ยกเว้นหลี่เสว่ ดูเหมือนไม่มีใครแตะหัวเขา
ความรู้สึกของไป๋ยี่เฟยในเวลานี้ช่างละเอียดอ่อนมาก และเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะตอบสนองอย่างไรชั่วขณะหนึ่ง
จากนั้นหลิวเสี่ยวอิงก็ก้มศีรษะลงเล็กน้อยและจูบเบาๆที่ศีรษะของไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยตกตะลึง
จู่ๆในหัวก็รู้โล่งและมีเสียงวิ้งๆ
เขาไม่เคยคิดว่าเขารู้สึกอย่างไรในตอนนี้ จูบที่อ่อนโยนของหลิวเสี่ยวอิงทำให้เขารู้สึกมีอารมณ์
อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ไม่ถูกต้อง
ดังนั้นไป๋ยี่เฟยจึงยื่นมือออกไปผลักหลิวเสี่ยวอิงออกไป
แต่หลิวเสี่ยวอิงเคลื่อนไหวเร็วกว่าเขา เธอยืนขึ้นหนึ่งก้าวก่อนหน้านี้ถอยหนึ่งก้าว แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันจะไปหาดูว่ามีอะไรที่สามารถใช้ได้บ้าง”
พูดเสร็จก็หันหลังเดินออกไป
เธอทำการเคลื่อนไหวชุดนี้อย่างเป็นธรรมชาติมาก ราวกับว่ามันควรจะเป็นแบบนี้
ไป๋ยี่เฟยนั่งอยู่ในความงุนงงเป็นเวลานาน
หลังจากนั้นไม่นานหลิวเสี่ยวอิงก็กลับมา เธอหารถเข็นและพูดว่า “ดูสิ!”
ไป๋ยี่เฟยก็กลับมารู้สึกตัวอีกครั้งและมองไปที่หลิวเสี่ยวอิงพลางพูดอย่างจริงจัง “เสี่ยวอิงเราต้องคุยกันอย่างจริงจัง”
หลิวเสี่ยวอิงเพิกเฉยต่อสิ่งที่เขาพูด เพียงแค่หยิบแว่นกันแดดออกมาแล้วหันกลับมาใส่ไว้บนใบหน้าของอู๋เฉียง “เรียบร้อยไปกันเถอะ ไปแก้แค้นกันเถอะ”
……
ถนนในเมืองในเขตที่สองก็ไม่ต่างจากเมืองที่เจริญบนแผ่นดินใหญ่มากนัก บนถนนมีคนเดินและร้านค้ามากมาย
ผู้คนบนท้องถนนรู้สึกทันสมัยกว่าคนในเขตอื่นๆ ในแง่ของการแต่งตัว และดูเหมือนว่าหลายคนจะก้าวนำหน้าพวกเขาราวๆสิบหรือยี่สิบปี
และบนถนนสายดังกล่าว ก็มีการผสมผสานที่แปลกประหลาดปรากฏขึ้น
ชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะอายุประมาณสี่สิบปีกำลังเข็นรถเข็น และในเก้าอี้รถเข็นมีชายคนหนึ่งสวมแว่นกันแดดที่มีผ้าห่มสีดำที่ขาของเขา และข้างๆพวกเขาเป็นชายหนุ่มรูปงามเหมือนผู้หญิง
พวกเขาเดินช้าๆบนถนนเหมือนคนทั่วไป แต่เนื่องจากการผสมผสานที่แปลกประหลาดทำให้คนเดินถนนมาไปจะมองโดยไม่รู้ตัว
แน่นอน แค่ดูครั้งสองครั้งก็ไม่มีใครสนใจเป็นพิเศษ
อันที่จริงคนสามคนนี้คือไป๋ยี่เฟย, หลิวเสี่ยวอิงและอู๋เฉียง
ไป๋ยี่เฟยกระซิบกับหลิวเสี่ยวอิง “ฉันเพิ่งมาที่นี่ เพื่อให้ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ฉันพบไอ้สารเลวนั่น ฉันจะกลับไปทันทีหลังจากแก้แค้นเธอไม่ต้องตามฉันมา ตามฉันยังไงมันก็ไม่สะดวกอยู่แล้ว”
แต่หลิวเสี่ยวอิงยิ้มและพูดว่า “ไม่ ฉันสะดวกสำหรับฉันที่จะตาม คุณไม่คิดว่าฉันปลอมตัวคุณเหรอ? และสำหรับฉันมันอาจทำให้ไอ่เลวนั่นสับสนได้”
ไป๋ยี่เฟยอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ๆหลิวเสี่ยวอิงก็ยื่นมือออกมาจับเขาทำให้ไป๋ยี่เฟยตกตะลึง
ในเวลานี้ มีคนสองคนในชุดดำและแดงเดินมาหาพวกเขา
ไป๋ยี่เฟยแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นและผลักอู๋เฉียงไปข้างหน้า
ชายสองคนในเครื่องแบบเหลือบมอง และพวกเขาเพิกเฉย
หลังจากเดินจากไป หลิวเสี่ยวอิงก็พิงไป๋ยี่เฟยและพูดอย่างเงียบๆว่า “ไม่ต้องกังวล ฉันรู้วิธีป้องกันตัวเอง”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้พูดอะไร แต่เพียงยื่นรถเข็นให้หลิวเสี่ยวอิงและในที่สุดก็แนะนำ “หาที่ซ่อนให้ตัวเองด้วย”
หลังจากพูดจบ เขาก็หันกลับมาและวิ่งไปหาชายสองคนในเครื่องแบบ
เนื่องจากไป๋ยี่เฟยเข้าไปในพื้นที่เขตสอง และเขาพบเจอปัญหาหนึ่ง
เขตที่สองรุ่งเรืองมาก เมืองก็ใหญ่มากด้วย ดูเหมือนว่ามีอาคารที่เจริญรุ่งเรืองมากมายในเมืองชั้นหนึ่งบนแผ่นดินใหญ่และเขาไม่เคยไปเขตที่สอง เขาไม่รู้ว่ารังของตระกูลเจิ้งอยู่ไหน?
คนเหล่านั้นจากสำนักหนานเหมินจะต้องซ่อนตัวอยู่ในตระกูลเจิ้งแน่ๆ แต่ถ้าคุณถามผู้คน คุณจะเปิดเผยตัวเองทันที และทุกเขตพิเศษเฉพาะ ไม่ต้องพูดถึงเขตที่สองเพราะเป็นเขตที่เจริญรุ่งเรืองที่สุด แม้แต่คนในเขตที่สองจะดูถูกคนในเขตอื่นโดยไม่รู้ตัว
ดังนั้นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เมื่อไป๋ยี่เฟยเห็นชายสองคนในเครื่องแบบเขาคิดว่าบางทีพวกเขาอาจเป็นของตระกูลเจิ้ง
เนื่องจากไม่สามารถถามคนอื่นได้และไม่ต้องการค้นหาอย่างไร้จุดหมาย ดังนั้นตามสองคนนี้น่าจะสามารถรู้ตำแหน่งของตระกูลเจิ้งได้
แต่น่าเสียดายที่ไป๋ยี่เฟยติดตามพวกเขามาเป็นเวลานาน เพียงพบว่าชายสองคนนี้เดินเข้าไปในบาร์โดยตรง
ไป๋ยี่เฟยมองออกไปข้างนอกครู่หนึ่งและครุ่นคิด ในขณะนั้นเขาก็เดินตามไปด้วย
แสงไฟกะพริบในบาร์ เสียงเพลงและเสียงประสานกันเสียงดังมาก
และทันทีที่ไป๋ยี่เฟยเข้ามา เขาก็เห็นชายสองคนในเครื่องแบบทั้งสองคนยืนอยู่บนขอบเวทีเต้นระบำเสามองดูหญิงสาวที่เต้นโพล้เพล้ หัวเราะและพูดคุยกัน
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ไป๋ยี่เฟยก็พบโต๊ะที่เขาสามารถสังเกตพวกเขาได้ตลอดเวลาและนั่งลง
เพิ่งนั่งลงพนักงานเสิร์ฟเข้ามาถามว่า “สวัสดีค่ะคุณผู้ชาย ต้องการดื่มอะไรไหมคะ?”
ไป๋ยี่เฟยหยิบทองคำออกมาหนึ่งชิ้นแล้ววางลงอย่างเป็นธรรมชาติ แล้วพูดว่า “วิสกี้หนึ่งแก้ว”
“โอเค รอสักครู่”
ทองคำชิ้นนี้ไม่เล็กและบริกรก็ยิ้มสดใส
หลังจากนั้นไม่นาน พนักงานเสิร์ฟก็เทไวน์ให้ไป๋ยี่เฟยเป็นการส่วนตัว
ไป๋ยี่เฟยโบกมืออย่างเป็นกันเองและพูดว่า “ไม่เป็นไร คุณออกไปได้”
พนักงานเสิร์ฟรีบถอยด้วยความสนใจ
ไป๋ยี่เฟยหยิบแก้วไวน์แล้วจิบ เขาไม่ได้ดื่มอึกใหญ่แค่เอนหลังและดูเหมือนเขากำลังจิบอยู่
และจ้องมองไปที่ชายในเครื่องแบบสองคน
ในขณะนั้นก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นซึ่งทำให้เสียงอึกทึกดังขึ้น
“หยุดเดี๋ยวนี้!”
หญิงสาวสวยคนหนึ่งซึ่งสวมชุดเซ็กซี่เผยให้เห็นเรือนร่าง รีบวิ่งออกมาจากทางออกบนทางเดิน สีหน้าของเธอตื่นตระหนก
ข้างหลังเธอเป็นกลุ่มผู้ชายที่ตะโกนให้ผู้หญิงหยุด
ไป๋ยี่เฟยไม่สนใจเรื่องนี้ สิ่งเดียวที่เขาต้องการจะทำตอนนี้คือการล้างแค้นให้กับอู๋เฉียง
โชคไม่ดีที่เขาไม่ต้องการที่จะยุ่งเรื่องอื่น แต่เรื่องกลับชอบมาหาเขา
ผู้หญิงคนนั้นวิ่งด้วยความตื่นตระหนก วิ่งไปทางไป๋ยี่เฟยและสะดุดล้มลงไปนั่งบนเก้าอี้ข้างๆ ไป๋ยี่เฟย
กลุ่มผู้ชายยังไล่ตามมาและฉวยโอกาสล้อมรอบพวกเขา
หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นเห็นว่าเธอถูกล้อมอยู่ เธอก็จับไป๋ยี่เฟยด้วยความตื่นตระหนกและขอร้องเสียงดัง “พี่ ช่วยด้วย ช่วยด้วย!”
ไป๋ยี่เฟยเมื่อเห็นเขาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เดิมทีเขาไม่ได้ตั้งใจจะยุ่ง แต่ตอนนี้…
“เฮ้! ไอ่เด็กน้อยหลีกทางให้พ้น มิฉะนั้นฉันจะสู้กับแก!” ในบรรดากลุ่มผู้ชาย ชายผิวขาวคนหนึ่งหยิบขวดไวน์ขึ้นมาและพูดกับไป๋ยี่เฟยอย่างชั่วร้าย
ไป๋อี้เฟยไม่ต้องการดึงดูดความสนใจของผู้คนในตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงกวักมือเรียกพนักงานเสิร์ฟและบริกรก็รีบไปถาม “ท่านครับ คุณจะสั่งอะไรไหม?”
เห็นหน้าตาพนักงานเสิร์ฟดูไม่เกรงกลัวคนพวกนี้เลย
ไป๋ยี่เฟยยิ้มให้ทุกคนและพูดว่า “ไม่มีอะไร เอาเป็นว่าฉันเชิญทุกคนดื่มสักแก้ว เรื่องนี้ก็ปล่อยไปละกัน”
“ไวน์ทั้งหมดที่ฉันเชิญพวกเขาดื่ม เช็คบิลที่ฉัน”
“โอเคพี่ชาย” พนักงานเสิร์ฟพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
แต่คนเหล่านี้ไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยไปแบบนี้
ชายหน้าขาวหัวเราะและทันใดนั้นก็คว้าแขนของไป๋ยี่เฟยและดึงคนๆ นั้นขึ้นมา “เป็นคนรวยด้วยว่ะ!”
“ตึง!”
ชายหน้าขาวทุบขวดในมือลงบนโต๊ะโดยตรง เขาชี้ไปที่ด้านข้างของไป๋ยี่เฟยและพูดอย่างชั่วร้าย “แกอยากเป็นฮีโร่ช่วยผู้คนใช่มั้ย?”
“โอเค ฉันให้โอกาสนาย!”
“มากินขี้เถ้าแก้วพวกนี้ให้หมด วันนี้ฉันจะปล่อยเธอไป”
ทันทีที่ผู้หญิงได้ยินเรื่องนี้ เธออดไม่ได้ที่จะอ้อนวอน “พี่จาง ได้โปรดถ้าคุณให้เวลาอีกสองสามวัน ฉันจะคืนเงินให้แน่นอนได้โปรด”
เมื่อพี่จางได้ยินสิ่งนี้เขาเยาะเย้ยและพูดว่า “ฉันเชื่อคำพูดของเธอได้เหรอ?”
“วันนี้อย่ามาพูดพล่าม ไม่เธอกินหรือไม่ก็ไอ่นั่นกิน!”
“ไม่อย่างนั้นเรื่องนี้จะไม่มีวันจบ!”
ไป๋ยี่เฟยไม่สนใจแม้ว่าเขาจะถูกรับ เพราะความสนใจของเขาอยู่ที่ชายในเครื่องแบบสองคนเสมอ
ในเวลานี้ เขาเพิ่งเห็นชายคนหนึ่งดูเหมือนจะรับโทรศัพท์ จากนั้นทั้งสองก็รีบออกไป
ไป๋ยี่เฟยเห็นท่าที เขาเลยอยากจะตามไป
