ไป๋ยี่เฟยนั่งนิ่งอยู่กับที่
หงจุนขมวดคิ้ว ในน้ำเสียงของเขาดูหมิ่นยิ่งขึ้น “คนที่คิดเล็กคิดน้อยอย่างคุณ เป็นคนที่ผมเกลียดมากที่สุด หากคุณอยากจะเข้าหาใครสักคน ไปหาที่หงฉี เขาจะต้องเอาคุณอย่างแน่นอน”
“ดังนั้น คุณรีบออกไปซะ อย่ามารบกวนผม”
ไป๋ยี่เฟยยังคงนั่งนิ่งอยู่
เมื่อเห็นเช่นนี้ หงจุนดูเหมือนจะสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ ขมวดคิ้วและพูดว่า “ยังไม่ไป? หรือว่าจะให้ผมเรียกคนทุบตีคุณออกไปหรือไม่?”
ไป๋ยี่เฟยถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้เมื่อได้ยินคำพูดนั้น กางมือออก แล้วพูดว่า “เมื่อกี้นี้ผมไม่ได้ล้อเล่นกับคุณ ไวน์นี้สามารถพาคุณไปสู่สุคติได้จริงๆ”
“เพราะในนี้มันถูกวางยาพิษจริงๆ”
เมื่อคำพูดนั้นจบลง สีหน้าของหงจุนก็เปลี่ยนไปอย่างมาก
จากนั้นเขาก็อยากจะเอื้อมมือออกไปทันที และคว้าตัวไป๋ยี่เฟย แต่กลับพบว่าร่างกายของเขาก็สูญเสียกำลังลงอย่างกะทันหัน และทันใดนั้นก็มีอาการจุกเสียดในท้องของเขา
“คุณ………”
หงจุนจับหน้าท้องของเขา และจับจ้องไปที่ไป๋ยี่เฟยด้วยตาเบิกกว้าง และจากนั้นก็เริ่มตะโกนเสียงดังว่า “มีคนไหม! เข้ามาเร็วเข้า!”
จากนั้น คนกลุ่มใหญ่ก็พุ่งเข้ามา
หงจุนชี้ไปที่ไป๋ยี่เฟยทันที และพูดกับกลุ่มคนนั้น “จับตัวเขาไว้เร็วเข้า!”
อย่างไรก็ตาม คนกลุ่มนั้นไม่มีใครขยับตัวเลย
ในเวลานี้หงจุนถึงพบว่า คนเหล่านี้ไม่ใช่คนของตระกูลหง เพราะพวกเขาไม่ได้สวมเครื่องแบบของตระกูลหงเลย
ไม่เพียงแค่นั้น แต่ใบหน้าของคนเหล่านี้ก็แปลกตามาก
หงจุนหันไปมองหน้าไป๋ยี่เฟย และพบว่าการแสดงออกของไป๋ยี่เฟยไม่แตกต่างจากก่อนหน้า ยังคงสงบและใจเย็นมาก
หงจุนตอบสนองทันที โดยคิดได้ว่าคนของเขาอาจจะถูกกำจัดไปหมดแล้ว ดังนั้นเขาจึงกลัวแล้ว “คุณเป็นใครกันแน่? คุณต้องการจะทำอะไร?”
ไป๋ยี่เฟยยืนขึ้นอย่างสงบ แล้วพูดช้าๆ ว่า “ผมได้แนะนำตัวไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ผมชื่อไป๋ยี่เฟย”
“ใช่แล้ว ผมยังมีอีกชื่อหนึ่ง ที่เรียกว่าไป๋อี”
“ผมต้องการจะทำอะไรงั้นเหรอ?”
“ผมบอกตั้งแต่ตอนที่คุณดื่มไวน์แล้ว ว่าผมมาเพื่อส่งนายไปสู่สุคติ อ่า ไม่ใช่ นั่นถือเป็นการให้เกียรติมากเกินไปสำหรับตระกูลหงของพวกคุณ ควรจะพูดว่า ส่งพวกคุณไปลงนรก!”
“คุณ!”
หงจุนจ้องไปที่ไป๋ยี่เฟยด้วยดวงตาเบิกกว้างและความไม่น่าเชื่อ
เพราะเขาไม่กล้าเชื่อคนที่อยู่ตรงหน้าเขาเลย ว่าจะเป็นไก่อ่อนแอระดับที่สามที่เขากำลังพูดถึงจริงๆ
และในข่าวที่ได้มาก็บอกว่า เขามีเพียงตัวคนเดียวไม่ใช่หรือ?
คนเหล่านี้มาจากไหนกัน?
หงจุนคิดเรื่องนี้ไม่ออกเลย และก็คิดไม่ออก ความจุกเสียดที่หน้าท้องของเขาทำให้เขามีเหงื่อเริ่มไหลออกทั่วร่างกาย และก็ล้มลงกับพื้นโดยอย่างไร้เรี่ยวแรง
เขาจ้องมองไปที่ไป๋ยี่เฟยและพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยว่า “กล้าลงมือทำกับผม คุณรู้ผลที่จะตามมาไหม?”
ไป๋ยี่เฟยเย้ยหยันเมื่อได้ยินคำพูดนี้ “ถ้าอย่างนั้นพวกคุณลงมือกับผม คุณรู้ผลที่จะตามมาหรือไม่? ”
วินาทีถัดมา ไป๋ยี่เฟยลดรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา และตะโกนอย่างโกรธเคืองว่า “ตอนที่พวกคุณฆ่าตระกูลู่ มึงแม่งรู้ผลที่จะตามมาหรือไม่? ”
หงจุนกวาดสายตาเย็นชา ดวงตาฉายประกายด้วยความรังเกียจและความเย่อหยิ่ง และก็ตะโกนว่า “ตระกูลลู่คืออะไร? แล้วคุณเป็นอะไร ในสายตาของตระกูลหงของเรา ไม่จำเป็นจะต้องไปคิดถึงผลที่จะตามมา!”
ไป๋ยี่เฟยหัวเราะอย่างโกรธเคืองเพราะหงจุน แล้วส่ายหัวและพูดว่า “ถึงเวลานี้แล้ว คุณยังจะมาคุยกับผมเกี่ยวกับเรื่องสถานะของตระกูลหงของคุณอยู่อย่างงั้นหรือ? แล้วคุณเคยคิดบ้างไหมว่า ตระกูลหงของพวกคุณคืออะไรกันเหรอ? ”
“ตระกูลหงคือราชาแห่งสวรรค์อยู่ในพื้นที่เขตสี่ ใครกล้าที่จะแตะต้องตระกูลหงก็จะต้องตายโหงทั้งนั้น คุณกล้าดียังไงมาถามผมว่าตระกูลหงคืออะไร?” คำพูดของไป๋ยี่เฟย ทำให้หงจุนโกรธมาก
“ก็ไม่รู้ว่าคุณรอดออกมาจากการล้อมฆ่าของน้องชายผมได้ยังไง? ถ้าคุณกล้าแตะต้องผม น้องชายของผมก็จะไม่ปล่อยคุณไปอย่างแน่นอน! จะต้องทำให้คุณตายโหง!”
ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็ได้ยินเสียง “บูม” และลูกบอลกลมก็กลิ้งเข้ามาอยู่ต่อหน้าหงจุน
หลังจากที่หงจุนเห็นว่ามันคืออะไร รูม่านตาของเขาก็ขยายออก และร่างกายของเขาก็หยุดนิ่ง
นั่นคือหัวของมนุษย์
หัวของหงฉี
“หง……….หงฉี?”
หงจุนมองไปที่ไป๋ยี่เฟยอย่างไม่น่าเชื่อ
ไป๋ยี่เฟยเย้ยหยัน “คุณคิดว่าอย่างไร?”
“ยังอยากจะให้ผมตายโหง เกรงว่ามันคงจะไม่เป็นผล”
หงจุนรู้สึกกลัว และส่ายหัวโดยจิตสำนึก ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก “ไม่ ไม่ได้ คุณไม่สามารถฆ่าผมได้ ผม………ผมเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลหง ถ้าคุณฆ่าผม พ่อของผมจะไม่ปล่อยคุณไว้แน่ คุณไม่สามารถฆ่าผมได้”
ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “ถ้าผมปล่อยคุณไป หงฟ่านก็จะปล่อยผมไปงั้นเหรอ?”
“หรือว่าเขาจะไม่ให้ลูกชายอีกคนหนึ่งมาแก้แค้นผมงั้นเหรอ?”
หงจุนตกตะลึงด้วยจิตสำนึกเมื่อได้ยินคำพูดนี้
เพราะไป๋ยี่เฟยพูดถูก แม้ว่าไป๋ยี่เฟยจะปล่อยตัวหงจุนไป แต่หงฟ่านก็ยังคงจะหาทางแก้แค้นไป๋ยี่เฟย เพราะว่าเขาฆ่าหงฉี ดังนั้นไป๋ยี่เฟยจึงไม่มีเหตุผลที่จะต้องปล่อยหงจุนไป
ไป๋ยี่เฟยเพียงแค่เหลือบมองหงจุนอย่างแผ่วเบา แล้วพูดกับฝูงชนว่า “ออกมาได้แล้ว”
จากนั้นคนผู้ร่างบางก็ปรากฏตัวขึ้นมาอยู่ในฝูงชน และเดินออกมาอย่างช้าๆ
มันก็คือลู่เหมียวเหมียวที่มากับไป๋ยี่เฟย
ลู่เหมียวเหมียวเดินไปที่ด้านข้างของไป๋ยี่เฟย ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองเมื่อมองไปที่หงจุน
ไป๋ยี่เฟยพูดเบาๆ กับลู่เหมียวเหมียวว่า “ตระกูลหงทำลายตระกูลลู่ ทุกคนในตระกูลหงเป็นศัตรูของตระกูลลู่ ดังนั้น ผมจะปล่อยให้คุณล้างความแค้นนี้ด้วยตัวของคุณเอง”
ต่อมาก็มีคนยื่นมีดเข้ามาให้ด้ามหนึ่ง
ลู่เหมียวเหมียวรู้สึกกลัวอยู่เล็กน้อย และรับมีดด้านนั้นมา ก็เริ่มรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที
เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่เพิ่งโต และไม่เคยฆ่าคนเลย แม้แต่ไก่ เป็ด และปลายังไม่เคยฆ่ามาก่อนเลย
ดังนั้นหลังจากหยิบมีดมาแล้ว เธอไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร มองไปยังไป๋ยี่เฟยโดยจิตสำนึก “ฉัน…… ฉันทำไม่ได้ ลงมือไม่ได้”
“ผมรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ไร้จิตใจมาก ที่จะให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่งไปฆ่าคนคนหนึ่ง แต่ว่า ถ้าคุณไม่ได้มีส่วนร่วมในการแก้แค้นให้พ่อแม่ของคุณ ผมเกรงว่าคุณจะติดอยู่ในใจกับมันไปตลอดชีวิต” ไป๋ยี่เฟยพูดเบาๆ
ลู่เหมียวเหมียวเงียบไปครู่หนึ่ง ดูเหมือนจะเข้าใจคำพูดของไป๋ยี่เฟย พยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็หันไปมองหน้าหงจุน และเดินเข้าไปทีละก้าวด้วยมีด
เมื่อเห็นเช่นนี้หงจุนก็เริ่มตื่นตระหนกขึ้นมา
นอกจากนี้ เขายังรู้สึกไม่เต็มใจเล็กน้อย
เพราะเขาเป็นถึงผู้ยอดฝีมือระดับที่สองคนหนึ่ง แต่กลับถูกผู้หญิงธรรมดาที่อ่อนแอฆ่าตาย ถ้าเรื่องนี้ถูกเล่าออกไปข้างนอกมันแม่งจะไม่ใช่เรื่องตลกเหรอ?
แต่เขาจะทำอะไรได้ล่ะ และจะไปโทษใครได้ล่ะ?
ตระกูลหงเคยชินกับการถูกครอบงำอยู่ในพื้นที่เขตที่สี่มานานหลายปีแล้ว ตอนที่ฆ่าพวกคนธรรมดา ไม่เคยคิดที่จะไปสงสารพวกเขา ยิ่งกว่านั้น ในสายตาของพวกเขาคนธรรมดาก็คือผู้คนชั้นต่ำ ซึ่งยังจะคิดว่าการฆ่าพวกเขานั้นมันเป็นเรื่องที่ธรรมดา
หงจุนจบลงในสถานการณ์เช่นนี้ และก็เป็นเพราะการกระทำของเขาเอง
แม้ว่าเขาจะมีเพียงร่องรอยของความรอบคอบเพียงเล็กน้อย หรือมองไป๋ยี่เฟยออกมันก็คงจะไม่ใช่อย่างนี้
“ไม่!”
ในขณะที่ลู่เหมียวเหมียวเข้าใกล้หงจุน เสียงของผู้หญิงอีกคนก็ดังขึ้น
ลู่เชี่ยนไม่รู้ว่าเธอมาจากไหน ทันใดนั้นเธอก็รีบวิ่งไปที่หงจุน แล้วหันหน้ามาพูดกับลู่เหมียวเหมียวว่า “ไม่! เหมียวเหมียว เขาเป็นพี่เขยของคุณนะ!”
“พี่สาว!”
ลู่เหมียวเหมียวรู้สึกประหลาดใจกับการปรากฏตัวของลู่เชี่ยน แต่ก็เพราะสิ่งที่ลู่เชี่ยนกล่าวว่า
ในอดีต คำว่าพี่เขยนั้นแปลกมากสำหรับเธอ และมันเป็นตัวตนที่ไม่อาจบรรลุได้สำหรับตระกูลลู่ แต่ตอนนี้………
ลู่เหมียวเหมียวมองไปที่ลู่เชี่ยนซึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา และตกตะลึงไป
แต่เธองุนงงอยู่ในใจเล็กน้อย และรู้สึกทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย “พี่สาว หรือว่าคุณไม่เกลียดคนในตระกูลหงหรือ? ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลหงใช้แผนหลอกคุณไป คุณจะแต่งงานกับชายขี้เหร่คนนี้ได้อย่างไร? ”
“คุณเป็นคนที่บอกฉันเองว่าไม่สามารถอยู่ในตระกูลหงต่อไปได้แล้ว และคุณก็เกลียดทุกคนในตระกูลหงมาก”
“แต่ทำไมตอนนี้คุณถึงมาปกป้องเขาไว้?”
“เขาเป็นคนที่โกหกคุณตั้งแต่แรก คุณก็รู้อยู่แก่ใจไม่ใช่หรือ?”
เมื่อหงจุนได้ยินคำพูดเหล่านี้ที่เกี่ยวกับผู้ชายขี้เหร่ หลอก ความสิ้นหวังในชีวิตก็เริ่มมืดมนและอ้างว้างอย่างไม่สิ้นสุด
