บทที่ 644
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไป๋ยี่เฟยก็ลุกขึ้นนั่ง และมองไปที่หลิ่วเชียนเชียน
หลิ่วเชียนเชียนดูเหมือนจะคล้ายกับเขามาก แต่เมื่อเขาต้องการหาเงาของตัวเองจากบนใบหน้าของเธอ แต่ก็ไม่สามารถพบได้
ในความเป็นจริงเขาโชคดีกว่าหลิ่วเชียนเชียนมาก เขาเป็นผู้ชายคนหนึ่ง แม้จะไม่มีพ่อแม่ เขาก็สามารถหาเงินเพื่อเลี้ยงดูตัวเองได้ แล้วไปเรียนมหาวิทยาลัย
หลังจากจบการศึกษา เขาก็ได้แต่งงานกับหลี่เสว่ แต่ความจริงแล้วพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของเขาแข็งแกร่งมาก
ความคิดของไป๋ยี่เฟยกระพือปีก และทันใดนั้นเขาก็ได้ตัดสินใจ “คุณไปเรียนต่อเถอะ ผมจะจ่ายค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้ หลังจากเรียนจบแล้วผมก็สามารถช่วยคุณจัดหางานได้อีกด้วย”
“แต่ข้อแม้คือตอนนั้นผมยังมีชีวิตอยู่”
หลิ่วเชียนเชียนมองไปที่ไป๋ยี่เฟยด้วยความประหลาดใจ ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอได้ยินในตอนเมื่อกี้นี้เลย
การได้ไปเรียนต่อเป็นความฝันของเธอมาโดยตลอด และมันก็เป็นเหตุผลว่าทำไมเธอกับพี่หวงถึงอยากจะหาเงิน สำหรับพวกเขาแล้วมันยากเกินไปที่จะเก็บเงินก้อนนี้ครบจนได้
แต่สำหรับไป๋ยี่เฟยแล้ว มันเป็นเพียงเรื่องง่ายที่ใช้คำพูดเพียงประโยคเดียวเท่านั้น
ในเวลานี้ ก็มีสายเรียกเข้ามาจากจางหัวปิน
“ฟ่านกวางหมิงแห่งบาร์ฮุยหวงตายไปแล้ว เย่อ้ายก็หายตัวไป เย่ฮวนโกรธมาก และระดมกองกำลังทั้งหมดของเย่ซื่อกรุ๊ปเพื่อค้นหาข่าวของเย่อ้าย”
ตอนสุดท้ายก็ย้ำอีกครั้งว่า “เย่ฮวนกังวลจนเป็นบ้าไปแล้ว”
ความอดทนของเย่ฮวนแข็งแกร่งมากมาโดยตลอด อยู่ต่อหน้าของไป๋ยี่เฟย เย่ฮวนเปิดเผยเพียงแค่ความแข็งแกร่งทางการเงินของตัวเอง แต่ไป๋ยี่เฟยก็รู้ว่าเย่ฮวนไม่ใช่คนที่ง่ายเลย
เนื่องจากเย่อ้ายหายตัวไปในครั้งนี้ ในที่สุดเย่ฮวนก็ไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไปแล้ว
การหายตัวไปในครั้งนี้แตกต่างจากการถูกไป๋ยี่เฟยจับตัวไปในครั้งที่แล้ว เพราะเย่ฮวนรู้ว่าไป๋ยี่เฟยจะไม่ฆ่าเย่อ้ายแน่นอน ดังนั้นเขาจึงไม่ได้กังวลมากในเวลานั้น
ในครั้งนี้มันแตกต่างออกไปอย่างแท้จริง ไม่รู้ตัวตนของอีกฝ่าย รู้จุดประสงค์ของอีกฝ่าย และยิ่งไปกว่านั้น ฟ่านกวางหมิงที่จับตัวเย่อ้ายไปถูกฆ่าตายแล้ว สามารถจินตนาการได้ว่า ในครั้งนี้จะอันตรายแค่ไหนกัน
หลังจากวางสายโทรศัพท์ ไป๋ยี่เฟยก็หยิบบัตรธนาคารออกมา และยื่นให้หลิ่วเชียนเชียน และพูดอย่างจางๆ ว่า “ต่อไปไม่ต้องไปทำงานแบบระบำนางฟ้าแล้ว ไปเรียนต่อให้ดีๆ เถอะ เงินในบัตรธนาคารใบนี้เพียงพอสำหรับค่าใช้จ่ายที่คุณไปเรียนมหาวิทยาลัยทั้งหมดแล้ว”
หลิ่วเชียนเชียนจ้องมองไปที่ไป๋ยี่เฟยด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง น้ำตาเอ่อล้นออกมา เธอไม่รู้จะพูดอะไรเพื่อแสดงความขอบคุณของตัวเองเลย
ไป๋ยี่เฟยเปลี่ยนเสื้อผ้าตัวเองอีกครั้ง และกะว่าจะจากไป เมื่อเขาเดินไปถึงที่ประตู ทันใดนั้นเขาก็พูดกับหลิ่วเชียนเชียนว่า “ค่าห้องสี่ห้องที่ติดเรียงกันนี้ ผมได้จ่ายเงินไปเรียบร้อยแล้ว สามารถให้พวกคุณอยู่ได้จนถึงวันมะรืนนี้”
หลิ่วเชียนเชียนรู้สึกซาบซึ้งมาก จึงรีบวิ่งเข้าไป “พี่ใหญ่ คุณช่วยบอกชื่อของคุณแก่ฉันหน่อยได้ไหม?”
“ไป๋ยี่เฟย” ไป๋ยี่เฟยผงะ และตอบอย่างจางๆ
หลังจากพูดเสร็จเขาก็ออกจากห้องไป
หลังจากได้เห็นจางหัวปินและเฉินอ้าวเจียว ไป๋ยี่เฟยก็พูดโดยตรงว่า “เรากลับไปที่เมืองเทียนเป่ยกันเถอะ”
จางหัวปินประหลาดใจมาก “ไม่ไปพบกับหลี่จู้เหรอ?”
“ตอนนี้เมืองเป่ยไห่กำลังเกิดความวุ่นวาย เราก็ไม่จำเป็นต้องไปเข้าร่วมความวุ่นวายนี้แล้ว” ไป๋ยี่เฟยพูดพร้อมกับส่ายหัว
ไป๋ยี่เฟยและพรรคพวกกลับไปที่เมืองเทียนเป่ยในชั่วข้ามคืน
เมื่อไป๋ยี่เฟยจากไป พี่หวงและคนอื่นๆ ก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องที่ไป๋ยี่เฟยเคยอยู่ก่อนหน้านี้
เมื่อเข้าไปข้างในพวกเขาก็เห็นหลิ่วเชียนเชียนที่ยืนอึ้งอยู่ พี่หวงคิดว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเห็นเช่นนี้ จึงรีบวิ่งเข้าไป พูดด้วยความรู้สึกที่ละอายใจมาก “เชียนเชียน เขา……….เขาทำอะไรคุณใช่ไหม………….
เมื่อพูดถึงตอนสุดท้ายก็ไม่สามารถพูดออกได้อีก เสียงของเขาสั่นและกลัว แล้วก็กอดหลิ่วเชียนเชียนไว้เบาๆ “มันเป็นความผิดของผมทั้งหมด ผมเองทั้งหมด…………”
หลิ่วเชียนเชียนกลับมามีสติ และเห็นใบหน้าของพี่หวงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด รู้ว่าเขากำลังเข้าใจผิด และมอบบัตรธนาคารให้พี่หวงทันที “พี่หวง ดูสิ”
“นี่………” หลังจากเห็นบัตรธนาคารพี่หวงไม่พอใจอย่างที่หลิ่วเชียนเชียนคาดหวัง แต่กลับรู้สึกผิดมากยิ่งขึ้น และใบหน้าของเขาก็ซีดลงมาก “นี่คือ………”
“เงินไง!” หลิ่วเชียนเชียนกล่าว
พี่หวงเงียบไป
จากนั้นพี่หวงก็ค่อยๆ ลดศีรษะลง และพูดโทษตัวเองว่า “เชียนเชียน ผมขอโทษ! มันเป็นความผิดของผมทั้งหมด ผมไม่ได้ดูแลคุณให้ดี ผมผิดต่อพี่ชายของคุณ มันเป็นความผิดของผมทั้งหมด……….”
จากนั้นพี่หวงก็โยนบัตรธนาคารลงบนพื้นอีกครั้งด้วยความโกรธ และพูดว่า “แม่งเอ๊ย! กูจะสู้ตายกับเขา!”
หลังพูดจบก็จะวิ่งออกไปทันที
หลิ่วเชียนเชียนรู้สึกตะลึงเล็กน้อย
พวกลูกน้องตอบสนองอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นเช่นนี้ และคว้าพี่หวงไว้ “พี่หวง อย่าหุนหันพลันแล่นโดยเด็ดขาด เราไม่สามารถเอาชนะมันได้ ถ้าคุณไปแล้วก็เท่ากับว่าไปตาย”
“ใช่ พี่หวง คุณดูสิว่าพวกหม่าเซียจื่อยังไม่สามารถเอาชนะได้เลยเหมือนกัน? ”
“พี่หวง ใจเย็นๆ ก่อน ถ้าคุณไปแล้ว พี่สะใภ้จะทำอย่างไร?”
พี่หวงไม่ฟังคำชักชวน ผลักลูกน้องออกไปด้วยความดุร้าย และพูดอย่างโกรธๆ ว่า “หรือพวกคุณลืมไปแล้วเหรอว่าตอนที่เหล่าเหอเสียชีวิตเขาได้สั่งเสียไว้ให้กับพวกเราอย่างไร? พวกคุณแม่งไม่สนใจไยดีเลยงั้นเหรอ!”
“เขากล้าที่จะรังแกเชียนเชียน แม่งยังคิดว่าให้เงินมาไม่กี่สตางค์มันก็จบเรื่องแล้วเหรอ?”
“กูยังไม่เคยรังแกเธอเลยแม้แต่น้อยเดียว มันแม่งไอ้หมาชัดๆ!”
“พวกมึงอยากจะเป็นเต่าขี้กลัวก็เป็นไปเถอะ กูไปคนเดียวก็ได้!”
หลังจากที่พี่หวงพูดจบเขาก็อยากจะวิ่งออกไป
ในที่สุดหลิ่วเชียนเชียนก็ตอบสนองกลับมา และเข้าใจความหมายของพี่หวง เธอคิดว่าการให้บัตรธนาคารกับพี่หวง เขาก็จะเข้าใจ แต่ความเข้าใจผิดนั้นลึกซึ้งยิ่งขึ้น
“พี่หวง! ”
หลิ่วเชียนเชียนตะโกนไปคำหนึ่ง ทำให้พี่หวงหยุดทันที
หลิ่วเชียนเชียนเก็บบัตรธนาคารขึ้นมา และยิ้มอย่างขมขื่น “พี่หวง เรื่องมันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดเลย”
พี่หวงกำหมัดแน่น และพูดว่า “เชียนเชียน ผมรู้เรื่องนี้ทั้งหมด คุณ……….”
“เขาไม่ได้ทำอะไรฉันเลย” หลิ่วเชียนเชียนพูดอย่างรวดเร็ว “เขาเพียงแค่ขอให้ฉันนวดให้เขาแค่นั้นจริงๆ”
“อะไรนะ? ” พี่หวงและลูกน้องต่างก็ตกตะลึงไป
หลิ่วเชียนเชียนกล่าวต่อว่า “พี่หวง ฉันรู้ว่าคุณหวังดีในตัวฉัน แต่เขาไม่ใช่คนแบบนั้น เขาบอกว่า เงินในบัตรธนาคารใบนี้ให้ฉันเอาไปเรียนมหาวิทยาลัยต่อ”
“เขาขอให้ฉันไปเรียนต่อ และเขายังบอกอีกว่า หลังจากฉันเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้ว เขาสามารถจัดหางานให้ฉันได้”
“เขายังบอกอีกว่า หลังจากนี้ไปไม่ต้องไปทำงานแบบระบำนางฟ้าอีกแล้ว ฉันคิดว่า เขาก็แค่อยากช่วยฉันได้ไปเรียนต่อเท่านั้น”
คำพูดของหลิ่วเชียนเชียนทำให้พี่หวงและคนอื่นๆ ตกตะลึง
“จริงเหรอ?” พี่หวงถามอย่างไม่แน่ใจ
หลิ่วเชียนเชียนพยักหน้า “ฉันถามชื่อของเขา และเขาบอกว่าเขาชื่อไป๋ยี่เฟย”
“ไป๋ยี่เฟย? ใครเหรอ?” พี่หวงไม่รู้จัก
แต่มีลูกน้องคนหนึ่งกลับรู้สึกคุ้นเคย “เหมือนเคยได้ยินชื่อนี้จากที่ไหนมาก่อน?”
ในขณะที่พูด เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาค้นหา
“พี่หวง! ” หลังจากการค้นเจอตัวตนของไป๋ยี่เฟย ทันใดนั้นเขาก็ตกตะลึง
พี่หวงเดินเข้าไป ถือโทรศัพท์มือถือและดูมัน “ไป๋ยี่เฟย ชาย อายุ27 ปี อดีตประธานกรรมการของโหวจวี๋กรุ๊ป อดีตประธานกรรมการของคริสตัลกรุ๊ป ตอนนี้โหวจวี๋กรุ๊ปและคริสตัลกรุ๊ปควบรวมกิจการ และก่อตั้งเฟยเสว่กรุ๊ปขึ้นมา”
ข้อมูลเหล่านี้เป็นข้อมูลทางการทั้งหมด และยังมีรายงานข่าวที่เกี่ยวข้องอยู่ด้านล่างบ้าง
“ในระหว่างที่เขาดำรงตำแหน่งประธานกรรมการของโหวจวี๋กรุ๊ป จู้ติ่งกรุ๊ป ยังเคยได้สังหารฉุงโยวเวยของตระกูลฉุงแห่งสี่ตระกูลใหญ่ในเมืองหลวงโดยไม่ได้ตั้งใจ”
“เขาเอาชนะเย่อ้ายของเย่ซื่อกรุ๊ป และต่อมาได้แข่งขันกับเย่ฮวนแห่งเย่ซื่อกรุ๊ปชิงตำแหน่งประธานสหพันธ์ธุรกิจของเมืองเป่ยไห่ และสุดท้ายภรรยาของเขาก็ได้เป็นประธานสหพันธ์ธุรกิจของเมืองเป่ยไห่ ว่ากันว่าปัจจุบันนี้ภรรยาของเขาได้ถูกย้ายไปเมืองหลวง และได้เป็นรองประธานของสหพันธ์ธุรกิจแห่งเมืองหลวง”
หลังจากอ่านข่าวเหล่านี้ พี่หวงและคนอื่นๆ ก็ตกตะลึง
ในเวลานี้ มีลูกคนหนึ่งมองไปที่ไทม์ไลน์ กลืนน้ำลายและพูดว่า “นี่……….ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นนี้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาสองปีที่ผ่านมา ในเวลาสองปีก็……….”
หลิ่วเชียนเชียนตะลึงไปทั้งคน
พวกเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่า นักเลงตัวเล็กๆ อย่างพวกเขา จะได้พบกับชายผู้ยิ่งใหญ่เช่นนี้
ในที่สุดพี่หวงก็เชื่อคำพูดของหลิ่วเชียนเชียนในตอนนี้ เพราะยังไงแล้วเถ้าแก่ใหญ่อย่างไป๋ยี่เฟย และก็มีภรรยาด้วย เขาจะสนใจกับผู้หญิงที่เป็นนักเลงได้อย่างไร?
……….
ภายในโรงแรมแห่งหนึ่งในเมืองเป่ยไห่
จิงหลัวเดินเข้าไปในห้อง ยังคงสวมหน้ากากดีบุกของเขาอยู่เหมือนเดิม
ในห้อง มีผู้หญิงที่มีรูปร่างน่าหลงใหลยืนอยู่คนหนึ่ง
“คุณหนูใหญ่ เย่ฮวนเกือบจะเป็นบ้าแล้วในขณะนี้ อาวุธใหญ่สามตัวของเขาทั้งหมดที่ซ่อนไว้ถูกเผยออกมาแล้ว และยังจัดการกับจุดมืดของหลี่จู้ไปจำนวนมาก บอกว่า หากน้องสาวของเขาเกิดเป็นอะไรไป เขาก็จะให้คนทั้งเมืองเป่ยไห่ตายเป็นเพื่อนไปด้วย”
