“เร็วๆ！เหลือเวลาอีกแค่หนึ่งนาทีก็จะระเบิดแล้ว”
จานนั้นหงจุนหันหลังแล้วเดินไปที่ระเบิดแสวงเครื่อง เขาเอื้อมมือออกไปแล้วกดปิดสวิตช์ระเบิดแสวงเครื่องทันที
เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ลู่เชี่ยนโล่งอกทันที จากนั้นเดินไปประคองหงจุนและพูด：“รีบฆ่าเขา！ฆ่าเขาเร็วๆ เรื่องทุกอย่างก็จะจบลง”
แต่หงจุนแค่มองไป๋ยี่เฟยที่หมดสติอยู่บนพื้น แต่เขาไม่ได้ลงมือ
ลู่เชี่ยนไม่เข้าใจ จากนั้นก็พูดอีกครั้ง：“ลงมือเร็วๆ ยืนอึ้งอยู่ทำไม”
หงจุนส่ายหัวและพูด：“คุณวางยาพิษให้เขาไม่ใช่เหรอ？ทำไมฉันยังต้องลงมืออีก？”
หลังจากพูดจบ เขาก็เดินกะโผลกกะเผลกจากไป
ลู่เชี่ยนอึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นเธอก็พยักหน้า รู้สึกว่าใช่อย่างที่เขาพูดและเดินตามเขาไป ถามเขาว่า：“แล้วทำไมคุณยังต่อสู้กับเขาอีก？”
“ฉันแค่ต้องการระบายอารมณ์”หงจุนตอบด้วยน้ำเสียงเบาๆ
หลังจากได้ยิน ลู่เชี่ยนดูเหมือนจะเข้าใจและดูเหมือนจะไม่เข้าใจ และเธอก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างไม่ปกติ
หลังจากที่พวกเขาสองคนเดินออกจากคลังสมบัติตระกูลหงแล้ว พวกเขาถูกคนของไป๋ยี่เฟยโอบล้อมไว้
พวกเขาทุกคนจ้องมองพวกเธอสองคนด้วยสีหน้าโกรธและเศร้าโศก เพราะมีเพียงพวกเขาสองคนเดินออกมา พวกเขาจึงสามารถจินตนาการถึงผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นได้
สวีลั่งจับคอเสื้อของหงจุน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“พวกเขาอยู่ไหน？”
เมื่อเห็นหงจุนได้รับบาดเจ็บ ก็อดไม่ได้ที่จะคาดเดาสิ่งที่เกิดขึ้น
เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นลู่เชี่ยนก็รีบเดินมาข้างหน้า ผลักสวีลั่งออกไปและพูดด้วยความโกรธ：“พวกคุณจะทำอะไร？ไป๋ยี่เฟยเคยพูดแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่อนุญาตให้พวกคุณทำร้ายเขา！”
เมื่อสวีลั่งได้ยินก็หันหน้าไปทางลู่เชี่ยน จ้องมองเธอด้วยความโกรธและตะโกนด่าว่า：“แม่งเอ๊ย คุณหุบปากเดียวนี้！ คุณมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้？ถ้าไม่ใช่เพราะไป๋ยี่เฟย คุณตายไปนานแล้ว！”
“ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพราะไป๋ยี่เฟย ทำให้ตระกูลลู่บ้านแตกสาแหรกขาด มันเป็นเรื่องตลกสิ้นดี คุณรู้หรือเปล่า？ถ้าไม่ใช่พ่อของคุณขอร้องให้ไป๋ยี่เฟยพาน้องสาวของคุณไปจากหลันเต่า เรื่องทั้งหมดก็คงไม่เกิดขึ้น？”
“เป็นเพราะพ่อของคุณต่างหากที่ขอร้องไป๋ยี่เฟย และไป๋ยี่เฟยก็ใจดีช่วยเหลือ เรื่องที่เกิดขึ้นมันเกี่ยวอะไรกับเขา？”
“เขาไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด ยิ่งไปกว่านั้นเขาล้มล้างตระกูลหง แก้แค้นให้พวกคุณ ยังช่วยชีวิตคุณและน้องสาวคุณออกมา！”
“แม่งเอ๊ย ดูที่คุณทำสิ คุณทำอะไรไว้บ้าง ไม่เพียงไม่สำนึกบุญคุณ ยังวางยาพิษให้เขาอีก คุณมันเป็นผู้หญิงเนรคุณ！”
“วันนี้ฉันจะ……”
สวีลั่งยิ่งพูดมากขึ้นเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเกลียดลู่เชี่ยนมากขึ้นเท่านั้น และเขาต้องการฆ่าเธอให้ตายทันที
ดังนั้นเขาจึงดึงมีดของตัวเองออกมา
แต่ในขณะนี้ เฉินอ้าวเจียวจับมือของเขาไว้
สวีลั่งจ้องเฉินอ้าวเจียวอย่างดุเดือด
เฉินอ้าวเจียวพูดว่า：“ทำตามที่ไป๋ยี่เฟยเคยพูดไว้ดีกว่า”
คำพูดนี้ทำให้ทุกคนก้มหน้าและเงียบ
ตั้งแต่พวกเขาติดตามไป๋ยี่เฟย ก็เชื่อฟังในสิ่งที่เขาพูด แต่สิ่งที่ไป๋ยี่เฟยพูดก่อนหน้านี้มันเป็นเจตจำนงของเขา ถ้าทำตามที่เขาพูดก็หมายความว่าเขาเสียชีวิตไปแล้ว？
ผ่านไปชั่วครู่ ทุกคนวิ่งเข้าไปในคลังสมบัติ เมื่อเห็นห้องใต้ดิน พวกเขาวิ่งเข้าไปอย่างไม่ลังเล
สำหรับหงจุน ไม่มีใครไปขัดขวางเขาไว้ เขาส่ายหัวแล้วเดินจากไป
ลู่เชี่ยนยืนอยู่ที่เดิม มองดูแผ่นหลังของหงจุนที่เดินจากไป เธอรู้สึกสับสน
ลู่เชี่ยนไม่สามารถพูดได้ว่าตัวเองรักหงจุนจริงๆ เธอคิดว่าเขาเป็นแค่คนในครอบครัว และเธอไม่สามารถเผชิญหน้ากับเขาได้ เพราะเธอเป็นคนที่ฆ่าพ่อของเขา
หลังจากที่ตระกูลลู่ถูกตระกูลหงฆ่าล้าง ตอนนี้เหลือเพียงพวกเธอสามพี่น้อง เธอตื่นตระหนกและไม่รู้จะทำยังไง เพราะเธอไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไร？
ดังนั้นเมื่อเผชิญหน้ากับหงจุน เธอรู้สึกว่าตัวเองมีที่พึ่ง และต้องการให้หงจุนเป็นที่พึ่งให้ตัวเอง
แต่น่าเสียดาย ทุกสิ่งบนโลกคาดเดาไม่ได้
“ฉึก！”
มีมีดด้ามหนึ่งแทงเข้าร่างกายของเธอจากข้างหลัง
ลู่เชี่ยนก้มหน้าลงและไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง มองเห็นปลายมีดที่โผล่ออกมาจากหน้าอกของตัวเอง
หลังจากนั้น เธอรู้สึกเจ็บปวดและหายใจติดขัด
“ฉันมาเพื่อช่วยให้เธอหลุดพ้นจากความทุกข์！”ด้านหลังของเธอมีเสียงพูดเบาๆ
หลังจากพูดจบ คนๆนั้นก็ดึงมีดออกมาทันที หันหลังและเดินจากไป
ลู่เชี่ยนล้มลงกับพื้น แต่สายตาของเธอก็ยังคงจ้องมองทิศทางที่หงจุนเดินจากไป
ในเวลานี้ ผู้คนที่หนีออกมาจากห้องโถงเมื่อมองเห็นลู่เชี่ยนที่อยู่บนพื้น มีคนกรีดร้องเสียงดัง
“อ๊ากกก！”
“ฆ่าคนแล้ว！”
“ฆ่าคนแล้ว！”
เมื่อได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้เกิดความโกลาหล
หงจุนที่กำลังจะเดินออกจากประตู เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้อง อดไม่ได้ที่จะหันหน้ากลับมามอง เขาเห็นลู่เชี่ยนนอนอยู่บนพื้น
หงจุนเบิกตากว้าง ร่างกายของเขาสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
เขารีบเดินกะโผลกกะเผลกกลับมา
เดินไปด้านหน้าของลู่เชี่ยนแล้วคุกเข่าลง เอื้อมมือออกไปและกอดเธอไว้ในอ้อมแขน
เธอคือผู้หญิงของเขา เป็นผู้หญิงที่เขาเคยรักมากๆ
เขาก้มหน้ามองเห็นหน้าอกของลู่เชี่ยนมีเลือดไหลออกมา ในสมองของเขาเหมือนมีเสียงระเบิดดังขึ้น เขาตื่นตระหนกหวาดกลัวและไม่รู้จะทำยังไง
“ที่รัก……”
หงจุนพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่น
หลังจากลู่เชี่ยนเห็นหน้าหงจุน และเห็นความตื่นตระหนกของเขา เธอก็ยิ้มทันที เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะหลุดพ้นจากความทุกข์
“ที่รัก……ในที่สุด……คุณก็ไม่เกลียดฉันแล้ว……”
ในขณะที่เธอพูด หน้าอกของเธอก็มีเลือดไหลออกมา
มือของหงจุนสั่นและอยากจะกดหน้าอกของเธอไว้ เพื่อห้ามเลือดของเธอ แต่ก็กลัวเธอจะเจ็บปวด
ลู่เชี่ยนส่ายหน้าและพูดอีกว่า：“เขา……ยังไม่ตาย……”
“เขาอาเจียน……พิษออกมาแล้ว……”
“แต่……ทำไม……ต้องปล่อยเขาไป……”
หงจุนไม่รู้จะทำยังไง ทำได้เพียงส่ายหน้า ถึงแม้เขาจะเป็นผู้ชายร่างใหญ่ แต่น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
“ไม่ ฉันจะไม่ยอมปล่อยเขาไป ฉันจะฆ่าเขาให้ตายกับมือ！”หงจุนกัดฟันพูดไปด้วยและน้ำตาก็ไหลไปด้วย
เมื่อลู่เชี่ยนได้ยิน เธอก็ทนความเจ็บปวดไม่ไหว ศีรษะของเธอเอียงลง และเธอก็หมดลมหายใจ
“อ๊ากกก！”
หงจุนตะโกนเสียงดังออกมา จากนั้นกอดลู่เชี่ยนไว้อย่างแน่น และร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด
ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา คนในครอบครัวตายอย่างอนาถ เขาไม่เหลือใครในครอบครัวอีกแล้ว ภรรยาเป็นคนที่ทำให้เขาทั้งรักทั้งแค้น แต่ตอนนี้เธอก็ได้จากเขาไปแล้ว
ในช่วงเวลาสั้นๆ ทุกคนตายจากเขาไปหมด เหลือเพียงแค่เขาคนเดียว ตอนนี้หงจุนรับไม่ไหวแล้ว
หลังจากร้องไห้จนเสร็จ หงจุนอุ้มร่างไร้วิญญาณของลู่เชี่ยน จ้องมองไปที่คลังเก็บสมบัติ พูดด้วยความเกลียดชัง：“ไป๋ยี่เฟย！ต้องมีสักวัน ฉันจะฆ่าแกให้ตายกับมือตัวเอง！”
ในความคิดของเขา ลูกน้องของไป๋ยี่เฟยเป็นคนฆ่าลู่เชี่ยน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ไป๋ยี่เฟยจะเป็นศัตรูของเขา เป็นศัตรูที่ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง
……
หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยได้สติ เขาไม่ได้อยู่ในห้องใต้ดิน แต่อยู่ในห้องนอนของตัวเอง
ไป๋ยี่เฟยอึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นเขานึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่เขาจะหมดสติ เขาก็รีบลุกขึ้นนั่งทันที
ในเวลาเดียวกัน เสียงของผู้หญิงก็ดังขึ้น“คุณตื่นแล้วเหรอ”
ไป๋ยี่เฟยหันหน้าไปมอง พบว่าเป็นผู้หญิงคนนี้เป็นสวี่อีอี คนที่เขาซื้อมาจากงานประมูล
ผ่านไปสองเดือน รอยแผลบนร่างกายของสวี่อีอีก็หายแล้ว
ตอนนี้ไป๋ยี่เฟยกังวลมากๆ เขาถามว่า：“หลิวเสี่ยวอิงอยู่ไหน？”
ในเวลานั้น หลิวเสี่ยวอิงโดนเตะจนอาเจียนเลือดออกมา ซาเฟยหยางก็เคยพูดว่าเธอจะมีโอกาสเสียชีวิตสูงมา ดังนั้นเขาจึงกลัวมากๆ
เมื่อสวี่อีอีได้ยินไป๋ยี่เฟยถามถึงหลิวเสี่ยวอิง แววตาของเธอก็เศร้าโศกและเธอก็ก้มศีรษะลงและพูด：“คุณ……พักผ่อนเถอะ”
“บอกฉันมาว่าเธออยู่ไหน？”ไป๋ยี่เฟยจับมือของสวี่อีอีแล้วถามเสียงดัง
ใบหน้าของสวี่อีอีกระตุก เพราะโดนไป๋ยี่เฟยใช้แรงมากทำให้เธอเจ็บปวด จากนั้นเธอก็พูดเบาๆว่า：“คุณ……คุณใจเย็นๆหน่อย เธอ……เธอ……”
ในขณะนี้ประตูก็ถูกเปิดออก จางหัวปินก็เดินเข้ามา
หลังจากที่จางหัวปินมองเห็นทั้งสองคน เขาก็เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น ดังนั้นเขาจึงรีบจับมือข้างนั้นของไป๋ยี่เฟยและพูด：“เธอเป็นคนเลือกเอง มันไม่ใช่ความผิดของคุณ”
