เขาเฝ้าดูไป๋ยี่เฟยถูกโจมตีจนบินออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า และทุกครั้งเขาก็ต้องกังวลว่าไป๋ยี่เฟยจะตายหรือไม่
เมื่อได้ยินเสียงการเยาะเย้ยของคนเหล่านั้น ฉางเชี่ยวก็รู้สึกหงุดหงิดอยู่ในใจอย่างมาก หันหลังกลับมา และตะโกนว่า “แม่งหุบปากไปทั้งหมดซะ!”
ไม่ว่ายังไงคนพวกนี้ก็เป็นเหล่าผู้หลักผู้ใหญ่ จู่ๆ ก็ถูกคนตะโกนใส่ และสีหน้าของพวกเขาก็ดูน่าเกลียดเล็กน้อย
จ้าวเห้อยิ่งถึงกับเยาะเย้ยและกล่าวว่า “หยิ่งทะนงอะไรกันเหรอ รอให้ไป๋ยี่เฟยตายไปแล้ว ผมจะคอยดูว่าพวกคุณยังจะหยิ่งทะนงได้อย่างไรกัน?”
“พี่จ้าวพูดถูก!” ชายร่างอ้วนเตี้ยที่ทักทายจ้าวเห้อก่อนหน้านี้ก็พูดตามเสียงออกมา
เมื่อดูจากสถานการณ์ปัจจุบันแล้ว เห็นได้ชัดว่าเต้าจ่างจะแซงหน้าไป๋ยี่เฟย ดังนั้นคนเหล่านี้จึงอยากจะถือโอกาสนี้เอาใจจ้าวเห้อโดยธรรมชาติอยู่แล้ว และเพื่อที่จะเอาใจเต้าจ่าง
ดังนั้นจึงมีอีกหลายเสียงที่พูดตามขึ้นมา
“พี่จ้าว ผมสนับสนุนคุณ!”
“ผมด้วย!”
เมื่อเห็นว่าทุกคนพยายามเอาใจเขามากขนาดนี้ ทำให้จ้าวเห้อยิ้มอย่างมีชัย
สีหน้าของลู่เหมียวเหมียวที่อยู่ด้านข้างซีดเล็กน้อย เดิมที่ก็รู้สึกไม่สบายใจมาก ที่เห็นไป๋ยี่เฟยถูกทุบตีจนบินออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า และก็รู้สึกกังวลใจมากยิ่งขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของคนเหล่านี้
ในสถานที่ เต้าจ่างก็ลงสู่บนพื้น มองดูไป๋ยี่เฟยที่นอนอยู่บนพื้นจากที่สูง ในสายตาดูหมิ่นเหยียดหยามและพูดว่า “คุณมีความสามารถมากนั่นเป็นเรื่องจริง ในจุดนี้ทำให้ผมต้องชื่นชม ดังนั้น ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะร่วมมือกับคุณไม่ได้”
“คนที่มีความสามารถมากอย่างคุณ คือภัยคุกคามสำหรับผม ผมจะเก็บคุณไว้ไม่ได้!”
ไป๋ยี่เฟยยังคงนอนอยู่บนพื้น ในหัวของเขามีเสียงดังมึนๆ และแม้กระทั่งดวงตาของเขาก็ยังรู้สึกมีอาการเวียนอยู่ครู่หนึ่ง
เมื่อเขาสงบลง เส้นผมของเขาก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม และแสงสีแดงในดวงตาของเขาก็หายไปแล้ว
เมื่อกลับสู่ลักษณะปกติของเขา ระดับของไป๋ยี่เฟยก็อยู่เพียงในระดับที่สองชั้นต่ำเท่านั้น
ทันทีที่ไป๋ยี่เฟยลืมตาขึ้นมา เขาก็มองเห็นเต้าจ่างยืนอยู่ข้างหน้าเขา ราวกับว่ากำลังพูดอะไรอยู่ จากนั้นเท้าของเต้าจ่างก็ยกขึ้นมา
เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ไป๋ยี่เฟยก็รู้ทันทีว่าเต้าจ่างกำลังจะเตะเขา เขาอยากจะหลบเลี่ยงโดยสัญชาตญาณ แต่โชคไม่ดีที่ความเร็วในตอนนี้ไม่เร็วเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงยกแขนขึ้นมาเพื่อไปสกัดกั้น
“บูม!”
หลังจากเสียงดัง ก็มีเมฆฝุ่นลอยขึ้นมาตามรอบๆ ห่อหุ้มเต้าจ่างและไป๋ยี่เฟยไว้ บังสายตาของทุกคนไปเลย
พวกเขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นอยู่ที่นั่น
หลังจากเห็นฉากนี้ ไป๋หู่และสวีลั่งอดไม่ได้ที่อยากจะรีบพุ่งเข้าไป แต่กลับถูกเฉินอ้าวเจียวหยุดพวกเขาไว้ “อย่าพึ่งรีบร้อน”
“คนกำลังจะตายแล้วยังไม่รีบร้อนอีกเหรอ?” สวีลั่งคำราม
ไป๋หู่ก็กล่าวอย่างกังวลว่า “ถ้ายังไม่เข้าไปอีกมันคงจะสายเกินไปแล้ว!”
ในเวลานี้ ซาเฟยหยางพูดขึ้นมาอย่างช้าๆ ว่า “ไป๋ยี่เฟยยังไม่ถึงเวลาตาย และจะไม่ตายแน่นอน”
“กูแม่งไม่เชื่อเรื่องพวกนี้หรอก!” สวีลั่งคำราม ในขณะที่หยิบมีดโค้งของตัวเองออกมา
แต่ ณ เวลานี้
“ฮ่า!”
เสียงตะโกนดังมาจากในเมฆฝุ่น
เมื่อได้ยินเสียงนี้ ทุกคนต่างก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วต่อมา ก็เห็นเงาร่างของคนคนหนึ่งลอยออกมาด้วยท่าที่กลับหัวกลับหาง
จ้าวเห้อที่อยู่บนแพลตฟอร์มชมวิวยิ่งหัวเราะอย่างมีความสุขมาก “ฉางเชี่ยว คุณดูสิไป๋ยี่เฟยถูกคนทุบตีไปมา มันช่างน่าสังเวชจริงๆ ฮ่าฮ่าฮ่า………”
แต่หลังจากหัวเราะสองครั้ง รอยยิ้มของเขาก็ต้องหยุดนิ่ง
เพราะคนที่บินออกไปไม่ใช่ไป๋ยี่เฟย แต่เป็นเต้าจ่าง
“บูม!”
“พุ่ฟ!”
หลังจากที่เต้าจ่างล้มลงกับพื้น เขาก็อาเจียนออกมาเป็นเลือดคำใหญ่ทันที ด้วยสายตาที่น่าเหลือเชื่อในดวงตาของเขา และพึมพำว่า “นี่……..มันเป็นไปไม่ได้!”
หลังจากที่ฝุ่นกระจายหายไป ทุกคนถึงมองเห็นสถานการณ์ได้อย่างชัดเจน
ไป๋ยี่เฟยยังคงนอนอยู่บนพื้นเหมือนเดิม แต่แขนของเขาถูกเต้าจ่างเหยียบจนหักไปแล้ว และยังมีแสงสีแดงเข้มฉายผ่านในดวงตาของเขาอีกครั้ง และแสงสีแดงนี้มันน่ากลัวกว่าก่อนหน้านี้มาก
ในขณะนี้ ไป๋ยี่เฟยยกศัรษะขึ้นเล็กน้อย หายใจแรงๆ และเสื้อผ้าบนร่างของเขาก็ขาดออกจากกัน และมุมปากของเขายังคงมีเลือดสีแดงสดไหลออกมาอยู่
ทุกคนต่างตกตะลึงไปเลย
ไป๋ยี่เฟยได้รับบาดเจ็บมากขนาดนี้แล้ว และก็ยังสามารถทุบตีให้เต้าจ่างบินออกไปได้!
เขาทำได้อย่างไรกันแน่?
นี่มันโรคจิตเกินไปหรือเปล่า?
อีกอย่าง เห็นได้ชัดว่าในตอนเมื่อกี้นี้เต้าจ่างเป็นฝ่ายที่ทุบตีไป๋ยี่เฟยจนลุกขึ้นมาไม่ได้ แล้วทำไมถึงกลายเป็นไป๋ยี่เฟยเป็นฝ่ายทุบตีเต้าจ่างบินออกไปล่ะ?
มีเพียงเต้าจ่างเท่านั้นที่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด ดังนั้นเต้าจ่างจึงรู้สึกตกใจอย่างมาก
ไป๋ยี่เฟยยืนขึ้นอย่างยากลำบากด้วยมืออีกข้างหนึ่ง แม้แต่ขาของเขาก็สั่นไปทั้งคู่ แต่สีหน้าของเขาก็ยังคงเย็นชา และสายตาของเขาก็ลึกล้ำและน่ากลัว
ในเวลานี้เต้าจ่างก็ลุกขึ้นยืนจากบนพื้น แต่เขาก็ยังคงรู้สึกว่ามันไม่น่าเชื่อเลย “นี่…….. มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน สิ่งที่ผมใช้เวลาฝึกฝนมาเกือบ 20 ปี คุณเห็นเพียงแค่ครั้งเดียวก็ใช้เป็นแล้ว นี่มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!”
หลังจากที่ทุกคนได้ยินคำพูดนี้ พวกเขาก็เข้าใจในที่สุด
เสียงที่ดังขึ้นในตอนเมื่อกี้นี้ไม่ใช่ของเต้าจ่าง แต่เป็นของไป๋ยี่เฟย
ทุกคนต่างตกตะลึงไปทั้งหมดเพราะเหตุนี้
ดังที่เต้าจ่างพูด ทักษะพิเศษนี้เขาใช้เวลาในการฝึกฝนมาเกือบ 20 ปีแล้ว และไป๋ยี่เฟยก็ได้เรียนรู้ทักษะนี้ไปในเวลาเพียงไม่กี่นาทีสั้นๆ นับตั้งแต่ที่เขาเห็นทักษะนี้!
นี่มันจะไม่ทำให้คนตกใจได้อย่างไร?
สิ่งนี่แสดงให้เห็นว่า พรสวรรค์ของไป๋ยี่เฟยมันน่าสะพรึงกลัวและโรคจิตขนาดไหน
“ยังมีอีกไหม?” ไป๋ยี่เฟยถามอย่างเย็นชาว่า
เต้าจ่างตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “อะไรนะ?”
ไป๋ยี่เฟยเย้ยหยันและกล่าวว่า “หากไม่มีทักษะอื่นๆ แล้ว ถ้าอย่างนั้น มันก็ควรจะจบลงแล้วจริงๆ!”
เมื่อคำพูดจบลง เต้าจ่างก็เข้าใจในความหมายของเขาทันที จากนั้นการแสดงออกก็เฉยเมย แต่ก็มีการเยาะเย้ยเล็กน้อยอยู่ที่มุมปากของเขาด้วย
ทันทีหลังจากนั้น เต้าจ่างก็เตะขาที่พื้น และพุ่งออกไปในทิศทางตรงกันข้ามอย่างรวดเร็ว คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาก็ถูกฟาดออกไปด้วยฝ่ามือโดยตรง
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
ทุกคนต่างก็ตกตะลึง
“นี่คือกำลังจะวิ่งหนีเหรอ?”
นักพรตเต่าที่พวกเขาคิดว่าอยู่ยงคงกระพันกำลังจะวิ่งหนีงั้นเหรอ!
ผู้คนที่อยู่บนแพลตฟอร์มชมวิวต่างตะลึงอยู่กับที่ เพราะพวกเขาไม่เคยคิดว่าเต้าจ่างจะวิ่งหนี!
ไป๋ยี่เฟยยืนอยู่กับที่ เฝ้าดูเต้าจ่างที่กำลังวิ่งหนีด้วยสายตาที่เย็นชาลึกล้ำ และไม่ได้ไล่ตามไปเลย
เพราะเขารู้ว่าเต้าจ่างจะวิ่งหนีอยู่แล้ว
เต้าจ่างเป็นคนที่มีความระมัดระวังสูงมาก ซึ่งสามารถทำทุกอย่างเพื่อจุดประสงค์ของเขา และก็สามารถทำด้วยทุกวิถีทาง ดังนั้นในทำนองเดียวกัน ก็สามารถวิ่งหนีเอาชีวิตรอดโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดได้
เพราะมีเพียงการมีชีวิตอยู่ต่อเท่านั้น จึงจะสามารถบรรลุทุกสิ่งที่ต้องการได้
ดังนั้น ในเมื่อเต้าจ่างไม่มีความมั่นใจที่จะฆ่าไป๋ยี่เฟยได้ เขาจึงเลือกที่วิธีที่จะหลบหนีไปโดยธรรมชาติ
ไป๋ยี่เฟยสามารถคิดถึงจุดนี้ได้แล้ว เต้าจ่างจะหนีรอดไปได้จริงๆ หรือ?
เต้าจ่างกำลังจะบินออกจากโรงตัดไม้ไปได้ และก็รู้สึกดีใจ ถึงแม้ไป๋ยี่เฟยจะมีความสามารถที่โรคจิตมากเพียงใด แต่สุดท้ายก็ยังไม่สามารถฆ่าเขาได้อยู่ดี ด้วยกำลังของเขาเป็นไปได้อย่างยิ่งที่จะหลบหนีไป
และหลังจากที่เขาหนีออกไปได้ ก็จะมีวิธีมากมายที่จะจัดการกับไป๋ยี่เฟย
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะหนีออกจากโรงตัดไม้ไปได้ เขาก็หยุดลงอย่างกะทันหัน
เพราะในเวลานี้จู่ๆ ก็มีคนหยิบท้อนไม้ท้อนใหญ่ขึ้นมา แล้วขว้างตรงไปที่เต้าจ่าง
เต้าจ่างเห็นฉากนี้แล้ว ก็รู้สึกตกใจอย่างมาก ท้อนไม้ท้อนนี้มันใหญ่มาก และแรงที่ดันก็แข็งแกร่งมาก จนเขาไม่กล้าที่จะเอื้อมมือเข้าไปรับเลย
และคนที่ขว้างท้อนไม้นั้น ก็คือฉินหัวที่ซ่อนตัวอยู่ในฝูงชนนั่นเอง
แม้ว่าความแข็งแกร่งของฉินหัวจะเทียบไม่ได้กับเต้าจ่าง แต่ยังไงแล้วเขาก็เป็นผู้ยอดฝีมือระดับที่สองคนหนึ่ง ถ้าหากบวกกับไป๋ยี่เฟยแล้ว เต้าจ่างก็ไม่สามารถเอาชนะเขาได้อย่างแน่นอน
ดังนั้นเต้าจ่างจึงไม่สามารถหนีจากเขาไปได้อย่างแน่นอน ทำได้เพียงต้องถอยหลังไปอย่างรวดเร็วเพื่อหลบเลี่ยงท้อนไม้ของฉินหัว
เต้าจ่างหลบเลี่ยงอย่างรวดเร็ว ในความโกลาหลเส้นผมของเขากระจาย เสื้อคลุมบนร่างกายของเขาก็เริ่มฉีกออก และมีแม้กระทั่งเต็มไปด้วยฝุ่นบนพื้น ตอนนี้เขาได้สูญเสียรูปลักษณ์ของอารมณ์และความเย้ายวนใจดั่งเทพเจ้าหรือลัทธิเต๋าไปหมดแล้ว
หลังจากที่เห็นหน้าฉินหัว เต้าจ่างก็ดูไม่น่าเชื่อขึ้นมาอีกครั้ง “ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้? ”
ฉินหัวมองเข้ามา และพูดอย่างเย็นชาว่า “มาเพื่อฆ่าคุณนะสิ!”
