บทที่ 642
“ไม่ต้องสนใจเขา! ” พี่หวงยังไม่ได้สงบสติลงอย่างเต็มที่ น้ำเสียงของเขาก้าวร้าวมาก
ผู้หญิงคนนั้นมองไปที่พี่หวง และลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เปิดโทรศัพท์ขึ้นมาและอ่านให้เขาฟัง “ผู้ที่โอนเงินมาคือบาร์ฮุยหวง ผู้รับเงินคือโจวหยาง และก็คือคนที่ยิงให้สวีลั่งได้รับบาดเจ็บ”
หลังจากอ่านข้อความนี้ ผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอก็ถามไป๋ยี่เฟยว่า “หมายความว่าอย่างไร? ”
ไป๋ยี่เฟยหัวเราะและตอบว่า “ไม่ได้หมายความว่าอะไร”
……….
ไป๋ยี่เฟยจ้องไปที่หม่าอานที่อยู่ต่อหน้าของเขา “ยังไม่พูดอีกเหรอ?”
หม่าอานตกตะลึง
ดังที่ไป๋ยี่เฟยกล่าว ตอนแรกพวกเขาต่างก็คิดว่าหวังโหวเป็นคนของหลี่จู้ แต่หลังจากจางหัวปินสอบสวนแล้ว หลี่จู้และหม่าอานก็มีการติดต่อกันอยู่
และก่อนหน้านี้ก็เคยพูดแล้วว่า เย่ฮวนและหลี่จู้บรรลุข้อตกลงบางอย่าง แต่จริงๆ แล้วหม่าอานและหลี่จู้ซึ่งเป็นหุ้นส่วนของเย่ฮวนได้บรรลุข้อตกลงบางอย่างด้วย
เย่ฮวนเป็นเพียงหุ้นส่วนของหม่าอานเท่านั้น หากพัสดุถูกยึดไปในตอนนั้น จริงๆ แล้วเย่ฮวนจะได้รับหุ้นเพียง 30% เท่านั้น
เนื่องจากเย่ฮวนไม่ได้มีส่วนร่วมในเรื่องนี้โดยตรง ดังนั้นเย่ฮวนจึงไม่รู้เรื่องราวภายใน เขาถึงไปหาไป๋ยี่เฟย
เมื่อเย่ฮวนมาหาไป๋ยี่เฟย มันก็ยิ่งยืนยันถึงสิ่งที่จางหัวปินตรวจพบ
เพราะว่า ไป๋ยี่เฟยกำลังคิดว่า ในเมื่อหลี่จู้ลงมือกับลูกน้องของเขา งั้นเขาก็จะลงมือกับลูกน้องหลี่จู้ และในบรรดาเหล่าพี่น้องนี้ ก็รวมถึงหม่าอานด้วย
แต่เขาไม่ได้คาดคิดว่า จะปรากฏหมายเลขสลิปการโอนเงินนี้ขึ้นมา
นี่คือสลิปการโอนเงินแบบแยกต่างหาก ซึ่งหมายความว่าบุคคลที่ยิงปืน ได้ข้ามผ่านหลี่จู้ไปโดยตรง และติดต่อกับหม่าอาน เนื่องจากแถบที่อยู่ใต้ชื่อของหม่าอานโอนเงินมาให้เขา
จุดประสงค์ของหม่าอานที่ทำเช่นนี้ คาดว่าเพื่อที่จะทำให้ไป๋ยี่เฟยคิดว่านั่นคือการกระทำของหลี่จู้ ดังนั้น ไป๋ยี่เฟยและหลี่จู้ก็จะมีปัญหากัน ดังนั้น มันจึงจะเป็นไปไม่ได้เลยที่ไป๋ยี่เฟยจะได้ที่ดินผืนนี้มา
แน่นอนว่านอกเหนือจากจุดประสงค์นี้แล้ว เขาจะต้องมีจุดประสงค์อื่นอีกแน่นอน และจุดประสงค์อื่นนี้หม่าอานอาจไม่สามารถควบคุมได้
ต้องมีใครสักคน ที่อยู่เหนือกว่าหม่าอาน
สีหน้าของหม่าอานน่าเกลียดมาก และส่ายหัวอย่างสั่นๆ “ไม่ ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไรอยู่?”
ไป๋ยี่เฟยยิ้มอย่างแผ่วเบาเมื่อได้ยินคำพูด “ไม่ว่าคุณจะรู้หรือไม่ ยังไงวันนี้คุณก็หนีไม่พ้นอยู่ดี”
“เพราะว่า คุณคือคนที่ยั่วยุผมก่อน!”
หลังจากพูดสิ่งนี้ ไป๋ยี่เฟยก็ยื่นมือออกไป และจับแขนของหม่าอานไว้
“ไป๋ยี่เฟย! ผมขอแนะนำคุณว่าอย่าหุนหันพลันแล่นนะ ถ้าคุณกล้าลงมือกับผมแล้วก็……….”
เขายังพูดไม่จบ และไป๋ยี่เฟยก็เริ่มลงมือโดยตรง
ด้วยเสียง “คลิก” แขนของหม่าอานก็หัก
“อ๊ะ!”
หม่าอานกอดแขนของตัวเองที่ผิดตำแหน่งไปหมดและก้มตัวลงด้วยความเจ็บปวด
เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ บอดี้การ์ดของหม่าอานจึงก้าวไปข้างหน้าทันที เอื้อมมือหยิบปืนออกมา และชี้ตรงไปที่ไป๋ยี่เฟย
แต่ในขณะที่เขาหยิบปืนออกมาและชี้ไปที่ไป๋ยี่เฟย คอของเขาก็ถูกเชือด และเลือดก็พุ่งออกมาทันที
และชายในชุดดำก็เก็บมีดโค้งของตัวเองไป จากนั้นก็ถอยหลังออกไป ราวกับว่าเขาไม่เคยปรากฏมาก่อน
ทุกคนที่อยู่ในสถานที่เห็นฉากนี้แล้วต่างก็ตกใจตะลึง
ในที่สุดหม่าอานก็เข้าใจ เย่ฮวนพูดถูก ไป๋ยี่เฟยก็เป็นเหมือนหมาบ้าตัวหนึ่ง!
ไป๋ยี่เฟยมองไปที่หม่าอานจากที่สูง และถามอย่างจางๆ ว่า “จะลองคิดดูอีกทีไหม?”
หม่าอานไม่ได้สนใจความเจ็บปวดของตัวเองมานานแล้ว เลือดของบอดี้การ์ดในตอนเมื่อกี้นี้ ทำให้เขาจดจำได้อย่างลึกซึ้ง จึงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ผมพูด!”
“บาร์ฮุยหวงเป็นของผมจริงๆ แต่ผมไม่ได้ให้คนโอนเงินเลย และผมไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเรื่องที่หวังโหวทำร้ายพี่น้องของคุณ”
“ผมสามารถสาบานได้เลยว่า ถ้าผมโกหก ขอให้มีบุตรโดยไม่สมบูรณ์ทางกายภาพ!”
“สิ่งที่ผมพูดนั้นเป็นความจริงทั้งหมด แต่คุณสามารถไปถามฟ่านกวางหมิง เขาได้รับการว่าจ้างจากผม แต่ผมรู้สึกว่าคนคนนี้แปลกไปหน่อย”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไป๋ยี่เฟยก็สะดุ้งเล็กน้อย และมองไปที่หม่าอานอีกครั้ง น่าจะไม่ได้พูดอยู่
ดังนั้น มันคือฟ่านกวางหมิงหรือเปล่า?
ไป๋ยี่เฟยคิดอยู่พักหนึ่ง ฟ่านกวางหมิงค่อนข้างน่าแปลกจริงๆ เขาทุบตีหม่าจิ่นหลง แต่ฟ่านกวางหมิงอยากจะจ้างเขาเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย หรือว่าไม่กลัวการแก้แค้นของหม่าจิ่นหลงหรือ?
และถ้าหากฟ่านกวางหมิงมีปัญหา งั้นก็……….
เย่อ้าย!
ไป๋ยี่เฟยมองไปที่เย่ฮวนทันใด
เย่ฮวนผงะ แล้วก็ขมวดคิ้ว “ผมเคยบอกแล้วว่าผมมาที่นี่เพื่อชักชวน”
ไป๋ยี่เฟยถอนหายใจด้วยความโล่งอกเล็กน้อยเมื่อเห็นเช่นนี้ “เย่ฮวน มันไม่มีประโยชน์เลยที่จะมาชักชวนในตอนนี้ ผมคิดว่าคุณควรไปที่บาร์ฮุยหวง มันอาจจะยังทันอยู่”
“หมายความว่าอย่างไร?” เย่ฮวนถามอย่างสงสัย
ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างจางๆ ว่า “ผมไปที่บาร์พร้อมกับเย่อ้าย”
สีหน้าของเย่ฮวนเปลี่ยนไปอย่างมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น จากนั้นก็หันหลังและจากไป
หม่าอานจับแขนของตัวเอง และเมื่อเห็นเย่ฮวนจากไป ก็ทำให้เขากลัวมากขึ้น
เย่ฮวนและไป๋ยี่เฟยรู้จักกัน ดังนั้นต่อหน้าเย่ฮวน บางทีไป๋ยี่เฟยอาจจะไว้ชีวิตของเขา แต่ตอนนี้เย่ฮวนจากไปแล้ว มันก็ไม่แน่แล้ว
ถ้าอยากจะให้คนของตัวเองต่อสู้ออกไป มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
หม่าอานทำได้เพียงก้มหน้าลงและพูดว่า “เถ้าแก่ไป๋ ที่ดินผืนนั้นผมไม่เอาแล้ว และก็จะไม่แย่งกับคุณแล้ว”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้สนใจหม่าอาน แต่ค้นพบไอ้หัวล้านหลิวที่ติดอยู่ข้างนอก และตะโกนว่า “เหล่าหลิว กลับไปเถอะ ค่าใช้จ่ายผมสามารถออกให้คุณได้”
“โอเค!” ไอ้หัวล้านหลิวไม่ได้พูดอะไรกับไป๋ยี่เฟยมาก ตอนนี้เขาเป็นลูกน้องของไป๋ยี่เฟย ไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบร่วมมือเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว ในตอนนี้ไป๋ยี่เฟยให้ประโยชน์กับเขา มากกว่าเมื่อก่อนมาก
อันที่จริงไป๋ยี่เฟยไม่รู้ว่าทำไมไอ้หัวล้านหลิวถึงมา แต่ตอนนี้ก็ไม่เหมาะสมที่จะถาม เขาจึงทำได้เพียงแค่ส่งพวกเขาออกไปก่อน เพราะยังไงก็มีคนจำนวนมากเกินไป และมันสะดุดตา
คนที่หม่าเซียจื่อนำมา ไป๋ยี่เฟยและองค์กรขวางซาสามารถรับมือได้อย่างง่ายดาย
หลังจากที่ไอ้หัวล้านหลิวพาผู้คนจากไป และคนเหล่านั้นก็ยังไม่กล้าที่จะขยับตัว
แต่เดิมพวกเถ้าแก่ที่มาให้กำลังใจหม่าอาน เดินเข้ามาหาไป๋ยี่เฟยด้วยความตื่นตระหนก ก้มศีรษะและกล่าวว่า “เถ้าแก่ไป๋มาถึงที่เมืองเป่ยไห่ของเราจากที่ไกลต่อไปก็แจ้งให้เราทราบล่วงหน้าสักหน่อย แล้วพวกเราก็จะได้………..”
ไป๋ยี่เฟยส่งสายตาอย่างจางๆ ทุกคนก็หน้าซีด และไม่กล้าพูดต่อ
ในเวลานี้ เถ้าแก่คนที่กล้าหาญกว่าเล็กน้อยกล่าวขึ้นมาว่า “ได้ยินมาว่าเถ้าแก่ไป๋กำลังจะจัดการประมูลที่ดินที่อยู่ในเมืองหัวซ่าง บริษัทของเราสามารถสนับสนุนเถ้าแก่ไป๋ได้ยี่สิบล้านในฐานะมิตรภาพ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เถ้าแก่คนอื่นๆ ก็ตามเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“ใช่ใช่ใช่ บริษัทของเราก็ยินดีที่จะสนับสนุนเถ้าแก่ไป๋ด้วยเงินยี่สิบล้านเหมือนกัน”
“และก็ยังมีบริษัทของพวกเราด้วย…….”
เมื่อหม่าอานเห็นเช่นนี้ เพื่อรักษาชีวิตของตัวเองไว้ และก็กัดฟันและพูดว่า “ตระกูลหม่าก็ยินดีที่จะสนับสนุนเถ้าแก่ไป๋หนึ่งร้อยล้าน”
หลังจากได้ยินเช่นนี้ไป๋ยี่เฟยก็จ้องมองไปที่หม่าอานด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง “พวกเขาเป็นธุรกิจขนาดเล็กให้การสนับสนุนหลายสิบล้าน ผมสามารถเข้าใจได้ ตระกูลหม่าของคุณมีธุรกิจขนาดใหญ่ สนับสนุนเพียงแค่หนึ่งร้อยล้านเท่านั้น มันไม่ทุเรศไปหน่อยเหรอ?”
หม่าอานสั่นสะท้านทันที เมื่อได้ยินคำพูดนี้
บริษัทอื่นๆ เป็นแค่บริษัทที่มีขนาดเล็กจริงๆ ซึ่งเทียบไม่ได้กับตระกูลหม่าเลย อย่างไรก็ตามบริษัทใดที่ติดอันดับหนึ่งในสามของในเมืองเป่ยไห่ การออกเงินทุนเพียงหนึ่งร้อยล้านนั้นมันค่อนข้างทุเรศจริงๆ
เมื่อเห็นเช่นนี้หม่าอานก็ต้องตะโกนว่า “ผมจะออกให้หนึ่งพันล้าน!”
ทันใดนั้น ไป๋ยี่เฟยก็หันหลังเดินเข้าไปในโรงแรมทันที
ทุกคนตะลึงงัน
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
เห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยล่ะ?
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้บอกว่าดี หรือไม่ดี
ไป๋ยี่เฟยเดินไปที่ทางเข้าของโรงแรม และเมื่อเขากำลังจะเข้าไป เขาก็หันไปมองหญิงสาวที่กำลังนวดอยู่
หญิงสาวตัวสั่นทันที
จากนั้นไป๋ยี่เฟยก็พูดกับเถ้าแก่พวกนั้นว่า “ไม่มีเรื่องอะไรแม่งอย่ามาทำให้เกิดปัญหาเลย ถ้าถึงเวลานั้นจุดไฟเผาตัวเองขึ้นมาจะไปโทษใคร?”
“ครับๆๆ สิ่งที่เถ้าแก่ไป๋พูดนั้นถูก” พวกเถ้าแก่พยักหน้าตอบรับ
ไป๋ยี่เฟยยิ้มเยาะเมื่อเห็นเช่นนี้ “ขอเตือนอีกครั้งว่า ไม่มีเรื่องอะไรอย่าใช้เงินมาแก้ไขปัญหา มีบางเรื่องบางเรื่องที่เงินไม่สามารถแก้ไขได้”
