บทที่ 641
ในขณะนี้ ทุกคนเหมือนจะถูกกดปุ่มหยุดชั่วคราว และการแสดงออกที่ตื่นตระหนกและตกตะลึงบนใบหน้าของพวกเขาก็คล้ายกันอย่างเหลือเชื่อ
ผู้หญิงคนที่นวดอยู่ตกใจมากจนล้มลงนั่งกับพื้น ใช้มือปิดปากของตัวเอง ดวงตาทั้งคู่ก็เบิกกว้างขึ้น และรู้สึกหวาดกลัวมาก
หม่าเซียจื่อก็ตกตะลึงไปเช่นกัน
แม้ว่าพวกเขาจะเป็นนักเลงในวงการ แต่การต่อสู้และการฟันคนเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว แต่ถ้าจะฆ่าคนให้ตายจริงๆ เข้าแล้ว พวกเขาก็ไม่กล้าเลยจริงๆ
และยังจะต้องฆ่าคนอยู่ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้
ผู้คนที่อยากจะสนับสนุนหม่าอานในตอนแรก หลังจากเห็นไป๋ยี่เฟย ต่างก็เริ่มรู้สึกเสียใจทีหลัง และอยากจะจากไป แต่เนื่องจากรถถูกปิดกั้นไว้ จึงไม่สามารถออกไปได้เลย
และรอบนอกสุดมีรถธุรกิจที่เพิ่งมาถึงในเมื่อกี้นี้สิบกว่าคัน และมีคนกลุ่มใหญ่ก็ลงมาจากรถ คนที่เป็นผู้นำก็คือไอ้หัวล้านหลิว
ไอ้หัวล้านหลิวถอดเสื้อคลุมของตัวเองออก บวกกับใบหน้าที่ดุร้ายของเขา ในมือยังถือมีดอยู่ และตะโกนด้วยเสียงดังว่า “คนที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้ของในวันนี้ แม่งอย่าคิดว่าจะได้จากไปแม้แต่คนเดียว”
คนของไอ้หัวล้านหลิวมากกว่าหม่าเซียจื่อ และมองไปทั่วๆแล้ว มันเป็นสิ่งที่น่าตื่นตาตื่นใจจริงๆ
คนของหม่าเซียจื่อใช้วิธีเดินมาที่นี่ และคนของไอ้หัวล้านหลิวมาโดยรถยนต์ ทันใดนั้นก็เห็นความแตกต่างของระดับได้อย่างชัดเจนทันที อีกอย่าง ไอ้หัวล้านหลิวก็เป็นบอสใหญ่ในตอนนี้ และก็ไม่ขาดเงินเลย
ในเวลาเดียวกัน ในทุกซอกทุกมุม ก็มีผู้คนมากมายในชุดดำที่มีมีดโค้งอยู่ในมือปรากฏตัวขึ้นมา และปิดกั้นทุกทางออกที่สามารถหลบหนีไปได้พอดี
หม่าเซียจื่อสามารถมองออกได้ว่า คนในชุดดำเหล่านี้มีออร่าแห่งการสังหารจากบนร่างกาย ซึ่งแตกต่างจากพวกอันธพาลตัวน้อยเหล่านี้มาก
เฉินอ้าวเจียว จางหัวปิน และไป๋หู่ก็ปรากฏตัวขึ้นมา และพวกเขาทั้งหมดก็ยืนอยู่ข้างหลังของไป๋ยี่เฟย
หม่าเซียจื่อเข้าใจในทันที เขาถอยหลังไปอย่างตกใจ มองดูหม่าอานและพูดว่า “พี่ใหญ่ พวกเราเหมือนจะหลงกลไปแล้ว”
“อย่าบอกแม่งว่าเหมือนเลย หลงกลไปแล้วชัดๆ ” สีหน้าของหม่าอานก็ไม่สู้ดีนัก
คนเหล่านี้ล้อมรอบพวกเขาอย่างมิดชิด และก็น่าจะรออยู่ที่นี่มานานแล้ว
หม่าอานจ้องมองไปที่เย่ฮวนที่ยืนอยู่ด้านหนึ่ง และกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า “เย่ฮวน คุณหมายความว่าอย่างไร? ”
เย่ฮวนยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ “ผมเคยบอกไปแล้ว และก็เคยชักชวนคุณไปแล้ว”
“เมื่อกี้นี้พวกคุณสองคนบอกว่าเขาเป็นเด็กยากจนมาโดยตลอด และไม่มีใครในเมืองเป่ยไห่ที่ตระกูลหม่าของคุณจะไม่สามารถรุกรานได้ และยังบอกว่าเขาไม่ควรทุบตีลูกชายของคุณด้วย”
“ในความเป็นจริง สิ่งที่เลวร้ายที่สุดก็คือลูกชายของคุณทำให้เขาขุ่นเคือง”
“เพราะว่า เขาคือไป๋ยี่เฟย”
ไป๋ยี่เฟยเหรอ?
หม่าอานและหม่าเซียจื่อตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นหม่าอานก็เข้าใจทันที และเบิกตากว้างขึ้นมาโตมาก
เขามองดูชายที่แต่งตัวธรรมดามาก และดูเด็กมาก จนแทบไม่อยากจะเชื่อเลย
หม่าเซียจื่อไม่รู้ว่าไป๋ยี่เฟยคือใคร แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเขาเปลี่ยนไป จึงถามว่า “ไป๋ยี่เฟยคือใคร?”
อยู่ในเมืองเป่ยไห่ มีหลายบริษัทที่ไม่สนใจสหพันธ์ธุรกิจ และหนึ่งในนั้นก็มีตระกูลหม่าอยู่ด้วย
ในเวลานั้น หม่าอานไม่สนใจที่จะลงสมัครชิงตำแหน่งประธานของสหพันธ์ธุรกิจ และเขาก็รู้ว่า เขาต้องไม่สามารถแข่งขันกับเย่ฮวนได้อย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ไปเลย
ไม่ได้ไปเข้าร่วมการเลือกตั้ง แน่นอนว่าก็ไม่เคยเห็นไป๋ยี่เฟย
แต่การไม่เคยเห็นก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่รู้เลย เพราะยังไงการแสดงของไป๋ยี่เฟยที่อยู่บนเรือสำราญในครั้งนั้น ก็เป็นสิ่งที่โด่งดังพอสมควร
หม่าอานกล่าวอย่างสีหน้าซีดเซียว “เขาเป็นประธานกรรมการของเฟยเสว่กรุ๊ปในเมืองเทียนเป่ย ภรรยาของเขาเป็นอดีตประธานของสหพันธ์ธุรกิจประจำจังเมืองเป่ยไห่ และเป็นรองประธานสหพันธ์ธุรกิจของเมืองหลวงคนปัจจุบัน”
หม่าเซียจื่อตกใจมาก “งั้นก็คือคนที่ฆ่าหวังโหวแห่งเมืองหัวซ่างในตอนกลางวันงั้นเหรอ? ”
อีกด้านหนึ่ง เฉินอ้าวเจียวคลายเชือกให้กับไป๋ยี่เฟย
พี่หวงบังเอิญถูกเฉินอ้าวเจียวเหลือบมอง แล้วก็ล้มลงกับพื้นด้วยความตกใจทันที
แต่เขาไม่ได้คาดคิดเลยว่า ตัวเองจะมัดตัวคนที่มีภูมิหลังใหญ่กว่าหม่าเซียจื่อมา
เมื่อดูจากท่าทางนี้ คนเล็กๆ อย่างพวกเขาเป็นได้แค่เศษของปืนใหญ่เท่านั้น
เมื่อเทียบกับคนอื่นๆแล้ว เขาเสียใจที่สุดในตอนนี้
ไป๋ยี่เฟยขยับร่างกายของตัวเองหลังจากคลายเชือก แล้วหันไปมองหญิงสาวที่กำลังนวดอยู่
หญิงสาวตัวสั่นด้วยความตกใจ
ไป๋ยี่เฟยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอื้อมมือไปคว้าเขา ผู้หญิงคนนั้นก็กรีดร้องขึ้นมาทันที
“อ๊ะ!”
ไป๋ยี่เฟยคว้าข้อมือของเขาไว้โดยตรง และพูดอย่างจางๆ ว่า “อย่านั่งอยู่บนพื้น มันเย็น”
หญิงสาวตกตะลึง และจ้องมองไปที่ไป๋ยี่เฟยอย่างว่างเปล่า
ก่อนหน้านี้ ไป๋ยี่เฟยทำให้เขารู้สึกว่าเขาถูกพวกเขาเอาเปรียบ แต่ว่า ตอนนี้เขาเป็นคนใหญ่คนโตที่พวกเขาไม่มีทางเทียบได้
ความแตกต่างระหว่างหน้าหลังมันเยอะเกินไป และทำให้เธอรู้สึกไม่สมจริง
หลังจากตอบสนองกลับมาแล้ว เธอก็อยากจะอธิบายกับไป๋ยี่เฟยว่า “พี่ใหญ่ ฉัน………ฉัน……….”
แต่ก็ไม่สามารถอธิบายออกมาได้เลย พวกเขาต้องการที่จะฉ้อโกงเงินจริงๆ และสุดท้ายก็มัดตัวเขามา มันเป็นข้อเท็จจริงทั้งหมด จะอธิบายได้อย่างไร?
อย่างไรก็ตาม ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ใส่ใจพวกเขาเลย ดังนั้นหลังจากดึงเธอขึ้นมา ก็หันหลังกลับและเดินไปหาหม่าอาน
หม่าอานถอยหลังด้วยจิตสำนึก เมื่อเห็นไป๋ยี่เฟยเดินเข้ามา
ไป๋ยี่เฟยยืนนิ่ง ยิ้มและถามว่า “ใช่หม่าอานไหม?”
หม่าอานรู้สึกผิดมาก และพูดอย่างประหม่าว่า “ใช่ แต่ว่า เถ้าแก่ไป๋ ต้องมีความเข้าใจผิดในเรื่องนี้กันอย่างแน่นอน ผมไม่รู้ว่าเป็นคุณ มิฉะนั้นก็จะไม่เป็นอย่างนั้นแน่นอน……….”
ไป๋ยี่เฟยขัดจังหวะคำพูดของหม่าอาน และพูดอย่างจริงจังว่า “ไม่ ไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิด”
หม่าอานประหลาดใจชั่วขณะ
ไป๋ยี่เฟยตอบอย่างจางๆ ว่า “วันนี้ผมรู้ว่าลูกชายของคุณจะไปที่บาร์นั่น เมื่อตอนที่เย่อ้ายมาหาผม ก็มีคนบอกผมแล้วว่า และก็รู้ด้วยว่าลูกชายของคุณชอบเย่ย้าย”
“ดังนั้น คือผมเองที่ขอเย่อ้ายว่าจะไปที่บาร์นั่น”
หม่าอานตกตะลึงยิ่งกว่า เห็นได้ชัดว่าเจ้านี่แม่งมาหาเรื่องเขาชัดๆ!
ไป๋ยี่เฟยตบลิ้นสองครั้ง และก็พูดอีกว่า “โทรหาคนที่อยู่เหนือคุณเดี๋ยวนี้ และบอกว่าผมมาแล้ว”
ในเวลานี้ หม่าเซียจื่อก็ตะโกนขึ้นมาทันทีว่า “ไป๋ยี่เฟย มึงแม่งอย่ารังแกคนเพราะจำนวนคนของมึงมีมากกว่า พวกเขากลัวมึงแต่กูไม่กลัวมึง ชื่อของกูที่เรียกว่าหม่าเซียจื่อนั้นไม่ใช่ได้มาอย่างเปล่าๆ! ถ้ามึงแน่ก็ตัวต่อตัวกับกูไหม!”
หม่าเซียจื่อรู้ว่าไป๋ยี่เฟยคงไม่ยอมจบอย่างง่ายดายแน่นอน แต่เขาอยู่ในแวดวงของเมืองเป่ยไห่ และเป็นเจ้าถิ่นจนชินไปแล้ว และทนไม่ได้ที่จะโดนคนอื่นรังแกตัวเองเช่นนี้ มันเป็นเรื่องที่น่าอับอาย ดังนั้นจึงคิดที่อยากจะออกไปต่อสู้กับไป๋ยี่เฟย
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาพึ่งพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็ยกขาขึ้น และเตะเข้าที่หน้าท้องของหม่าเซียจื่อทันที
“ตูม!”
หม่าเซียจื่อบินออกไปได้สามสี่เมตร แล้วก็ตกลงไปที่พื้น
การเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันนี้ เป็นสิ่งที่ทุกคนในสถานที่คาดไม่ถึงเลย
เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ลูกน้องของหม่าเซียจื่อก็ยิ่งไม่กล้าที่จะขยับเลย
ไป๋ยี่เฟยไม่แม้แต่จะส่งสายตาให้หม่าเซียจื่อเลย เพียงแต่พูดอย่างเหยียดหยามว่า “มึงยังไม่คู่ควรพอที่จะตัวต่อต่อกับกู!”
หม่าอานเห็นเช่นนี้ก็เริ่มรู้สึกกังวลเล็กน้อย “ไป๋ยี่เฟย ผมแค่ถามคุณว่าผมไม่ได้ยั่วโมโหคุณเลย ทำไมถึงจงใจหาเรื่องผมด้วยล่ะ? คุณอยากจะทำอะไรกันแน่? ”
ไป๋ยี่เฟยเหลือบมองไปที่ทุกคน และยิ้มพูดอย่างเย็นชาว่า “เพราะในวันนี้คนที่คุณได้พบคือผม ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นแทน งั้นก็จะจบลงอย่างน่าสังเวชแน่นอน คุณยังคงจะบอกว่าไม่ได้ยั่วยุผมอีกหรือไม่?”
“หม่าอาน ไม่ต้องแสร้งทำเป็นอีกแล้ว บาร์ฮุยหวงเป็นทรัพย์สินของคุณใช่หรือไม่?”
“พวกคุณก็น่าจะรู้ด้วยว่า ตอนช่วงกลางวัน ผมได้ฆ่าหวังโหวแห่งเมืองหัวซ่างไป รู้ไหมว่าเพราะอะไร? ”
“เพราะเขาส่งคนมาทำร้ายลูกน้องของผม”
“ตอนแรกผมคิดว่าหวังโหวเป็นคนของหลี่จู้ ซึ่งทำงานด้วยคำสั่งของหลี่จู้ แต่ว่า ตอนที่ผมลงไปชั้นล่าง ผมก็ได้รับข่าวมาข้อหนึ่ง”
“คนที่ยิงลูกน้องของผมได้รับการโอนเงินสามล้านเข้าบัญชีในเมื่อวานนี้ ฝ่ายที่โอนเงินเข้ามาก็คือบาร์ฮุยหวงของคุณนั่นเอง”
………..
ตอนที่ไป๋ยี่เฟยกำลังนั่งลิฟต์ลงมา ไป๋ยี่เฟยก็ได้รับข้อความทางโทรศัพท์มือถือหนึ่งข้อ
พี่หวงและพวกของเขากรีดร้องขึ้นมาอีกครั้ง เพราะเสียงแจ้งเตือนของโทรศัพท์มือถือ
ไป๋ยี่เฟยถึงเตือนว่า “โทรศัพท์ของผม”
พี่หวงถึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วก็จ้องมองไป๋ยี่เฟยด้วยความโกรธ “มึงแม่งอยากตายเหรอ! ”
หญิงสาวคนนั้นเหลือบมองไปที่ไป๋ยี่เฟย เมื่อเห็นว่าเขาเป็นเช่นนี้ ก็ชื่นชมเขาจากใจจริง ดังนั้นเธอจึงช่วยไป๋ยี่เฟยหยิบโทรศัพท์ออกมา ผู้หญิงคนนั้นเหลือบมองไปที่ไป๋ยี่เฟย แล้วพูดว่า “เป็นหนึ่งข้อความ”
ไป๋ยี่เฟยกล่าวว่า “เอาให้ผมดูสักหน่อย หรือว่าคุณจะอ่านให้ผมฟังก็ได้”
ไป๋ยี่เฟยไม่สนใจเลย กับบทบาทนักเลงตัวเล็กอย่างพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะเห็นมัน แต่พวกเขาก็ไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่พูดนั้นคืออะไร
