ไป๋หยุนเผิงและคนอื่นๆต่างตกตะลึง
ไป๋ยี่เฟยตะโกนออกไปอย่างโมโหอย่างขีดสุด “ไม่นะ!”
ไป๋ยี่เฟยอยากจะพุ่งเข้าไปช่วยหลี่เสว่ แต่ว่าเขาอยู่ไกลจากหลี่เสว่มาก อีกอย่างเหลียงเหว่ยชาวก็อยู่ใกล้หลี่เสว่มากกว่า ต่อให้จื่ออีเก่งกาจกว่าเหลียงเหว่ยชาว แต่ปัญหาเรื่องระยะทางนั้นต่อให้อยากจะช่วยหลี่เสว่ก็ไม่มีทางทัน
เหลียงเหว่ยชาวทำแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าเธออยากจะควบคุมตัวหลี่เสว่ไว้อีกครั้ง หรือไม่ก็ฆ่าหลี่เสว่ทันที
เพราะเจี่ยงอานหักหลังเธอไปแล้ว ถ้าหลี่เสว่ไม่อยู่ในกำมือของพวกเธอก็ไม่มีทางข่มขู่พวกของไป๋ยี่เฟยได้ ดังนั้นเธอต้องเอาหลี่เสว่มาไว้ในกำมือของตัวเองให้ได้
แต่ว่าในขณะที่เหลียงเหว่ยชาวพุ่งเข้าหาหลี่เสว่นั้น เจี่ยงอานก็ก้าวไปข้างหน้าบังตัวหลี่เสว่ไว้ยกกำปั้นและพุ่งไปหาเหลียงเหว่ยชาว
หมัดของเหลียงเหว่ยชาวและเจียงอันปะทะกัน
“ตูม!”
หลังเกิดเสียงดังขึ้นเจี่ยงอานก็ลอยกระเด็นออกไป ลอยไปไกลกว่าสิบเมตร และถึงกับชนจนหักต้นไม้สองท่อน
“พรูด!”
เจี่ยงอานกระอักเลือดออกมาเต็มปาก
ทุกคนตกตะลึง
เพราะไม่มีใครคาดคิดว่าเจี่ยงอานจะออกมายืนหยัดและปกป้องหลี่เสว่
ด้วยช่องว่างในเวลานี้จื่ออีจึงฉวยโอกาสนี้ และมาประชันหน้าเหลียงเหว่ยชาวทันที
เหลียงเหว่ยชาวเห็นดังนั้นใบหน้าก็เต็มไปด้วยความโมโหทันที แต่เธอรู้ดีว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่ดีต่อตัวเธอ ดังนั้นเธอจึงหยิบถุงผงควันออกมาก่อนจะสาดไปรอบตัวๆ
จื่ออีเห็นดังนั้นก็รีบดึงตัวหลี่เสว่ถอยออกมาอย่างรวดเร็ว เพราะเธอกลัวว่าผงสีขาวนี้จะมียาพิษแฝงอยู่ด้วย แบบนี้มันจะเป็นอันตรายต่อหญิงตั้งครรภ์อย่างมาก
ไป๋หยุนเผิงพุ่งเขาไปช่วยพยุงเจี่ยงอานลุกขึ้นมา
แต่กว่าผงควันนั้นจะหายไปหมด เหลียงเหว่ยชาวก็หายตัวไปแล้ว
ไม่ใช่แค่นั้น ไม่รู้ว่าเต้าจ่างหายตัวไปตั้งแต่ตอนไหน
ตอนนี้จึงเหลือเพียงหลินยู่ชังคนเดียวที่ยังไม่หนีไปไหน
ไป๋ยี่เฟยไม่สนใจบาดแผลบนร่างกายของตัวเอง ฝืนความเจ็บลุกขึ้นยืนจากนั้นก็ค่อยๆเดินไปหาหลี่เสว่ทีละก้าวๆก่อนจะกอดเธอไว้แน่น
หลี่เสว่เองก็กอดไป๋ยี่เฟยแน่น ทั้งสองคนโอบกอดกันแน่นแฟ้น ดวงตาแดงก่ำอย่างไม่อาจต้านทานได้
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงไป๋หยุนเผิงตะโกนขึ้นมาอย่างร้อนใจ”เหล่าเจี่ยง!”
เจี่ยงอานที่นอนอยู่ที่พื้น มุมปากยังคงมีเลือดทะลักออกมาไม่หยุด
เจี่ยงอานเป็นเพียงยอดฝีมือระดับที่สองยอดฝีมือที่ขั้นต่ำกว่า ยังอยู่ห่างไกลจากเหลียงเหว่ยชาวที่เป็นระดับหนึ่ง ดังนั้นในช่วงเวลาที่เขาออกมาปกป้องหลี่เสว่ ตอนนั้นก็กำหนดไว้แล้วว่าเขาไม่มีทางรอด
ไป๋หยุนเผิงจ้องมองเจี่ยงอานด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
เจี่ยงอานจึงส่งยิ้มให้ไป๋หยุนเผิง
ไป๋ยี่เฟยทนความเจ็บปวด ถูกหลี่เสว่และเฉินอ้าวเจียวพยุงไปต่อหน้าเจี่ยงอาน จากนั้นเขาก็โค้งคำนับต่อเจี่ยงอานเอ่ย”ขอโทษครับ”
เจี่ยงอานเอ่ยเสียงเบา”ไม่ต้อง…..ไม่ต้องขอโทษ……”
ตอนที่เจี่ยงอานมาส่งไป๋ยี่เฟยออกจากคฤหาสน์ตระกูลไป๋ ตอนนั้นเขาบอกไว้ว่าไป๋ยี่เฟยต้องซาบซึ้ง แต่ไป๋ยี่เฟยตอนนั้นไม่ได้เอ่ยขอบคุณใดๆ และก็ไม่เชื่อคำพูดพวกนั้นด้วย แต่ว่าตอนนี้ภายในใจของไป๋ยี่เฟยนั้นรู้สึกผิด “คำพูดในคืนนั้น ผมไม่ได้เชื่อ”
“ไม่เชื่อ……ก็ถูก……ถูกแล้ว……”เจี่ยงอานเอ่ยอย่างขาดๆหายๆ
ไป๋ยี่เฟยสงสัยและมองเขาอย่างไม่เข้าใจ
คำพูดที่เจี่ยงอานพูดตอนนั้นไม่ควรเชื่อจริงๆ อย่างไรก็ตามเจี่ยงอานนั้นดูแลไป๋เซี่ยวจนเติบใหญ่ เขาต้องถือว่าไป๋เซี่ยวเป็นลูกหลานของตัวเอง ทำไมถึงมาทำดีต่อไป๋ยี่เฟยทั้งที่เขาไม่ได้สนใจ ทำไมต้องมาช่วยไป๋ยี่เฟย?
ถ้าไม่เป็นแบบนี้ทำไมเขาต้องมาช่วยหลี่เสว่ล่ะ? แถมยังเอาชีวิตเข้าช่วย
เจี่ยงอานพูดอย่างอ่อนแรง “ผม……ดูแลคุณชายน้อยมาจนเติบใหญ่แต่ผมก็….. รับใช้เจ้าบ้านตระกูลมากว่าครึ่งชีวิตผมทนดูไม่ได้…..ที่จะเห็นเจ้าบ้านตระกูลมีทายาท และดีใจแล้วก็ทำให้เขาผิดหวัง”
นี่เป็นประโยคที่ยาวมากพอเขาเอ่ยจบ เจี่ยงอานก็เหมือนได้ใช้เรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดไปแล้ว
จากนั้นก็ยิ้มออกมาพร้อมกับหลับตาลง
ไป๋หยุนเผิงมองเจี่ยงอานและก็ค่อยๆหลับตาลงเช่นเดียวกัน
หลี่เสว่เห็นดังนั้นก็รู้สึกสับสนมาก เจี่ยงอานตายเพราะช่วยชีวิตเธอไว้ ถึงแม้เจี่ยงอานจะเป็นคนจับตัวเธอ แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ช่วยเธอไว้
หลี่เสว่เพียงแค่ลังเลไปครู่หนึ่ง ก่อนจะโค้งคำนับแก่เจี่ยงอาน”ขอบคุณค่ะ!”
ถึงแม้ว่าเอ่ยคำขอบคุณตอนนี้จะไม่มีประโยชน์แล้ว แต่ว่านอกจากนี้แล้วก็คงพูดได้แค่สองคำนี้เท่านั้น
ไป๋หยุนเผิงถอนหายใจออกมา “จำเป็นหรอ?”
ความหมายของไป๋หยุนเผิงคือถ้าเจี่ยงอานไม่มาก็คงไม่ตาย
แต่ในกรณีนี้ไป๋เซี่ยวจะต้องมีส่วนเกี่ยวข้อง ดังนั้นหลังจากเรื่องนี้จบลง ทุกคนคงจะหมายหัวไปที่ไป๋เซี่ยว
ดังนั้นเจี่ยงอานจึงมา
จริงๆแล้วเห็นแบบนี้ถึงจะบอกว่าเพื่อเจ้าบ้านตระกูล แต่ก็เพื่อไป๋เซี่ยวด้วยเช่นกัน
ไป๋ยี่เฟยนับถือเจี่ยงอานมาก สามารถทำได้ถึงขนาดนี้ขณะเดียวกันก็ซื่อสัตย์ต่อเจ้าบ้านตระกูลและไป๋เซี่ยว ไม่สิไม่ถือว่าเป็นแบบนั้นเสียทีเดียว เจี่ยงอานปฏิบัติต่อไป๋หยุนเผิงนั้นคือความภักดี แต่สิ่งที่เจี่ยงอานมีต่อไป๋เซี่ยวนั้นคือความรักและห่วงใย
เขาทำทั้งสองอย่างนั้นได้ ดังนั้นไป๋ยี่เฟยจึงนับถือเขามาก
ในขณะนี้หลินยู่ชังก็เดินเข้ามาพูดกับไป๋หยุนเผิง”พี่ไป๋ผมจะรับผิดชอบในสิ่งที่ผมทำผิดไป หลังจากกลับไปผมจะลาออกจากตำแหน่งในตระกูล”
ไป๋หยุนเผิงเงียบไม่พูดอะไร
ส่วนไป๋ยี่เฟยก็หันไปมองหน้าหลินยู่ชัง พร้อมกับขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจมากๆ “แค่นี้น่ะหรอ?”
หลี่เสว่เกือบตายเพราะหลินยู่ชัง ไป๋ยี่เฟยเองก็เกือบตาย
ไม่ใช่แค่นั้น เพราะว่าหลินยู่ชังนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับหลายๆเรื่องและหลายคน
กับแค่ลาออกจากตำแหน่งเจ้าบ้านตระกูล จะชดใช้เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดได้อย่างสาสมงั้นหรอ?
พอหลินยู่ชังได้ยินคำพูดของไป๋ยี่เฟย ยังไงเขาก็เป็นผู้ใหญ่กว่าจึงเก็บสีหน้าไม่อยู่และอาละวาดออกมาทันที “ไป๋ยี่เฟย แกจะมากเกินไปแล้วนะ ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าของหลินขวางฉัน……”
หลินยู่ชังยังพูดไม่ทันจบ ไป๋ยี่เฟยก็ฉีดเสื้อผ้าของตัวเองออกทันที
บนร่างกายของไป๋ยี่เฟยเต็มไปด้วยบาดแผลจากรอยแส้ผิวหนัง
ทุกคนเห็นรอยแส้ผิวหนังบนตัวเขาอย่างชัดเจน และเนื้อแตกลายบางจุดยังคงมีเลือดออก
หลินยู่ชังชะงักไปทันที
คนอื่นๆเองก็ตกตะลึงจนอ้าปากค้าง
หลี่เสว่อุทานออกมาเมื่อมองไปที่รอยแส้ทั้งตัวของไป๋ยี่เฟยดวงตาของเธอแดงระเรื่อรู้สึกเจ็บปวด
ไป๋ยี่เฟยตะคอกใส่หลินยู่ชังเสียงดัง “ตอนที่อยู่บนเรือแกสั่งให้จูฉวนอู่ทรมานฉัน แกคิดว่าทรมานไม่พอหรือไง?”
“ยังคิดจะฆ่าฉันใช่มั้ย?”
หลินยู่ชังพูดไม่ออก
วินาทีต่อมากำปั้นของไป๋หยุนเผิงตกลงบนร่างของหลินยู่ชัง
“ผัวะ!”
หลินยู่ชังลอยกระเด็นออกไปในทันทีและล้มลงกับพื้น
“อั่ก!”
เขากระอักเลือดออกมาเต็มปาก
ไป๋หยุนเผิงหยิบมีดขึ้นมาและเดินไปหาหลินยู่ชัง “แม้ว่าฉันจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับแกมาก่อน
แต่แกมีสิทธิ์อะไรมาทรมานลูกชายของฉันแบบนี้ วันนี้ฉันจะสับแกให้เละ!”
ไป๋ยี่เฟยเป็นลูกชายของไป๋หยุนเผิงและอู๋กุ้ยเซียง ทั้งสองคนรู้สึกผิดมาตลอดที่ส่งไป๋ยี่เฟยไปตั้งแต่เด็ก
ดังนั้นความรู้สึกผิดแบบนี้ จึงทำให้เขารู้สึกส่งสารลูกมากยิ่งขึ้น
จริงๆแล้วพวกเขาก็รู้สึกเช่นนี้กับไป๋เซี่ยว เนื่องจากไป๋เซี่ยวเป็นอัมพาตที่ร่างกายส่วนล่างและสูญเสียความสามารถในการมีบุตร เพื่อช่วยชีวิตพวกเขาพวกเขาจึงรู้สึกผิดมากเช่นกัน
ดังนั้นเมื่อพวกเขาจึงรู้สึกผิดต่อลูกชายทั้งสองในเวลาเดียวกัน พอไป๋เซี่ยวและไป๋ยี่เฟยต่อสู้กันพวกเขาจึงแสร้งทำเป็นไม่เห็น เพราะพวกเขาไม่กล้าที่จะตำหนิลูกชายทั้งสองคน
แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะทำร้ายลูกชายเขาได้
ในวันนี้ หลินยู่ชังทำกับไป๋ยี่เฟยถึงขนาดนี้ ไป๋หยุนเผิงก็โกรธแค้นมาก ยิ่งรู้สึกสงสารไป๋ยี่เฟยยิ่งกว่าเดิม
ไป๋หยุนเผิงเดินไปอยู่ตรงหน้าหลินยู่ชัง เขาก็ยกมีดในมือขึ้นแล้วฟันลงที่คอของเขา “ฉันจะฆ่าแก!”
หลินยู่ชังตกใจเมื่อเห็นฉากนี้ เพราะเขาไม่ใช่ไป๋หยุนเผิงและเย่เจี่ย เขาไม่ได้เก่งกังฟูขนาดนั้น เขาเพียงแค่สมองดีเท่านั้น
ดังนั้นมีดเล่มนี้เขาไม่มีทางหลบพ้น
