บทที่ 60
ไป๋ยี่เฟยขับรถกลับไปที่วิลล่าอย่างรีบร้อน แต่ที่วิลล่าไม่มีแม้เงาของหลี่เสว่ ไป๋ยี่เฟยก็ยิ่งร้อนใจ รีบโทรไปหาหลี่เสว่
“ขออภัยค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกปิดเครื่องอยู่ในขณะนี้ ……”
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว สองวันมานี้โทรเข้าแล้วเป็นแบบนี้ตลอด เขาคิดว่าหลี่เสว่ยังโกรธอยู่เลยเป็นแบบนี้ หรือว่าจะเกิดเรื่องขึ้นแล้ว？
ไป๋ยี่เฟยเจ็บในหัวใจ รีบโทรหาโจวฉวี่เอ๋อ “ฮัลโหล คุณอยู่ไหน？เสว่เอ๋อได้ติดต่อคุณบ้างไหม？”
เสียงของโจวฉวี่เอ๋อเบามาก “เปล่านะ”
“เสว่เอ๋อหายตัวไป คุณรู้ไหมว่าปกติเสว่เอ๋อจะไปที่ไหน ？”
โจวฉวี่เอ๋อคิดแล้วก็ตอบ “ปกติเสว่เอ๋อก็ไม่ค่อยมีที่ไหนไปมากเท่าไหร่……”
“คุณอยู่ไหน ผมไปรับคุณไปหาเสว่เอ๋อ”
โจวฉวี่เอ๋อแจ้งที่อยู่ไป ไป๋ยี่เฟยก็รีบวางสายและขับรถออกไป
ที่ไม่บังเอิญคือ ตอนที่ไป๋ยี่เฟยขับรถออกจากวิลล่านั้น เป็นเวลาพอดีกับที่หลิ่วจาวเฟิงนั้นสวนมา ไป๋ยี่เฟยนั้นไม่ทันสังเกต แต่หลิ่วจาวเฟิงนั้นกลับยิ้มอย่างมีเลศนัย
หลังจากรับโจวฉวี่เอ๋อ โจวฉวี่เอ๋อยืนอยู่ที่เดิม รู้สึกไม่เป็นตัวเอง และก็ไม่กล้าไปดูไป๋ยี่เฟย
“ขึ้นรถ” ไป๋ยี่เฟยไม่ได้สนใจอะไรมากขนาดนั้น ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือตามหาเสว่เอ๋อให้พบ
หลังโจวฉวี่เอ๋อขึ้นรถแล้ว ทั้งสองคนไปหลาย ๆ ที่ ที่หลี่เสว่มักไปบ่อย ๆ แต่ก็ไม่มีแม้แต่เงาของหลี่เสว่
ไป๋ยี่เฟยสีหน้าเงียบขรึมน่ากลัว
ไป๋ยี่เฟยถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ “นอกจากที่นี่แล้ว เธอยังสนิทกับเพื่อนคนไหนไหม？”
โจวฉวี่เอ๋อได้ยินแล้วก็ตอบว่า “สวีเสี่ยวหมิ่ง ฉันจะรีบโทรหาเธอ ”
“ไม่ต้องโทรหรอก บอกที่อยู่มาเลย” ไป๋ยี่เฟยพูดขึ้นมาว่า “ถ้าคุณโทรไป แม้ว่าเสว่เอ๋อจะอยู่สวีเสี่ยวหมิ่งก็จะบอกว่าไม่อยู่ ”
โจวฉวี่เอ๋อรีบพยักหน้า
แต่หลังจากไปแล้ว ก็ไม่เห็นหลี่เสว่ แต่แม่ของสวีเสี่ยวหมิ่งพูดว่า สวีเสี่ยวหมิ่งกับสามีไปฮันนีมูนแล้ว ไม่ได้อยู่บ้าน
พูดแบบนี้ หลี่เสว่ไม่ได้อยู่ที่นี่แน่ ๆ
ไป๋ยี่เฟยจุดบุหรี่อย่างหงุดหงิด สูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ “คุณคิดดูอีกครั้ง ว่าคุณลืมหรือพลาดที่ไหนไปหรือเปล่า ？”
……
ในวิลล่าบางหลังของหลันโปกั่ง
หลี่เสว่นอนไปหนึ่งตื่น แล้วก็ค่อย ๆ ตื่นมา
“เอ๋？”
นี่ไม่ใช่บ้าน？
ที่นี่ที่ไหน？
หลี่เสว่ลุกขึ้นนั่ง สังเกตเห็นว่าการแต่งห้องนี้นั้นเป็นการตกแต่งห้องของผู้ชาย ก็หน้าซีดทันที และก้มหน้าลง เสื้อผ้าของตัวเองยังอยู่ครบ ร่างกายก็ไม่รู้สึกแปลกอะไร ตอนนี้ถึงค่อยโล่งใจหน่อย
ในตอนนี้ ประตูถูกเปิดออก
หลี่เสว่มองดูชายที่เดินเข้ามาอย่างตกใจ “หลิ่วจาวเฟิง？”
หลิ่วจาวเฟิงยิ้มอย่างอ่อนโยน “ตื่นแล้วเหรอ？เอายาแก้แฮงค์ไปดื่มก่อนนะ ！”
จากนั้น หลิ่วจาวเฟิงก็เอายาแก้แฮงค์เหล้าวางไว้ที่บนหัวเตียง
หลี่เสว่ไม่ได้ขยับ “ที่นี่บ้านคุณเหรอ ？”
หลิ่วจาวเฟิงพยักหน้า “อืม เห็นว่าคุณเมาอยู่ข้างถนน ก็เลยพาคุณกลับมา แต่ว่าผมไปบ้านคุณไม่ได้ เลยได้แต่พาคุณมาที่นี่ ”
หลี่เสว่ได้ยินแล้วก็พูดอย่างเกรงใจว่า “ขอบคุณ……”
“ขอบคุณอะไร？เป็นเพื่อนกันทั้งนั้น เสว่เอ๋อ รีบดื่มยาแก้แฮงค์ซะ ดื่มเหล้าแล้วจะปวดหัวเอาได้” หลิ่วจาวเฟิงนั้นพูดคุยด้วยความห่วงใยเลยทำให้หลี่เสว่รู้สึกผ่อนคลายลง
คำนี้ ยิ่งทำให้หลี่เสว่ยิ่งเป็นทุกข์
เธอรับรักของชไป๋ยี่เฟยแล้ว คิดว่าต่อไปจะมีความสุขร่วมกันกับไป๋ยี่เฟย แต่ไป๋ยี่เฟยล่ะ？เขาทำอะไรลงไป？ยังมีโจวฉวี่เอ๋อ อีกคนก็เพื่อนรัก อีกคนก็สามี กลับทำกับเธอแบบนี้ ？
เมื่อเทียบกับหลิ่วจาวเฟิงในตอนนี้ ในใจของหลี่เสว่ก็รู้สึกแย่ไปมาก และก็ค่อย ๆ รู้สึกดีกับหลิ่วจาวเฟิงทีละนิด
หลิ่วจาวเฟิงไม่ได้พูดอะไร แต่นั่งมองหลี่เสว่ยกยาแก้แฮงค์ขึ้นมาดื่ม ในปากก็มีรอยยิ้มเล็กน้อย
ตอนที่เขาเดินเข้ามาในห้องแล้วเห็นอาการของหลี่เสว่ เขาก็รู้ว่าหลี่เสว่คิดอะไรอยู่
ในฐานะคนสืบทอดกิจการของหลิ่วซื่อกรุ๊ป เขาไม่ได้โง่ หลี่เสว่ที่เป็นแบบนี้ ก็เพราะอยากดื่มให้ลืมทุกข์ ถ้าหากเขาฉวยโอกาสทำอะไรไป คิดว่าชั่วชีวิตนี้เขาคงไม่มีวันได้ใจของหลี่เสว่
จะพูดถึงฐานะของเขา อยากได้ผู้หญิงแบบไหนมีหรือจะไม่ได้ ？
แต่เขากลับไม่！
หลี่เสว่นั้นหน้าตาเดิมทีก็สวยแล้ว บวกกับภาพลักษณ์ที่ดีและสะอาดตา ไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้นที่จะมาเทียบได้ ที่สำคัญคือเพราะว่าหลี่เสว่เป็นรักแรกของเขา
ผู้ชายก็มีช่วงเวลาของรักแรก กับผู้หญิงที่เป็นรักแรก ไม่สามารถตัดใจได้ง่าย ๆ หรอก
เพราะฉะนั้นเมื่อเทียบว่าได้ร่างกายของหลี่เสว่ เขาอยากจะได้หัวใจของหลี่เสว่มากกว่า ได้หลี่เสว่คนนี้！
หลี่เสว่ดื่มยาแก้แฮงค์จนหมด จึงลงจากเตียงพูดว่า “ขอบคุณนะ ฉันจะกลับแล้ว 。”
แม้ว่าเธอจะรู้สึกดีกับหลิ่วจาวเฟิงอยู่บ้าง แต่ว่าเธอไม่ถึงกับที่จะลืมสถานะของตัวเอง เธอมีสามีแล้ว แม้ว่าเขาจะหักหลังเธอก็ตาม เธอก็จะไม่ทำให้ตัวเองตกต่ำ
หลิ่วจาวเฟิงไม่ได้รั้งเธอไว้ “ได้ คราวหน้าอย่าดื่มจนเมาขนาดนี้แล้วนะ ใช่ว่าทุกครั้งจะโชคดีเจอคนอย่างผม”
หลี่เสว่ตอบอืมไปคำหนึ่ง ก็ออกจากวิลล่าไป และเดินตรงไปบ้านของตัวเอง
ต่างก็อยู่ในหลันโปกั่ง ไม่ได้ห่างกันมาก หลี่เสว่เดินโซเซกลับไปถึงประตูบ้าน
กำลังจะเดินเข้าไปในสวน ก็เห็นรถบีเอ็มที่คุ้นตาจอดอยู่
จากนั้น ไป๋ยี่เฟยกับโจวฉวี่เอ๋อก็ลงมาจากรถพร้อมกัน
หลี่เสว่เบิกตาโต ในใจเจ็บเหมือนโดนเข็มทิ่มแทง แล้วเท้าก็ถอยหลังกลับ มองเขาทั้งสองคนอย่างตะลึง
ตอนนี้ หลี่เสว่ลังเลแล้ว ว่าบ้านนี้ยังใช่บ้านของเธอหรือเปล่า ？
ทางนั้น ไป๋ยี่เฟยกำลังจะพูดอะไรกับโจวฉวี่เอ๋อ ก็ได้รับสายเรียกเข้ามา
“ท่านประธาน พวกเรานัดประธานของนิวซีกรุ๊ปได้แล้ว”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้แปลกใจอะไรมาก ในสายตาเขาจะเป็นนิวซีกรุ๊ปก็ดี กิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปก็ช่าง ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขา เขาสนใจแค่หลี่เสว่
“ประธานของนิวซีกรุ๊ปต้องการให้เราเป็นสักขีพยานในการเจรจากับคนของกิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ป”
ไป๋ยี่เฟยตอบว่า “รู้แล้ว คุณจัดการเถอะ！”
วางสายแล้ว ก็รีบต่อสายหาหลี่ต้าไห่
หลายวันก่อนเพราะว่าเรื่องนี้ ทำให้นายท่านหลี่เครียดจนต้องเข้าโรงพยาบาล หลายวันมานี้ก็ยังไม่ดีขึ้น ทั้งหมดก็เพราะว่านิวซีกรุ๊ปนั้นไม่แคร์ว่าจะต้องสูญเสียอะไรเท่าไหร่เพื่อที่จะสู้กับกิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ป
กิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปแม้ว่าจะไม่ใหญ่โต แต่ว่านั่นเป็นกิจการที่เขาทำมาเป็นสิบปี ถ้าต้องสลายไปเขาจะยอมรับได้อย่างไร？เพราะฉะนั้นเขาถึงมีคำข้อร้องนี้ คือให้เจรจากับนิวซีกรุ๊ป ดูว่าพวกเขาต้องการเงื่อนไขอะไร ？
ก่อนหน้าเขาก็ได้ให้คนไปที่นิวซีกรุ๊ปแล้ว หวังว่าทั้งสองฝ่ายจะเจรจากันได้ แต่นิวซีกรุ๊ปล่ะ？กลับปฏิเสธทันที ไม่แม้แต่จะให้คนเข้าไปด้านใน
และกลยุทธ์ตั้งแต่ต้นจนจบของประธานคือ ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องทำให้หลี่ซื่อกรุ๊ปล้มละลายให้ได้！
นายท่านหลี่เองมีหรือจะใจเย็นได้ แม้จะบอกว่านิวซีกรุ๊ปกับหลี่ซื่อกรุ๊ปเทียบกันแล้วก็สูสีคู่คี่
แต่ถึงกับต้องใช้วิธีฆ่าตัวตายเพื่อทำให้หลี่ซื่อกรุ๊ปล้มละลาย ฉะนั้นนายท่านหลี่จึงได้มาหาโหวจวี๋กรุ๊ป
เรื่องเป็นแบบนี้ เมื่อหลี่ต้าไห่ได้รับสายที่เรียกเข้าแล้ว นายท่านหลี่ก็ลุกพรวดขึ้นมาจากบนเตียงคนไข้ คนเองก็มีสดใสขึ้นมาก ไม่เหมือนคนที่กำลังป่วยอยู่บนเตียงเลย
“เร็ว！เตรียมตัว เตรียมตัว ให้ทุกคนพร้อมกัน”
หลี่ต้าไห่ที่อยู่ข้าง ๆ ยื่นมือไปประคองนายท่านหลี่ที่จะลงจากเตียง และก็ไม่เข้าใจในประโยคที่นายท่านหลี่พูดมา
