ทั้งหมดนี้ถูกวางแผนไว้อย่างดีโดยพวกเขา
ให้เฉินอ้าวเจียวและสวีลั่งนำผู้คนเข้าไปพัวพันกับยอดฝีมือของคู่ต่อสู้ จากนั้นให้ซาเฟยหยางช่วยชีวิตผู้คนอย่างเงียบๆ
หลังจากช่วยชีวิตคนแล้ว ซาเฟยหยางจะบอกจางหัวปินผ่านเครื่องส่งรับวิทยุ จากนั้นพวกเขาค่อยถอยกลับ
เสียงของซาเฟยหยางมาจากเครื่องส่งรับวิทยุ “ปลอดภัยแล้ว”
จางหัวปินดูมีความสุข จู่ๆก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง เกิดอะไรขึ้นกับเสียงของซาเฟยหยาง? ทำไมรู้สึกแปลกๆนิดหน่อย?
“คุณซา คุณเป็นอย่างไรบ้าง คุณสบายดีไหม”
ซาเฟยหยางพูดอย่างใจเย็น “ไม่เป็นไร ถอยได้แล้ว”
จางหัวปินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็ไม่ได้ถามอะไรมาก สิ่งที่สำคัญที่สุดคือปล่อยให้คนของพวกเขาถอยทัพ มิฉะนั้นเมื่อยอดระดับที่สองและยอดระดับที่หนึ่งเข้าร่วม ผู้คนของพวกเขาจะไม่สามารถออกไปได้
ดังนั้นเขาจึงหันหน้าและพูดกับเฉินห้าวที่อยู่ข้างๆ เขาว่า “ไป!”
เฉินห้าวพยักหน้าและสตาร์ทรถ และรีบไปบ้านใหญ่ตระกูลจางพร้อมกับ “บรื้น”
……
ภายในบ้านใหญ่ การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด
ยอดระดับที่สองที่อยู่ข้างหลังดาร์สขอเข้าร่วมการต่อสู้
ดาร์สขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะดูการต่อสู้ ความแข็งแกร่งของคนเหล่านี้เกินความคาดหมายจริงๆ คนฝั่งของพวกเขาที่ออกไปถูกฆ่าหรือบาดเจ็บมากกว่าครึ่งแล้ว!
“ลุยพร้อมกัน!” ดาร์สไม่ให้พวกเขายืนดูอีกต่อไป “พวกระดับสอง จับเป็นเท่านั้น!”
เมื่อยอดฝีมือได้ยินถ้อยคำเหล่านั้น ต่างก็ตื่นเต้นและกรีดร้องให้พุ่งไปข้างหน้า
แต่ในขณะนั้นก็มีเสียงดังขึ้นในทันใด
“บูม!”
ทันทีหลังจากนั้น รถบรรทุกขนาดใหญ่สามคันพุ่งเข้าไปในบ้านใหญ่ ขวางยอดฝีมือไว้
“ครื้นนนน!”
หลังจากที่รถบรรทุกสามคันหยุดและกระโปรงหลังรถ น้ำมันดีเซลจำนวนมากก็ไหลทะลักออกมา!
ทันทีที่ได้กลิ่นน้ำมัน ก็มีคนได้สติทันที “นั่นมันน้ำมันดีเซล! ถอย!”
ขณะที่คนนี้ตะโกน คนอื่นๆก็ได้สติและถอยกลับ
ผู้คนในรถยืนอยู่บนรถและขว้างไฟไปที่พื้นรถที่โรยด้วยน้ำมันดีเซล
“บูม!”
เปลวเพลิงเต็มท้องฟ้า และบ้านใหญ่ตระกูลจางก็ถูกไฟไหม้ในทันที
เฉินอ้าวเจียวและคนอื่นๆแยกจากกัน เฉินห้าวโบกมือให้พวกเขาและพูดว่า “ออกไปเร็ว!”
เฉินอ้าวเจียว และคนอื่นๆ ได้ยินเสียงของเฉินห้าว ก็ถอยกลับอย่างรวดเร็ว!
พวกเขารีบถอยออกจากบ้านใหญ่ตระกูลจาง วิ่งบนรถบรรทุกที่พร้อมสำหรับการทำธุรกิจ จากนั้นรถบรรทุกก็เริ่มพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
……
หลังจากขับรถมาไกลจนแน่ใจว่าคนเหล่านั้นไม่ไล่ตามแล้ว พวกเขาก็หยุดอยู่ใต้ป่า
ทุกคนลงจากรถ และจางหัวปินเริ่มนับจำนวนคน
หลังจากนับเสร็จ เขาขมวดคิ้วและถามว่า “ทำไมคุณซาไม่อยู่ที่นี่”
ในขณะนี้ หนึ่งในผู้คุ้มกันของหลินขวางยืนขึ้น และพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “เขา…หลังจากที่เขามอบบุคคลนั้นให้กับฉันแล้ว ก็ให้พวกเราไปกันก่อน”
เมื่อพูดจบ ทุกคนก็ตกใจ “อะไรนะ?”
ทุกคนเงียบไปครู่หนึ่ง และเฉินห้าวพูดขึ้น “คุณซาน่าจะมีทางหนี ไม่ต้องกังวลไป”
จากที่กล่าวมา จางหัวปินยังคงกังวลเล็กน้อย
เฉินอ้าวเจียวถามทันทีว่า “อู๋เฉียงล่ะ? เขาอยู่ที่ไหน?”
บอดี้การ์ดของหลินขวางดูกระอักกระอ่วน และชี้นิ้วไปที่รถบรรทุกคันสุดท้าย “ตรงนั้นแต่…”
เมื่อเฉินอ้าวเจียวได้ยิน ก็อยากจะไปดูแต่ถูกคนๆนั้นขวาง “พี่เฉิน ได้โปรดใจเย็นๆก่อน พี่เฉิน…ฉันคิดว่า พี่เฉินดูดีกว่า.…”
“หมายความว่ายังไง?” ใบหน้าของเฉินอ้าวเจียวดิ่งลง “เกิดอะไรขึ้นกับเขา?”
คนๆนั้นเงียบ
เฉินอ้าวเจียวพูดอีกครั้ง “อู๋เฉียงเป็นคนที่ฉันเลี้ยงดูมา ถอยไป!”
“พี่เฉิน…” คนๆนั้นยังคงต้องการเกลี้ยกล่อมเขา
เฉินอ้าวเจียวสูดหายใจเข้าลึกๆและพูดว่า “ถอยไป ฉันจะสงบไม่ว่าจะเห็นอะไรก็ตาม”
บอดี้การ์ดของหลินขวางไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องปล่อยมือ
เฉินอ้าวเจียวเดินไปที่ด้านหลังของรถบรรทุกในสองก้าว และเปิดประตู
ทันทีที่ประตูเปิดออก เฉินอ้าวเจียวก็เห็นอู๋เฉียง อู๋เฉียงซึ่งกลายเป็นเหมือนไม้เท้า ดูเหมือนจะถูกหยุดนิ่งอย่างนั้น
บรรยากาศสงบนิ่งทันที
เฉินอ้าวเจียวกำหมัดและกระแทกประตูรถ “ปัง”
เฉินห้าวและคนอื่นๆอยู่ด้านหลังเฉินอ้าวเจียว และพวกเขาก็เห็นมันเช่นกัน
เฉินห้าวตาแดงทันที “ไอ่เหี้ยเอ้ย! ไอ้หมาพวกนี้! ยังใช่อยู่มั้ย!”
เฉินอ้าวเจียวทุบประตูรถจนเป็นหลุม ก้มศีรษะลงและค่อยๆหลับตาลง
สิ่งที่อู๋เฉียงเคยพูดกับเขาปรากฏอยู่ในใจของเขา
“พี่ใหญ่ อันที่จริงฉันจำได้ว่าพี่เป็นพี่ใหญ่ในใจของฉัน พี่ชายของฉันคือพี่เท่านั้น”
ทั้งสองคนมีประสบการณ์ร่วมกันตั้งแต่แรกเริ่ม และผ่านการต่อสู้มานับไม่ถ้วน
ต่อมาอู๋เฉียงกล่าวว่า “ตอนนี้ ฉันคิดว่าไป๋ยี่เฟยแตกต่างมาก และฉันชื่นชมเขาเล็กน้อย
เฉินอ้าวเจียวมองมาที่เขาและพูดว่า “หลังจากผ่านช่วงนี้ไป ทุกคนก็ว่าง ฉันจะให้ไป๋ยี่เฟยแนะนำภรรยาให้นาย”
“อย่า ฉันไม่มีแผนที่จะแต่งงาน” อู๋เฉียงตอบอย่างเขินอาย
เมื่อมองไปที่การแสดงออกของเขา เฉินอ้าวเจียวอดไม่ได้ที่จะเดา “ไม่ใช่ว่านายมีคนที่ชอบแล้วนะ? มีผู้ชายที่ไม่อยากแต่งงานที่ไหนกัน เว้นเสียแต่มีคนที่ชอบ!”
อู๋เฉียงยิ่งเขินอายและหน้าแดงเล็กน้อย “ไม่…ไม่มี…”
เฉินอ้าวเจียวจ้องมองที่เขาด้วยรอยยิ้มที่คลุมเครือ
อู๋เฉียงอายเมื่อถูกพบเห็น ดังนั้นเขาจึงต้องพูดว่า “แค่…ฉันคิดว่าหลงหลิงหลิง…ดี”
“อ้า!” เฉินอ้าวเจียวประหลาดใจเล็กน้อย “ที่แท้ก็เป็นเธอ!”
อู๋เฉียงพูดด้วยความเขินอาย “พี่เฉินอย่าพูดไปเรื่อย ถ้าเธอได้ยินเข้าจะอึดอัดแค่ไหน!”
……
ฉากต่างๆ แวบเข้ามาในความคิด
แต่อู๋เฉียงที่อยู่ตรงหน้าเขากลับไร้ชีวิตชีวา มือและเท้าของเขาถูกตัด!
ไป๋หู่ที่อยู่อีกด้านสังเกตเห็นอารมณ์ของเฉินอ้าวเจียว และกดไหล่ของเขา “เหล่าเฉิน!”
“ปล่อย!” เฉินอ้าวเจียวตะโกน
ไป๋หู่ไม่ปล่อย เพียงแค่พูดว่า “พวกเราทุกคนต่างเสียใจ แต่คนตายไม่สามารถฟื้นได้!”
เฉินอ้าวเจียวสะบัดมือของไป๋หู่ หันหน้าและตะโกน “แต่มันเป็นน้องของฉันนะ! ตายอนาถแบบนี้! จะช่างมันได้ยังไง?”
หลังจากพูดจบ เขาก็เหลือบมองทุกคนและพูดว่า “พวกนายคือแก่นแท้ของไป๋ยี่เฟย ไม่สามารถผิดพลาดได้ เรื่องนี้พวกนายไม่ต้องยุ่ง!”
เฉินอ้าวเจียวหันไปที่รถบรรทุก และทันทีที่สตาร์ทไป๋หู่ก็นั่งไปด้วย
เฉินอ้าวเจียวกล่าวด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “ถ้าจะห้ามกัน ก็ไม่มีประโยชน์หรอก!”
“ไม่ห้ามหรอก!” ไป๋หู่กล่าว
เฉินอ้าวเจียวหยุดชั่วขณะ จากนั้นเขาก็รู้สึกถึงการสั่นสะเทือนของรถบรรทุก และเมื่อเขามองเข้าไปในกระจกหลัง เขาพบว่าคนเสื้อดำกำลังขึ้นรถบรรทุกทีละคน
พวกเขาทั้งหมดก็ขึ้นรถ
แม้แต่ล่ายเคอก็ขึ้นรถ
ทันทีที่จางหัวปินสั่ง หลังจากที่ทุกคนขึ้นรถบรรทุก พวกเขาก็กลับรถและกลับไป!
เฉินอ้าวเจียวเห็นฉากนี้ บีบพวงมาลัยอย่างแน่น เหลือบมองไปที่ล่ายเคอแล้วตะโกนว่า “ล่ายเคอ! นายลงจากรถไปเลย!”
ล่ายเคอตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนี้ แต่ไม่ได้ลงจากรถ
เฉินอ้าวเจียวตะโกนอีกครั้ง “นายหูหนวกเหรอ?”
ล่ายเคอมองมาที่เขาและพูดอย่างจริงจัง”ฉันจะไม่ลงจากรถ”
