พลังอ้านจิ้งของหลิ่วจาวเฟิงไม่สามารถเปล่งออกมาจากส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายได้เช่นเดียวกับเต้าจ่าง พลังอ้านจิ้งของเขาทั้งหมดจดจ่ออยู่ที่มือมีดและเมื่อฝ่ามือมีดแยกออก พลังอ้านจิ้งก็ถูกปลดปล่อยออกมาอย่างรุนแรง
แต่ทว่า…
ไป๋ยี่เฟยเพียงแค่โบกมืออย่างสบายๆ พลังอ้านจิ้งขนาดใหญ่ก็เบี่ยงทิศไปจากนั้นก็เกิดเสียงดัง
จากนั้นไป๋ยี่เฟยก็ย่อตัวลงและสไลด์ไปข้างหน้า ไหล่ของเขาก็ชนหน้าอกของหลิ่วจาวเฟิง
“โครม!”
หลิ่วจาวเฟิงกระเด็นกลับหัวออกไป
และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจและไม่อยากเชื่อผสมกับร่องรอยแห่งความตื่นตระหนก
“ตูม!”
ในที่สุดหลิ่วจาวเฟิงก็ตกลงไปในทะเล
ไป๋ยี่เฟยค่อยๆลุกขึ้นยืนตรง ใบหน้าของเขาดูสบายๆราวกับไม่ได้เพิ่งต่อสู้ จากนั้นเขาก็เดินกลับไปอย่างไม่แยแส
หลังจากเห็นไป๋ยี่เฟย ผู้สังเกตการณ์ทั้งหลายก็ก้าวถอยหลังและหลีกทางให้โดยไม่รู้ตัว ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและยำเกรง
ไป๋ยี่เฟยรู้ว่าหลิ่วจาวเฟิงเพียงแต่ตกทะเลไม่สามารถตายได้เลย การที่เขาไม่สนใจหลิ่วจาวเฟิงเป็นการดูถูกที่ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นสำหรับหลิ่วจาวเฟิง
หลิ่วจาวเฟิงอยู่ในความมืดเฝ้าดูความแข็งแกร่งของไป๋ยี่เฟยและเฝ้าดูเขาเติบโต แม้ว่าการเติบโตของเขาจะเหลือเชื่อ แต่เขาก็ควบคุมทุกอย่างไว้ในมือของเขาเอง
แต่คิดไม่ถึงว่าการประลองในวันนี้ ไป๋ยี่เฟยจะมีความแข็งแกร่งยิ่งกว่าที่เขามี
ไป๋ยี่เฟยได้รับการเข้าใจเล็กน้อยจากพวกผูชิ่ง เพียงแต่เขายังไม่ได้เข้าใจทั้งหมด แต่สิ่งเหล่านี้ทำให้เขาดีขึ้นเล็กน้อย หากเขาเข้าใจทั้งหมดแล้วเกรงว่าเขาจะแข็งแกร่งยิ่งขึ้นไปอีก
ไป๋ยี่เฟยโบกมือเรียกแท็กซี่ เขากำลังจะไปภูเขาที่เหลียงยู่กล่าว
วันนี้เป็นวันครบกำหนดแล้ว หวังว่ามันจะไม่สายเกินไป
หลังจากขึ้นรถ ไป๋ยี่เฟยก็หลับตาลงเพื่อพักผ่อน
แต่หลังจากขับรถไปได้สักพักไป๋ยี่เฟยก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขาจ้องไปที่ใบหน้าด้านข้างของคนขับและถามว่า “ยังไม่ถึงอีกเหรอ?”
“ไอ้หนุ่ม สถานที่ที่คุณกำลังพูดถึงอยู่ห่างมาก” คนขับยิ้ม “ฉันคาดว่าต้องใช้เวลาสองชั่วโมงกว่าจะไปถึงที่นั่น”
แต่ไป๋ยี่เฟยเพียงพูดอย่างเรียบเฉย “ฉันหมายความว่า ฉันยังไม่ถึงสถานที่ที่คุณต้องการจะพาฉันไปเหรอ?”
“อะไรนะ?” คนขับรถตกตะลึงเมื่อได้ยินดังนั้น จึงถามด้วยรอยยิ้มแห้งๆ “ที่ที่ฉันจะไปส่งคุณไม่ใช่ภูเขาที่คุณเพิ่งพูดถึงเหรอ?”
ไป๋ยี่เฟยส่ายหัวเล็กน้อยและถอนหายใจ “ไม่รู้ว่าพวกคุณคิดยังไง? ข่าวถูกปิดเกินไปหรือพวกคุณมั่นใจเกินไปกันแน่นะ?”
“ถ้าพวกคุณจ้องเล่นงานฉัน คุณควรรู้ว่าฉันเอาชนะเต้าจ่างได้แล้ว แล้วพวกคุณมาหาฉันด้วยความคิดแบบไหนกัน?”
“หรือคิดว่าที่ฉันเอาชนะเต้าจ่างได้เพราะโกงหรือโชคช่วยหรือไง?”
คนขับรถงงงวย “ไม่ เจ้าหนุ่ม นายกำลังพูดถึงอะไรกันแน่?”
ไป๋ยี่เฟยมองไปที่เขาและพูดต่อว่า “ฉันจะบอกให้นะ ฉันเอาชนะเต้าจ่างโดยอาศัยความสามารถของฉัน เพราะฉะนั้นแล้วความแข็งแกร่งในปัจจุบันของฉันควรจะอยู่ในระดับที่หนึ่งชั้นต่ำ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ร่างกายของคนขับก็แข็งทื่อขึ้น
ไป๋ยี่เฟยพูดอีกครั้ง “ดังนั้น ฉันเห็นว่าคุณเป็นยอดฝีมือระดับที่สองชั้นต่ำ”
“เอี๊ยด—-!”
คนขับรถเหยียบเบรกกะทันหัน แต่ไป๋ยี่เฟยคาดเอาไว้แล้ว เขาจึงใช้มือข้างเดียวจับเบาะไว้และไม่ขยับตัวด้วยซ้ำ
คนขับปลดเข็มขัดนิรภัยทันทีหลังจากเบรกและต้องการเปิดประตูหนีไป
แต่ไป๋ยี่เฟยเพียงแค่ยื่นมือออกไป และคว้าคอเสื้อด้านหลังของคนขับแล้วลากเขากลับมา
“ใครส่งคุณมา?” ไป๋ยี่เฟยถามอย่างเย็นชาจากด้านหลัง
ออร่าของไป่อี้เฟยในตอนนี้เหนือกว่าคนขับอย่างชัดเจนและตอนนี้คนขับก็รู้สึกได้
หัวใจของคนขับที่เต็มไปด้วยความกลัวซึ่งเป็นปฏิกิริยาปกติของการถูกกดดัน
“อย่า… อย่าฆ่าฉัน ฉันจะบอกหมดเลย…” คนขับรถรีบพูดด้วยความตกใจ
ไป๋ยี่เฟยคลายคอเสื้อของเขาแล้วกล่าวนิ่งๆ “พูดมา”
คนขับกลืนน้ำลายและอ้าปากจะพูด แต่ครู่ต่อมาดวงตาของเขาก็เบิกกว้างและจ้องไปที่ด้านหน้า
ไป๋ยี่เฟยเห็นว่าสีหน้าของเขาแปลกไป เขาก็หันหน้าไปมองด้านหน้าของรถทันที จากนั้นเขาก็มองไปที่ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้ารถของพวกเขา
จิงหลัวบอดี้การ์ดของไป๋เซี่ยว
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวหลังจากเห็นเขา
ด้วยวิธีนี้ คนที่อยู่เหนือคนขับคือจิงหลัวและคนที่อยู่ข้างบนอีกทีก็คือไป๋เซี่ยว
ไป๋เซี่ยวส่งคนมาฆ่าไป๋ยี่เฟยโดยตรง และยังส่งจิงหลัวมาด้วย มีบางอย่างเกิดขึ้นกับตระกูลไป๋เหรอ?
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วและลงจากรถมาหาจิงหลัว
จิงหลัวมองไป๋ยี่เฟยและเรียกด้วยความเคารพ “คุณชายใหญ่”
ไป๋ยี่เฟยมองเขาและถามอย่างเรียบนิ่ง “นายมาทำไม? มาฆ่าฉัน?”
แต่ทว่าจิงหลัวส่ายหัวและพูดว่า “ฉันมาติดตามคุณชายใหญ่”
ไป๋ยี่เฟยคิดอะไรได้ทันทีแล้วพูดด้วยเสียงต่ำ “มาขัดขวางไม่ให้ฉันไปตามนัด?”
“ใช่ครับ” จิงหลัวตอบ
เมื่อเห็นจิงหลัวพยักหน้าไป๋ยี่เฟยก็โล่งใจเล็กน้อย
จิงหลัวแค่มาหยุดเขาจากการช่วยหลิวเสี่ยวอิง แต่เขาไม่กล้าฆ่าเขา ยิ่งไปกว่านั้นจิงหลัวปรากฏตัวในลักษณะที่ปกติ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าไป๋หยุนเผิงเห็นด้วยกับพฤติกรรมดังกล่าวโดยปริยาย
ไป๋ยี่เฟยจึงคิดออกถึงความสัมพันธ์นี้ทันที
ตอนนี้หลี่เสว่ได้รับการยอมรับจากไป๋หยุนเผิงและอู๋กุ้ยเซียงแล้ว เรื่องของหลิวเสี่ยวอิงนั้น ในมุมมองของพวกเขาเป็นการทำร้ายหลี่เสว่ พวกเขาไม่ต้องการให้เรื่องนี้ดำเนินไปสู่จุดที่ร้ายแรงกว่านี้
ยิ่งไปกว่านั้น หลี่เสว่กำลังตั้งครรภ์อยู่ ในท้องของเธอเป็นทายาทคนต่อไปของตระกูลไป๋และเป็นคนสำคัญที่ตูลไป๋ทั้งหมดต้องการปกป้อง
ดังนั้นไป๋เซี่ยวจึงส่งคนมาห้ามไม่ให้ไป๋ยี่เฟยไปช่วยหลิวเสี่ยวอิง ไป๋หยุนเผิงก็ไม่พูดอะไรและเห็นด้วยกับมันด้วย
หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยเข้าใจแล้ว เขาก็มองจิงหลัวนิ่งๆ “นายขัดขวางฉันไม่ได้หรอก”
“เราได้ตรวจสอบชัดเจนแล้ว คุณชายใหญ่เดินทางครั้งนี้ไม่มีใครอยู่รอบๆ” จิงหลัวพูดอย่างเรียบเฉย
ไป๋ยี่เฟยถาม “แล้วไง?”
“ลูกน้องของคุณ มีเพียงเฉินอ้าวเจียวหรือซาเฟยหยางเท่านั้นที่สามารถต่อกรกับผมได้ แต่ตอนนี้พวกเขาไม่ได้อยู่เคียงข้างคุณ ดังนั้นฉันขอโทษด้วย คุณต้องอยู่ที่นี่หนึ่งคืน”
น้ำเสียงของจิงหลัวมีความมั่นใจมาก
ดูเหมือนว่าในข้อมูลที่จิงหลัวและไป๋เซี่ยวมีอยู่ตอนนี้ เข้าเป็นเพียงยอดฝีมือระดับที่สามขั้นกลางเท่านั้น แม้ว่าเขาจะเข้าสู่สภาวะอื่น อย่างมากเขาก็แค่อยู่ในระดับสองขั้นต่ำ
แม้ว่าไป๋ยี่เฟยจะเอาชนะยอดฝีมือระดับที่สองมาก่อนในพื้นที่วิลล่าของสหพันธ์ธุรกิจ แต่เขาก็ชนะอย่างน่าอนาถซึ่งแสดงให้เห็นว่าพวกเขาแข็งแกร่งพอๆกัน
ความแข็งแกร่งของจิงลั่วอยู่ในระดับที่สองชั้นกลาง ดังนั้นเขาจึงมั่นใจว่าเขาสามารถหยุดไป๋ยี่เฟยได้
ถ้าเป็นไป๋ยี่เฟยก่อนหน้านี้ เขาจะรู้สึกว่าความแข็งแกร่งของจิงหลัวนั้นอยู่ห่างไกลออกไป แต่ตอนนี้ความรู้สึกนี้กลับตรงกันข้าม
ไป๋ยี่เฟยถามอย่างนิ่งๆ “มั่นใจมากไหมที่จะทำให้ฉันอยู่ได้?”
“มาก!” จิงหลัวพยักหน้า “ความแข็งแกร่งของคุณไม่เท่าฉัน”
ไป๋ยี่เฟยถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้เมื่อได้ยินเช่นนี้และกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าข่าวจะถูกปิดจริงๆ!”
หลังจากพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็ยกเท้าขึ้นและเดินไปข้างหน้า
จิงหลัวยืนอยู่ที่นั่นไม่เคลื่อนไหว เมื่อเห็นไป๋ยี่เฟยเข้ามา การแสดงออกที่มั่นใจของเขาก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
พูดให้ตรงไปตรงมามากขึ้นก็คือไม่เห็นไป๋ยี่เฟยอยู่ในสายตาเลย
เมื่อรอจนไป๋ยี่เฟยเดินมาด้านหน้าเขาแล้วและกำลังจะเดินอ้อมตัวเขาไป ในที่สุดจิงหลัวก็ขยับตัว
เขายื่นมือไปคว้าข้อมือของไป๋ยี่เฟยและหยุดเขาไว้
แต่ในช่วงเวลาต่อมาจิงหลัวก็ตระหนักได้ว่าเขาคิดง่ายเกินไป
เขาคว้าข้อมือของไป๋ยี่เฟยได้ก็จริง แต่ที่ที่ไป๋ยี่เฟยเชื่อมต่ออยู่นั้นมีพลังอ้านจิ้งที่แข็งแกร่งมากซึ่งปะทุขึ้นราวกับภูเขาไฟระเบิด
“อ๊า!”
“ตูม!”
จิงหลัวกระเด็นออกไปด้วยความตกใจและล้มลงกับพื้นในที่สุด
ไป๋ยี่เฟยยืนอยู่ที่เดิม สีหน้าของเขาไม่แยแสราวกับว่าพลังนั้นไม่ได้ปะทุออกมาจากร่างกายของเขา
จิงหลัวลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง “นี่… เกิดอะไรขึ้น คุณจะแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง? เป็นไปไม่ได้ เวลาผ่านไปแค่แป๊บเดียวเอง… ”
