หลังจากที่ชายคนนั้นปฏิเสธเต้าจ่าง ยอดฝีมือระดับที่สองคนหนึ่งก็ลงมือทันที และหักข้อมือของชายคนนั้นในทันที
ชายคนนั้นเจ็บจนใช้มืออีกข้างหนึ่งบีบข้อมือของตัวเองแน่น ทั้งใบหน้าก็บีบเข้าหากัน
เมื่อกัปตันเรือและลูกเรือคนอื่นๆเห็นสิ่งนี้ ก็จ้องมองไปที่เต้าจ่างพวกเขาด้วยความโกรธ“พวกคุณทำอะไร? เสี่ยงหลิวอุตส่าห์เจตนาดีเอาผลไม้ให้พวกเราทาน พวกคุณไม่ขอบคุณ…..”
อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะพูดจบ คนที่พูดก็ถูกยอดฝีมือระดับที่สองอีกคนบิดคอหัก และตายทันที
ในเวลานี้ ทุกคนก็ตกตะลึง ในขณะเดียวกันก็กลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว ไม่กล้าส่งเสียงใดๆอีกต่อไป
ยอดฝีมือระดับที่สองก็แสยะยิ้มแล้วพูดว่า: “ฟังฉันให้ดี ตอนนี้พวกเราไม่มีความสัมพันธ์การว่าจ้างงาน แต่การกระทำของพวกแกทั้งหมดต้องขึ้นอยู่กับลูกพี่ของพวกเรา ไม่อย่างนั้นจุดจบก็คือตาย”
เมื่อเผชิญหน้ากับคนที่ฆ่าคนได้ง่ายดาย ทุกคนก็ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ
ยอดฝีมือระดับที่สองที่หักข้อมือคนนั้นก็พูดว่า: “รีบลุกขึ้นมานำทางเร็วเข้า!”
ชายคนนั้นต้องกุมข้อขอตัวเองไว้ ยืนขึ้นมาด้วยความยากลำบาก และเดินนำทางอยู่ข้างหน้า
เต้าจ่างและยอดฝีมือระดับที่สองหนึ่งคนที่ตามไป เหลืออีกหนึ่งคนพูดกับคนอื่นว่า: “พวกแกก็ตามไปด้วย!”
เมื่อกัปตันเรือได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า: “ตรงนี้ยังมีหลายคนที่ได้รับบาดเจ็บ ต้องมีคนอยู่ดูแลพวกเขานะ?”
ตอนนั้นที่เรือชนฝั่ง ตอนที่พลิกคว่ำมีหลายคนโดนทับจนบาดเจ็บ
ยอดฝีมือระดับที่สองเหลือบมองไปที่ผู้บาดเจ็บหลายคนที่นั่งอยู่บนพื้น บางคนได้รับเจ็บที่เท้า บางคนเป็นที่แขน ก็ไม่ได้บาดเจ็บสาหัสอะไรมากนัก
แต่ว่ายอดฝีมือระดับที่สองกลับแสดงรอยยิ้มเยาะเย้ยออกมา ต่อจากนั้นเดินไปที่ด้านหลังของกลุ่มคน ชักกริชสั้นออกมาเล่นหนึ่งอย่างกะทันหัน ยกมือขึ้นแล้วฟัน
“อ๊าก!”
“อ๊าก!”
ผู้บาดเจ็บสองคนร้องโอดโอย เสียชีวิตทั้งหมด ยังเหลืออยู่หนึ่งคนยืนขึ้นมาทันทีและพูดด้วยตัวสั่นเทาว่า: “ฉันตามไปได้ ฉันสามารถไปได้ อย่าฆ่าฉัน!”
เขาเพียงแค่ได้รับบาดเจ็บที่แขน ไม่ได้รับบาดเจ็บที่ขาสามารถเดินตามไปได้
และเมื่อคนอื่นๆเผชิญหน้ากับสิ่งนี้ต่างก็ตกตะลึง
ลูกเรือเหล่านี้ต่างก็มาจากหลันเต่าทั้งหมด
ชีวิตของลูกเรืออยู่บนหลันเต่านั้นดีที่สุด ค่าตอบแทนก็ดีที่สุด อาชีพของพวกเขาก็ถูกผู้คนนับถือที่สุด แม้แต่ผู้มีอำนาจทรงพลังของบนเกาะก็ไม่กล้าเป็นปฏิปักษ์กับพวกเขา แล้วจะเคยโดนปฏิบัติแบบนี้ได้อย่างไร?
คนพวกนี้ฆ่าคนโดยไม่กะพริบตา แค่ไม่มีความสุข ก็ฆ่าคนได้ตามอำเภอใจ
สายตาของกัปตันเรือเก่ามองไปที่ยอดฝีมือระดับที่สองสองคนนั้นด้วยความแค้นเคือง ในเวลาเดียวกันน้ำตาก็ไหลอยู่ในเบ้าตา เพราะลูกเรือส่วนใหญ่ก็เป็นลูกศิษย์และหลานชายของเขา
อย่างไรก็ตามไม่ว่าจะโกรธมากแค่ไหนกลับไม่กล้าพูดอะไร
เพราะออกทะเลในครั้งนี้ ลูกสาวของเขาก็ตามมาด้วย คาดไม่ถึงว่าจะเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ ดังนั้นเขาไม่สามารถหุนหันพลันแล่นได้ ไม่อย่างนั้นถ้าเขาตายแล้ว คนเหล่านี้คงจะเสียการควบคุมอย่างแน่นอน
โดยเฉพาะผู้ชายเหล่านี้ที่ทำงานในทะเล หิวโหยเป็นเวลานานก็จะเป็นเหมือนหมาป่าที่หิวโหย และ‘กิน’ลูกสาวของเขาได้
ไม่มีใครต่อต้านอีกต่อไป และกลุ่มคนก็เดินเข้าไปในป่า
แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ ไป๋ยี่เฟยเห็นเหตุการณ์นี้เข้าพอดี
……
ตอนนั้นไป๋ยี่เฟยต้องการหาอาหารให้ลู่เหมียวเหมียวพวกเขา ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่า เมื่อคืนนี้ลู่เหมียวเหมียวล้มลงทำให้ผลไม้หล่นร่วงอยู่บนพื้น และเขาไม่ได้จัดการ
แม้ว่าคราบเลือดบนพื้นจะโดนชะล้างออกไป แต่ว่าเกาะแห่งนี้ไม่ได้ใหญ่โต ด้วยมันสมองของเต้าจ่าง คาดว่าก็ต้องค้นพบในไม่ช้า
ดังนั้นไป๋ยี่เฟยจึงกลับมาที่นี่อย่างเงียบๆ โดยแอบสังเกตดูพวกเขา
อย่างที่เขาได้คาดการณ์ไว้ เต้าจ่างให้คนไปตรวจสอบดูสถานการณ์ของบนเกาะ มีคนกลับมารายงาน ถ้าอย่างนั้นเต้าจ่างก็ต้องไปตรวจสอบด้วยตัวเอง แบบนี้ รอเต้าจ่างพวกเขาเข้าไปในป่า ไป๋ยี่เฟยสามารถแอบเข้าไปในห้องโดยสารได้ ต่อจากนั้นถือโอกาสเอาพวกอาหารและยาออกมาได้
แต่สิ่งที่ไป๋ยี่เฟยประหลาดใจก็คือ เต้าจ่างให้ทุกคนตามเข้าไปด้วย ถ้าอย่างนั้นไป๋ยี่เฟยก็ไม่ต้องแอบย่องแล้ว สามารถตรงเข้าไปเอาได้
ไป๋ยี่เฟยพูดกับลู่เหมียวเหมียวและลู่หยางว่า: “พวกเธอซ่อนตัวให้ดี รอฉันอยู่ที่นี่”
หลังจากที่พูดจบเขาก็กระโดดลงจากต้นไม้ใหญ่ และเดินไปที่เรือที่พังอย่างรวดเร็ว
เพียงแต่เขาเพิ่งเดินไปในห้องโดยสาร คนทั้งคนก็ตกตะลึง
ในห้องโดยสารมีกลิ่นคาวเลือดแรงมาก ทำให้คนขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้
เขาหันหน้ามองไป ก็พบว่าคนตายอยู่ที่พื้นสามคน
เขาไม่มีเวลาไปดูนานเกินไป เดินตรงเข้าไปข้างใน
เพียงแต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็มีเสียงทวนลมดังมาจากข้างหลัง
ในใจของไป๋ยี่เฟยตกใจมาก ตอบสนองถอยหลังไปอย่างรวดเร็วมาก ใช้ไหล่ของเขาจู่โจมพุ่งชนคนที่อยู่ข้างหลัง
“โอ๊ย!”
เสียงโอดโอยที่ดังมา เป็นเสียงของผู้หญิง
ไป๋ยี่เฟยหันกลับมา ก็เห็นผู้หญิงร่างเล็กคนหนึ่ง หมวกถูกกระแทกตก ผมก็กระจัดกระจาย และบนตัวของเธอใส่ชุดทำงาน
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
ผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้น ไป๋ยี่เฟยพุ่งไปถึงตรงหน้าของเธอ ยื่นมือไปบีบคอของเธอ พูดอย่างเย็นชาว่า: “อย่าตะโกน ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าเธอ!”
ในแววตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ก็พยักหน้าทันที
เมื่อไป๋ยี่เฟยเห็นแบบนี้ ถึงได้คลายมือออกมาเล็กน้อย ต่อจากนั้นถามว่า: “อาหารและยาอยู่ที่ไหน?”
หญิงสาวกลัวจนตัวสั่นเทา ไม่กล้าพูดอะไร
เมื่อไป๋ยี่เฟยเห็นเช่นนี้ ก็พูดข่มขู่อีกครั้ง: “บอกฉันมาว่าอยู่ที่ไหน อย่าบีบคั้นให้ฉันต้องฆ่าเธอ!”
“ไม่ ฉันไม่อยากตาย” หญิงสาวกลัวจนสั่นเทา ยังสะอื้นขึ้นมา
และหญิงสาวคนนี้ก็คือลูกสาวของกัปตันเรือเก่าคนนั้น
ตอนนั้นยอดฝีมือระดับที่สองบอกกับกัปตันเรือเก่าว่า: “ลูกสาวคนนั้นของนายก็ไม่ต้องตามมาแล้ว แค่หญิงสาวคนหนึ่ง เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ทำให้ทุกคนเดือดร้อน”
นี่เป็นสิ่งที่กัปตันเรือเก่าต้องการ ดังนั้นก็ทิ้งเธอไว้บนเรือ
ไป๋ยี่เฟยใช้แววตาที่เยือกเย็นมองเธอ พูดอย่างเย็นชาว่า: “เร็วเข้ารีบนำทาง!”
หญิงสาวหวาดกลัวมาก จำเป็นต้องพาไป๋ยี่เฟยไปหาอาหารและยาอย่างตัวสั่นเทา
หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยได้ของแล้ว ก็สับสนอีกครั้ง
จะจัดการหญิงสาวคนนี้อย่างไรดี?
เขามองแวบแรกก็ดูไม่เหมือนคนทำสิ่งเลวร้าย ไม่จำเป็นต้องฆ่าเธอทิ้ง
แต่ถ้าปล่อยตัว หลังจากที่เต้าจ่างกลับมาก็รายงานออกไปให้เต้าจ่างพวกเขาทั้งหมดควรทำอย่างไรดี?
ในขณะนี้ มีเสียงบางอย่างเกิดขึ้นนอกห้องโดยสาร
ไป๋ยี่เฟย แววตาสั่นไหว พูดกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า: “อย่าส่งเสียง!”
หญิงสาวรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
ในเวลานี้มีเสียงตะโกนมาจากข้างนอก:“คนหายไปไหน? รีบออกมาหากูเดี๋ยวนี้ มามีความสุขกับฉัน!”
เมื่อหญิงสาวได้ยินเช่นนี้สีหน้าก็ซีดเผือด ก็ยิ่งตัวสั่นรุนแรงมากขึ้น
เขารู้ว่านี่คือยอดฝีมือระดับที่สองที่ฆ่าลูกเรือสองคนนั้น
ยอดฝีมือระดับที่สองกำลังเตะประตูอยู่ที่ข้างนอกออกไปทีละบาน“สาวน้อย อย่าซ่อนตัวเลย สถานที่เล็กๆแค่นี้ เธอจะสามารถไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหนได้?”
“กูก็จงใจทิ้งเธอไว้ ต้องการให้เธอมามีความสุขกับฉัน ทางที่ดีเธอออกมาอย่างว่าง่าย ไม่อย่างนั้น พ่อของเธอและลูกเรือเหล่านั้นจะต้องตายทั้งหมด!”
หลังจากได้ยินคำเหล่านี้หญิงสาวก็กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลไม่ได้ ในใจก็หวาดกลัวอย่างสุดขีด
ในเวลานี้ ยอดฝีมือระดับที่สองได้มาถึงบานประตูตรงหน้าพวกเขาแล้ว
“ตูม!”
ยอดฝีมือระดับที่สองเตะประตูเปิด ไป๋ยี่เฟยหลบไปที่หลังประตูอย่างรวดเร็ว
และหญิงสาวคนนั้นก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของยอดฝีมือระดับที่สอง หญิงสาวกลัวจนอดไม่ได้ที่จะถอยกลับ แต่ว่าถอยไปไม่กี่ก้าวก็ถึงที่สิ้นสุด ข้างหลังเธอคือชั้นวางของ
ในจุดที่สายตามองไม่เห็น ยอดฝีมือระดับที่สองไม่เห็นไป๋ยี่เฟย แต่เดินไปหาหญิงสาวด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย “โย้ ซ่อนตัวเป็นจริงๆ ซ่อนตัวอยู่ที่นี่ แต่ว่าที่ไหนก็ได้ ฉันก็ไม่เลือก”
หญิงสาวกลัวจนร้องไห้ไปด้วยวิงวอนไปด้วย: “ไม่นะ ขอร้อง อย่าทำแบบนี้…..”
ยอดฝีมือระดับที่สองก็ยิ้มกริ่ม เดินไปที่หญิงสาวทีละก้าว“พูดความจริงกับเธอละกัน ที่นี่ไม่มีการเดินเรือ รอทีมกู้ภัยมาถึงก็เป็นเวลานาน พวกเราก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน”
“เธอว่าเวลานานขนาดนี้ ไม่รู้สึกสบายตัวก่อนจะทนไหวเหรอ?”
หลังจากที่พูดจบก็กระโจนเข้าไป
