ดวงตาของเฉินอ้าวเจียวแดงก่ำ “เจ้าบ้า…นายไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับอู๋เฉียง นายไม่จำเป็นต้องไป!”
“ลงไปเดี๋ยวนี้! ดึงคนอื่นลงไปด้วย! ไม่เช่นนั้นผู้คนของไป๋ยี่เฟย…จะพ่ายแพ้โดยฉัน…”
พวกเขากลับไปคราวนี้ ต้องเผชิญหน้ากับยอดฝีมือระดับที่สองและระดับที่หนึ่ง ไปแล้วไม่สามารถหวนกลับ
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนที่พวกเขาไปช่วยอู๋เฉียงก่อนหน้านี้ ทุกคนมีเป้าหมายที่ชัดเจนและวางแผนล่วงหน้า แต่ครั้งนี้กลับไปแก้แค้นมันไม่เหมือนครั้งก่อน
การแก้แค้นจะต้องสู้ด้วยชีวิต
ถึงอย่างนั้น สำหรับเฉินอ้าวเจียวเขาไม่สามารถไม่ทำ
เพราะถ้าไม่ไปทำจะทำให้รู้สึกผิดไปตลอดชีวิต
การเสียชีวิตอันน่าเศร้าของอู๋เฉียงทำให้เฉินอ้าวเจียวโกรธเคือง เขาไม่ต้องการแก้แค้นชั่วขณะ
แม้ว่าเขาจะหุนหันพลันแล่นมาก แต่สุดท้ายเขาก็ยังมีสติสัมปชัญญะอยู่ เขาไม่ต้องการลากคนของไป๋ยี่เฟยไปตาย
ดังนั้นเขาจึงต้องการหยุดล่ายเคอและคนอื่นๆ
เพราะมีเพียงล่ายเคอเท่านั้นที่เป็นระดับที่สองชั้นกลาง เขาจึงสามารถหยุดได้
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาแปลกใจคือล่ายเคอยิ้มอย่างขมขื่นและกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้ฉันเคยทำสิ่งเลวร้ายมามาก แม้ว่าฉันจะติดตามไป๋ยี่เฟยแต่ก็ถูกบังคับให้จำใจ”
“ในตอนนั้น ฉันยังคิดว่าพวกนายทุกคนเป็นเหมือนไก่ที่อ่อนแอ และแม้แต่ไป๋ยี่เฟยก็ขอให้ฉันตามนายที่ไม่มีกำลังพอที่จะทำงานให้สำเร็จไป ฉันไม่สบายใจอย่างมาก”
“ขอพูดคำน่าเกลียดหน่อย ก่อนหน้านี้ฉันเคยอยากหนีจากพวกนายจริงๆ และยิ่งกว่านั้น ตอนที่นายสั่งฉัน ฉันก็เกิดความคิดอยากฆ่า”
คำเหล่านี้ทำเอาสีหน้าของเฉินอ้าวเจียวและไป๋หู่เปลี่ยน
ล่ายเคอ กล่าวต่อว่า “พวกนายหลายคนเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยน้องชายที่ไม่สำคัญ ฉันคิดว่าพวกนายนั้นโง่มาก”
“แต่หลังจากที่ฉันคุยกับจางหัวปิน ฉันก็รู้ว่าพวกนายไม่ได้โง่ แต่ฉันมีเหตุผลมากเกินไป”
เฉินอ้าวเจียว ได้ยินเรื่องนี้และพูดว่า “มีเหตุผลก็ถูกต้องแล้ว”
ล่ายเคอส่ายหัวและพูดว่า “บางครั้งเหตุผลก็ถูกต้อง แต่ถ้าคนๆหนึ่งมีเหตุมีผลมากเกินไปแสดงว่าคนๆนั้นเลือดเย็นเกินไป”
ไป๋หู่กล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “แต่หากคนนั้นเลือดร้อนมากเกินไป เขาจะเผาชีวิตตนเอง”
ล่ายเคอมองไปที่เฉินอ้าวเจียวและไป๋หู่ ยิ้มพลางพูดว่า “ครึ่งแรกของชีวิตเป็นคนเลือดเย็นมากพอแล้ว ครึ่งหลังฉันอยากเป็นคนเลือดร้อนมากกว่า”
“ฉันยังอยาก…เป็นพี่น้องกับพวกนาย!”
พูดจบรถก็เงียบ
สิ่งที่ล่ายเคอหมายถึงคือเขาต้องการที่จะอยู่และตายไปพร้อมกับพวกเขา!
ในที่สุด เฉินอ้าวเจียวและไป๋หู่ก็มองหน้ากันและมองไปที่ล่ายเคอ เฉินอ้าวเจียวกล่าว “ไปกัน!”
จากนั้นเขาก็สตาร์ทรถและรถบรรทุกหลายคันมุ่งหน้าไปยังบ้านใหญ่ตระกูลจาง
พวกเขาแบกเลือดเนื้อของตนด้วยความเกลียดชังและความโกรธแค้น เพื่อพี่น้องของตนอย่างยิ่ง
บางทีอาจไม่มีใครรอดในคืนนี้ หรืออาจมีหนึ่งหรือสองคนรอดโดยบังเอิญ แสดงว่าบางคนจะจำหลงใหลของพวกเขาได้หลังจากผ่านไปหลายปี
พวกเขาไม่เสียใจภายหลังเลย
……
บ้านใหญ่ตระกูลจางยังอยู่ในกองเพลิง
ในทะเลเพลิง ร่างนั้นกระจัดกระจายและปะปนกันไปด้วยเสียงตะโกน เสียงกรีดร้องและก็มีเสียงดังมาก
หลายคนใช้ถังดับเพลิงดับไฟไปมา และคนอื่นๆใช้ท่อน้ำดับไฟ
แต่ท้ายที่สุดแล้ว ไฟนี้เป็นไฟที่ใช้น้ำมันซึ่งดับได้ไม่ง่ายนัก
“พวกแกทุกคนรีบๆหน่อย ทำไมไม่เอาน้ำมาดับไฟเยอะกว่านี้!” ยอดฝีมือระดับที่สองจากสำนักหนานเหมินตะโกนสั่งคนรับใช้ของตระกูลจาง
แน่นอน คนเหล่านั้นไม่กล้าปฏิเสธและรีบวิ่งไปตักน้ำทันที
และยอดฝีมือระดับที่สองมองดูพวกเขาด้วยความรังเกียจและด่า “ไอ้พวกโง่!”
ในขณะนั้นเองชายวัยกลางคนก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังเขา เขาเพิ่งเห็นเมื่อหันหลังกลับ เขายังด่าต่อว่า “ไอ่โง่ยังไม่รีบอีก…”
เขาชะงักก่อนจะพูดจบประโยค
คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ราวกับว่าเขาได้เห็นไฟในดวงตาของเขา
ไฟทำให้เขาตัวสั่น
ดูเหมือนเขาจะต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง เขาอ้าปากแต่ไม่สามารถเปล่งเสียงได้ ในขณะเดียวกัน เขารู้สึกเหมือนกับว่าเขาหมดเรี่ยวแรงและขยับตัวไม่ได้
ชายวัยกลางคนมองเขาอย่างเย็นชาและพูดคำต่อคำ “ไปตายซะ!”
“อะ……”
“ฉึก!”
มีดเปื้อนเลือดแทงทะลุร่างกายของเขา
ยอดฝีมือระดับที่สองเบิกตากว้าง เขามองลงไปที่มีดในร่างกายของเขาอย่างไม่เชื่อ
วินาทีต่อมาชายวัยกลางคนชักมีดออกมา และฟันเขาอย่างรวดเร็วสองสามครั้ง
“อ๊า!”
ยอดฝีมือระดับที่สองกรีดร้องทันที
มือและเท้าของเขาถูกตัดขาด
เขากรีดร้องและล้มลงกับพื้น เอียงศีรษะมองเมื่อเห็นชายวัยกลางคนวิ่งออกไป และทำแบบเดียวกันกับเพื่อนคนอื่นๆของเขา
และชายวัยกลางคนๆนี้คือซาเฟยหยางที่อยู่เบื้องหลัง
หลังจากที่ซาเฟยหยางฆ่าคนไปหลายคน ในที่สุดเขาก็ได้รับความสนใจจากพวกเขา
“มีคนลักลอบโจมตี!”
“ช่วยด้วย!”
หลังจากการตะโกนของใครบางคน ยอดฝีมือระดับที่สองหลายคนวิ่งเข้ามาและล้อมรอบ ซาเฟยหยาง
ขณะที่มองดูพวกเขาดับไฟ ดาร์สก็สังเกตเห็นแล้วก็เดินมาอย่างช้าๆ เยาะเย้ยอย่างดูถูก “ที่แท้ก็ยังมีอีกคน!”
“ทั้งๆที่สามารถหลบหนีจากความโกลาหลนี้ได้ แต่ก็ยังแหกปากวิ่งเข้ามาหาความตาย!”
“โง่จริงๆ!”
ดาร์สพูดพลางตะโกนเรียกทันทีว่า “จางเจิ้น”
จางเจิ้นหลังจากได้ยินเรื่องนี้ ก็ก้มหัวทันทีและวิ่งไปแล้วพูดอย่างสั่นๆ “นายท่าน มี…อะไรรึเปล่า?”
ดาร์สเยาะเย้ยและถามว่า “พวกคุณทุกคนในภาคเหนือเป็นคนโง่แบบนี้เหรอ?”
เหงื่อบนหน้าผากจางเจิ้นไหล ยิ้มแห้งๆ และกล่าวว่า “ครับนายท่าน ท่านฉลาดมาก คนเหล่านี้โง่ตามธรรมชาติ”
ดาร์สอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อได้ยินเช่นนี้ “พูดประจบประแจงเก่งจริงๆ”
แต่ในขณะนี้หนึ่งในนั้นถามซาเฟยหยาง “ใคร? บอกชื่อของคุณมา?”
ซาเฟยหยางถือมีดอยู่ในมือ และปลายมีดยังคงมีเลือดหยด เขาจ้องไปที่คนเหล่านี้อย่างเฉยเมยและพูดว่า “เทียนหัวซาน”
“ใคร?”
“ไม่เคยได้ยิน!”
“พอคิดๆดูแล้วน่าจะเป็นคนภาคเหนือคนนั้นรึเปล่า ยังไงเราก็ไม่รู้จัก”
คนสำนักหนานเหมินหัวเราะเยาะซาเฟยหยางทีละคน
พวกเขามีความมั่นใจมาก และสีหน้าของพวกเขาก็ผ่อนคลายมาก เพราะมีเพียงซาเฟยหยางเท่านั้นที่อยู่ที่นี่และพวกเขาไม่จำเป็นต้องกลัว
แม้ว่าซาเฟยหยางจะเป็นยอดฝีมือระดับที่หนึ่ง แต่พวกเขาไม่เพียงมียอดฝีมือระดับที่หนึ่งเท่านั้น แต่ยังมียอดฝีมือระดับที่สองมากกว่าโหลอีกด้วย ซึ่งเพียงพอที่จะจัดการกับซาเฟยหยางเพียงคนเดียว
อย่างไรก็ตามซาเฟยหยางพูดอย่างเย็นชา “ตอนนี้ไม่รู้จัก ต่อไปก็จำมันไปตลอดชีวิต!”
หลังจากพูดจบซาเฟยหยางก็ยกมือขึ้นทันที
จากนั้นไฟที่โหมกระหน่ำที่เผาไหม้อยู่รอบตัวพวกเขา จู่ๆก็ลุกขึ้นในทันที
“บูม!”
ไฟพุ่งสูงขึ้นเมื่อซาเฟยหยางยกมือขึ้น และเล็กลงเมื่อซาเฟยหยางล้มลง
ทุกคนอึ้งหลังจากที่เห็นฉากนี้
“นี่คืออะไร?”
“นี่มันอะไรกันเนี่ย?”
ในขณะนี้มีคนตะโกนด้วยความหวาดกลัว”นี่คือเวทย์มนต์!”
