หลิวเตาไม่ได้ใส่ใจเลย มันเป็นแค่บุหรี่ตัวหนึ่ง กระแทกโดนหน้าก็ปล่อยให้มันโดนไป และมันก็ไม่ปวดเลย ดังนั้นเขาจึงไม่หลบเลย และโต้กลับไปที่เฉินอ้าวเจียวโดยตรง
อย่างไรก็ตาม เขาคิดผิด
เมื่อบุหรี่กระแทกใส่ใบหน้าของเขาจริงๆ หลิวเตาก็ตกใจมาก
จากนั้น มีอาการเจ็บปวดอย่างรุนแรงบนใบหน้าของเขา
ความเจ็บปวดแบบนั้นไม่ใช่บุหรี่ที่กระแทกโดนใบหน้า แต่เป็นแท่งเหล็กแท่งหนึ่ง
ดังนั้นหลิวเตาจึงหลับตาลงโดยจิตสำนึก และด้วยเหตุนี้หมัดของเขาจึงไม่ขยับไปข้างหน้าต่ออีกเลย
เฉินอ้าวเจียวยกเท้าขึ้นโดยตรง และเตะเข้าไปอย่างดุเดือด และอีกฝ่ายก็บินออกไปโดยตรง
หลิวเตาได้รับการประคองตัวจากสหายของเขา ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมบนใบหน้าของเขา “ปรากฏว่าเธอก็เป็นผู้ยอดฝีมือระดับที่สองเช่นกัน!”
เพื่อนของเขาเหลือบมองหลิวเตา และพูดด้วยความประหลาดใจว่า “พี่เตา ใบหน้าของคุณ!”
หลิวเตาเหยียดมือของเขาออกเพื่อสัมผัสมัน และสัมผัสโดนเลือดที่เต็มไปในมือ บุหรี่ธรรมดาตัวนั้น ถูกสอดเข้าไปในเนื้อโดยตรงบนใบหน้าของเขา
การแสดงออกของหลิวเตามืดมนมาก เขาจับจ้องไปที่เฉินอ้าวเจียว แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ยอดฝีมือระดับที่สองแล้วยังไง? เราสองคนก็ใช่เหมือนกัน ผมไม่เชื่อหรอกว่าสองคนจะไม่สามารถเอาชนะคนหนึ่งได้? ”
ทั้งสองจึงมองหน้ากัน และพยักหน้าเล็กน้อย
ทั้งสองพูดกันโดยไม่หลบเลี่ยง เฉินอ้าวเจียวได้ยิน และพูดอย่างเฉยเมยว่า “โอ๊ย จะต่อสู้ด้วยคนเยอะเอาชนะคนน้อยงั้นหรือ?”
“ใช่แล้วไง?” สหายของหลิวเตาเยาะเย้ย “ที่นี่คือหลันเต่านะ ในสถานที่อย่างหลันเต่า ใครแม่งจะไปสนใจว่าคนเยอะหรือคนน้อยกัน?”
“ตราบใดที่ฆ่าคุณให้ตาย ใครจะรู้? แม้ว่าจะรู้แล้ว ใครกล้ายั่วยวนพวกเรา? ”
เฉินอ้าวเจียวได้ยินคำพูดนี้ แกล้งทำเป็นตกใจและประหลาดใจมาก จากนั้นก็เข้าใจแนวทางอย่างชัดเจน “เป็นแบบนี้นี่เอง อยู่ในหลันเต่าไม่ว่าจะทำเรื่องเลวร้ายอะไร ก็ไม่ต้องกังวลว่าคนอื่นจะรู้!”
เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของเฉินอ้าวเจียว หลิวเตาและเพื่อนของเขาก็เย้ยหยันอย่างดูถูก
เมื่อมองไปที่รูปร่างหน้าตาของเฉินอ้าวเจียว คือคนที่อยู่ข้างนอก ซึ่งไม่รู้กฎของหลันเต่าเลย และยังกล้าที่จะมายั่วโมโหพวกเขา มันคือการรนหาที่ตายจริงๆ เลย!
แต่อย่างไรก็ตาม จู่ๆ เฉินอ้าวเจียวก็แสยะยิ้มและพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นฉันก็ไม่เกรงใจแล้ว”
“ไป ฆ่าพวกมันไปซะ!”
เฉินอ้าวเจียวชี้ไปที่หลิวเตาสองคน
หลิวเตาและเพื่อนของเขาต่างตกตะลึง และมองไปรอบๆ พร้อมกัน แต่ไม่พบว่ายังจะมีคนอยู่ที่นี่อีกด้วย ดังนั้นหลิวเตาจึงเยาะเย้ย “โชว์ความเข้มแข็งที่ว่างเปล่า? ”
“ไม่ใช่เลย!”
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากข้างหลังของเขา
หากกำลังเผชิญหน้ากัน ยอดฝีมือระดับที่สองต่อกับยอดฝีมือระดับที่สาม มันจะพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง แต่ถ้าเป็นการลอบสังหาร ก็ไม่สามารถสรุปได้แล้ว
เมื่อเสียงนั้นดังขึ้น มีดโค้งด้ามหนึ่งก็ปรากฏขึ้นอยู่ข้างหลังหลิวเตา
ข้างผนังโรงแรมมีกองกล่องกระดาษเสียที่ทรุดโทรมอยู่กองหนึ่ง
มีดโค้งถูกยิงออกจากกองกล่องกระดาษเสีย และในขณะเดียวกัน ก็มีบุคคลคนหนึ่งกระโดดออกมาจากข้างในนั้นด้วย
หลิวเตาและเพื่อนของเขาตกตะลึงในเวลาเดียวกัน และก้าวถอยหลังไปโดยจิตสำนึก
แต่ในขณะนั้น จู่ๆ พวกเขาก็รู้สึกถึงมีบางสิ่งอยู่ที่ใต้ฝ่าเท้าของพวกเขา และเมื่อมองลงไป ก็พบว่ามีเชือกสองเส้น ที่พันรอบข้อเท้าพวกเขาไว้
ทั้งสองตกใจ เมื่อรู้ว่าตัวเองถูกหลอก และแต่ละคนก็หยิบอาวุธออกมา และอยากจะตัดเชือกทิ้ง
แต่ในขณะนั้น จู่ๆ ก็มีคนสองสามคนปรากฏขึ้นมา พวกเขาไม่ได้โจมตีหลิวเตาและสหายของเขา แต่ลงมือกับมีดในมือของพวกเขา
“แด๊ด!”
“แด๊ด!”
เสียงการประชุมอาวุธดังขึ้น
ในเวลาเดียวกัน เนื่องจากไม่มีเวลาตัดเชือกทิ้ง เชือกที่อยู่บนพื้นก็ถูกคนดึงขึ้นมา และรัดให้แน่น ทั้งสองก็เสียการทรงตัว และล้มถอยหลังไปทันที
ในขณะนี้ บุคคลแรกที่ปรากฏตัวเป็นคนแรกได้มาถึงด้านข้างของพวกเขาแล้ว และโยนมีดโค้งของเขาออกมาอีกครั้ง
“อ๊ะ!”
สองเสียงกรีดร้องสองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน
ผู้ยอดฝีมือระดับที่สองที่มีความแข็งแกร่งสูงสองคน ก็ถูกตัดขาทิ้งโดยตรงโดยยอดฝีมือระดับที่สาม
และยอดฝีมือระดับที่สามคนนี้ก็คือสวีลั่ง และคนรอบข้างเหล่านั้นก็เป็นสมาชิกขององค์กรขวางซา
ในเวลานี้ เฉินอ้าวเจียวเดินอย่างช้าๆ เข้าไปหาคนสองคนที่อยู่ต่อหน้า มองลงที่พวกเขาอย่างเหยียดหยาม และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “จะฆ่าพวกคุณ เพียงแค่ต้องใช้คนระดับที่สามหนึ่งคนและคนระดับที่สี่หกคนเท่านั้น”
ในสายตาของหลิวเตาและสหายของเขา ผู้ยอดฝีมือระดับที่อยู่ต่ำกว่าระดับที่สามนั้นเป็นขยะทั้งนั้น แต่พวกเขาไม่ได้คาดคิดว่า พวกเขาจะเสียเปรียบอยู่ในมือของคนที่พวกเขาคิดว่าเป็นขยะ
“พวกคุณ! น่ารังเกียจ!”
หลิวเตาคำรามด้วยความโกรธ
หลังจากที่เฉินอ้าวเจียวได้ยินคำนี้ เธอก็อดยิ้มไม่ได้ และพูดว่า “นี่ก็คือสิ่งที่คุณพูดว่า อยู่ในหลันเต่า ไม่ว่าจะทำสิ่งเลวร้ายอะไรก็ไม่ต้องกลัวว่าคนอื่นจะรู้”
“ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าปล่อยให้พวกคุณต่อสู้อย่างยุติธรรมกับยอดฝีมือระดับที่สามคนหนึ่ง มันจะยุติธรรมจริงๆ หรือไม่? ในทางกลับกันมันก็จะน่ารังเกียจเหมือนกัน แล้วยังจะมีสิทธิ์อะไรมาว่าพวกเราล่ะ?”
สวีลั่งมีเพียงความแข็งแกร่งระดับที่สาม ไม่มีโอกาสชนะต่อหน้าพวกเขาอย่างแน่นอน และสวีลั่งก็ไม่ได้เก่งในเรื่องนี้ด้วย
นอกจากนี้ สวีลั่งเคยเป็นนักฆ่ามาก่อน และนักฆ่าไม่สนใจหรอกว่ามันจะนีรังเกียจหรือไม่ พวกเขารู้แค่ว่าต้องทำงานให้สำเร็จ และฆ่าเป้าหมายทิ้งเท่านั้น
การลอบสังหาร ลอบโจมตี และแม้กระทั่งการคำนวณอย่างรอบคอบ ถึงคือสิ่งที่สวีลั่งทำได้ดีที่สุด
ดังนั้น ในคราวนี้เฉินอ้าวเจียวจึงต้องรับผิดชอบในการดึงดูดความสนใจของพวกเขา ในขณะที่สวีลั่งได้เตรียมการล่วงหน้า นำทีมสมาชิกขวางซาทำการลอบสังหาร
หลังจากการกระทำต่อเนื่องนี้ มันก็เพียงพอแล้วที่จะเห็นว่า การลอบสังหารของสวีลั่งสมบูรณ์แบบเพียงใด
คำพูดของเฉินอ้าวเจียว ทำให้หลิวเตาเป็นใบ้ โดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอยู่พักหนึ่ง
ในเวลานี้เพื่อนของหลิวเตาก็ตระหนักได้ทันทีว่าการพูดสิ่งเหล่านี้มันไร้ประโยชน์ ชีวิตของพวกเขาถูกคุกคามไปแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงเปลี่ยนทัศนคติในทันที “พี่ใหญ่ ได้โปรดพวกคุณ อย่าฆ่าพวกเรา พวกคุณอยากได้อะไรก็ได้ตามที่ต้องการ พวกเราสามารถขายชีวิตเพื่อพวกคุณได้!”
หลิวเตาได้ยินคำพูดเหล่านี้ของสหายของเขา ก็ตอบสนองกลับมาเช่นกัน “ถูกต้อง ขอร้องพวกคุณ อย่าฆ่าพวกเรา!”
เฉินอ้าวเจียวไม่ได้พูด แต่มองไปที่สวีลั่ง
เพราะภารกิจในครั้งนี้นำทีมโดยสวีลั่ง
สวีลั่งเหลือบมองไปที่โรงแรม
อันที่จริงเมื่อคนเหล่านี้เข้าไปในโรงแรม พวกเขาก็ได้จัดเตรียมไว้แล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับโรงแรมอย่างชัดเจน
สวีลั่งพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าพวกคุณรับใช้ต่อไป๋ยี่เฟย ก็จะสามารถทำให้เขามีพลังมากขึ้น แต่ว่า………”
“เขาคงไม่ต้องการคนอย่างพวกคุณ!”
“ดังนั้น ก็ไปลงนรกซะ!”
สวีลั่งหยิบมีดโค้งของเขาขึ้นมา และลูบคอของยอดฝีมือระดับที่สองสองคนนั้น และทั้งสองคนก็หมดลมหายใจไปในทันที
หลังจากฆ่าคนไปแล้ว สวีลั่งก็หยิบผ้าเช็ดตัวออกมาแล้วเช็ดเลือดออกจากมีด ซึ่งเป็นนิสัยของเขามานานหลายปีแล้ว
ต่อจากนั้น สวีลั่งก็หันหลังกลับและเดินเข้าไปในโรงแรม
เจ้าของโรงแรมเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ภายนอกอย่างชัดเจน และรู้สึกสะใจมาก แต่เมื่อเขาเห็นสวีลั่งเดินเข้ามา เขาก็ตกใจจนขาอ่อนในทันใด
สวีลั่งเพียงแค่พูดกับเขาอย่างเฉยเมยว่า “พวกคุณไปหาที่ซ่อนตัวอยู่สักพักก่อน”
เจ้านายพยักหน้าทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนี้ “ครับๆๆๆ ”
เจ้าของโรงแรมไม่กล้าที่จะถามเหตุผล จึงได้แต่เห็นด้วยเท่านั้น
ในเวลานี้ คุณนายหญิงที่สวมใส่เสื้อผ้าพูดเบาๆ ว่า “ฉันจะไปซ่อนได้ที่ไหน? แล้วจะซ่อนตัวได้นานแค่ไหน?”
คำพูดของเขาทำให้เจ้านายตัวสั่นด้วยความตกใจ เขาจ้องไปที่ภรรยาของเขาทันที และพูดว่า “หุบปากไปซะ ฟังที่ท่านผู้ใหญ่คนนี้พูดก็พอแล้วจะแทรกคำพูดทำไม?”
คุณนายหญิงก้มศีรษะและเช็ดน้ำตาอย่างเงียบๆ
เมื่อเห็นคนสองคนนี้ สวีลั่งก็อดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าลึกๆ แล้วหายใจออกอย่างช้าๆ และในที่สุดก็พูดอย่างใจเย็นว่า “ใช้เวลาสองวัน”
“ในอีกสองวัน เจ้านายของเราจะมอบโลกใบใหม่ให้พวกคุณ”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เจ้านายและคุณนายหญิงต่างก็ตกตะลึงไป
ในเวลาสองวันเหรอ?
โลกใบใหม่ที่แตกต่างเหรอ?
พวกเขาไม่รู้ และก็ไม่เข้าใจ โดยเฉพาะคุณนายหญิงที่ยังเป็นสาว เพราะเธอมาที่หลันเต่าตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และไม่รู้ว่าโลกภายนอกเป็นอย่างไร
แต่เจ้านายนั้นไม่เหมือนกัน เขาอายุสี่ห้าปีได้แล้ว เขารู้ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที
