บทที่ 579
ในตอนนี้พวกเขาถูกพบเจอแล้ว ไม่สามารถขึ้นไปได้ มีเพียงรอที่จะถูกจับไปเท่านั้น
“ตอนนี้ควรจะทำอย่างไร?” ฉีฉีถามไป๋ยี่เฟยด้วยน้ำตา
ไป๋ยี่เฟยตัวสั่น เมื่อเห็นท่าทางที่ดูดีของฉีฉี และชวนให้นึกถึงท่าทางดุร้ายก่อนหน้านี้ ผู้หญิงนั้นเปลี่ยนแปลงได้ง่ายมากจริงๆ เลย!
“จะทำอะไรได้ล่ะ? รอตายเถอะ! ” ไป๋ยี่เฟยพูดพร้อมกับอ้าแขนออก
ในเวลานี้ มีเสียงฝีก้าวเท้ามากขึ้นเรื่อยๆ บนหน้าผา บ่งบอกว่ามีคนมารวมตัวกันมากขึ้นเรื่อยๆ
แต่หลังจากรออยู่นาน ก็ไม่มีใครลงมาเลยสักที
คิดๆ ไปแล้วมันก็ใช่ ระเบียงกลางแจ้งหน้าถ้ำสามารถรองรับได้เพียงคนคนเดียวเท่านั้น และพวกเขาต้องลงมาทีละคน นี่คือการรนหาที่ตายโดยไม่ต้องสงสัย
“พวกเขาไม่กล้าลงมา” ฉีฉีกล่าวว่า
ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างจางๆ “เราก็ไม่กล้าขึ้นไป และพวกเขาก็แค่เพียงต้องเฝ้าดูเราอยู่ก็พอแล้ว”
“ยังมีงูเหลือมยักษ์อยู่ในถ้ำนี้ หากงูเหลือมยักษ์ถูกรบกวน เราก็จะมีแค่ทางตายทางเดียวเท่านั้น”
“งูเหลือมยักษ์เหรอ?” ฉีฉีลืมตาขึ้นและมองเขาอย่างงงงวย “งูเหลือมยักษ์มาจากไหนกัน? ”
ไป๋ยี่เฟยกล่าวว่า “คุณเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าในถ้ำมีงูเหลือมยักษ์อยู่?”
ฉีฉีมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ จากนั้นก็ชี้ไปที่ผนังถ้ำ
ไป๋ยี่เฟยมองกลับไป สัมผัสอีกครั้ง และก็เงียบไป
แม่งเอ๊ย!
โทษที่เด็กผู้หญิงคนนี้ เมื่อเธอพูดเช่นนี้ เขาก็เชื่อจริงไปเลย
เห็นได้ชัดว่าผนังของถ้ำนี้ถูกขุดด้วยมือของคน มันจะมีงูเหลือมยักษ์ที่ไหนกัน!
“รอให้ผมออกไปได้แล้ว ดูว่าผมจะจัดการคุณให้ดีๆ!” ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างเหี้ยมโหด
ฉีฉีมองเขาอย่างเฉยเมย และไม่พูดอะไรเลย
ในขณะนี้ ผู้คนบนหน้าผาก็ตะโกนว่า “โจวฉีฉี ผมขอบอกให้คุณหยุดซ่อนตัวได้แล้ว ถ้ายังไม่ขึ้นมาอีก กูก็จะจุดไฟเผาแล้ว!”
จุดไฟเผา!
ไป๋ยี่เฟยผงะ และก็เริ่มไม่สงบแล้ว
ทันใดนั้น ฉีฉีก็ตะโกนขึ้นมาว่า “เจ้าเด็กผมเหลือง กล้าเรียกชื่อข้าตรงๆ เจ้าไม่มีความเคารพต่อผู้ใหญ่เลย”
เมื่อไป๋ยี่เฟยได้ยินเช่นนี้เขาก็มองเธอด้วยความประหลาดใจ ด้วยน้ำเสียงนี้ เขารู้สึกว่าฉีฉีเป็นคนที่ใหญ่กว่าโย่วขุย ไม่ใช่แล้วมั้ง? เป็นสัตว์ประหลาดอีกตัวแล้วเหรอ?
หลังจากที่ฉีฉีพูดจบเห็นสายตาของไป๋ยี่เฟย ดูเหมือนว่าจะเข้าใจความหมายของเขา และอธิบายว่า “ฉันเป็นผู้อาวุโส”
“โอ้”
“ดา……….”
ทันใดนั้น มีน้ำตกลงมาอยู่ด้านนอกที่ระเบียงกลางแจ้ง แต่เมื่อมองใกล้ๆแล้ว พบว่าไม่ใช่น้ำ แต่เป็นน้ำมันเบนซิน
สีหน้าของไป๋ยี่เฟยและฉีฉีเปลี่ยนไปในเวลาเดียวกัน
คนเหล่านี้จะจุดไฟเผาพวกเขาให้ตายจริงๆ เหรอ
“โจวฉีฉี ผมจะให้เวลาคุณสิบวินาที ถ้าคุณยังไม่ขึ้นมาแล้วก็ ผมจะจุดไฟทันที”
ไป๋ยี่เฟยมองไปที่ฉีฉี และพูดอย่างจางๆ ว่า “พวกเขาเล็งมาที่คุณนะ”
เมื่อพูดจบ ฉีฉีก็หยุดชะงัก “ฉันรู้ แล้วไงล่ะ?”
“ภรรยาของผมยังรอผมอยู่ ผมไม่อยากตาย “ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างจางๆ “ผมเป็นคนช่วยคุณไว้ ถ้าไม่งั้นคุณก็ตายไปนานแล้ว แต่ผมไม่อยากจะตายไปพร้อมกับคุณ”
ในที่สุดฉีฉีก็เข้าใจความหมายของไป๋ยี่เฟยแล้ว และตอนเมื่อกี้นี้สีหน้าของความเสียใจและผ่อนคลายก็หายไป แทนที่ด้วยความเฉยเมย
“ฉันรู้ แต่ยังอยากจะบอกว่า ท่านลุงดูคนผิดไปแล้ว”
หลังจากพูดจบ ฉีฉีก็พยุงผนังถ้ำ และยืนขึ้นด้วยความยากลำบาก “คุณไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ถ่วงคุณไว้แน่”
“ตอนที่โย่วขุยให้คุณเลือกก่อนหน้านี้ ฉันก็เคยคิดแล้วว่า ไม่ว่าคุณจะตัดสินใจอย่างไร ฉันก็จะไม่โทษคุณเลย และก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะโทษคุณ ตอนนี้ก็เหมือนกัน ฉันจะไม่โทษคุณเลยเช่นกัน”
หลังจากพูดจบแล้ว ฉีฉีก็พยุงผนังถ้ำ และอยากจะก้าวไปข้างหน้า
ในขณะนี้ เธอมีความรู้สึกที่อยากจะร้องไห้ด้วยเสียงดังอีกครั้ง
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของฉีฉี ไป๋ยี่เฟยก็ยิ้มอย่างเงียบๆ แล้วก้าวเข้าไปในด้านหน้าของเธอในสองก้าว “เป็นสาวน้อยคนหนึ่งจริงๆ เลย เพียงแค่หยอกล้อเล่นเล็กน้อยก็เชื่อแล้ว”
“อะไรนะ” ฉีฉีมองไปที่ไป๋ยี่เฟยอย่างว่างเปล่า
ไป๋ยี่เฟยใช้ประโยชน์จากความงุนงงของฉีฉี เขายกมือขึ้นและทุบตีที่ด้านหลังของคอเธอ ฉีฉีก็ล้มลงทันที และไป๋ยี่เฟยก็รีบรับไว้ด้วยมือของเขา จากนั้นก็แบกขึ้นที่หลัง และหันหลังเดินเข้าไปในส่วนที่ลึกของถ้ำ
“สิบ เก้า แปด……….”
มีเสียงดังมาจากข้างบนหน้าผา ไป๋ยี่เฟยไม่ได้สนใจเลย
ไฟที่ทางเข้าถ้ำไม่สามารถเข้ามาได้ แต่อุณหภูมิของไฟ และควันที่หนาแน่นเป็นอันตรายถึงชีวิตได้
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่ลังเลที่จะเลือกเข้าไปข้างในถ้ำ บางทียังมีโอกาสที่จะรอดอยู่บ้าง
หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีเสียง “ตูม” อยู่ข้างหลัง และเปลวไฟขนาดใหญ่ก็ลุกโชนทันที
อุณหภูมิของเปลวไฟผ่านไปในทันที แต่แสงของเปลวไฟทำให้ไป๋ยี่เฟยมองเห็นเส้นทางข้างหน้า
ไป๋ยี่เฟยตกใจทันใด
ในด้านหน้าของเขาเป็นถนนยาวกับบันไดหิน ยื่นออกไประยะทางไกล ที่พอเพียงสำหรับคนคนหนึ่งที่จะเดินผ่าน
ไป๋ยี่เฟยมีความสุข และตื่นเต้นมาก
นี่คือถ้ำที่ขุดด้วยมือของคนจริงๆ
ตราบใดที่ไปตามถนนสายนี้ อาจไปที่อื่นก็ได้
ไป๋ยี่เฟยยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น และยังอดไม่ได้ที่จะทำให้สมองของเขาโล่งขึ้น ตามเนื้อเรื่องทั่วไปของนวนิยาย ตัวเอกได้ผจญภัยในเวลานี้ และบางทีเขาอาจจะได้พบกับบางสิ่งบางอย่างก็ว่าได้
อย่างไรก็ตามในเวลาเพียงไม่กี่วินาที เขาก็ล้มเลิกความคิดนี้ การผจญภัยมากมายมาจากไหนกัน? อีกอย่าง นี้เป็นเกาะเทียม ซึ่งได้รับการพัฒนามากว่าสิบปี จะมีการผจญภัยอะไรได้!
ความร้อนที่อยู่เบื้องหลังเขาถูกส่งมา ทำให้ไป๋ยี่เฟยไม่กล้าคิดมาก และเขาก็เดินไปตามขั้นบันไดหินโดยมีฉีฉีอยู่บนหลัง
ไป๋ยี่เฟยใช้เวลาประมาณยี่สิบนาที ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างที่หน้าถ้ำ
เมื่อเห็นเช่นนี้ ไป๋ยี่เฟยก็ชะงัก และหยุดเดิน
ในขณะนี้ ฉีฉีที่อยู่บนหลังของเขาก็ตื่นขึ้นมา เงยศีรษะขึ้นและมองไปรอบๆ และถามไป๋ยี่เฟยว่า “เราอยู่ที่ไหนกัน?”
“ไม่รู้” ไป๋ยี่เฟยก็ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเขาเดินไปถึงที่ไหนกันแล้ว
ฉีฉีถามอีกครั้งว่า “ทำไม? ”
ไป๋ยี่เฟยเข้าใจว่าเหตุใดฉีฉีจึงถามว่าทำไม คือทำไมถึงตีเธอเป็นลมและแบกเธอจากไปพร้อมกัน แต่ไม่ได้ปล่อยให้ฉีฉีออกไปคนเดียว
ถ้าฉีฉีออกไปตัวคนเดียว บางทีคนเหล่านั้นก็จะไม่จุดไฟเผา และไป๋ยี่เฟยอาจจะรอดชีวิตไปก็ได้
แต่ความรู้สึกชอบธรรมของไป๋ยี่เฟยไม่ยอม ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่ง จะปล่อยให้ผู้หญิงคนหนึ่งไปตายได้อย่างไร หรือเพื่อช่วยชีวิตตัวเองกันแน่?
ไป๋ยี่เฟยไม่ตอบคำถามของเธอ แต่ถามอีกคำถามหนึ่งขึ้นมา “คุณอายุเท่าไหร่แล้ว?”
เพราะว่านี่คือข้อสงสัยที่อยู่ในใจของไป๋ยี่เฟยมาโดยตลอด จื่ออีเคยกล่าวว่า ผู้หญิงไม่สามารถใช้ใบหน้ามาตัดสินอายุได้ ดูจื่ออีเองก็รู้แล้ว
ฉีฉีดูเด็ก แต่พลังของเธอแข็งแกร่งมาก และสามารถฆ่าเขาได้ในไม่กี่วินาที ดังนั้นเขาจึงมีคำถามนี้
“สิบเก้า” ฉีฉีตอบว่า
ไป๋ยี่เฟยสะดุ้ง “จริงเหรอ?”
“มีปัญหาเหรอ?”
“………..ไม่มีปัญหา” ไป๋ยี่เฟยไม่กล้าพูด หญิงสาวอายุสิบเก้า จะแข็งแกร่งได้ขนาดนี้ นี่ยังจะเรียกว่าไม่มีปัญหาอีกหรือ?
อย่างไรก็ตามฉีฉีกล่าวว่า “ฉันมีปัญหา”
“อะไรนะ” ไป๋ยี่เฟยไม่รู้ว่าทำไม
ฉีฉีถามว่า “ทำไมคุณไม่เดินหน้าต่อไปล่ะ? ”
ไป๋ยี่เฟยเงียบไป หลังจากที่ได้ยินคำพูดนั้น
ฉีฉีเลยกล่าวว่า “คุณกำลังรู้สึกกลัวอยู่ ใช่ไหม? ”
“กลัวเหรอ? ไม่มีคำว่ากลัวในพจนานุกรมของผม!” ไป๋ยี่เฟยพูดด้วยเสียงดังอย่างตั้งใจ
“แล้วทำไมคุณไม่เดินหน้าต่อล่ะ?” ฉีฉีถามขึ้นมาอีกครั้ง
ไป๋ยี่เฟยยังคงเงียบต่อ
สิ่งที่คนกลัวที่สุดไม่ใช่สิ่งที่พวกเขารู้อยู่แล้ว แต่เป็นสิ่งที่ยังไม่รู้จัก
ไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าเป็นอย่างไร ในถ้ำ มีไฟลุกอยู่ข้างหลัง และไม่มีทางย้อนกลับ มีแสงสว่างอยู่ข้างหน้า แต่มันไม่ได้แสดงถึงความหวัง
