงทางเดินกลับไม่มีใครเลย
“เป็นไปได้ยังไง? หายไปไหนแล้ว?” โจวฉวี่เอ๋อเดินตามทางเดินด้วยความร้อนรน
จู่ๆ ประตูข้างๆ โจวฉวี่เอ๋อก็เปิดออก มีมือใหญ่ๆ ยื่นออกมา จับไปที่แขนของโจวฉวี่เอ๋อ แล้วดึงเธอเข้าห้องไป
“อ้า!”
โจวฉวี่เอ๋อร้องออกมาด้วยความตกใจ ประสบการณ์เมื่อตอนกลางวันมันทำให้เธอรู้สึกกลัว ตอนที่เธอกำลังจะยกมือขึ้นมาขัดขืน กลับถูกมือสองข้างกดเอาไว้ก่อน แถมยังได้ยินเสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น
“ชูว์ อย่าแตกตื่น”
พอได้ยินอย่างนั้นโจวฉวี่เอ๋อก็ชะงักไปโดยอัตโนมัติ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมามอง แล้วเธอก็ต้องตาโต “ฉินหัว!”
ชายคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น ซึ่งเขาก็คือฉินซานที่สวมชุดสูทสีน้ำเงินไว้
พอฉินซานเห็นว่าโจวฉวี่เอ๋อตกใจขนาดนั้น เขาก็เลิกคิ้วขึ้นยิ้ม “สาวน้อย ตกหลุมรักความหล่อเหลาอันไร้ที่ติของพี่แล้วใช่มั้ยครับ?”
พอโจวฉวี่เอ๋อได้ยินเสียงพูดของเขา เธอถึงได้สติกลับมา เมื่ออยู่ต่อหน้าชายหนุ่มที่มีหน้าตาเหมือนฉินหัวอย่างกับแกะโจวฉวี่เอ๋อก็รู้สึกสับสนไปแป๊บหนึ่ง จนนึกว่าฉินหัวมายืนอยู่ตรงหน้าเสียอีก
“ฉินหัว……”
ฉินซานยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ จากนั้นก็ปล่อยมือจากโจวฉวี่เอ๋อ มืออีกข้างก็เชิดคางของโจวฉวี่เอ๋อขึ้น “นี่สาวน้อย มาฉินหัวอะไร? ผมชื่อ ฉินซานนะ!”
