หลายคนเห็นเธอยังรู้จักวางตัว พยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก
และอยู่ในเวลานี้ อยู่ดีๆหลิวเสี่ยวอิงหัวเราะเย็นชาเสียงหนึ่ง พูดว่า “ฉันไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน ก็ไม่รู้ว่าพวกคุณเป็นใครเช่นกัน ดังนั้นไม่มีคนกล้าเตะต้องพวกคุณ ขอโทษ ฉันกล้า”
ชายตัวอ้วนได้ยินคำพูดนี้ ดูถูกหัวเราะเหยียดหยามเสียงหนึ่ง “ก็แค่คุณหรือ? คุณก็ไม่ดูคุณสิตอนนี้อยู่ที่ไหนล่ะ?”
จากนั้นชายตัวอ้วนพูดกับต้วนเหิงอีกว่า “พี่ใหญ่ วางยาหนักไปหน่อยใช่หรือไม่ ยาทำให้โง่ไปเลยใช่หรือไม่ล่ะ?”
คนที่วางยาคือบาร์เทนเดอร์ บาร์เทนเดอร์โต้ตอบทันทีว่า “แม่มึงเอ่ยเหลวไหล นี่ก็แค่ปริมาณยามปกติ”
ต้วนเหิงขมวดคิ้วขึ้นมานิดๆเพิ่งอยากจะพูดอะไรบ้าง อยู่ดีๆรู้สึกมีสิ่งร้อนๆอย่างหนึ่งไหลออกจากจมูก จากนั้นยื่นมือออกไปจับหนึ่งที
เลือด!
ไม่เพียงแค่ต้วนเหิง คนอื่นๆหลายคนก็เริ่มเลือดไหลออกจากรูจมูกเช่นกัน
สภาพแบบนี้พวกเขาล้วนไม่เคยเจอมาก่อน ทันใดนั้นใจวุ่นวายแล้ว
เร็วมาก ต้วนเหิงมีปฏิกิริยาขึ้นมา จับเส้นผมของหลิวเสี่ยวอิงไว้ทันที ร้องตะโกนพูดว่า “แม่มึงเอ่ยมึงทำอะไรอยู่นี่?”
หลิวเสี่ยวอิงขมวดคิ้วขึ้นมา เพราะว่าต้วนเหิงดึงเส้นผมของเธอจนเจ็บมาก
และต้วนเหิงเพิ่งพูดประโยคนี้จบ เลือดก้อนหนึ่งไหลออกจากมุมปากของเธอโดยตรง
หลายคนที่เหลือหวาดผวาเต็มใบหน้าจ้องมองหลิวเสี่ยวอิง ในปากก็มีเลือดไหลออกเช่นกัน จากนั้นอีก ทั้งหมดล้วนล้มอยู่กับพื้น
ไม่มีการตรึงเอาไว้ของต้วนเหิง หลิวเสี่ยวอิงรีบหยิบยาเม็ดหนึ่งออกจากกระเป๋าสะพายเล็กๆของเธอ ป้อนเข้าไปในปาก
หลิวเสี่ยวอิงสูดลมหายใจลึกๆหลายที ปรับตนเองให้ดีๆ ค่อยๆจ้องมองหลายคนที่เลือดไหลออกมาอยู่กับพื้นหนึ่งที สายตาเย็นยะเยือก
“ก็คือคนโง่อย่างพวกคุณแบบนี้ จึงจะวางยาฉัน”
หลิวเสี่ยวอิงเป็นหมอคนหนึ่ง อีกทั้งเป็นหมอที่เก่งมากทางแพทย์แผนจีน จะเป็นไปได้ยังไงแม้แต่ยาเล็กน้อยล้วนดมไม่ออกล่ะ?
ก็เป็นหลิวเสี่ยวอิงโชคดีเช่นกัน เพราะว่าต้วนเหิงและคนอื่นๆหลายคนตลอดมาเล่นผู้หญิงเล่นจนชินแล้ว ไม่อยากเหมือนดั่งข่มขืนศพ ดังนั้นไม่ได้ทำให้หลิวเสี่ยวอิงล้มสลบไป
เพราะว่าจุดนี้นั่นเอง ทำให้หลิวเสี่ยวอิงมีโอกาส
บนเล็บนิ้วชี้กับนิ้วกลางหลิวเสี่ยวอิงมีสีชั้นหนึ่ง แท้ที่จริงเป็นยาพิษอย่างหนึ่ง บนนิ้วชี้เป็นยาพิษ บนนิ้วกลางเป็นยาถอนพิษของยาพิษ
เธอขอบุหรี่ม้วนหนึ่ง ตอนที่หยิบมาก็ถูยาพิษที่อยู่ในนิ้วชี้ไว้บนหัวบุหรี่ จากนั้นตอนที่ไออาศัยปิดปากกินยาถอนพิษที่อยู่บนนิ้วกลางเลย
ควันบุหรี่ที่หลิวเสี่ยวอิงปล่อยออกมาแฝงไว้ด้วยยาพิษ แพร่กระจายอยู่กลางอากาศ หลายคนนี้เพียงแค่หายใจก็จะโดนยาพิษ
ฝีมือการวางยาพิษแบบนี้ เหนือกว่าพวกเขาเยอะเลย
ยาถอนพิษเม็ดนั้นที่หลิวเสี่ยวอิงกินตอนสุดท้าย เป็นเฝิงจั๋วผลิตขึ้นมาสามารถถอนพิษส่วนมากได้ ดังนั้นหลิวเสี่ยวอิงผ่านไปไม่นาน ยาสลบที่อยู่บนกายก็ถูกถอนออกแล้วเช่นกัน
หลิวเสี่ยวอิงล้วนไม่มีความรู้สึกอะไรต่อคนมหาเหี้ยหลายคนนี้ ตายก็ตายไปเลย
ดังนั้นหลังจากรอให้อาการบรรเทาแล้ว หลิวเสี่ยวอิงคว้าเอาเศษทองคำบนกายหลายคนนี้ทันที จากนั้นออกจากที่นี่
แต่ยังไงเธอก็ไม่รู้ ที่นี่เป็นเขตที่สี่แห่งหลันเต่า บาปความชั่วเต็มไปทั่วทุกที
……
ไป๋ยี่เฟยฝั่งนี้
ดึกดื่นเที่ยงคืนเขาออกมาจากถ้ำทองคำ จากนั้นไปหาหลิวเสี่ยวอิง
อยู่บนเกาะในทะเล ฝนตกเป็นสภาพปรกติ โชคของไป๋ยี่เฟยถือว่าไม่เลว สองวันก่อนเพิ่งฝนตกลงมา ดินที่อยู่บนพื้นยังเปียกอยู่ งั้นง่ายมากที่จะเหลือรอยเท้าของคนคนหนึ่งไว้
ไป๋ยี่เฟยตามรอยเท้าหาทีละก้าวๆ รอหลังจากหาไม่เจอแล้วค่อยกลับไปที่เดิม เดินไปยังอีกทางหนึ่ง
สุดท้าย ไป๋ยี่เฟยใช้เวลาหาสามวันเต็มๆ ในที่สุดจึงแน่ใจว่าหลิวเสี่ยวอิงอยู่เขตที่สี่
ก่อนหน้านั้นไป๋ยี่เฟยมาหลันเต่าที่พักอยู่คือเขตที่สาม ไม่เคยไปเขตที่สี่มาก่อน แต่เขาคงยังมีความเข้าใจเล็กน้อย
ก่อนหน้านั้นหยางเฉียวเคยบอกกับเขามาก่อน เขตที่สี่วุ่นวายกว่าเขตที่สาม ผู้หญิงอยู่เขตที่สี่แทบจะไม่มีฐานะอะไร อีกทั้งสามารถถูกเอาเป็นสินค้าซื้อขายตามใจ
ไป๋ยี่เฟยก็มาถึงเขตที่สี่เช่นกัน แต่ทันทีที่เข้าไปในเขตที่สี่ก็อยู่ในเมือง อย่างงั้นร่องรอยที่หลิวเสี่ยวอิงเหลือไว้ก็ไม่มีแล้วเช่นกัน
ไป๋ยี่เฟยไม่มีทางอื่น ได้เพียงแต่หาร้านอาหารแห่งหนึ่งสะเปะสะปะเข้าไปกินข้าว
หลังจากนั่งลงแล้ว มีพนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งเดินเข้ามา “คุณผู้ชาย ท่านจะกินอะไรบ้าง”
ไป๋ยี่เฟยรู้ว่าเงินตราที่อยู่บนหลันเต่าคือทองคำ ดังนั้นตอนที่ออกมาเขาหยิบอิฐทองก้อนหนึ่งออกจากถ้ำทองคำ จากนั้นค่อยคิดวิธีทำให้มันกลายเป็นเศษทองคำ
ไป๋ยี่เฟยหยิบทองคำขนาดใหญ่เท่าเล็บนิ้วก้อยแบบนั้นออกมาโดยตรง วางอยู่บนโต๊ะ
ตาทั้งคู่ของพนักงานเสิร์ฟสว่างขึ้นทันที
ไป๋ยี่เฟยถามพนักงานเสิร์ฟ “สามารถเล่าให้ผมฟังว่าหลายวันที่ผ่านมานี้ในเมืองเกิดเรื่องอะไรขึ้นไหม?”
พนักงานเสิร์ฟยิ้มตาเบิกบาน หยิบทองคำไปพูดว่า “ย่อมได้อยู่แล้ว คุณผู้ชาย ท่านอยากจะถามอะไรก็ถามเถอะ สิ่งที่ผมรู้ย่อมจะบอกกับท่านแน่นอน”
หลังจากไป๋ยี่เฟยครุ่นคิดไปสักพักถามว่า “ในเขตที่สี่ช่วงนี้มีผู้หญิงที่หน้าตาสวยเป็นพิเศษไหม?”
พนักงานเสิร์ฟหยุดชะงักหนึ่งที จากนั้นยิ้มพูดว่า “คุณผู้ชาย ท่านอยากจะหาผู้หญิงที่สวยๆ สามารถรอฟ้ามืดไปที่ตลาดโต้รุ่งโดยตรงล่ะ! ผมได้ยินว่าพี่ใหญ่ของเขตเราช่วงนี้ได้ผู้หญิงที่งดงามหนึ่งในโลกชุดหนึ่งมาจากเขตอื่น คืนวันนี้น่าจะจัดทำการประมูล”
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วถามว่า “ตลาดโต้รุ่งอยู่ที่ไหนหรือ?”
“คุณผู้ชายไม่ได้อยู่เขตที่สี่หรือ?” พนักงานเสิร์ฟมีความประหลาดใจเล็กน้อย
ไป๋ยี่เฟยมีปฏิกิริยาขึ้นมาทันที พยักหน้าพูดว่า “ผมมาทำการค้าขาย”
พนักงานเสิร์ฟได้ยินเขาพูดว่ามาทำการค้าขายตายิ่งสว่างขึ้นแล้ว “มิน่าล่ะ คุณผู้ชายจ่ายเงินหรูหราฟุ่มเฟือย ที่แท้เป็นเถ้าแก่ใหญ่นั่นเอง”
ทั้งหกเขตอยู่บนหลันเต่าล้วนต่างฝ่ายต่างขัดตากัน ดังนั้นคนทั่วไปล้วนจะไม่สะเปะสะปะไปที่เขตอื่น ถึงยังไงสถานที่แบบนี้ ถึงแม้ว่าคุณถูกทำจนตายแล้ว ก็ไม่มีคนจะออกหน้าแทนคุณ
แต่ว่าคนที่พวกเขารอพบเพียงแค่พ่อค้าอย่างเดียว
เพราะว่าทั้งหลันเต่าล้วนปิดมิดชิด คนข้างในออกไปไม่ได้ ดังนั้นมีสินค้ามากมายจะส่งเข้ามา จำเป็นต้องมีพ่อค้าข้างนอก
ด้วยเหตุนี้ พ่อค้าเหล่านั้นที่เข้าออกหลันเต่าอย่างอิสระได้ เป็นบุคคลของคนทั้งหลายในหลันเต่าที่อยากพบเจอมาก
ท่าทีของพนักงานเสิร์ฟยิ่งดีกว่าแล้ว “เถ้าแก่ ตลาดโต้รุ่งก็อยู่ซอยข้างหน้านั้น สถานที่ที่ประมูลผู้หญิงอยู่หลันจู”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก “ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ส่งอาหารพิเศษของร้านพวกคุณมาให้ผมเถอะ”
พนักงานเสิร์ฟพยักหน้าทันที เคารพนบนอบออกไปเลย
ในสามวันนี้ไป๋ยี่เฟยโดยพื้นฐานล้วนอาศัยผลไม้ป่าเหล่านั้นอยู่รอดมา เหนื่อยแล้วก็พิงพักผ่อนอยู่บนต้นไม้
เดิมทีก็อ่อนแอมาก ร่างกายค้ำจนไม่ไหวเลยสักนิด ถึงในตอนนี้ก็ยังอ่อนแอมากเหมือนเดิมเช่นกัน
ไป๋ยี่เฟยคิดว่าจะกินให้ดีๆสักมื้อก่อน จากนั้นหาสถานที่หนึ่งอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนเย็นค่อยไปดูที่หลันจู
แต่ว่าไป๋ยี่เฟยไม่หวังว่าจะได้เห็นหลิวเสี่ยวอิงอยู่ที่หลันจู
แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะไปหาหลิวเสี่ยวอิงที่ไหน ดังนั้นได้เพียงแต่ไปเสี่ยงโชคเท่านั้น
กำลังอยู่ในเวลานี้ หลายคนที่อยู่ข้างโต๊ะพูดคุยสนทนากันอยู่ ดึงดูดความสนใจของไป๋ยี่เฟย
“พวกคุณได้ยินหรือยัง? ญาติห่างๆคนหนึ่งของตระกูลหง สองวันก่อนถูกคนวางยาพิษตายแล้ว”
“ผมรู้ ผมรู้ เป็นต้วนเหิง”
“ใช่ ก็คือต้วนเหิง”
“นั่นเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องของภรรยาคุณชายน้อยตระกูลหง ใครกล้าขนาดนี้ กล้าวางยาพิษให้คนตายล่ะ?”
“นี่เกิดเรื่องอะไรกันแน่? ทำไมถูกวางยาพิษจนตายแล้วล่ะ?”
“ยังไม่ใช่เพราะว่าเขาบ้ากามหรือ ได้ยินว่าเขาถูกใจกับผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่งวางยาจะนอนกับเธอไปเลย แต่ว่าผลสุดท้ายสาวสวยเธอเป็นยอดฝีมือในการใช้ยาพิษ”
“ไม่เพียงแค่ถอนยาที่ต้วนเหิงวางให้เธอ ทั้งยังใช้ยาพิษของตนเองวางยาให้ต้วนเหิงและคนอื่นๆหลายคนล้วนตายไปเลย”
“ไอ้ควย เก่งมากขนาดนี้หรือ?”
“แม่มึงเอ่ย ช่างซะใจจริงๆเลย!”
“แต่ว่าน่าเสียดายแล้ว!”
“เป็นอะไรแล้วล่ะ?”
“ได้ยินว่าสาวสวยคนนั้นถูกคุณชายน้อยของตระกูลหงจับได้แล้ว”
“อะไรนะ? ไอ้ น่าเสียดายจริงๆเลย!”
“ได้ยินว่าคุณชายน้อยตระกูลหงโรคจิตกว่าต้วนเหิงอีก”
ไป๋ยี่เฟยฟังสิ่งเหล่านี้จบ ทันทีไม่สงบแล้ว
แม่มึงเอ่ยนี่ไม่ใช่พูดถึงหลิวเสี่ยวอิงหรือ?
ความคิดในตอนนี้ของไป๋ยี่เฟยล้วนอยู่ในคำพูดของโต๊ะข้างๆ เพียงแค่กินสะเปะสะปะไปหลายคำ
แต่ว่าข้างโต๊ะนั้นพูดคุยสนทนาเรื่องนี้ไม่นานก็จบแล้ว เปลี่ยนประเด็นสนทนาไปอยู่เรื่องอื่นๆ
ไป๋ยี่เฟยทั้งกินข้าว ทั้งจ้องมองหลายคนนั้นหนึ่งที จากนั้นพบเห็นคนที่พูดเรื่องนี้เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ลักษณะท่าทีประมาณอายุยี่สิบปีเยาว์วัยมาก ยังสวมใส่แว่นตาสีทองอันหนึ่ง
