บทที่ 617
อาอู่สีหน้าเปลี่ยนทันที “ทำไมไม่เดินต่อ?”
“ฉันอยากคุยกับแกก่อน” ไป๋ยี่เฟยพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย
อาอู่เห็นแล้วก็มองไป๋ยี่เฟยอย่างไม่พอใจ ถึงเขาจะไม่ค่อยมีความอดทน อยากหาทองคำพวกนั้นเจอเร็วๆ แต่เขาต้องการให้ไป๋ยี่เฟยนำทาง เพราะฉะนั้นต้องฟังคำพูดไป๋ยี่เฟย
“แกจะคุยอะไร?”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินก็พูดกับเฉินห้าวที่อยู่ข้างหลังอาอู่ “ห้าวจื่อ พาพวกเขาไปถ้ำทองคำ”
อาอู่สีหน้าเปลี่ยนทันที “แกจะทำอะไร?”
“อย่าเข้าใจผิด ฉันแค่ต้องการคุยกับนาย อีกอย่างนายรู้ว่าฉันสู้นายไม่ได้ อยากทำอะไรก็ทำไม่ได้อยู่แล้ว” ไป๋ยี่เฟยยิ้มตอบ
อาอู่คิดไปสักพักถึงพูดกับคนข้างหลัง “ตามพวกเขาไป ตามติดๆด้วย”
เฉินห้าวเป็นห่วงไป๋ยี่เฟย “พี่……”
ไป๋ยี่เฟยยิ้ม พยักหน้าให้เฉินห้าว “ไปเถอะ รอพี่อยู่ในนั้น”
เฉินห้าวทำอะไรไม่ได้ ได้แค่พาลูกน้องอาอู่ยี่สิบกว่าคนเข้าไปพร้อมฉีฉี บินเข้าไปในถ้ำ
พอคนพวกนั้นเดินไปไกลแล้ว อาอู่ก็ถามอย่างหมดความอดทน “อยากพูดอะไร รีบพูด”
ไป๋ยี่เฟยแค่หันไปนั่งตรงทางแยก ยังหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าตัวเองอย่างใจเย็น หยิบหนึ่งม้วนให้อาอู่
อาอู่ขมวดคิ้ว “ฉันไม่สูบ”
อาอู่เริ่มใจร้อน อยากเข้าไปดูในถ้ำทองคำ เพราะฉะนั้นก็มองตามทางที่พวกเขาเดินเข้าไปตลอด
ไป๋ยี่เฟยจุดบุหรี่ให้ตัวเอง จุดเสร็จแล้วก็เริ่มสูบ แล้วพูดว่า “ไม่อ้อมค้อมกับนาย พูดตามตรง ถ้าถึงถ้ำทองคำแล้ว นายไม่ปล่อยพวกเราไปแน่ รวมถึงลูกน้องนาย นายก็ไม่ปล่อยไว้แน่ ฉันพูดถูกไหม?”
“ฉันพูดคำไหนคำ…..” อาอู่ส่ายหน้าจะปฏิเสธ
ไป๋ยี่เฟยหัวเราะ “นายไม่ต้องรีบปฏิเสธ ฉันไม่ได้โง่”
อาอู่เงียบ แต่ตาจ้องไป๋ยี่เฟยตลอด จากนั้นถึงเปิดปากพูด “ถ้าอย่างนั้นจะทำยังไงนายถึงจะเชื่อ?”
“มีข้อเสนอให้นาย” ไป๋ยี่เฟยพูด
อาอู่มองไป๋ยี่เฟย “พูดมา”
ไป๋ยี่เฟยหัวเราะแล้วพูด “ฉันบอกนายตามตรง ข้างบนนั้นมีทองคำจริง ไม่ ควรจะพูดว่าภูเขาทองคำ ประมาณทองคำของประเทศหนึ่งได้”
อาอู่ได้ยินแล้วก็รู้สึกตื่นเต้น ทองคำประมาณจำนวนของประเทศหนึ่ง
จากนั้น ไป๋ยี่เฟยพูดต่อ “แต่ว่ามันก็เป็นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น”
อาอู่รู้สึกชะงัด “เล็กน้อย?”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า
อาอู่กลืนน้ำลาย หัวใจเต้นแรง แบบนี้ยังแค่เล็กน้อย นั่นหมายความว่ายังมีทองคำมากกว่านั้น?
“นายอยากบอกว่า นายรู้ว่ายังมีทองคำมากกว่านั้น?” อาอู่ถาม
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า
อาอู่เห็นไป๋ยี่เฟยพยักหน้า เหมือนนึกอะไรได้ แล้วดูไปช่องทางด้านล่าง
ไป๋ยี่เฟยเห็นแล้วก็พูดต่อ “ทายถูกแล้ว อยู่ด้านล่างนั้น แต่ว่าด้านล่างมีด่านอันตรายกว่า”
อาอู่รีบพูด “นำทาง ขอแค่นายพาฉันไปหาทองคำได้ ฉันจะไม่ฆ่านาย”
ไป๋ยี่เฟยกลับพูดอย่างเชื่องช้า “นายไม่ฆ่าฉัน พื้นฐานของข้อเสนอฉัน แต่ไม่ใช่ข้อเสนอทั้งหมด เพราะถ้านายได้ทองคำทั้งหมดนี้ไป นายจะกลายเป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุดในโลก”
“แม้กระทั่งเต้าจ่างก็เทียบไม่ได้ นายยังสามารถสร้างประเทศเองได้”
สร้างประเทศเอง
เป็นผู้นำของประเทศหนึ่ง
นี่มันเป็นแรงดึงดูดที่น่าสนใจขนาดไหน
อาอู่ดวงตาเริ่มประกาย ในสายตาเต็มไปด้วยความหวังในอำนาจและเงินทอง
ไป๋ยี่เฟยมองเห็นความต้องการและอยากได้ในสายตาเขา
เวลานี้ ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างจริงจัง “เพราะฉะนั้นข้อเสนอของฉันอีกข้อก็คือ ฉันต้องการทองคำเศษหนึ่งส่วนสาม นายเอาไปสองส่วน ก็ยังคงเป็นคนที่รวยที่สุดในโลกอยู่ดี ถึงตอนนั้น นายก็ไม่ต้องทำงานให้เต้าจ่างแล้ว”
“เต้าจ่างก็ต้องจัดการนายทิ้งแน่ ถ้าพึ่งแค่นายคนเดียว คงสู้กับเต้าจ่างไม่ได้อยู่แล้ว”
“เพราะฉะนั้น แบ่งให้ฉันหนึ่งส่วน ฉันก็จะเป็นเพื่อนที่ดีของนาย ฉันว่า เมื่อเทียบกับเต้าจ่างแล้ว นายน่าจะไว้ใจฉันได้มากกว่า”
ฟังคำพูดของไป๋ยี่เฟยจบแล้ว อาอู่ลดสายตาลง แต่ประกายในตาก็ยังไม่ลดลง เขาถามแค่ว่า “เพราะฉะนั้นนายอยากให้ฉันหักหลังศิษย์พี่ฉันเหรอ?”
ไป๋ยี่เฟยหัวเราะ “นายพูดผิดแล้ว ฉันไม่ได้ให้นายหักหลัง แต่นายต้องหักหลัง เต้าจ่างเป็นคนยังไงนายรู้ดี หรือว่านายคิดว่าถ้าเขามีทองคำพวกนี้แล้ว นายยังจะอยู่รอดได้?”
พูดจบแล้ว อาอู่รู้สึกเหมือนตัวเองตื่นทันที
เป็นแบบนี้จริง อาอู่รู้ว่าเต้าจ่างเป็นคนยังไง เพราะฉะนั้นเขารู้ดี ถ้าเต้าจ่างได้ทองคำพวกนี้ไปแล้ว ไม่มีวันให้คนที่รู้เรื่องนี้มีชีวิตอยู่ต่อแน่นอน
เต้าจ่างทำอะไรล้วนเป็นความลับสุดยอด เขาไม่มีวันเหลือจุดอ่อนอะไรไว้ให้ตัวเองแน่นอน
เขาดูแล้วเหมือนไม่ต้องการอะไร ความจริงเพื่อความโลภแล้ว เขาสามารถสละได้ทุกอย่าง เป็นคนที่เลือดเย็นโหดเหี้ยม
อาอู่มองไป๋ยี่เฟย ถามว่า “แล้วทำไมนายต้องแบ่งทองคำหนึ่งส่วน?”
ไป๋ยี่เฟยเห็นแล้วก็ถอนหายใจ “ฉันก็อยากได้ทั้งหมด นายจะให้ฉันไหม?”
อาอู่ “ไม่”
ไป๋ยี่เฟยแบมือ “ก็เพราะแบบนี้ไง? เพราะฉะนั้นฉันถึงขอแค่เศษหนึ่งส่วนสาม เพราะไม่มีใครไม่รักเงิน และเป้าหมายที่ฉันขอเศษหนึ่งส่วนสาม เพื่อเอาชีวิตรอด และใช้ในบั้นปลายชีวิต”
“เพราะฉันมีทองคำเศษหนึ่งส่วนสามนี้แล้ว ถึงจะเป็นเพื่อนร่วมวงการกับนายได้ นายน่าจะรู้จักเปรียบเทียบได้ ฉันคือตัวเลือกที่ดีที่สุด”
“อีกอย่างมีแค่ฉันเท่านั้นที่รู้ความลับนี้ พวกเราต้องรักษาความลับซึ่งกันและกันอยู่แล้ว”
“เชื่อว่านายก็คงไม่โง่ที่จะพูดออกไป เพราะว่าถ้าเราสองคน คนใดคนหนึ่งไม่รักษาความลับ เราสองคนก็จะได้รับผลกระทบทั้งสองฝ่าย เพราะฉะนั้นไม่จำเป็น”
“นายก็ไม่ต้องสาบานรับประกันอะไร เพราะฉันไม่เชื่อเรื่องพวกนี้”
“เพราะฉะนั้น ฉันต้องการทองคำเศษหนึ่งส่วนสาม”
อาอู่ได้ยินก็ขมวดคิ้ว
ไป๋ยี่เฟยพูดถูก
ถ้าเขาต้องการครอบครองทองคำพวกนี้ เขาก็ต้องการเพื่อนร่วมวงการที่พึ่งพาได้ แค่เขาสามารถหาคนอื่น
แต่ว่า เขาคงจะไว้ใจคนอื่นว่าจะไม่หักหลังเขาไม่ได้ เพราะว่าทองคำมากมายขนาดนี้ ไม่มีใครไว้ใจได้
เพราะฉะนั้นก็เหมือนที่เขาพูด เขาเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด
แต่ว่า เขาก็ไม่เชื่อใจไป๋ยี่เฟย
อาอู่มองไป๋ยี่เฟย พูดว่า “ได้ ฉันตอบตกลงนาย”
พูดจบ ก็เดินลงไปตามทางด้านล่าง
อาอู่เดินตามหลังไป๋ยี่เฟย ยิ้มอย่างเย็นชา ไป๋ยี่เฟยคนนี้ ช่างโง่จริงๆ
แต่ว่า ตรงปากถ้ำ ไป๋ยี่เฟยหยุดเดิน
อาอู่สีหน้าไม่ดี “นายจะทำอะไรอีก?”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินแล้วก็ถอนหายใจ หันกลับไปพูด “เพราะฉันคิดว่านายอาจจะเอาชีวิตพวกฉันถึงตายอยู่อี”
อาอู่หน้าแข็ง แต่ก็กลับมาปกติอย่างเร็ว แสดงเหมือนเหนื่อยใจ “แล้วจะเอายังไง? จะทำยังไงถึงจะเชื่อฉันได้? หรือจะให้ควักหัวใจให้นายดู?”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า “อย่างนั้นก็ได้”
อาอู่เริ่มโมโห “อย่านอกเรื่อง นายมีแผนอะไรอีก? ก็อย่างที่นายพูด นอกจากนาย ฉันหาคนร่วมแผนการที่เหมาะสมกว่านี้ไม่ได้แล้ว”
ไป๋ยี่เฟยคิดไปสักพักแล้วพูดว่า “ถูกต้อง”
อาอู่เห็นแล้วก็ถอนหายใจ “เพราะฉะนั้น ยังกังวลอะไรอีก?”
ไป๋ยี่เฟยมองอาอู่ ถอนหายใจอย่างเอือมระอา หันกลับไปทางปากถ้ำเดินเข้าไป เดินไปด้วยพูดไปด้วย “ถ้าอย่างนั้น ฉันก็ต้องพนันสักครั้ง ถึงแม้ฉันจะถูกนายบังคับเข้ามา หวังว่านายจะรักษาคำพูด แน่นอน ถ้าถูกนายฆ่า ก็ถือว่าฉันไม่ระวังโดนนายหลอกเอง”
อาอู่ฟังคำพูดของไป๋ยี่เฟยแล้วรู้สึกงงงัน แต่คิดไปแล้วก็ไม่มีปัญหาอะไร
อีกไม่นานก็จะได้เจอทองคำพวกนั้นแล้ว อาอู่ไม่คิดอะไรมากแล้ว แต่กำลังคิดฝันว่าเขาจะได้เป็นเจ้าของประเทศ ถึงเวลาจะเป็นภาพแบบไหน
