และผู้ใต้บังคับบัญชาของเจิ้งหมิงและผู้คุ้มกันที่ทรยศไป ต่างก็ตกตะลึงไป หลังจากที่เห็นว่าเจิ้งหมิงถูกสังหารไป
ผู้คนในหนานเหมินต่างก็ตกใจเล็กน้อยในตอนแรก แต่ตอนนี้พวกเขาก็เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและความสนใจต่อไป๋ยี่เฟยมากขึ้น
นอกจากนี้ยังมีผู้ยอดฝีมือระดับที่สองจำนวนมากและผู้ยอดฝีมือระดับที่หนึ่งอีกสามคน แม้ว่าไป๋ยี่เฟยจะฆ่าเจิ้งหมิงในไม่กี่วินาที พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรเลย
หนึ่งในผู้ยอดฝีมือระดับที่สอง ถึงกับรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เพราะเขารู้สึกว่าไป๋ยี่เฟยได้ระงับโมเมนตัมของคุณชายของพวกเขาลงไปแล้ว
ดังนั้นผู้ยอดฝีมือระดับสองจึงตะคอกอย่างเย็นชา และก้าวไปข้างหน้า แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไร เขาก็ถูกไป๋ยี่เฟยขัดจังหวะไป
“เจ้าสุนัขที่มาจากหนานเหมิน ถอยไปซะ ตอนนี้กูไม่มีเวลาสนใจพวกคุณ”
ทันทีที่พูดคำนี้ออกมา ผู้คนที่มีมาจากหนานเหมินต่างก็ตกตะลึงไปเลย
ผู้คนที่อยู่ฝั่งเจิ้งซงถึงกับอุทานออกมาเลยทีเดียว
เพราะคำพูดของไป๋ยี่เฟย ช่างเย่อหยิ่งและหยิ่งผยองเหลือเกิน
ในขณะที่เจิ้งหยู่ยานตกใจเมื่อได้ยินคำพูดนี้ และก็รู้สึกสิ้นหวังอยู่ในใจไปด้วย และอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา
นายหญิงเจิ้งก็ตกใจกลัวไป๋ยี่เฟย และกัดฟันและตะโกนว่า “สวีลั่ง คุณกำลังพูดอะไรอยู่เหรอ? เราไม่สามารถเอาชนะคนเหล่านั้นได้เลย!”
อย่างไรก็ตามไป๋ยี่เฟยไม่ได้สนใจกับคำพูดของนายหญิงเจิ้ง และก็ไม่ได้สนใจผู้คนที่มาจากหนานเหมิน แต่กลับมุ่งความสนใจไปที่ผู้หญิงที่ชื่อว่าเมิ่งเจีย
เมิ่งเจียตกใจเมื่อเห็นไป๋ยี่เฟยกำลังเฝ้าดูเธออยู่ และโยนเข็มเงินออกมาสามเข็มโดยจิตสำนึก
ด้วยการกระทำนี้ ผู้ยอดฝีมือระดับที่สองในตอนเมื่อกี้นี้กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง ด้วยท่าทางที่โกรธเคือง “หนอนเลื้อยคลานระดับต่ำ ยังกล้าที่จะหยิ่งผยองต่อเราเช่นนี้งั้นหรือ กูแม่งจะฆ่ามึงให้ตายในวันนี้!”
หลังจากพูดจบเขาก็พุ่งเข้าไปที่ไป๋ยี่เฟย
“ระวัง!” นายหญิงเจิ้งอดไม่ได้ที่จะเตือนว่า
ใบหน้าของเจิ้งหยู่ยานซีดด้วยความตกใจ และร่างกายของเธอก็ยังคงสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
เพราะในสายตาของพวกเขาและทุกคน ไป๋ยี่เฟยจะหยิ่งผยองขึ้นมาไม่ได้อีกต่อไป และเรื่องราวเล็กน้อยนี้ มันก็กำลังจะจบลงในไม่ช้าแล้ว
เพียงแต่……..
“พุฟ!”
เข็มเงินสามเข็มเจาะเข้าไปในร่างกาย เพียงแต่ว่า มันไม่ใช่ร่างกายของไป๋ยี่เฟย
ผู้ยอดฝีมือระดับที่สองของหนานเหมินรีบพุ่งเข้ามา และชกต่อยไป๋ยี่เฟยด้วยหมัด แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไป๋ยี่เฟยก็คว้าคอของเขาเอาไว้ ก่อนที่ตัวเองจะปล่อยหมัดออกไป
ต่อจากนั้นไป๋ยี่เฟยก็ใช้แรง ดึงตัวเขาเข้ามาอยู่ตรงหน้าตัวเองอย่างแรง เข็มเงินทั้งสามเข็มก็พุ่งเข้าใส่กลางคิ้วของผู้ยอดฝีมือระดับที่สอง ฆ่าเขาในทันที
“บูม!”
ไป๋ยี่เฟยโยนตัวผู้ยอดฝีมือระดับที่สองลงอย่างผ่านๆ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ผมเคยพูดไปก่อนหน้านี้แล้ว ผมไม่อยากจะพูดเป็นครั้งที่สอง”
คำพูดนี้ไม่เพียงแต่พูดกับคนที่มาจากหนานเหมินเท่านั้น แต่ยังพูดกับเมิ่งเจียในเวลาเดียวกันอีกด้วย
หลังจากผ่านช่วงเวลาอันสั้นๆ สิบกว่าวินาทีนี้ ทุกคนก็ตกตะลึงกับไป๋ยี่เฟยอีกครั้ง
เจิ้งซงจ้องไปที่ไป๋ยี่เฟยด้วยความประหลาดใจ
เจิ้งหยู่ยานตกตะลึงอยู่ในจุดนั้น
นายหญิงเจิ้งถึงกับต้องอุทานว่า “นี่มันเป็นไปได้อย่างไร? หรือว่าเขาก็เป็นยอดฝีมือระดับที่สองด้วย? ไม่ นี่มันเป็นไปไม่ได้………..”
ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เธอก็เคยเห็นไป๋ยี่เฟยมาก่อน และไป๋ยี่เฟยไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เลย ดังนั้นเขาจะเป็นผู้ยอดฝีมือระดับที่สองได้อย่างไร?
นายหญิงเจิ้งไม่อยากจะเชื่อเลย
และสำหรับพี่สะใภ้ของเจิ้งหยู่ยาน เมื่อเธอเห็นไป๋ยี่เฟยเป็นครั้งแรก เธอก็รู้สึกมีความสุขมากอย่างไม่ต้องพูดถึง เพราะยังไงเจิ้งหยู่ยานและเจิ้งส้าวเป็นพี่น้องแท้ๆ กัน และทรัพย์สินก็จะถูกแบ่งให้สองพี่น้องในอนาคต
แน่นอนว่าเธอไม่ต้องการให้เจิ้งหยู่ยานได้ส่วนแบ่งอะไรไป ดังนั้นหากเจิ้งหยู่ยานได้แต่งงานไปกับชายชราอย่างไป๋ยี่เฟยซึ่งเป็นคนที่ไม่มีอำนาจใดๆ เลย เกรงว่าก็จะไม่ได้ส่วนแบ่งอะไรอีกเลย และหากพูดออกไปแล้วก็จะทำให้ตระกูลเจิ้งเสียหน้าไปอีกด้วย
แต่ในเวลานี้ พี่สะใภ้ของเจิ้งหยู่ยานนั้นโง่เขลาไปแล้ว
ควรจะกล่าวว่าคนในตระกูลเจิ้งโง่เขลาไปทั้งหมดแล้ว ไป๋ยี่เฟยในความทรงจำของพวกเขากับไป๋ยี่เฟยคนปัจจุบันนั้นแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
และฝีมือที่ไป๋ยี่เฟยได้แสดงให้เห็นในครั้งนี้ ในที่สุดก็ทำให้ผู้คนที่มาจากหนานเหมินเริ่มมีความสนใจมากขึ้น
เมื่อเห็นเช่นนี้เมิ่งเจียก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก เพราะเธอรู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอเลย ดังนั้นเธอจึงรีบตะโกนบอกกับทุกคนว่า “เร็วเข้า! ทุกคนลงมือพร้อมกัน ฆ่าเขาซะ!”
ดังนั้นผู้คุ้มกันเหล่านั้นก็รีบพุ่งเข้าไปทางไป๋ยี่เฟย
พวกเขาไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของไป๋ยี่เฟย แต่ฝีมือของไป๋ยี่เฟยในตอนเมื่อกี้นี้ก็เพียงพอที่จะทำให้พวกเขาเกรงกลัว เพียงแต่พวกเขาไม่มีที่ว่างที่จะต้านทานได้ และทำได้เพียงสู้ใช้กำลังที่มีเท่านั้น
ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าหากไป๋ยี่เฟยสามารถควบคุมผู้คนของหนานเหมินได้จริงๆ ถ้าอย่างนั้นถ้าเจิ้งซงไม่ตาย และผู้ที่ทรยศต่อเจิ้งซงเหล่านี้ก็จะต้องตาย
ไป๋ยี่เฟยมองไปที่บอดี้การ์ดที่กำลังพุ่งเข้ามา ในขณะที่เขาชกต่อยบินออกไปหมัดละคน และก็พูดอย่างจางๆ ไปด้วยว่า “ผมไม่ใช่คนที่ชอบฆ่าคนเลย”
“และก็ไม่อยากจะเอาชีวิตใครบางคนแบบสุ่มสี่ส่มห้า”
“ในช่วงเวลาที่ผ่านมา ผมยังคิดว่าถ้าตัวเองกลายเป็นคนธรรมดาไปแล้ว ก็จะสามารถขจัดความเป็นปรปักษ์บนร่างกายตัวเองลงไปได้”
“แต่ว่า ไม่มีความแน่นอนในทุกสิ่ง”
“เพราะว่าถ้าผมไม่ฆ่าคน คนอื่นก็จะฆ่าผม”
“ยังเป็นเพราะว่า พวกคุณรนหาที่ตายเอง!”
ไป๋ยี่เฟยต่อยบินออกไปทีละคน และก็เตะบินออกไปทีละคนอีกครั้ง การเคลื่อนไหวของเขาคล่องแคล่วและสบายๆ
“ดังนั้น……..”
ทั้งสามคนพุ่งเข้าไปทางไป๋ยี่เฟยพร้อมกัน และพวกเขายังถือมีดอยู่ในมืออีกด้วย
ไป๋ยี่เฟยหันตัวไปทางด้านข้างเล็กน้อยและเพียงแค่โบกมืออย่างสบายๆ เขาก็คว้ามีดของคนหนึ่งในนั้นไปได้ และก็ทำการเคลื่อนไหวมืออยู่บนร่างกายของพวกเขาอย่างผ่านๆ คนทั้งสามก็เบิกตากว้างในทันที จากนั้นทุกคนก็ล้มลงกับพื้นไปพร้อมๆ กัน ด้วยเลือดที่ไหลกระจัดกระจายไปทั่ว
“ผมคิดทบทวนจนเข้าใจแล้ว”
“คนทุกคนก็อาจทำผิดพลาดได้ แต่ความผิดพลาดบางอย่าง จะไม่มีวันยอมจำนนได้!”
“อย่างเช่น ร่วมมือกับศัตรูและทรยศต่อประเทศชาติ!”
เมื่อเขาพูดถึงคำพูดนี้ ดวงตาสีดำของไป๋ยี่เฟยก็สว่างขึ้น และทุกคนก็รู้สึกว่ารัศมีของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมาก
“ผู้ทรยศ! สมควรตาย!”
ในครั้งนี้ไป๋ยี่เฟยรู้สึกโกรธขึ้นมาจริงๆ ไม่เพียงเพราะว่าพวกเขาจับตัวหลิวเสี่ยวอิงไป และก็ไม่ใช่เพียงเพราะว่าคนเหล่านี้สมรู้ร่วมคิดกับศัตรูและทรยศต่อประเทศชาติ แต่ยังเพราะว่าคนเหล่านี้โง่เขลาเหมือนหมู!
ไม่ใช่ผู้คนเผ่าพันธุ์ตน จิตใจมันก็ต้องแตกต่าง!
และคนเหล่านี้ทั้งๆ ที่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นศัตรูแต่พวกเขาก็ยังต้องการกบฏ ละทิ้งคนเผ่าพันธุ์ตน และเข้าหาศัตรู
เรื่องที่ไม่มีสมองแบบนี้พวกเขาก็ทำออกมาได้ และมันก็ยิ่งทำให้คนรู้สึกโกรธมากขึ้นเท่านั้น
ไป๋ยี่เฟยเดินผ่านบอดี้การ์ดเหล่านี้ด้วยมีดที่อยู่ในมือ และทุกที่ที่เขาผ่านไป เลือดก็ไหลกระจายออกมา และก็มีเสียงกรีดร้องอย่างต่อเนื่อง
คนในตระกูลเจิ้งที่เห็นฉากนี้ ต่างก็อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ และไม่สามารถพูดอะไรได้ด้วยความตกใจ
ในเวลาเดียวกัน เจิ้งหยู่ยานก็นึกถึงสิ่งที่ไป๋ยี่เฟยพูดกับเขาตอนเมื่อวานนี้ในทันใด
“อันที่จริงผมมาที่นี่เพื่อมาตามหาคน หากผมไม่พบบุคคลนั้น หรือบุคคลที่ผมกำลังตามหาประสบอุบัติเหตุ ถ้าอย่างนั้น ที่ที่จะกลายเป็นนรกก็คือสถานที่แห่งนี้”
ไม่ต้องพูดถึงในอนาคตเลย แม้ว่าจะเป็นตอนนี้ เจิ้งหยู่ยานก็รู้สึกว่าที่นี่ได้กลายเป็นนรกไปแล้ว
เหล่าบอดี้การ์ดที่ไม่เคยทรยศต่อเจิ้งซงยืนอยู่ที่เดิมและไม่ขยับเขยื้อน และก็ถือได้ว่ารอดพ้นไปได้ชั่วคราว แต่พวกเขายังคงหน้าซีด และตัวสั่นด้วยความตกใจ
ในที่สุดคนเหล่านั้นที่หนานเหมินก็ละทิ้งความเย่อหยิ่งและการดูถูกของพวกเขา และการแสดงออกของพวกเขาก็เริ่มจริงจังขึ้นมา
ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งเตือนจีเอร์ว่า “คุณชาย ผู้คนเหล่านี้อย่างน้อยก็เป็นผู้ยอดฝีมือระดับที่สอง”
จีเอร์เพียงแค่เหลือบมองชายคนนั้นอย่างแผ่วเบา จากนั้นก็หันมามองไป๋ยี่เฟย
ผู้ยอดฝีมือระดับที่สองคนเดียว ยังถึงกับที่ต้องเกรงกลัวเลย
……….
ใบหน้าของเมิ่งเจียซีดเผือด เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ และร่างกายของเธอก็สั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ เธอรู้ว่าถ้าเธออยู่ที่นี่อีก เธอจะต้องตายอย่างแน่นอน
ดังนั้นเธอจึงหันหลังอย่างไม่ลังเลและเตรียมที่จะวิ่งหนีไป
แต่น่าเสียดาย เธอก็เพียงระดับความแข็งแกร่งระดับที่สองเท่านั้น แล้วจะเทียบกับความเร็วของไป๋ยี่เฟยได้อย่างไร?
ไป๋ยี่เฟยวิ่งตามไปในชั่วพริบตา และเมิ่งเจียก็ยิงเข็มเงินสามเข็มออกมา
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้หลบเลี่ยงเลย แต่กลับสะบัดเข็มเงินทั้งสามออกไปด้วยพลังอ้านจิ้งของเขาเอง
จากนั้นเขาก็เดินตามเมิ่งเจียไปได้ภายในสองก้าว คว้าข้อมือเธอด้วยมือเดียว แล้วยกตัวเขาข้ามไหล่
“อ๊ะ!”
