บทที่ 578
เมื่อฟังเสียง ไป๋ยี่เฟยก็รู้ว่าจ้าวเทียนเป็นคนพูดประโยคสุดท้าย และแอบหัวเราะอยู่ในใจว่า “ฮึ่ม รอให้กูหนีออกไปได้ กูจะฆ่าแม่งให้ตาย! ”
หลังจากนั้นไม่นาน คนเหล่านี้ก็วิ่งไปข้างหน้า และออกจากที่นี่ไป
ไป๋ยี่เฟยออกมาดูอย่างสบายใจหลังจากได้ยินเสียงคนเดินจากไปเป็นเวลานาน แล้วก็ค้นพบอย่างน่าเศร้าว่า
ลงมาง่าย ขึ้นไปยาก!
ตอนที่ลงมามันง่ายมาก สามารถกระโดดลงได้ แต่ตอนที่ขึ้นไป หินที่ยื่นออกมานั้นสูงมาก จนไม่สามารถเข้าถึงได้แม้จะกระโดดขึ้น นี่จะขึ้นไปได้อย่างไร?
ไป๋ยี่เฟยก็นั่งกลับไปที่เดิม และในพริบตา เขาก็ได้พบกับดวงตากลมโตอยู่คู่หนึ่ง
ไป๋ยี่เฟยหดตัวกลับด้วยความตกใจ “เชี่ย! คุณตื่นขึ้นมาอีกแล้วเหรอ?”
ฉีฉีจ้องไปที่ไป๋ยี่เฟย และถามอย่างช้าๆ ว่า “คุณเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันใช่หรือไม่? ”
ไป๋ยี่เฟยหยุดชั่วคราว และถึงจำขึ้นมาได้ว่าการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉีฉีนั้นมันเป็นเรื่องที่อักอ่วนจริงๆ เขาจึงพูดด้วยความรู้สึกผิดว่า “อย่าพูดเสียงดังเกินไป ถ้าพวกเขากลับมาอีกล่ะจะทำยังไง? ”
ฉีฉีเหลือบมองเขา และพูดอย่างจางๆ ว่า “ตอนนี้ฉันไม่มีแรงที่จะตีคนได้”
ไป๋ยี่เฟยยิ้มอย่างข่มขื่น “ผมรู้”
ดูจากสีหน้าของฉีฉีก็สามารถรู้ได้ ซีดเซียวกว่าเมื่อกี้นี้มาก อาจเป็นเพราะเขาเตะโย่วขุย ซึ่งส่งผลต่อบาดแผล และทำให้ร่างกายอ่อนแอมากขึ้น
ฉีฉีถามอีกครั้งว่า “คุณเห็นโทรศัพท์มือถือของฉันไหม?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกผิดมากขึ้น แต่ใบหน้าของเขาสงบนิ่ง “เห็นอยู่ เมื่อกี้ตอนที่คุณมองคนนั้น มันก็หลุดออกมาแล้ว”
“แล้วทำไมคุณไม่หยิบมันขึ้นมา?” ฉีฉีถามพร้อมกับจ้องมอง
ไป๋ยี่เฟยพูดโดยจิตสำนึกว่า “แบตเตอรี่ก็หมดไปแล้ว เก็บมันขึ้นมาทำไม?”
“คุณเคยดูโทรศัพท์ของฉันหรือ?” ฉีฉีมองเขาอย่างมั่นใจ ด้วยสายตาที่แหลมคม
ไป๋ยี่เฟยผงะ ถูกเปิดเผยไปแล้ว
อันที่แท้จริงโทรศัพท์ของฉีฉีไม่ได้หายไปไหนเลย แต่อยู่ที่ไป๋ยี่เฟย เขาไม่อยากคืนโทรศัพท์ให้กับฉีฉี ถึงพูดเช่นนี้ขึ้นมา
“ผมได้ยินเสียงตอนที่ผมแบกคุณอยู่ นั่นไม่ใช่เสียงของแบตเตอรี่ต่ำเหรอ?” ไป๋ยี่เฟยพูดแก้ตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
ฉีฉีมองเขาอย่างสงสัย
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกรำคาญเธอมาก จนอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ผมว่า คุณจ้องมองผมทำไม? ผมช่วยชีวิตคุณไว้นะ คุณก็คือใช้สายตาแบบนี้มาจ้องมองคนที่ช่วยชีวิตคุณไว้เหรอ?”
“ถ้าผมไม่ช่วยคุณไว้ คุณแม่งคงตายไปนานแล้ว และยังมีแรงที่จะมาจ้องผมอีกเหรอ?”
เมื่อพูดจบ ฉีฉีก็สะดุ้งเล็กน้อย สายตาของเธอหมองคล้ำและไม่ชัดเจน จากนั้นเธอก็พูดด้วยเสียงเบาว่า “ขอบคุณ”
ไป๋ยี่เฟยตะคอกอย่างเย็นชา ลุกขึ้นและไม่สนใจฉีฉี และเดินเข้าไปในถ้ำแทน
ในเวลานี้ ฉีฉีถามจากด้านหลังว่า “คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันใช่ไหม? ”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้สนใจคำพูดของฉีฉี และเดินหน้าต่อไป
ยิ่งเข้าไปมากเท่าไหร่ แสงจากภายนอกก็จะเข้ามาได้น้อยลง และมันก็จะค่อยๆ มืดลง
หลังจากเดินไปได้สักพัก ไป๋ยี่เฟยก็หยุดลง ด้านในมืดสนิท และมองไม่เห็นโดยสิ้นเชิง
ในเวลานี้ เสียงของฉีฉีก็ดังขึ้นจากด้านหลังอีกครั้ง “ดูเหมือนว่าจะเป็นรูของงูหลามยักษ์ หากเข้าไปด้านในอีก อาจเห็นงูหลามยักษ์ และกลืนคุณเข้าไปในครั้งเดียว”
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้ยินคำพูดนั้น และขนที่หลังของเขาก็ลุกขึ้นมาทันที
เขาถอยหลังไปสองก้าว โดยจิตสำนึก
“ถอยหลังทำไมเหรอ? ไม่ได้ยินที่ฉันพูดไม่ใช่หรือ?” ฉีฉีตะคอกอย่างเหยียดหยาม
ไป๋ยี่เฟยหันกลับมา ยิ้มให้ฉีฉี และพูดว่า “ยังไงปากถ้ำก็เป็นที่ที่ปลอดภัยกว่า”
ฉีฉียังคงมองเขาด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม และเย่อหยิ่งแบบนั้น ซึ่งทำให้ไป๋ยี่เฟยรำคาญมาก
ทั้งๆ ที่ทั้งคู่ก็ได้รับบาดเจ็บ เป็นเพราะเขาช่วยชีวิตฉีฉีไว้ แต่ฉีฉียังคงทำท่าทางแบบนั้น นี่ทำให้ไป๋ยี่เฟยทนไม่ได้แล้ว เขาจึงยกมือขึ้น และบีบคางของฉีฉี
“มึงแม่งพอแล้วจริงๆ!”
“ผมเคยบอกแล้วว่าอย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้น!”
“ราวกับว่ากูเป็นหนี้มึงหลายล้านเลย!”
“กูเองที่ถอดเสื้อผ้ามึง แล้วทำไมเหรอ?”
ฉีฉีตกตะลึงไปชั่วขณะด้วยความโกรธอย่างกะทันหันของไป๋ยี่เฟย และหลังจากได้ยินประโยคสุดท้าย ดวงตาของเธอก็เปียกโชก และมองไปที่ไป๋ยี่เฟยอย่างเย็นชา
ไป๋ยี่เฟยเห็นเจตนาฆ่าอย่างชัดเจนจากในดวงตาของเธอ
“อยากจะฆ่าผมงั้นเหรอ?” ไป๋ยี่เฟยถามว่า
สายตาของฉีฉีมีความชัดเจนในตัวเอง
ไป๋ยี่เฟยเย้ยหยัน “คุณมีสิทธิ์อะไรที่อยากจะฆ่าผม? อย่าลืมนะว่า ผมช่วยคุณไว้ และที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณ เพื่อไม่ให้ทิ้งคราบเลือด และไม่ถูกติดตาม”
“คุณคิดว่าผมอยากจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณงั้นเหรอ? แม่งเอ๊ย มันก็เพราะอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไม่ใช่เหรอ? จำไว้ว่า ผมช่วยคุณไว้ ไม่ใช่คุณช่วยผมไว้ แต่นั่นไม่ใช่เพราะผมติดหนี้คุณ”
“ทำดีไม่ได้ดี!”
หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยพูดจบก็สลัดคางของเธอ กลับไปที่ตำแหน่งของปากถ้ำ นั่งลง และไม่สนใจเธออีกเลย
ฉีฉีก็นั่งลงเช่นกัน แต่เธอก็ลำบากขึ้นอย่างมาก เพียงแค่การเคลื่อนไหวทีหนึ่ง แต่ก็ต้องใช้กำลังทั้งหมดของเธอ ในขณะนี้เธอกำลังหายใจอย่างหนัก
ไป๋ยี่เฟยได้ยินเสียงและมองไป และเห็นว่าฉีฉีกำลังมองเขา ในสายตาที่เต็มไปด้วยไอน้ำ ราวกับว่ากำลังจะร้องไห้แล้ว
เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะร้องไห้แล้ว ไป๋ยี่เฟยก็ลุกขึ้นด้วยความสูญเสีย และพูดด้วยท่าทางที่ลุกลี้ลุกลนว่า “เฮ้………คุณอย่าร้องไห้นะ……….ผมไม่ได้ตั้งใจถอดเสื้อผ้าของคุณ และผมก็ไม่ได้ทำอะไรเลย จริงๆ! ”
ถ้าไม่พูดแบบนี้ก็คงไม่เป็นอะไรเลย เมื่อพูดเช่นนี้ออกมาแล้วฉีฉีก็ร้องไห้ออกมาทันที
ไป๋ยี่เฟยก็ตื่นตระหนกยิ่งขึ้น เขาไม่รู้ว่าจะเล้าโลมเด็กสาวที่กำลังร้องไห้อย่างไร “ไม่ใช่ คุณ…….”
ในท้ายที่สุด ไป๋ยี่เฟยก็ไม่ได้อะไรออกมาสักคำเลย เขาจึงนั่งเฉยๆ และไม่พูดอะไร
อย่างไรก็ตามเสียงของฉีฉีทำให้ไป๋ยี่เฟยกระสับกระส่าย
ฉีฉีสำลักก่อน แล้วก็สะอื้น
ยิ่งฟังมากเท่าไหร่ ไป๋ยี่เฟยก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดใจ และคำใบ้ของความรู้สึกผิดก็เกิดขึ้นในใจของเขา
ในความเป็นจริงเขาก็เข้าใจเหตุผลที่ฉีฉีร้องไห้ ในสถานการณ์ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส และบวกกับมีคนไล่ตาม จิตวิญญาณก็จะตึงเครียดอยู่แล้ว แต่เมื่อเขาผ่อนคลายอารมณ์ทั้งหมดลง อารมณ์ในหัวใจก็จะขยายใหญ่ขึ้น
จะเล้าโลมได้อย่างไร?
ไป๋ยี่เฟยคิดอย่างกังวล แต่ไม่สามารถหาวิธีได้
สุดท้าย ไป๋ยี่เฟยก็มีความคิดแปลกๆ ขึ้นมา เมื่อคุณอยากจะร้องไห้นั่นเป็นเพราะความเสียใจหรืออารมณ์ร้องไห้ที่ครอบงำ ถ้าคุณปล่อยให้อารมณ์อื่นครอบงำ คุณก็จะไม่ร้องไห้ตามธรรมชาติ
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ก็ทำเลย ไป๋ยี่เฟยก็หันหน้าไปทางอื่น และทำสีหน้าดุร้าย “มึงห้ามร้องไห้! ถ้ามึงร้องไห้อีกครั้งกูก็จะโยนมึงออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้! ”
ฉีฉีหยุดไปชั่วขณะ กะพริบตาและมองไปที่ไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยคิดอยู่ในใจว่า มันได้ผลจริงๆ
อย่างไรก็ตามหลังจากมีความสุขเพียงสามวินาที ฉีฉีก็ร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้เสียงของเขาดังขึ้น และเขาก็คำรามออกมาโดยตรง
“เชี่ย! คุณยาย คุณช่วยเบาเสียงลงหน่อยได้ไหม!” ไป๋ยี่เฟยตกใจ และเมื่อเขาเห็นว่าฉีฉีร้องไห้อย่างโศกเศร้า “ไม่ใช่ คุณยังจะร้องไห้อีกหรือ? ”
“แล้วความครอบงำก่อนหน้านี้ของคุณล่ะ? ก่อนหน้านี้คุณตะโกนใส่ผมอยู่บ่อยๆ? ตอนนี้ทำไมคุณไม่ตะโกนแล้ว?”
ฉีฉีจะสนใจไป๋ยี่เฟยสักที่ไหนกัน ยิ่งร้องไห้ก็ยิ่งเสียงดังมากขึ้น
ไป๋ยี่เฟยกัดฟัน และทำเรื่องใหญ่ขึ้นมา เขาจึงแสดงรอยยิ้มที่ตัวเองคิดว่าชั่วร้ายออกมา “ถ้าคุณร้องไห้อีก ผมก็จะลงมือแล้วนะ?”
“คุณไม่กลัวตายหรือว่ายังไม่กลัวถูกคนข่มขืนอีกเหรอ? คุณก็รู้ว่า ผมไม่ได้กินเนื้อสัตว์มานานแล้ว……….”
อย่างไรก็ตามฉีฉีไม่ได้กลัวเขาเลยสักนิด
ไป๋ยี่เฟย “……….”
หลังจากนั้น ไป๋ยี่เฟยก็บอกเรื่องนี้กับสวีลั่ง และสวีลั่งกลอกตาของเขา “ไม่มีใครจะเชื่อคำพูดของคุณหรอก”
“ทำไม?” ไป๋ยี่เฟยงงงวย
สวีลั่งกล่าวอย่างช่วยไม่ได้ “แค่พูดอย่างเดียวมันจะมีประโยชน์อะไร? คุณก็ลงมือทำเข้าสิ!”
ไป๋ยี่เฟย “……..”
ต้องบอกว่า ไป๋ยี่เฟยไม่สามารถเล้าโลมฉีฉีได้ไม่ดี และเสียงของฉีฉีดึงดูดคนเหล่านั้นเข้ามา
“มีใครบางคนอยู่ที่ข้างล่าง!”
ไป๋ยี่เฟยจ้องมองทันที “มีคนมา อย่าร้องไห้แล้ว! ”
ตอนนี้ฉีฉีหยุดร้องไห้แล้วจริงๆ
