ไป๋ยี่เฟยกระแทกกับกำแพง แล้วล้มลงพื้นอีกครั้ง ตอนนี้ร่างกายของเขาอ่อนแอมากๆ
หลังจากที่หงจุนประคองร่างกายของตัวเองได้แล้ว เขาก็รีบพุ่งเข้ามาหาไป๋ยี่เฟยโดยไม่ลังเล
เมื่อเห็นขาข้างหนึ่งของหงจุนกำลังจะแตะใส่ร่างกายของไป๋ยี่เฟย
แต่ในเวลานี้ หลิวเสี่ยวอิงรีบวิ่งไปปกป้องไป๋ยี่เฟยโดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมา
ในตอนแรกไป๋ยี่เฟยไม่ได้คิดจะต่อต้าน แต่เมื่อเขาเห็นหลิวเสี่ยวอิงวิ่งเข้ามาปกป้องเขาไว้ ทำให้เขาเบิกตากว้างทันที
ผ่านไปชั่วครู่ ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม
เมื่อหงจุนพบว่าหลิวเสี่ยวอิงวิ่งเข้ามาปกป้องไป๋ยี่เฟย ทำให้เขาตกใจและรีบยับยั้งตัวเอง
แต่เนื่องจากหงจุนเป็นยอดฝีมือทำให้เขามีพลังมาก ถึงแม้ว่าเขาจะดึงพลังอ้านจิ้งกลับคืนมาได้ แต่เท้าของเขาก็ยังเตะโดนหลังของหลิวเสี่ยวอิงเต็มๆ
“เอื้อก！”
ถึงแม้จะไม่มีพลังอ้านจิ้ง แต่ด้วยพลังของผู้ชายคนหนึ่ง และเป็นพลังของยอดฝีมือด้วย ทำให้หลิวเสี่ยวอิงอาเจียนเลือดคำใหญ่ออกมาทันที
และเลือดคำนี้ก็พุ่งใส่หน้าของไป๋ยี่เฟย
เมื่อไป๋ยี่เฟยเห็นหลิวเสี่ยวอิงทำให้เขาเบิกตากว้าง มุมปากมีเลือดไหลออกมา ทำให้เขาอึ้งไปเลย
เขาคิดถึงคำพูดของซาเฟยหยางทันที ผู้หญิงที่อยู่ข้างเขาคนหนึ่งที่มีความเกี่ยวข้องกับพืชพรรณ ต้องมีเคราะห์ร้ายเกิดขึ้นและมีโอกาสเสียชีวิตสูงมากๆ
ตอนนั้นเขาเดาว่าเป็นหลิวเสี่ยวอิง แต่เขาไม่อยากจะเชื่อเรื่องพวกนี้ จนถึงขณะนี้ ร่างกายของหลิวเสี่ยวอิงอ่อนแอและซบอยู่บนตัวเขา บนใบหน้าของเขาก็ยังมีเลือดของหลิวเสี่ยวอิงอยู่
ไป๋ยี่เฟยเชื่ออย่างสนิทใจ
ในเวลาเดียวกัน ดวงตาของไป๋ยี่เฟยเปลี่ยนเป็นสีแดง เส้นผมของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีขาวทันที
หลิวเสี่ยวอิงอ่อนแรงและกำลังจะลื่นล้ม ไป๋ยี่เฟยก็เอื้อมมือออกไปและอุ้มหลิวเสี่ยวอิงไว้ทันที
จากนั้นเขาค่อยๆลุกขึ้น วางหลิวเสี่ยวอิงไว้ในมุมห้อง
หลังจากนั้นไป๋ยี่เฟยก็ลุกขึ้นอีกครั้ง ใช้ดวงตาที่เป็นสีแดงจ้องมองไปที่หงจุน
หงจุนถอยหลังโดยไม่รู้ตัว เพราะไป๋ยี่เฟยในตอนนี้ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว
ลู่เชี่ยนเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้เธอนิ่งไปเลย
ไป๋ยี่เฟยจ้องมองหงจุน และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“คุณเคยพูดว่าจะไม่ทำร้ายเธอ คุณผิดคำสัญญา”
หงจุนขมวดคิ้วและงุนงง เขาไม่เคยเห็นคนที่โกรธมากๆจนแปลงร่างได้ ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง เส้นผมเปลี่ยนเป็นสีขาว ดังนั้นเขาก็เลยมองไปที่ลู่เชี่ยน เขานึกว่าเป็นเพราะยาพิษของลู่เชี่ยน ถึงทำให้เขาเป็นอย่างนี้
ผ่านไปชั่วครู่
“อ๊ากกก！”
ไป๋ยี่เฟยเงยหน้าแล้วตะโกนเสียงดังออกมา
“เอื้อก！”
จากนั้นเขาก็อาเจียนเลือดสีดำออกมา
เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น หงจุนก็อึ้งไปเลย
เวลานี้ ในสายตาของไป๋ยี่เฟย หงจุนได้กลายเป็นสัตว์ประหลาดอัปลักษณ์ไปแล้ว
ในจิตใจของไป๋ยี่เฟยมีเพียงรังสีฆ่าฟัน
เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาของเขาเป็นสีแดง เขาพุ่งไปหาหงจุนอย่างรวดเร็วราวกับลูกกระสุนของปืนใหญ่
หงจุนเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เขาตกใจมากๆ
ความเร็วในตอนนี้ของไป๋ยี่เฟยเร็วกว่าเมื่อสักครู่สองเท่า
ความเร็วดังกล่าว มันไม่ใช่ความเร็วของยอดฝีมือระดับที่สามแล้ว
ดังนั้นหงจุนไม่กล้าประมาท เขาเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าว ใช้พลังอ้านจิ้งไปไว้ในหมัด แล้วต่อยไปที่ไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้หลบและถูกหงจุนต่อยโดนหนึ่งหมัด
เมื่อหงจุนเห็นดังนั้น เขาก็ดีใจมากๆ
เมื่อเขาเงยหน้าและเห็นร่างกายที่นิ่งเฉยและท่าทางที่ดุร้ายของไป๋ยี่เฟย ทำให้เขาตกใจมากๆ
ในเวลาเดียวกัน ไป๋ยี่เฟยก็ต่อยออกไปหนึ่งหมัดเหมือนกัน
เดิมทีพลังอ้านจิ้งของหงจุนโจมตีใส่ร่างกายของไป๋ยี่เฟย แต่ทันใดนั้นพลังอ้านจิ้งมันเปลี่ยนไปอยู่บนหมัดของไป๋ยี่เฟย
หงจุนหลบไม่ทัน ทำได้เพียงยกมืออีกข้างขึ้นมาปกป้อง
“ตูม！”
หงจุนโดนโจมตีจนปลิวออกไป
ยิ่งไปกว่านั้นเขาถูกโจมตีด้วยพลังอ้านจิ้งของตัวเองจนปลิวออกไป
หงจุนปลิวออกไปกระแทกกับกำแพง จากนั้นล้มลงกับพื้น
แต่เขาก็รีบลุกขึ้นมาทันที มองไป๋ยี่เฟยด้วยสายตาที่ตกตะลึง
เกิดอะไรขึ้น？ทำไมเขาถึงแข็งแกร่งขนาดนี้！
หงจุนรับรู้ถึงพลังของไป๋ยี่เฟย ทำให้เขาหวาดกลัวมากๆ
และไป๋ยี่เฟยในตอนนี้ ไม่เหมือนคนที่ถูกวางยาพิษแม้แต่นิดเดียว
จากนั้นเขามองไปที่เลือดสีดำที่เขาอาเจียนออกมา เขาก็เดาอะไรบางอย่างได้ในทันที
หรือว่าเขาขับพิษที่อยู่ในร่างกายออกมาแล้ว？
หงจุนยากที่จะเข้าใจ
แต่ไป๋ยี่เฟยในเวลานี้ ก็เหมือนกับหงจุนเมื่อสักครู่ ไม่ปล่อยให้เขามีโอกาสได้ตอบโต้
หงจุนพึ่งจะยืนขึ้นมา ไป๋ยี่เฟยก็พุ่งเข้าไปหาเขาแล้ว
เนื่องจากเขาใช้แขนรองรับการโจมตีหมัดของไป๋ยี่เฟย ทำให้แขนข้างนั้นของหงจุนข้อไหล่หลุด เมื่อไป๋ยี่เฟยพุ่งเข้ามาหาเขาอีกครั้ง เขาจึงรีบขยับไปข้างๆเพื่อหลบการโจมตี ในเวลาเดียวกันก็เตะใส่หลังของไป๋ยี่เฟย
แต่เหตุการณ์เดียวกันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง
พลังอ้านจิ้งที่อยู่ในเท้าของเขาเมื่อเตะโดนไป๋ยี่เฟยแล้ว พลังอ้านจิ้นก็เปลี่ยนไปอยู่ที่เท้าของไป๋ยี่เฟย และไป๋ยี่เฟยก็ใช้เท้าเตะไปโดนขาของเขา
“อ๊ากกก！”
หงจุนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แล้วเขาก็คุกเข่ากับพื้นทันที
ขณะที่เขาคุกเข่าลง หงจุนก็อยากจะลุกขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเขาใช้มือเพื่อพยุงตัวเองลุกขึ้นมา แต่ไป๋ยี่เฟยกลับใช้เท้ากระทืบลงมาที่แผ่นหลังของเขาทันที ทำให้เขานอนราบไปกับพื้นและดิ้นรนไม่ได้
“ตาย！ทุกคนต้องตาย！ฉันจะฆ่าแกให้ตาย！”
ไป๋ยี่เฟยเข้าสู่สภาวะแปรสภาพ ตอนนี้เขาไม่มีสติสัมปชัญญะ
เมื่อเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดพวกนี้ เขามีเพียงความแค้น แต่เขาไม่รู้ว่าความแค้นพวกนี้มาจากไหน
“หยุดนะ！”
ในเวลานี้ เสียงร้องอันเจ็บปวดหัวใจของลู่เชี่ยนก็ดังขึ้น เธอก็เหมือนกับหลิวเสี่ยวอิงเมื่อสักครู่ รีบวิ่งเข้ามาปกป้องหงจุน และทุบตีเท้าของไป๋ยี่เฟยด้วย“คุณปล่อยเขาไป รีบปล่อยเขาไป！คุณมันเป็นปีศาจเลือดเย็น！”
ปีศาจเลือดเย็น……
ปีศาจ……
ไป๋ยี่เฟยดูเหมือนจะสับสนอยู่ชั่วครู่ เพราะเขารู้สึกคุ้นเคยกับคำพวกนี้มากๆ
ลู่เชี่ยนซบอยู่บนตัวของหงจุน ตะโกนใส่ไป๋ยี่เฟย：“ทั้งหมดเป็นเพราะคุณ！ทำให้พวกเราต้องบ้านแตกสาแหรกขาด ทั้งหมดเป็นเพราะคุณ！ในที่สุดคุณก็เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของคุณออกมา？คุณมันเป็นคนหน้าซื่อใจคด！”
“คุณพูดเองไม่ใช่เหรอว่าจะตอบแทนบุญคุณพวกเราไง ตอนนี้คุณกำลังจะทำอะไร？คุณมันเป็นปีศาจเลือดเย็น！”
เสียงตะโกนของลู่เชี่ยนทำให้สมองของไป๋ยี่เฟยสับสนวุ่นวาย ด้านในสมองของเขามีเสียงดังกึกก้อง
ผ่านไปชั่วครู่ ลู่เชี่ยนที่อยู่ด้านหน้าของเขาก็ค่อยๆชัดเจนขึ้นมา
จากนั้นเขามองเห็นลู่เชี่ยนและมองเห็นตัวเองกำลังใช้เท้าเหยียบหงจุนอยู่
และหลิวเสี่ยวอิงที่นอนอยู่มุมห้อง
ไป๋ยี่เฟยตกตะลึงไปชั่วครู่
หลังจากนั้น ดวงตาสีแดงของเขาก็ค่อยๆหายไป สีผมก็ค่อยๆเปลี่ยนสี
จากนั้นเขารู้สึกอ่อนแรงขึ้นมาทันที
“ตุ๊บ！”
ไป๋ยี่เฟยหมดสติและล้มลงกับพื้น
ลู่เชี่ยนมองไป๋ยี่เฟยและเธอก็ตะลึง ไม่รู้จะทำยังไง
เมื่อไม่มีไป๋ยี่เฟยเหยียบแผ่นหลัง ทำให้หงจุนยืนขึ้นมา เมื่อเขาเห็นไป๋ยี่เฟยที่หมดสติอยู่ เขาก็ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ของตัวเองได้
ในเวลานี้ ลู่เชี่ยนได้สติขึ้นมาและรีบพูดกับหงจุนว่า：“รีบฆ่าเขา ฆ่าเขาเร็วๆ เรื่องทั้งหมดก็จะจบลง！”
