แต่ในความเป็นจริงเขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเมืองกวงหมิงและเมืองเจาหยาง
ไป๋ยี่เฟยตอบอย่างจางๆ ว่า “คุณไม่ต้องกังวล คุณจะได้เป็นผู้รับผิดชอบสถานที่แห่งนี้หลังจากสงครามสิ้นสุดลง และผมก็จะสนับสนุนคุณในการสร้างพื้นที่เขตที่สองให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้นอย่างแน่นอน”
เจิ้งซงถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากได้ยินคำพูดนี้ และกล่าวด้วยความขอบใจว่า “ถ้าอย่างนั้นผมก็ขอขอบคุณคุณไป๋ก่อนแล้ว”
ไป๋ยี่เฟยยกมือขึ้นและพูดว่า “คุณอาเจิ้ง คุณยังมีบาดแผลที่ร่างกาย ไปจัดการมันก่อน เสี่ยวอิง”
หลิวเสี่ยวอิงก้าวไปข้างหน้าทันที และพูดว่า “รบกวนช่วยจัดห้องที่สะอาดหน่อยให้หนึ่งห้อง”
……….
เจิ้งซงและคนอื่นๆ ไปที่ห้องเพื่อรักษาบาดแผล และสั่งให้ลูกน้องทำความสะอาดที่เกิดเหตุ
ไป๋ยี่เฟยและหลี่เฉียงตงยังคงยืนอยู่ที่ลานสนาม
ทั้งสองมองดูอย่างเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรเป็นเวลานาน
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน จู่ๆ ไป๋ยี่เฟยก็พูดอย่างเบาๆ ว่า “คุณพ่อ ผมขอโทษ ผม……..”
“เสว่เอ๋อเธอไม่ใช่คนที่ใจแคบ” หลี่เฉียงตงขัดจังหวะคำพูดของไป๋ยี่เฟย “เธอรักคุณมาก รักจนสามารถให้อภัยคุณได้ทุกสิ่ง”
“สำหรับคุณ ผมรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าคุณไม่ใช่คนธรรมดา ดังนั้นผมจะไม่ปฏิบัติต่อคุณตามความต้องการของคนธรรมดาทั่วไป”
“ยิ่งไปกว่านั้น เสี่ยวอิงก็เป็นเด็กผู้หญิงที่ดีอีกด้วย เธอ……..”
ไป๋ยี่เฟยตกตะลึงครู่หนึ่ง แล้วตอบสนองทันที หลี่เฉียงตงเข้าใจผิดในความหมายของเขา ดังนั้นเขาจึงโบกมืออย่างรวดเร็วและพูดว่า “พ่อ ไม่ใช่ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากจะพูด”
“สิ่งที่ผมอยากจะพูดก็คือ ผมอาจจะทำตามความคาดหวังของคุณไม่ได้ ผมไม่สามารถเป็นแบบที่คุณคาดหวังไว้ได้”
ไป๋ยี่เฟยยิ้มอย่างขมขื่ม ในขณะที่พูด “บางทีในความคิดของพวกคุณ คนที่ทำเรื่องใหญ่ๆ จะไม่หวั่นไหวเพราะเรื่องของความรัก แต่สำหรับผมแล้ว มันกลับเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด”
สิ่งเหล่านี้มีความสำคัญมากกว่าสิ่งที่เรียกว่าผู้รอคัดเลือก และทายาทสืบทอดของตระกูลอีกด้วย
หลี่เฉียงตงมองมาที่เขาแต่กลับส่ายหัวเล็กน้อยและกล่าวว่า “อันที่จริง นี่มันไม่มีความขัดแย้งกันเลย”
………
หลังจากที่หลิวเสี่ยวอิงจัดการกับบาดแผลของเจิ้งซงเสร็จเธอก็ไปล้างมือที่ห้องน้ำ เจิ้งหยู่ยานก็ตามไปด้วย และถามด้วยความเขินอายเล็กน้อยว่า “พี่เสี่ยวอิง ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ?”
“อืม? คุณถาม” หลิวเสี่ยวอิงตอบขณะที่ล้างมือ
เจิ้งหยู่ยานหยุด และถามว่า “ก็คือ…….ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับคุณลุงคืออะไรเหรอ?”
หลิวเสี่ยวอิงรู้สึกประหลาดใจ “คุณลุงเหรอ?”
หลังจากนั้นหลิวเสี่ยวอิงก็ตอบสนองกลับมา และไป๋ยี่เฟยได้ถูกเธอแปลงโฉมเป็นคุณลุงในวัยสี่สิบ ดังนั้นเธอจึงอดยิ้มไม่ได้
เจิ้งหยูยานเห็นหลิวเสี่ยวอิงยิ้ม และตอบสนองกลับมาเช่นกัน เธอหัวเราะอย่างเขินอาย และพูดด้วยความขอโทษว่า “อันนั้น ขอโทษนะ คือพี่ไป๋”
หลิวเสี่ยวอิงล้างมือเสร็จพอดี ดึงกระดาษออกมา และขณะที่เช็ดมือ และก็ถามอย่างตรงไปตรงมาว่า “แล้วคุณล่ะ? ความสัมพันธ์กับเขาเป็นอะไรกัน?”
เจิ้งหยู่ยานมองดูท่าทางสบายๆ ของหลิวเสี่ยวอิง แต่กลับรู้สึกถึงบางสิ่งที่ผิดปกติอย่างอธิบายไม่ถูก ดังนั้นเธอจึงตอบโดยจิตสำนึกว่า “ฉันเป็นคู่หมั้นของเขา”
หลิวเสี่ยวอิงไม่แปลกใจเมื่อได้ยินเช่นนี้ แต่เลิกคิ้วขึ้นอย่างน่าสนใจ “จริงเหรอ?”
เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของหลิวเสี่ยวอิง เจิ้งหยู่ยานก็รู้สึกผิดในทันที จากนั้นเธอก็ย่อตัวกลับ ก้มศีรษะแล้วพูดว่า “แต่…….มันเป็นของปลอม”
หลิวเสี่ยวอิงยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ไม่รู้สึกแปลกใจเลย จากนั้นก็ถามว่า “คุณชอบเขาใช่ไหม?”
“ฉันไม่ได้ชอบ!” เจิ้งหยู่ยานปฏิเสธโดยจิตสำนึก แต่หลังจากการปฏิเสธ เธอก็หยุดอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเสียใจเล็กน้อย “ฉัน………ฉัน………”
พูดคำว่าฉันเป็นเวลานาน แต่สุดท้ายก็พูดอะไรออกมาไม่ได้ แต่กลับก้มหน้าลงอย่างเขินอาย
หลิวเสี่ยวอิงแค่หัวเราะ และพูดว่า “คุณยังเด็กอยู่ เรื่องพวกนี้ รีบบีบให้ดับโดยเร็วที่สุดก็จะดีกว่า”
“ฉันไม่ใช่เด็ก!” เจิ้งหยู่ยานโต้กลับว่า
หลิวเสี่ยวอิงกล่าวอย่างจางๆ ว่า “เขาแต่งงานแล้ว”
เจิ้งหยู่ยานตกตะลึงทันที
“เขาไม่ใช่แค่แต่งงานแล้ว แต่ยังมีลูกแล้วด้วย ภรรยาของเขาเป็นผู้หญิงที่สวยกว่าฉันอีก เธอให้กำเนิดลูกแฝดเมื่อไม่นานมานี้ พวกเขารักกันมาก” หลิวเสี่ยวอิงพูดอย่างเรียบๆ “รักมากพอที่จะสามารถมอบชีวิตให้กันได้”
เจิ้งหยู่ยานจ้องมองหลิวเสี่ยวอิงอย่างนิ่งๆ ยิ่งฟังการแสดงออกของเธอก็ยิ่งไม่เป็นธรรมชาติมากขึ้น “พี่ไป๋เป็นคนที่ดีขนาดนี้ มัน…….มันเป็นเรื่องที่ปกติอยู่แล้ว”
“คุณพูดถูก” หลิวเสี่ยวอิงยิ้ม แล้วหันหลังเดินจากไป
………
ในคุกใต้ดินของตระกูลเจิ้ง เมิ่งเจียถูกล่ามโซ่ไว้กับผนัง เพราะขาของเธอทั้งคู่ถูกไป๋ยี่เฟยทำลายไปแล้ว ดังนั้นเธอจึงนั่งอยู่บนพื้นในขณะเดียวกันขาของเธอก็ได้รับการรักษา และได้เข้าเฝือกแล้ว
เธอก้มศีรษะลงอย่างอ่อนแรง ผมของเธอยุ่งเหยิง และท่าทางเสื่อมโทรมมาก
ที่ประตูของคุกใต้ดินมีบอดี้การ์ดของตระกูลเจิ้งยืนเฝ้าอยู่สองสามคนและพวกเขากำลังคุยเล่นกันอย่างเป็นกันเอง
“ผู้หญิงคนนี้หน้าตาไม่เลวนัก”
“รูปร่างนั้นก็ดีเหมือนกัน”
“เหมือนว่าจะเป็นผู้ยอดฝีมือระดับที่สองอีกด้วย”
“ชีวิตนี้ของกูยังไม่เคยได้ลิ้มรสผู้ยอดฝีมือระดับที่สองมาก่อนเลย!”
“ฮ่าฮ่า……….”
“เอาล่ะ เอาล่ะ แค่คุยเล่นกันก็พอแล้ว นี่เป็นนักโทษที่สำคัญมากนัก”
“กลัวอะไรเหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงชั่วคนนี้ ท่านเจิ้งของเราเกือบจะตายไปแล้ว ที่พวกเราทำกับเธอเช่นนี้ ก็คือจะแก้แค้นให้ท่านเจิ้ง และท่านเจิ้งก็จะไม่ตำหนิพวกเราอย่างแน่นอน”
“ฮ่าฮ่า……..ก็พูดถูกอยู่นะ”
พวกเขาขืนใจเมิ่งเจียอย่างไร้ความเกรงกลัว และในดวงตาของพวกเขายังคงแสดงแสงตัณหาอยู่
แต่ในขณะนั้น บอดี้การ์ดคนหนึ่งก็ถูกตบอย่างกะทันหัน
ด้วยเสียง “พัฟ” มันคมชัดมากในคุกใต้ดิน
บอดี้การ์ดคนนั้นตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหยิบมีดของตัวเองออกมาแล้วหันกลับมาอย่างโกรธเคืองและพูดว่า “ใครแม่งจะกล้าตบตีกู?”
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเห็นว่าเป็นไป๋ยี่เฟย เขาก็ตกใจ
คนอื่นๆ อีกหลายคนก็หันกลับมาตาม เห็นไป๋ยี่เฟย และทุกคนก็เงียบไปเลย
ไป๋ยี่เฟยมีพลังมากในเวลากลางวัน แต่พวกเขาได้เห็นมันด้วยตาของพวกเขาเอง ดังนั้นในสายตาของพวกเขาไป๋ยี่เฟยจึงดำรงอยู่เหมือนพระเจ้า และพวกเขาต่างก็เกรงกลัวเขาอย่างมาก
“ท่านไป๋”
“ท่านไป๋”
หลายคนรีบวางมีดลง และโน้มตัวเล็กน้อย เพื่อแสดงความเคารพต่อไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยเพียงชำเลืองมองพวกเขาอย่างจางๆ แล้วพูดว่า “เปิดประตู”
ผู้คุมกันคนหนึ่งรีบก้าวไปข้างหน้าและเปิดประตู “เชิญด้านในครับท่านไป๋”
ไป๋ยี่เฟยเดินเข้าไปข้างใน หยุดกะทันหันเมื่อไปถึงที่ประตู และพูดกับบอดี้การ์ดคนที่ถูกตบตีว่า “คุณรู้ไหมว่าทำไมผมถึงตบตีคุณ?”
บอดี้การ์ดคนนั้นตกตะลึงครู่หนึ่ง แล้วรีบตอบกลับว่า “ขออภัย ท่านไป๋ เป็นเพราะผมมีความคิดที่สกปรก ไม่ควรคิดอะไรเกี่ยวกับเธอเลย”
“ไม่ใช่สิ่งนี้” ไป๋ยี่เฟยพูดเบาๆ
“ห๊ะ?” บอดี้การ์ดคนนั้นอึ้งไปเลย
ไป๋ยี่เฟยพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “เป็นเพราะคุณไม่ให้ความเคารพแก่ผู้หญิง”
หลังจากพูดจบ เขาก็ไม่สนใจบอดี้การ์ดคนนี้และเดินตรงเข้าไปข้างใน
หลังจากได้ยินคำพูดบอดี้การ์ดก็ก้มศีรษะลงอีกครั้ง “ผมขอโทษท่านไป๋ ผมผิดไปแล้ว”
และไป๋ยี่เฟยก็มาถึงตรงหน้าเมิ่งเจียแล้ว ทันทีที่เมิ่งเจียเงยหน้าขึ้นมามองเธอก็เห็นไป๋ยี่เฟย ในดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความสยดสยอง
ไป๋ยี่เฟยย่อตัวลง และหลังจากมองดู เขาก็เอื้อมมือออกไปและจับโซ่ที่มัดเธอไว้
“แตก!”
โซ่ขาด
เมิ่งเจียมองที่เขาด้วยความประหลาดใจอย่างมาก
ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างจางๆ ว่า “ขาหักไปแล้ว วิ่งหนีไม่ได้ ต่อไปไม่ต้องล็อกแล้ว”
“ครับ!”
จากนั้นไป๋ยี่เฟยก็ก้มตัวลงแล้วอุ้มตัวเมิ่งเจียขึ้นมา
เมื่อเห็นเช่นนี้ เมิ่งเจียก้ตัวสั่น และหดตัวเป็นลูกบอล รู้สึกกลัวเขามากอยู่ในใจ และไม่รู้ว่าไป๋ยี่จะทำอะไรกับเธอ
ผ่านไปสักพัก ไป๋ยี่เฟยก็พาเธอไปที่ห้อง บนเตียงที่มีเพียงอันเดียว
หลังจากวางเมิ่งเจียลงแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็ลุกขึ้นยืนและมองที่เธอแล้วพูดว่า “ผมพูดคำไหนคำนั้น ผมสัญญาว่าจะไม่ฆ่าคุณก็จะไม่ฆ่าคุณ แต่ก็สามารถรับประกันได้เพียงว่าผมจะไม่ฆ่าคุณ”
หลังจากพูดเช่นนี้ไป๋ยี่เฟยก็หันหลังกลับและจากไป
