ลู่หยางเดินไปต่อหน้าไป๋ยี่เฟย มองไป๋ยี่เฟยอย่างวางตัวสูง มีแสงเย็นวาบในดวงตาของเขา
“ทั้งหมดเป็นเพราะคุณเอง ที่พ่อแม่ของผมถึงตายอย่างอนาถ!”
“คุณยังบอกว่าคุณสามารถช่วยชีวิตพี่สาวของผมได้ แต่ผลลัพธ์คืออะไรล่ะ?”
“ไม่เพียงแต่ช่วยพี่สาวของผมไม่ได้ แม้แต่ตัวเองก็เกือบจะตายไปแล้ว คุณว่า คุณยังมีหน้าอยู่ในโลกนี้อีกหรือไม่?”
ในเวลานั้นไป๋ยี่เฟยพุงเข้าไป โดยที่ฉางเชี่ยวและลูกน้องของเขาอยู่ข้างหลัง ดังนั้นจึงไม่มีใครสังเกตเห็น ลู่หยางยืนอยู่ที่ประตู
ตอนที่ไป๋ยี่เฟยหนีไป ลู่หยางก็หยิบมีดขึ้นมาจากบนพื้น แล้วเดินตามเข้าไป
จากมุมมองของไป๋ยี่เฟย ทั้งครอบครัวของลู่หยางถูกสังหารก็เพราะเขา ดังนั้นเขาจึงมีหน้าที่รับผิดชอบในการกอบกู้ลู่เหมียวเหมียว และล้างแค้นให้ตระกูลลู่
แต่จากมุมมองของลู่หยาง เหตุผลที่พ่อแม่ของเขาเสียชีวิต ทั้งหมดเป็นเพราะไป๋ยี่เฟย
ถ้าไป๋ยี่เฟยไม่เคยไปที่ตระกูลลู่ ถ้าไป๋ยี่เฟยไม่เคยไปหลันจู ถ้าอย่างงั้น สิ่งเหล่านี้ก็จะไม่เกิดขึ้น และตระกูลหงก็จะไม่มาหาพ่อแม่ของเขา
ดังนั้น ที่มาของทั้งหมดนี้จึงเกิดจากไป๋ยี่เฟย
“ทั้งหมดเป็นเพราะคุณ!”
ลู่หยางจ้องไปที่ไป๋ยี่เฟยด้วยดวงตาทั้งคู่ที่โกรธเคือง และค่อยๆ ยกมีดในมือขึ้นมา
ในตอนแรก ลู่หยางติดตามไป๋ยี่เฟย เพื่อจะดูว่าไป๋ยี่เฟยช่วยชีวิตพี่สาวของเขาออกมา แต่ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ ลู่หยางจะลำบากใจมาก เพราะเขาต้องคิดหนักว่า จะฆ่าไป๋ยี่เฟย เพื่อแก้แค้นให้พ่อแม่ของเขาหรือไม่?
แต่ตอนนี้เขาไม่ได้คิดหนักแล้ว เพราะไป๋ยี่เฟยไม่ได้ช่วยให้พี่สาวของเขาออกมาเลย และยังตกอยู่ในอาการโคม่าอยู่ที่นี่
ลู่หยางไม่เคยคิดว่าไป๋ยี่เฟยจะแข็งแกร่งได้ขนาดนี้ ถ้าเขาอยู่ในสถานะมีสติ ลู่หยางคงจะไม่สามารถฆ่าเขาได้อย่างแน่นอน
แต่ตอนนี้ เมื่อเผชิญหน้ากับไป๋ยี่เฟยที่หมดสติ ลู่หยางเพียงแค่ยกมีดในมือของเขาขึ้นมา และสับมันลงไปเพียงครั้งเดียว ไป๋ยี่เฟยก็จะตาย
“อ๊ะ!”
ลู่หยางคำราม และยกมีดในมือขึ้นสูง กำลังจะสับมันลงไป
ในขณะนี้ จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นมา
“ถ้าคุณฆ่าเขาไป พี่สาวของคุณก็ไม่สามารถช่วยออกมาได้ตลอดกาลแล้ว”
ลู่หยางรู้สึกกระวนกระวาย และร่างกายของเขาก็สั่น
เขาเป็นเพียงเด็กอายุสิบห้าปี ไม่เคยฆ่าใครมาก่อนเลย ณ เวลานี้ จริงๆ แล้วในใจเขารู้สึกกลัวอยู่ ดังนั้นเมื่อได้ยินเสียงที่ดังขึ้นกะทันหันนี้ กลัวจนทิ้งมีดในมือไป
“คังดง!”
มีดตกหล่นลงกับพื้น
ลู่หยางตื่นขึ้นด้วยเสียง และตอบสนองทันที โดยก้มตัวไปหยิบมีดขึ้นมา และถามในขณะเดียวกันว่า
“ใคร?”
หลังจากหยิบมีดขึ้นมา ลู่หยางก็หันศีรษะ และพบว่าคือหลิวเสี่ยวอิงนั่นเอง
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ หลิวเสี่ยวอิงปรากฏตัวอยู่ที่นี่ เธอเพียงแค่จ้องลู่หยางอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “ฉันรู้ว่า คุณสูญเสียพ่อแม่ไปในอายุแค่นี้ ไม่สามารถแบกรับมันได้ ดังนั้น คุณก็จะโยนความเจ็บปวดนี้ไปที่คนอื่น”
“อย่างไรก็ตาม ฉันไม่รู้ว่าเขาขอให้พ่อคุณทำอะไรหรือเปล่า ถ้าใช่ งั้นคุณก็ควรเกลียดเขา แต่ถ้าไม่ คุณก็ไม่ควรเกลียดเขา”
“เพราะก่อนที่พ่อของคุณกำลังจะตาย เขายังคงขอความช่วยเหลือจากไป๋ยี่เฟยอยู่”
“เหตุผลที่เขาขอให้ไป๋ยี่เฟยช่วย ก็เพราะไป๋ยี่เฟยเป็นความหวังสุดท้าย เขาทำได้ แต่ตอนนี้ มันเป็นแค่อุบัติเหตุ ที่ทำให้เขาทำไม่ได้แค่นั้นเอง แต่ในเวลานี้ หากคุณฆ่าเขาไปแล้ว คุณเคยคิดถึงพี่สาวของคุณหรือไม่? เคยคิดไหมว่าพ่อของคุณจะจากไปอย่างสบายใจได้หรือไม่? ”
หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ ลู่หยางก็ตกตะลึงอยู่กับที่
“คุณลองคิดตรองดูอีกครั้ง ศัตรูของคุณคือไป๋ยี่เฟยหรือไม่?”
“ไป๋ยี่เฟยจงใจทำร้ายพวกคุณหรือไม่?”
“อันที่จริง ศัตรูของคุณไม่ใช่เขา แต่เป็นตระกูลหง”
มีสีหน้างุนงงบนใบหน้าของลู่หยาง
เมื่อเห็นเช่นนี้ สีหน้าของหลิวเสี่ยวอิงก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย และแม้แต่น้ำเสียงของเธอก็อ่อนลงเล็กน้อย “คุณจะต้องเชื่อในตัวเขา มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถช่วยชีวิตพี่สาวของคุณได้ ดังนั้น จงวางมีดลงเถอะ!”
ในขณะที่พูด หลิวเสี่ยวอิงก็อยากจะเอื้อมมือออกไปและหยิบมีดในมือของลู่หยาง
แต่ทันใดนั้นลู่หยางก็โบกมือ มีดในมือของเขาก็ทำให้หลิวเสี่ยวอิงต้องถอยหลังไป
การแสดงออกของลู่หยางหายไป แต่เขากลับโกรธมากยิ่งขึ้น และตะโกนใส่หลิงเสี่ยวอิงด้วยตาที่เป็นสีแดง “ไม่ มันไม่ใช่แบบนี้!”
“เขาเคยขอให้พ่อของผม เขาขอให้พ่อพาเขาไปที่หลันจู ผมก็คือถูกพ่อส่งตัวให้พาเขาไปที่หลันจู และเขาไปที่หลันจูเพื่อไปช่วยชีวิตคุณ จากนั้นเขาก็รุกรานตระกูลหง และทำให้ท่านฉวี่ขุ่นเคือง มันเป็นเพราะคุณทั้งหมด เพราะพวกคุณ!”
“พวกคุณแต่ละคนพูดแบบดูดีทั้งนั้น และไม่ใช่พ่อแม่ของพวกคุณที่เสียชีวิต ตอนนี้ก็จะมาแกล้งเป็นคนดีทำไมกัน? ”
“ที่ตลกไปกว่านั้นก็คือ พวกคุณยังอยากจะต่อสู้กับตระกูลหง พวกคุณคู่ควรหรือไม่?”
“พวกคุณรู้ไหมว่าตระกูลหงน่ากลัวขนาดไหน? ”
“อยู่ต่อหน้าตระกูลหง พวกคุณไม่ได้ถือเป็นอะไรเลย!”
“ในวันนี้ผมก็จะล้างแค้นให้พ่อแม่ของผม ผมไม่เพียงแต่จะฆ่าเขา แต่ยังรวมถึงคุณด้วย!”
ลู่หยางคำรามทีละประโยค ถือมีด และชี้ไปที่หลิวเสี่ยวอิง และเดินบังคับเข้ามาหาเธอ
หลิวเสี่ยวอิงก้าวถอยหลังไปทีละก้าว รู้สึกหมดหนทางและวิตกกังวลเมื่อได้ยินคำพูดของลู่หยาง
เธอเข้าใจอารมณ์ปัจจุบันของลู่หยางเป็นอย่างดี แต่เขาคิดหยุมหยิมจนเกินไป
เป้าหมายที่จะต้องแก้แค้นของเขาควรจะเป็นตระกูลหง
แต่ ณ เวลานี้ เกรงว่าคงจะไม่มีใครสามารถโน้มน้าวใจเขาได้ บัดนี้ในหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความแค้นและความเกลียดชัง และสูญเสียสติไปแล้ว
ลู่หยางยกมีดขึ้นมา ทำท่าจะไปฟันหลิวเสี่ยวอิง
เมื่อเห็นเช่นนี้ หลิวเสี่ยวอิงก็ยกมือขึ้นโดยจิตสำนึกอยากจะไปกั้นมันไว้
แต่ในวินาทีต่อมา ลู่หยางก็หันหลังไป และมีดก็ถูกฟันไปในทิศทางไป๋ยี่เฟยที่อยู่บนพื้น
ดวงตาของหลิวเสี่ยวอิงเบิกกว้างด้วยความตกใจ และเธอโน้มตัวเข้าไปทางร่างกายของไป๋ยี่เฟยโดยตรงด้วยสัญชาตญาณ
และในท้ายที่สุด มีดของลู่หยางก็ไม่ได้ฟันลงไปเลย
เนื่องจากจู่ๆ ก็มีชายร่างสูงปรากฏตัวต่อหน้าของเขา มีดของเขาถูกฝ่ายตรงข้ามฉกฉวยไปแล้ว
ลู่หยางตกตะลึงอยู่กับที่
ชายคนนั้นพูดว่า “ในสายตาของคุณ ตระกูลหงน่ากลัวมาก แต่คุณไม่รู้หรอกว่า ไป๋ยี่เฟยน่ากลัวกว่าตระกูลหงอีกด้วย”
………..
ตระกูลหง ณ เวลานี้ ในลานบ้านเต็มไปด้วยศพ และนองเลือด
หงฟ่านวิ่งออกมาจากห้องอย่างกระวนกระวายใจ พอเห็นศพที่เต็มไปทั่วบนพื้น ก็ทำท่าทีตกใจ และพูดกับนักพรตเต๋าว่า “ท่านประธาน มันเป็นความผิดของผมเองทั้งหมด ผมประมาทเกินไปเอง ได้โปรดท่านประธานให้โอกาสแก่ผมอีกครั้งด้วยเถอะ”
นักพรตเต๋ามองเบาๆ และก็ไม่ได้กล่าวโทษเขาเลย แต่กลับพูดอย่างจางๆ ว่า “คนของไป๋ยี่เฟยอยู่ในเมืองหลวงทั้งหมด ตอนนี้อยู่ตัวคนเดียว เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่จะกำจัดเขา”
“แต่มันกลับไม่ใช่ผลลัพธ์ที่ดีที่สุด”
ใบหน้าของหงฟ่านเต็มไปด้วยความมึนงง
นักพรตเต๋าเพียงแค่พูดอย่างเฉยเมยว่า “บางทีความหมกมุ่นของผมอาจหนักเกินไป ถ้าฆ่าเขาไปจริงๆ เกรงว่ามันจะไม่มีประโยชน์ต่อการใหญ่”
“แต่ถ้าใช้เขาเพื่อดึงดูดจื่ออีหรือฉินหัวออกมา มันก็จะถูกนำมาใช้อย่างเต็มที่”
เมื่อหงฟ่านได้ยินเช่นนี้เขาก็เข้าใจในทันทีว่านักพรตเต๋าพูดอะไร และอดไม่ได้ที่จะประจบสอพลอว่า “ท่านประธานฉลาดมากจริงๆ เลย!”
นักพรตเต๋าค่อยๆ ยกมุมปากของเขา และเผยรอยยิ้มที่มีความหมายออกมา
หงฟ่านถามอย่างระมัดระวังว่า “ท่านประธานใหญ่ เราจะทำอย่างไรต่อไป?”
นักพรตเต๋าเหลือบมองอย่างเฉยเมย ร่องรอยของความไม่ชอบปรากฏอยู่ในดวงตาของเขา แต่กลับไม่ได้ถูกหงฟ่านสังเกตเห็น จากนั้นก็พูดอย่างเฉยเมยว่า “ผมจะส่งยอดฝีมือระดับที่สองมากกว่าสิบคนที่อยู่ภายใต้บังคับบัญชาของผมกระจายไปค้นหาไป๋ยี่เฟย และให้คนของตระกูลหงของพวกคุณเพียงแค่ให้ความร่วมมือก็โอเคแล้ว”
“ในเวลาเดียวกัน และเผยแพร่ข่าวที่ตระกูลหงจะค้นหาและสังหารไป๋ยี่เฟยออกไปด้วย”
“ครับๆๆๆ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้ทันที” หงฟ่านพยักหน้าทันที
นักพรตเต๋าปล่อยให้เรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไป เพียงเพื่ออยากจะให้ฉินหัวและจื๋ออีรู้ ให้พวกเขามาช่วยไป๋ยี่เฟย
ไม่ว่าใครก็ตามในพวกเขา ออกจากคลังเก็บทอง เจ้านายใหญ่ก็จะสามารถใช้โอกาสนี้เพื่อเข้าไปในคลังเก็บทองได้
อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้นักพรตเต๋าไม่คาดคิดก็คือ เมื่อพวกเขาส่งคนเหล่านี้ออกไป ทางด้านไป๋ยี่เฟยก็มีแผนการแล้วเช่นกัน
……….
เมื่อไป๋ยี่เฟยตื่นขึ้นมา เขาพบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่หรูหราแห่งหนึ่ง
นอกจากหลิวเสี่ยวอิงที่อยู่ในห้องแล้ว ยังมีคนที่เขารู้จักเป็นอย่างดีเต็มห้องไปหมด
ไป๋หู เฉินอ้าวเจียว สวีลั่ง จางหัวปิน ซาเฟยหยาง เฉินห้าว จงเหลียน เฝิงจั๋ว และสมาชิกทั้งหมดขององค์กรขวางซา
ในเวลาเดียวกัน สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงเลยก็คือ เย่ฮวน หลินขวางก็มาด้วย
พวกเขาทั้งสองพาคนของพวกเขามาด้วย รวมๆ กันแล้วก็มีประมาณยี่สิบถึงสามสิบคนได้
