บทที่ 577
“ซิ๊ด………..”
ไป๋ยี่เฟยร้องตะโกนพร้อมกับลุกขึ้นมาจากพื้น มองดูที่คนหัวโล้นอย่างระมัดระวัง
หลังจากที่คนหัวโล้นรู้ว่าไป๋ยี่เฟยสามารถใช้ทักษะมวยปล้ำเหล่านี้ได้ เขาก็เปลี่ยนการต่อสู้ และใช้กังฟูหมัดเท้าโดยตรง
แต่คนหัวโล้นก็ต้องชื่นชม “ไม่ได้คาดคิดว่าคนทำอาหารจะมีกังฟูที่ดีได้ขนาดนี้ มันน่าแปลกใจจริงๆ ”
ไป๋ยี่เฟยอาเจียนเป็นเลือด จับริมฝีปาก และยักไหล่ว่า “ดังนั้น คุณก็ควรปล่อยผมไป”
“ทำไมต้องปล่อยคุณไป?” คนหัวโล้นไม่ยอมเลยสักนิด
“มิฉะนั้น เราก็จะต้องแพ้ทั้งคู่ ผลนี้ไม่ดีเลย” ไป๋ยี่เฟยตอบอย่างจางๆ
คนหัวโล้นหัวเราะเมื่อได้ยินเช่นนี้ “แพ้ทั้งคู่งั้นเหรอ? อย่างคุณงั้นเหรอ?”
“แม้ว่าคุณจะมีทักษะอยู่บ้าง และก็ยังไม่แย่ แต่ก็ค่อนข้างพูดได้แน่นอน คุณต่อสู้กับคนอื่นๆ ที่ไม่ค่อยเท่าไหร่มันก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แต่คุณกับผม เราไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันเลย!”
“คุณอ่อนแอเกินไป สำหรับผม!”
ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีคนบอกว่าไป๋ยี่เฟยอ่อนแอแล้ว แต่มันเป็นครั้งแรกที่เจอคนหยิ่งขนาดนี้ แต่ด้วยน้ำเสียงนี้ เขาก็แอบกัดฟัน แม้ว่าอีกฝ่ายจะพูดเป็นเรื่องจริง แต่ก็ยังน่ารำคาญมาก
ในเวลานี้ ไป๋ยี่เฟยรู้สึกเสียใจทีหลังอย่างกะทันหัน ถ้าเขารู้แต่แรกก็ควรจะนำปืนของฉีฉีที่อยู่ในห้องลองเสื้อเมื่อเขาจากไป และจะสามารถสังหารเขาด้วยการยิงเพียงนัดเดียวในเวลานี้!
ไม่ว่ามันจะเลวร้ายแค่ไหน ก็ควรคว้าปืนที่อยู่ในมือของข่ายเหวิน แต่ยังมีปืนอยู่ใช่มั้ย?
“เร็วเข้า!”
ในเวลานี้ เสียงที่ดังขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้ไป๋ยี่เฟยตกใจมาก
ต้องเป็นจ้าวเทียนที่ถูกคนค้นพบ และชี้ตำแหน่งของพวกเขา และตอนนี้กำลังนำคนตามมาที่นี่อยู่!
แม่งเอ๊ย!
ไป๋ยี่เฟยจ้องมองไปที่คนหัวโล้นที่อยู่ตรงหน้าเขา หากหัวโล้นไม่ได้ห้ามพวกเขาอยู่ที่นี่ และพาฉีฉีวิ่งหนีไป ยังจะเสียเวลาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน?
คนหัวโล้นก็ได้ยินเสียงแล้วเหมือนกัน และมองออกไปที่ไกล เขาไม่ใช่คนของตระกูลจ้าว และก็เข้าใจสถานการณ์ของไป๋ยี่เฟย เขาจึงพูดอย่างจางๆ ว่า “คุณสามารถจากไปเองได้ และทิ้งเธอไว้ที่นี่”
ไป๋ยี่เฟยเงยหน้าขึ้นมอง แต่ไม่พูด
คนหัวโล้นพูดต่อว่า “คุณจากไป ผมจะไม่ห้ามคุณไว้ เป็นยังไง?”
เสียงที่อยู่ใต้ภูเขาค่อยๆ ดังขึ้นมา บ่งบอกว่าคนเหล่านั้นเข้าใกล้พวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว
ไป๋ยี่เฟยมองไปที่ฉีฉีที่อยู่บนพื้น และเริ่มลังเล
คนหัวโล้นเดินไปข้างหน้าฉีฉี เก็บมีดที่อยู่บนพื้นขึ้นมา แล้วพูดกับไป๋ยี่เฟยว่า “คุณไม่ควรรีรอเลย ตายคนเดียวจะดีกว่าตายสองคนนะ”
“อีกอย่าง คุณกับเธอ ไม่ใช่คนในทางเดียวกันเลย แล้วจะทำไปเพื่ออะไรล่ะ?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไป๋ยี่เฟยก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “คุณรู้จักกับเธอเหรอ? ก่อนหน้านี้คุณเป็นคนในทางเดียวกับเธองั้นหรือ? ”
“เมื่อก่อนเคยเป็น ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว” คนหัวโล้นตอบอย่างจางๆ แล้วก็เหลือบมองไปที่ไป๋ยี่เฟย “เวลาของคุณกำลังจะหมดลงแล้ว ไม่ควรใช้มันลังเลให้มาก ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ผมจึงตัดสินใจแทนคุณในครั้งนี้”
หลังจากพูดจบ คนหัวโล้นก็ยกมีดในมือของเขาขึ้นมา ชี้ไปที่หัวใจของฉีฉี แล้วแทงกระแทกลงไป
เมื่อไป๋ยี่เฟยเห็นเช่นนี้ เขาก็ตกใจขึ้นมา และเตะขาออกไปทันที และเตะมีดออกไปได้ทันเวลา
แต่เพราะความเร็วของมือเท้าไม่เร็ว ทำให้เขาถูกคนหัวโล้นเตะโดน
แต่ในคราวนี้ ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ถูกเตะออกบินไป แต่เขากอดเท้าของคนหัวโล้นไว้ และหัวเราะเยาะ “คุณคิดผิดไปแล้ว ผมไม่ได้ลังเลว่าควรจะจากไปเองหรือเปล่า แต่กำลังลังเลว่า จะฆ่าคุณอย่างไร! ”
สิ่งที่ไป๋ยี่เฟยคิดก็คือชายคนนี้เก่งในเรื่องของทักษะมวยปล้ำ แต่เขาเก่งกว่าในเรื่องกังฟูหมัดและทักษะการเตะ ในเรื่องนี้ เขาไม่สามารถเอาชนะเขาได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงพยายามในด้านทักษะมวยปล้ำ และใช้ทักษะมวยปล้ำเพื่อต่อสู้ในระยะประชิด ก่อนที่จะฆ่าเขา
นี่เป็นโอกาสเดียวของเขา
ไป๋ยี่เฟยกระชากเท้าของเขาลงมาด้วยความแรงทันที และพยายามจะดึงเขาลงมา
คนหัวโล้นผงะ และล้มลงด้วยกำลังของไป๋ยี่เฟย แต่เขาก็มั่นคงมาก และเตะเข้าไปด้วยเท้าอีกข้างของเขา
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้เตรียมตัว และถูกเตะเข้าที่หน้าอกโดยตรง
“พั๊ฟ!”
มีเลือดพุ่งออกมาอีกคำหนึ่ง และล้มลงไปที่พื้นอย่างอ่อนแรง
คนหัวโล้นตะคอกอย่างเย็นชา และยืนอยู่ตรงหน้าของไป๋ยี่เฟย โดยใช้เท้าข้างหนึ่งเหยียบอยู่บนหน้าอกของเขา “ไม่กลัวตายจริงๆ เลย! ”
ไป๋ยี่เฟยมองไปที่คนหัวโล้นอย่างอ่อนแรง และถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ดูเหมือนว่าวันนี้จะต้องตายอยู่ที่นี่แล้ว
ในขณะเดียวกัน ไป๋ยี่เฟยก็ไม่ยอมใจ เขายังไม่ได้เจอกับภรรยาของเขา และยังไม่ได้รอจนกว่าภรรยาของเขาจะบอกว่าจะไม่หย่ากันเลย……….
คนหัวโล้นบดขยี้อย่างแรง และเย้ยหยันว่า “ให้ทางเอาตัวรอดแก่คุณ แต่คุณก็ไม่เอา จะเลือกทางตาย งั้นวันนี้ผมก็จะทำให้คุณสมหวัง พวกคุณทั้งสองคนไปตายให้หมด! ”
ไป๋ยี่เฟยเสียใจทีหลังมาก ถ้ารู้แต่แรกว่ามันจะเป็นเช่นนี้ ปล่อยให้เธอตายไปเลยดีกว่า!
อย่างน้อยเขาก็ยังจะหนีไปได้ ยังจะสามารถเจอกับภรรยาของตัวเองได้
ในขณะนี้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หัวโล้นก็หันหลังกลับ และลงมือทันที
จากนั้น ไป๋ยี่เฟยก็เห็นคนหัวโล้นบินออกจากบนร่างของเขาโดยตรง จากนั้นก็ชนกับลำต้นของต้นไม้จนหัก และล้มลงกับพื้นพร้อมกับเสียง “ปัง”
ไป๋ยี่เฟยตะลึง
นี่คืออะไร? ในช่วงเวลาที่สิ้นหวังที่สุด ความหวังก็มาถึง!
ไป๋ยี่เฟยรีบลุกขึ้นจากพื้น และมองอีกครั้ง “เชี่ย! คุณตื่นแล้วเหรอ!”
ไป๋ยี่เฟยไม่อยากจะเชื่อเลย การเตะในเมื่อกี้นี้เป็นการเตะของฉีฉี ในตอนนี้ เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก ในที่สุด คนอื่นๆ ก็สามารถลิ้มรสความรู้สึกของการเตะจากฉีฉีแล้วเช่นกัน
แต่รู้สึกตื่นเต้นไปเพียงไม่กี่วินาที ฉีฉีก็จับที่บาดแผลของตัวเองและพูดว่า “ไปเร็วๆ!”
ไป๋ยี่เฟยรีบวิ่งไปแบกฉีฉีบนหลังของเขา และวิ่งไปอย่างรวดเร็ว เดิมทีเขาอยากจะแทงซ้ำให้เขาอีกที แต่หลังจากคิดๆแล้ว ก็ไม่มีเวลาแล้ว คนของตระกูลจ้าวกำลังจะมาถึงแล้ว
ขณะที่เขาวิ่ง เขาก็ถามว่า “คุณตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ตอนที่โย่วขุยให้คุณเลือก” ฉีฉีพูดอย่างอ่อนแรง
ไป๋ยี่เฟยสะดุ้งเล็กน้อย “โย่วขุย? ไอ้หัวโล้นคนนั้นเหรอ? ตัวตนของเขาคืออะไร?”
ฉีฉีกัดฟันและพูดว่า “พวกที่หลอกลวงและลืมบุญคุณบรรพบุรุษ!”
หลังจากพูดจบ ฉีฉีก็เป็นลมไปอีกครั้ง
อะไรนะ?
ไป๋ยี่เฟยดูตกตะลึง แต่ก่อนที่เขาจะได้คิดอะไรมาก คนข้างหลังก็ไล่ตามเข้ามาแล้ว
ไป๋ยี่เฟยหันหลังกลับไปมอง “เชี่ย!”
สามารถมองเห็นหัวคนได้แล้ว และก็ใกล้เข้ามามากแล้ว
ไป๋ยี่เฟยต้องเร่งฝีเท้าและวิ่งไปข้างหน้า แต่ยังไงเขาก็แบกคนคนหนึ่งไว้บนหลัง บวกกับอาการบาดเจ็บของตัวเอง วิ่งไปได้ไม่นานเขาก็หมดแรงไปแล้ว
ในที่สุดก็วิ่งจนไปถึงยอดเขา และกำลังเตรียมที่จะวิ่งลงไป และก็มีหน้าผาอยู่ตรงหน้า
ไป๋ยี่เฟยหยุดฝีก้าวเท้า และอยู่ในฐานะยากลำบาก
ถ้าอ้อมหน้าผาไปในเวลานี้ งั้นก็จะต้องถูกจับได้อย่างแน่นอน แต่ถ้าหากไม่อ้อมมันไป หรือว่าจะกระโดดลงไปเหรอ?
นี่มันเป็นหน้าผาลึกเลยนะ!
ไป๋ยี่เฟยก้าวไปข้างหน้า และมองไปที่ใต้หน้าผา ทันใดนั้นเขาก็ดีใจขึ้นมา “นั่นคือระเบียงเหรอ? ”
มีระเบียงกลางแจ้งสูงกว่าห้าร้อยเมตรอยู่ด้านล่าง ซึ่งยื่นออกมาจากด้านใน นั่นหมายความว่ามีถ้ำอยู่ตรงนั้นใช่หรือไม่?
แต่ก็ต้องเจอกับปัญหา หากเข้าไปในถ้ำแล้ว ถูกพบเจอเข้า งั้นก็จะเหลือเพียงทางตายทางเดียวแล้วเท่านั้น
และอาจจะมีอะไรอยู่ในถ้ำก็ว่าได้ ถ้าเกิดว่ามีสัตว์ร้ายตัวใหญ่ล่ะ? หรือว่าอาจมีค้างคาวดูดเลือดล่ะ?
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกกังวลมาก แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ตอนนี้เขามีเพียงทางเลือกเดียวเท่านั้น ถ้าจะอ้อมไปมันก็คงเป็นไปไม่ได้ เขาจึงต้องโดดลงไปแล้ว
ไป๋ยี่เฟยถอดเสื้อแจ็คเก็ตของเขาออกทันที จากนั้นมัดตัวฉีฉีเข้ากับร่างกายของตัวเอง จากนั้นปีนหน้าผาทีละขั้นตอนลงไป
เขาพบว่า มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถลงมาที่นี่ได้ทีละคน ดังนั้นแม้ว่าคนเหล่านั้นจะค้นพบพวกเขา ก็จะสามารถลงมาได้ทีละคนเท่านั้น แต่ถ้าพวกเขาลงมา ก็จะสามารถจัดการได้ทีละคน
ในที่สุด เมื่อเขามาถึงที่ระเบียงกลางแจ้ง ไป๋ยี่เฟยก็เห็นว่ามันเป็นถ้ำจริงๆ และยังมีความสูงเท่ากับคนคนหนึ่ง ดังนั้นเขาจึงลากตัวฉีฉีเข้าไปโดยไม่ลังเลเลย
ผนังของถ้ำเรียบมาก และดูเหมือนว่าจะถูกขุดด้วยมือขึ้นมา
แต่ไป๋ยี่เฟยก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ก็ไม่ได้เดินเข้าไปลึก เพียงแค่นั่งอยู่ที่ปากถ้ำ แล้ววางฉีฉีไว้ข้างๆ ตัวเอง
หลังจากนั้นไม่นาน ไป๋ยี่เฟยก็ได้ยินเสียงตะโกนจากด้านบน
“ที่นี่คือหน้าผา ไม่มีทางแล้ว เขาต้องวิ่งไปข้างหน้าอย่างแน่นอน!”
“ไล่ตามไปเดี๋ยวนี้! ถ้าจับเขาได้แล้วก็ฆ่าเขาไปเลย! ให้ตายเถอะ มันเกือบจะฆ่ากูไปล่ะ! ใช่แล้ว ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เขาเก็บไว้ให้กูด้วย กูจะเอาแบบมีชีวิตอยู่!”
