ไป๋ยี่เฟยพูดด้วยใบหน้าบึ้งตึง “ถอนตัวกลับไปเมืองเจาหยางก่อน”
หลังจากวางสายหลินขวางก็โทรหาเขาด้วยข่าวเดียวกัน
ไป๋ยี่เฟยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเขาได้ยินเรื่องการบาดเจ็บล้มตายอย่างหนักเขาก็ไม่ลังเลที่จะให้ทุกคนถอนตัวกลับไปที่เมืองเจาหยางก่อน
ในความคิดของเขานั้น สิ่งนอกกายในเหมืองนั้นเทียบกับชีวิตคนคนหนึ่งไม่ได้เลย
อย่างไรคนก็จากไปแล้ว ทำไมถึงต้องการเงินมากขนาดนั้น?
ในตอนนี้เอง จางหัวปินก็ก้าวมาข้างหน้าสองก้าว เขาดูร้อนรน เขาถือโทรศัพท์มือถืออยู่ในมือและดูเหมือนว่าเขาจะรับโทรศัพท์แล้ว
จางหัวปินกล่าวอย่างร้อนรน “เป็นฝีมือของอีกสามเขต พวกเขากำลังจะโจมตีเหมืองทั้งหมดของเรา”
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกตกใจเมื่อได้ยินเช่นนี้ เพราะเขาไม่คาดคิดว่าทั้งสามเขตจะผนึกกำลังกันเพื่อโจมตีเหมือง
อย่างไรแม้ว่าทั้งสามเขตจะรู้ว่าไป๋ยี่เฟยไม่ง่ายที่จะหาเรื่อง บวกกับพวกเขายังไม่ได้รู้ถึงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของไป๋ยี่เฟย แม้ว่าพวกเขาจะรวมตัวกันแต่ก็ไม่สามารถวู่วามได้ใช่ไหม?
นอกจากนี้ไป๋ยี่เฟยเพิ่งทำลายตระกูลหงและปราบตระกูลจ้าว แต่ไม่ได้โจมตีเขตอื่นๆ พวกเขาจึงไม่น่าถึงขนาดตั้งตัวเป็นศัตรูกับไป๋ยี่เฟย
ตอนนี้เต้าจ่างพ่ายแพ้ไปแล้ว เขตคฤหาสน์สหพันธ์ธุรกิจเมืองหลวงก็ไม่ได้มีท่าทีที่ชัดเจน พวกเขาไม่ควรทำอะไรผลีผลามจึงจะถูก
ไป๋ยี่เฟยรู้สถานการณ์ในเมืองหลวงเป็นอย่างดี และเป็นไปไม่ได้ที่เขตคฤหาสน์สหพันธ์ธุรกิจเมืองหลวงจะรุกรานตระกูลหลินและตระกูลเย่ในเวลาเดียวกัน ไม่ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน พวกเขาก็ไม่สามารถรับมือกับสองตระกูลใหญ่พร้อมกันได้
ดังนั้นทำไมพวกเขาถึงทำเช่นนี้?
เมื่อเห็นเช่นนี้ฉางเชี่ยวก็คว้าโอกาสนี้ไว้ทันที เขาจับมีดขนาดใหญ่ในมือแน่นและวิงวอนร้องขอชีวิตแทนเหลยหมิง “ไป๋ยี่เฟย ตอนนี้สถานการณ์เร่งด่วน จัดการเรื่องเหมืองก่อนเรื่องเหลยหมิงพักไว้ชั่วคราวหรือให้เขาทดแทนความผิดด้วย… “
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้พูดอะไร
ไม่มีใครพูดอะไรอีก
สถานการณ์ปัจจุบัน อีกสามเขตพร้อมใจกันเปิดฉากโจมตีเมืองกวงหมิงและเมืองเจาหยางด้วยอาวุธหนัก สถานการณ์วิกฤตและร้ายแรงอย่างยิ่ง
ตามหลักการแล้ว ในกรณีนี้ไป่อี้เฟยไม่จำเป็นต้องบีบคั้นเหลยหมิงต่อและยังสามารถให้โอกาสเหลยหมิงในการทำความดีทดแทนได้อีกด้วย
ในขณะนี้มีคนในกลุ่มผู้ฟังตะโกนว่า “คุณเห็นไหม พวกเขามักจะมีเหตุผลที่จะให้ปีศาจนั่นหนีรอด!”
“ใช่แล้ว พวกเขาต้องหาขออ้างได้อย่างแน่นอน!”
แต่ทว่าเมื่อประโยคนี้เพิ่งพูดจบไป ไป๋ยี่เฟยก็ใช้มือผลักฉางเชี่ยวออกไปและยกมีดขนาดใหญ่ในมือขึ้นและฟันมันลงไปอย่างรุนแรง
“ฟั่บ!”
หัวของเหลยหมิงถูกตัดออกในทันที จากนั้นก็กลิ้งไปบนพื้นสองรอบ
ในขณะเดียวกันเลือดก็ถูกพ่นออกมาจนย้อมส่วนของแท่นสูงจนเป็นสีแดงสด
ผู้ที่ส่งเสียงร้องถูกทำให้นิ่งไป
คนอื่นๆทั้งหมดตกตะลึงตาค้าง
สีหน้าของฉางเชี่ยวหนักอึ้ง เขาจ้องมองไปที่ศพ มือของเขาสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้
ไป๋ยี่เฟยพูดเสียงดัง “ฉันเคยบอกแล้ว ชีวิตต้องชดใช้ด้วยชีวิต นี่เป็นสัจธรรมที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง! และนี่คือความรับผิดชอบของฉันสำหรับพวกคุณ!”
“ในอนาคตของเมืองกวงหมิง กฎนี้จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ผู้บริหารก็จะไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นตราบใดที่ฉันยังไม่ล้มลง กฎก็จะเป็นอย่างนั้น!”
“แม้ว่าคนของฉันจะทำผิด ก็ต้องรับผิดชอบและถูกลงโทษเหมือนกัน!”
“ฉันจะไม่ตามใจพวกเขา!”
“แยกย้ายได้!”
หลังจากพูดไป๋ยี่เฟยก็โยนมีดทิ้งและรีบออกจากเวทีสูงไป
กลุ่มผู้ฟังไม่มีคำถามอีกต่อไป
เดิมทีไป๋ยี่เฟยมีข่าวมากมายที่จะแจ้งให้พวกเขาทราบ แต่ตอนนี้มีบางอย่างเกิดขึ้นกะทันหันเขาทำได้เพียงยุติการประชุมก่อน
ไป๋ยี่เฟยมาที่สำนักงานและคนอื่นๆก็เดินตามไป๋ยี่เฟยมาด้วย
ในห้องทำงาน สวี่อีอีกำลังรินชาให้ทุกคน
สวี่อีอีเคยอยู่ในเขตที่สาม เนื่องจากพ่อของเธอเล่นการพนันและไม่มีเงินจ่าย จึงขายเธอให้กับตระกูลหงในเขตที่สี่
ดังนั้นหลังจากที่ยึดครองเขตที่สามได้ ไป๋ยี่เฟยก็ปล่อยให้เธอกลับมา อย่างไรที่นี่ก็คือบ้านของเธอ
แต่สวี่อีอีไม่เลือกที่จะไป คิดว่าพ่อของเธอทำให้เธอผิดหวังไปแล้ว ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่อยากกลับไปแล้ว?
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้บังคับให้ส่งเธอกลับ เขาจึงปล่อยให้เธออยู่ในสำนักงานเทศบาลและทำบางอย่างที่ทำได้
จางหัวปินจิบชาและพูดว่า “พวกเขาเร็วกว่าที่เราคาดไว้”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้าแล้วพูดกับสวีอี้อี้ “เธอออกไปก่อนเถอะ ที่นี่ไม่ใช้เธอชั่วคราว”
สวี่อีอีพยักหน้าและจากไป
เฉินอ้าวเจียวถอนหายใจอย่างกะทันหันและกล่าวว่า “เห้อ ช่างน่าเสียดายจริง สาวน้อยที่ดีเช่นนี้”
จากนั้นสายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่เฉินอ้าวเจียว
เมื่อถูกคนจำนวนมากจ้องมอง เฉินอ้าวเจียวก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงและพูดว่า “มองอะไรกัน ฉันไม่ได้มีความหมายอื่นเลย!”
“งั้นนายรีบร้อนอธิบายทำไม?” สวีลั่งหรี่ตามองเขา
“ฮ่าๆ… “
ทุกคนหัวเราะ
เฉินอ้าวเจียวหน้าแดง แต่กลับไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไร
ตามหลักเหตุผลแล้ว ตอนนี้สถานการณ์เร่งด่วนมาก พวกเขาควรจะจริงจังกว่านี้ แต่พวกเขาก็หัวเราะอย่างมีความสุข ถ้าคนนอกได้ยินเกรงว่าคงจะงงงวย
ในตอนนี้ฉางเชี่ยวบุกเข้ามาในห้องทำงาน มุ่งตรงมาทางไป๋ยี่เฟย เขายกชาขึ้นดื่มอีกใหญ่แล้วพูดว่า “ฉันให้คนฝังศพแล้ว”
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า “เก็บกวาดเรียบร้อยหมดแล้ว?”
“อืม” ฉางเชี่ยวพยักหน้า
จากนั้นฉางเชี่ยวก็ถามขึ้นอย่างกะทันหัน “แล้วถ้า… เหลยหมิงไม่ฆ่าตระกูลจ้าวในครั้งนี้ นายจะทำหรือเปล่า… “
“ไม่!” ไม่ทันจบคำของฉางเชี่ยวไป๋ยี่เฟยก็พูดตอบเขาตรงๆ
ฉางเชี่ยวอึ้งไป
คนส่วนใหญ่ที่ถูกเหลยหมิงฆ่าตายในเวลานั้น เป็นคนจากตระกูลจ้าวที่วิ่งออกไปและพวกเขาก็เป็นคนที่บอกว่าพวกเขากำลังจะสังหารหมู่ในเมือง
ในเวลานั้นไป๋ยี่เฟยไม่รู้สถานการณ์ที่แท้จริง เขาเพิ่งมารู้ในภายหลังเท่านั้น
แต่ไป๋ยี่เฟยยังคงพูดกับฉางเชี่ยวอย่างจริงจัง “ถึงเราจะเป็นพี่น้องกัน แต่ถ้าทำผิดเราก็ควรถูกลงโทษ ไม่สามารถเพียงเพราะเราเป็นพี่น้องกันจึงจะอนุโลมได้ อย่างนี้ไม่ยุติธรรมกับคนอื่น”
“นอกจากนี้ถ้าเหลยหมิงยังจะแก้ตัวอีก ฉันก็ไม่แคร์ที่จะฆ่าเขาอีกครั้ง”
ฉางเชี่ยวได้ยินดังนี้ก็พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “ฉันรู้ และถ้าเขาทำอะไรกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ฉันก็ไม่ต้องให้นายลงมือ ฉันจะ ลงมือเอง!”
ต่อมาฉางเชี่ยวก็ตะโกนออกไปด้านนอก “เข้ามาเถอะ!”
จากนั้นเหลยหมิงก็ผลักประตูเข้ามา ด้านหลังเขามีผู้หญิงหน้าตาดูบริสุทธิ์คนหนึ่ง
หลังจากทั้งสองเข้ามาแล้ว พวกเขาก็ยืนอยู่ข้างประตู
เหลยหมิงสูญเสียท่าทีหยิ่งผยองก่อนหน้านี้ไปแล้ว เขาก้มศีรษะลงและไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองฉางเชี่ยว ในขณะที่หญิงสาวพิงประตูและก้มศีรษะลง
ก่อนหน้านี้ไป๋ยี่เฟยขังเขาไว้และไม่ได้ฆ่าเขา เขาคิดว่าไป๋ยี่เฟยไม่กล้าฆ่าเขา แต่เมื่อไป๋ยี่เฟยบอกว่าเขาต้องการจะฆ่าเขา เขาก็ตื่นตระหนกจริงๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะวิธีแสดงละครเก็บความลับของไป๋ยี่เฟย เกรงว่าตอนนี้เขาคงจะหัวหลุดจากบ่าไปแล้ว
และคนที่ถูกตัดศีรษะก่อนหน้านี้คือหวังหู่ที่ถูกล่ายเคอตบจนตายเมื่อสองวันก่อน เนื่องจากรูปร่างของเขาคล้ายเหลยหมิง เขาจึงถูกขอให้แทนที่เหลยหมิง
……
หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างประตูมีชื่อว่าอู๋เยว่ เธอเป็นเด็กรับใช้ตัวเล็กๆของตระกูลจ้าว เนื่องจากเธอยังอายุน้อย จ้าวเหอจึงยังไม่มีเวลาจัดการกับเธอ
เมื่อเหลยหมิงเห็นเธอ เขาก็มีจิตใจมุ่งร้าย
ครึ่งเดือนก่อนหน้านี้ ไป๋ยี่เฟยขอให้คนนำตัวอู๋เยว่ออกมา อู๋เยว่ตัวหดและสั่นไปทั่งร่าง
ในเวลานั้นไป๋ยี่เฟยปล่อยให้ทุกคนออกไป เหลือเพียงแค่เขา เมื่ออยู่ตามลำพังแล้วก็ให้เธอนั่งบนเก้าอี้
อู๋เยว่คุกเข่าลงตรงหน้าเขา “ท่านคะ โปรดปล่อยฉันไปเถอะ อย่าฆ่าฉันเลย! ได้โปรดปล่อยฉันไป!”
ไป๋ยี่เฟยเห็นอู๋เยว่ที่เป็นแบบนี้ เห็นว่าเธอเข้าใจผิดจึงรีบเข้ามาช่วยประคองเธอขึ้นและพูดว่า “ขอโทษจริงๆ ที่ไม่ได้ดูแลลูกน้องของฉันและปล่อยให้เขาทำร้ายเธอ”
