“ดังนั้นเธอจึงไม่เต็มใจเท่าไหร่ คิดว่าเธอทำเพื่อเขามามากมาย แต่เขากลับไม่ได้มองด้วยซ้ำ ดังนั้นเธอจึงต้องการใช้วิธีที่รุนแรงเพื่อให้เขาหันมาสนใจเธอ”
คำพูดเหล่านี้เหมือนเข็มที่แทงทะลุหัวใจ ทำให้เหลียงยู่ลืมหายใจโดยไม่รู้ตัว เธอกำหมัดแน่นแล้วตะโกน “หุบปาก!”
อย่างไรก็ตาม หลิวเสี่ยวอิงยังคงพูดต่อไปว่า “เธอจับฉันไว้ จากนั้นก็ทิ้งข้อความไว้เพื่อให้เขามาภายในเวลาที่กำหนด แต่เธอรู้แต่แรกแล้วว่าเขาจะไม่มา”
“เธอแค่อยากให้ฉันเห็นว่าเขาก็ไม่แคร์ใจฉันเหมือนกับที่เข้าไม่แคร์เธอ อย่างนี้เธอก็จะสามารถพบคนประเภทเดียวกันและรู้สึกดีขึ้น ถูกไหม?”
“เพี๊ยะ!”
เหลียงยู่หงุดหงิดและตบหน้าหลิวเสี่ยวอิง
ใบหน้าของหลิวเสี่ยวอิงบวมแดงขึ้นในทันที และยังมีรอยนิ้วมือเล็กน้อย
สายลมเย็นๆพัดเส้นผมของทั้งสองคน
แม้ว่าหลิวเสี่ยวอิงจะถูกตบ แต่สีหน้าของเธอก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เธอมองไปที่เหลียงยู่อย่างเฉยเมย และเหลี่ยงยู่ก็เริ่มควบคุมสติไม่ได้อย่างช้าๆ
“ไม่จริง ไม่ใช่!”
เหลียงยู่ส่ายหน้า และนั่งข้างๆหลิวเสี่ยวอิงและจับไหล่ของเธอไว้และตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “มันไม่ใช่แบบนี้! ไม่! ฉัน… ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉัน… ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ”
หลิวเสี่ยวอิงมองไปที่ท่าทางดิ้นรนของเหลียงยู่และในที่สุดก็แสดงรอยยิ้มที่ขมขื่น “แม้ว่าจะกำลังจะตาย เขาก็ไม่มีอะไรจะพูด… “
ยังมีเวลาอีกสามวันก่อนถึงกำหนด ไป๋ยี่เฟยจะมาไหม?
……
เรือบรรทุกสินค้าธรรมดาออกจากหลันเต่าและมุ่งหน้าสู่ทะเล
ใช้เวลาเพียงสามวันก็จะการเดินทางถึงแผ่นดินใหญ่
ขณะนี้ไป๋ยี่เฟยอยู่บนเรือลำนี้
ไป๋ยี่เฟยแอบเข้ามาเพราะท่าเรือถูกคุ้มกันโดยเขตที่สองและเขตที่ห้า พอดีกับที่ทั้งสามเขตร่วมกันโจมตีเมืองเจาหยางและเมืองกวงหมิง เพื่อไม่ให้ดึงดูดความสนใจมากเกินไปเขาจึงแอบเข้ามา
เรือลำนี้มาจากทางแผ่นดินใหญ่และธุรกิจของพวกเขาอยู่ในเขตที่สอง
กลางดึกไป๋ยี่เฟยออกมาจากโกดังสินค้าและมาถึงดาดฟ้า
เขายืนอยู่บนขอบมุมหนึ่งที่ไม่เด่นมองไปที่ทะเลที่เงียบสงบ ลมทะเลพัดเย็นๆทำให้เขานึกถึงสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในอดีต
“ศิษย์พี่ ฉันรออยู่ในที่ที่เคยมีแต่เรา”
“ไป๋ยี่เฟย หลิวเสี่ยวอิงขอให้เราโกหก… “
“ที่รัก เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม?”
“อย่าแตะต้องสามีของฉัน!
“ที่รัก ในชีวิตนี้ฉันจะไม่มีวันปล่อยมือเธอ”
“คุณยังมีอะไรจะพูดอีกไหม?”
ในหัวของเขามีเสียงของหลี่เสว่ หลิวเสี่ยวอิง เหลียงยู่และคนอื่นๆอีกมากมาย เสียงเหล่านี้ค่อยๆทำให้เขาสับสน
ไป๋ยี่เฟยมองไปที่ทะเลในความมืดและจับราวกั้นไว้ สีหน้าของเขาสับสน
ในอีกด้านหนึ่งที่มีแสงสว่าง มีผู้ชายหลายคนนั่งดื่มและต่อยกัน เสียงของพวกเขาดังมาก
ในขณะนี้ ชายคนหนึ่งยืนขึ้นและดูเหมือนว่าเขาจะเข้าห้องน้ำหลังจากดื่มมากเกินไปกำลังจะเดินเข้าไปในห้องโดยสารช้าๆ แต่เพราะเขาดื่มมากเกินไปเขาจึงหันหลังกลับและเดินไปทางไป๋ยี่เฟย
เมื่อเขาเดินไปตรงหน้าไป๋ยี่เฟย เขาก็ล้มลงไปทับไป๋ยี่เฟยทันที
ไป๋ยี่เฟยรับเขาไว้อย่างง่ายดายและทำให้เขายืนขึ้นอีกครั้ง
ผลก็คือชายคนนั้นคิดว่าเขาถูกผลักเพราะเขาเมา เขาจึงชี้ไปที่ไป๋ยี่เฟยทันทีและก่นด่า “นายเป็นใคร กล้าผลักฉันเหรอ?”
ไป่อี้เฟยไม่อยากสนใจเขา เขาแค่อยากอยู่คนเดียว เขาจึงหันไปอีกทางและเดินจากไป
ชายคนนั้นวิ่งตามเขาอย่างไม่ยอมและพยายามที่จะหยุดไป๋ยี่เฟย แต่ทันทีที่เขารีบวิ่งเขาก็สะดุดล้มลงกับพื้นเพราะดื่มมากเกินไปและร่างกายของเขาก็ไม่ประสานกัน
และเนื่องจากการล้มของเขาดึงดูดความสนใจของคนอื่นๆ พวกเขาจึงรีบวิ่งมาพร้อมกับขวดเหล้าโดยไม่ได้คิดอะไร
“เฮ้ นายเป็นใคร? คิดจะหาเรื่องเหรอ?”
“อย่าพูดเหลวไหลเลย ลงมือ…..เชี่ย ไป๋ยี่เฟย?”
ชายคนหนึ่งกำลังจะลงมือโดยตรง แต่เมื่อเขามาที่ด้านหน้าไป๋ยี่เฟยและเห็นชัดว่าเป็นใครแล้วก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
ไป๋ยี่เฟยก็ตะลึงเช่นกัน
คนตรงหน้าดูเหมือนจะคุ้นๆเล็กน้อย แต่ตอนนี้เพราะจิตใจของเขายุ่งเหยิงเกินไปเขาจึงจำไม่ได้ในทันทีว่าเป็นใครและเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
ชายคนนั้นโยนขวดเหล้าในมือออกไปอย่างรวดเร็ว เขาคว้าไป๋ยี่เฟยแล้วพูดว่า “ไป๋ยี่เฟยนี่! เป็นแกจริงๆ! ฉันเอง ฉันคือผูชิ่ง”
ผูชิ่ง?
หลังจากได้ยินชื่อ ไป๋ยี่เฟยก็จำได้ทันทีว่าชายคนนี้ที่ดูเหมือนจะอายุประมาณสามสิบปีคือใคร
เป็นเพื่อนร่วมชั้นมหาลัย ที่อาศัยอยู่ในหอพักข้างๆและเขาก็เป็นลูกน้องของเซียวหรงเทาด้วย เมื่อพิจารณาจากความสัมพันธ์ของเขากับเซียวหรงเทาก็รู้ว่าไป๋ยี่เฟยไม่คุ้นเคยกับเขา
ไป๋ยี่เฟยรู้จากเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆว่าผูชิ่งมาจากนอกมณฑล หลังจากสำเร็จการศึกษาเขากลับบ้านไปทำงานและไม่เคยมาร่วมงานเลี้ยงรุ่นอีกเลย หลังจากนั้นเขาก็ขาดการติดต่อกับเพื่อนร่วมชั้น
ไป๋ยี่เฟยไม่คิดว่าจะได้พบเขาที่นี่ เขาจึงแปลกใจ “นายนี่เอง!”
เมื่อคนอื่นๆเห็นว่าผูชิ่งรู้จักไป๋ยี่เฟยพวกเขาก็เก็บขวดไวน์ไว้ในมืออย่างมีสติ และมีรอยยิ้มเป็นมิตร “ที่แท้ก็รู้จักกันหรอกเหรอ งั้นก็ดีเลย มาๆๆๆ! มาดื่มด้วยกันสักแก้วสองแก้วเถอะ”
ตามนิสัยก่อนหน้านี้ของไป๋ยี่เฟยเขาต้องปฏิเสธแน่ แต่ตอนนี้จิตใจของเขาสับสนมากและมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่สามารถ แก้ได้จึงคิดว่าถ้าดื่มอาจจะช่วยได้
ดังนั้นไป๋ยี่เฟยจึงพยักหน้า “ไป! ดื่มสักหน่อย!”
จากนั้นผูชิ่งก็โอบไหล่ไป๋ยี่เฟยยิ้มและพาไป๋ยี่เฟยไปที่โต๊ะ และคนอื่นๆก็เดินตามไป
หลังจากนั่งลงก็มีคนยื่นขวดเบียร์ให้เขาโดยตรง และเอาตะเกียบยื่นให้เขาหนึ่งคู่ เขากินถั่วลิสงและถั่วแระบนโต๊ะพร้อมยกดื่มหลายอึกใหญ่
เมื่อเห็นทุกคนชนแก้วกันไปมา ไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกมีอารมณ์ร่วม ในขณะนี้ไม่ว่าจะเป็นฮีโร่หรือคนธรรมดาก็มีความภาคภูมิใจเหมือนกัน
และความสับสนวุ่นวายในใจของเขาก็ถูกโยนทิ้งไป
ในขณะเดียวกันมันก็ทำให้ไป่อี้เฟยนึกถึงเพื่อนร่วมชั้นบางคนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีในมหาวิทยาลัยดื่มด้วยกันและพูดถึงเหอหยวนหยวน
บางครั้งแอลกอฮอลล์ก็สามารถคลายความกังวลได้อย่างแท้จริง
และเวลานี้ยังเป็นเวลาที่เมาง่ายที่สุดอีกด้วย
……
หนึ่งวันผ่านไปวันใหม่เริ่มเข้ามา และเหลือเวลาอีกสองวันก่อนจะถึงเวลาที่เหลียงยู่ตกลงไว้
แสงที่ไม่แรงมากส่องมาที่ร่างกายและดวงตาของไป๋ยี่เฟยผ่านหน้าต่าง
ไป๋ยี่เฟยถูกปลุกด้วยแสงสว่าง เขาค่อยๆลืมตาขึ้นและเอามือบังแสงโดยไม่รู้ตัว จากนั้นเขาก็รู้สึกคอแห้งมาก หัวของเขาก็ปวดและหนักมาก
หลังจากที่เขาชินกับแสงที่ส่องประกายแล้ว เขาก็ค่อยๆลดมือลงจากนั้นก็พบว่าเขาอยู่ในห้องที่เรียบง่าย นอกจากเตียงของเขาแล้วใต้เตียงแล้วยังมีอีกเตียงในห้อง แต่มันถูกกั้นด้วยม่านตรงกลาง
ไป๋ยี่เฟยนวดขมับของเขาและก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
ในขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้นจากเตียงจู่ๆก็ได้ยินเสียงเด็กทารกร้อง “อุแว้… “
ไป๋ยี่เฟยตะลึงจากนั้นก็ลุกจากเตียงด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขายื่นมือออกไปเปิดม่านสีฟ้าออกแล้วก็ตกตะลึงไป
บนเตียงด้านข้างของผ้าม่านมีผู้หญิงคนหนึ่งหันหลังให้เขา อุ้มทารกที่ร้องไห้ไว้ในอ้อมแขนและผู้หญิงคนนั้นกำลังยกเสื้อคลุมเพื่อป้อนนมทารก
ไป๋ยี่เฟยปล่อยมือโดยไม่รู้ตัวและถอยหลังออกไป
แต่เพราะการถอยอย่างเร่งรีบเขาจึงกระแทกกับพื้นเตียงและส่งเสียงดัง
“ใคร?” หญิงสาวที่อยู่อีกฝั่งผ้าม่านอุทานออกมา
หญิงสาวเปิดม่านออกและเห็นไป๋ยี่เฟยที่กำลังรู้สึกอายมาก
ไป๋ยี่เฟยไม่รู้จะพูดยังไง เขาจึงได้แต่ยิ้มแห้งๆและกล่าวทักทาย “… อรุณสวัสดิ์!”
หญิงสาวหันกลับมาและเธอดูเหมือนคนอายุยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปดปี เธอมีรูปร่างหน้าตาธรรมดาและมีผิวคล้ำ ดูเหมือนไม่ได้สระผมมาหลายวัน
เมื่อเห็นไป๋ยี่เฟยเธอก็โล่งใจยิ้มและพูดว่า “เป็นเพื่อนร่วมชั้นของอาชิ่งใช่ไหม?”
