“แน่นอน” ไป๋ยี่เฟยตอบ “สายตาที่คุณมองผมมันเย็นชาเกินไป”
หลังจากผ่านเรื่องราวมากมายขนาดนั้น สายตาของหลิวเสี่ยวอิงที่มองเขาก็ไม่สามารถเย็นชาได้
หลิวเสี่ยวอิงที่พึ่งรู้จักในครั้งแรกมีความกระตือรือร้น และฉลาดเฉลียว ซึ่งเกี่ยวข้องกับนิสัยของเธอเอง ต่อมา เนื่องจากความสัมพันธ์ทางด้านความรักระหว่างพวกเขา สายตาของหลิวเสี่ยวอิงส่วนใหญ่เต็มไปด้วยความเศร้าและอนาถ
แต่ตอนนี้ ไป๋ยี่เฟยไม่สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจน ด้วยความโล่งใจเล็กน้อย และก็มีความฉลาดเฉลียวในอดีตเช่นกัน
แต่ไม่ใช่ความเย็นชาแน่นอน
หลังจากฟังแล้ว ‘หลิวเสี่ยวอิง’ ก็ยักไหล่และพูดว่า “นั่นเป็นสิ่งที่ฉันไม่ได้คิดจริงๆ”
ไป๋ยี่เฟยถามอีกครั้งว่า “แล้วตกลงคุณเป็นใครกันแน่?”
สีหน้าของ ‘หลิวเสี่ยวหยิง’ มืดมนลงทันที จ้องมองไปที่ไป๋ยี่เฟยและพูดอย่างเย็นชาว่า “โอ้ คุณช่างกล้าหาญเหลือเกิน กล้าที่จะฆ่าคุณชายของสำนักหนานเหมินเรางั้นเหรอ!”
ไป๋ยี่เฟยตกใจ “คุณคือคนของสำนักหนานเหมินงั้นหรือ? มาแก้แค้นเหรอ?”
“ฮ่าฮ่า……..” ‘หลิวเสี่ยวอิง’ หัวเราะด้วยเสียงดัง “คุณคิดว่าคุณเป็นใคร?”
“คุณคิดว่าฆ่าคุณไปคนเดียว ก็จะสามารถแก้แค้นให้คุณชายของหนานเหมินที่ตายไปแล้วของเราได้งั้นหรือ?”
“คนที่ตายคือคุณชายสามของสำนักหนานเหมินเชียวนะ!”
“ฆ่าคุณไปมันก็ไม่เพียงพอที่จะบรรเทาความเกลียดชังได้หรอก มีเพียงฆ่าสัตว์เลื้อยคลานอย่างพวกคุณไปทั้งหมดเท่านั้น ถึงจะสามารถมอบงานให้กับเจ้านายของเราได้ และจึงจะสามารถลบล้างความเกลียดชังของพวกเราทุกคนในสำนักหนานเหมินได้!”
หลังจากพูดจบ ‘หลิวเสี่ยวอิง’ ก็เอื้อมมือออกมาและฉีกหน้ากากผิวมนุษย์ของเธอออก
ไป๋ยี่เฟยเห็นใบหน้าที่อายุเพียงยี่สิบกว่าเท่านั้น ผิวคล้ำกว่าเดิมเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ดำจนเกินไป และก็ยังคงมองเห็นได้ชัดเจนว่า เธอเป็นคนสวยที่หายาก
ไป๋ยี่เฟยประหลาดใจเล็กน้อย ที่ทำให้เขาแปลกใจก็คือ ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะมีอายุเพียงยี่สิบกว่าเท่านั้น แต่ความแข็งแกร่งของเธอก็อยู่เหนือกว่าไป๋ยี่เฟยมากแล้ว
ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะและพูดว่า “คุณเคยได้ยินเกี่ยวกับหยุนอิงของสำนักหนานเหมินหรือไม่?”
หลังจากได้ยินชื่อนี้ ไป๋ยี่เฟยก็สะดุ้งเล็กน้อย และในเวลาเดียวกัน ก็เกิดความหนาวเย็นอยู่ในหัวใจของเขา
เพราะเขาเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน
หลี่เฉียงตงเคยบอกกับเขาว่า ผู้นำทีมของสำนักหนานเหมินที่บุกรุกในครั้งนี้คือหยุนอิง
เขาคิดว่าหยุนอิงเป็นผู้ชาย แต่เขาคาดไม่ถึงว่า……….
“คุณคือหยุนอิงเหรอ?” ไป๋ยี่เฟยถามด้วยความประหลาดใจ
ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะ และขยี้เส้นผมของเธอ “รู้สึกเหมือนกันมากใช่ไหม?”
หากเธอเป็นเพียงผู้หญิงโดยทั่วไป การกระทำแบบนี้จะดูน่าดึงดูดใจมาก แต่ไป๋ยี่เฟยรู้อย่างชัดเจนว่า ถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นหยุนอิงจริงๆ แล้วก็ ความอันตรายของเธอก็ถึงขีดสุดแล้ว
ไป๋ยี่เฟยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หยิบบุหรี่ซองหนึ่งออกจากกระเป๋าของเขาอย่างใจเย็น จุดบุหรี่หนึ่งตัว แล้วเก็บซองบุหรี่กลับคืน
และในขณะที่ใส่กลับเข้าไป เขาก็กดคีย์ลัดของโทรศัพท์อย่างเงียบๆ
ปุ่มลัดที่เขาตั้งค่าไว้ก่อนหน้านี้คือจื่ออี
ถ้าฝ่ายตรงข้ามคือหยุนอิงจริงๆ เกรงว่าเขาจะไม่สามารถผ่านแม้แต่ท่าเดียวได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงขอความช่วยเหลือจากจื่ออี
อย่างไรก็ตามเขาคิดว่าการเคลื่อนไหวของเขาได้ทำอย่างแอบๆ และผู้หญิงคนที่ชื่อหยุนอิงกลับยิ้มอย่างมีความหมาย และกล่าวว่า “ความคิดเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ยังจะกล้าเอามาเล่นอยู่ต่อหน้าข้าหรือ?”
ไป๋ยี่เฟยตัวแข็งทื่อ และพูดว่า “ความคิดเล็กๆ น้อยๆ อะไรเหรอ?”
คำพูดของเขาพึ่งจบลง หยุนอิงก็เข้ามาอยู่ตรงหน้าเขาโดยตรงราวกับเทเลพอร์ต
ดวงตาของไป๋ยี่เฟยเบิกกว้างในทันที ไม่สามารถตอบสนองได้ทันเลย
เดิมทีเขาและหยุนอิงอยู่ห่างออกไปสิบเมตร แต่ในชั่วพริบตา เขาก็มาถึงตรงหน้าของไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยตกใจอย่างแรงและรีบถอยหลังออกไป ในเวลาเดียวกัน เขาก็รวมพลังอ้านจิ้งไว้ในฝ่ามือ และตบเข้าที่หยุนอิงด้วยฝ่ามือ
เพราะหยุนอิงเคลื่อนย้ายเร็วเกินไป แต่ไป๋ยี่เฟยก็ยังรับมือได้อย่างไม่เต็มที่
แต่หยุนอิงไม่ได้หลบเลี่ยงเลย และโดนฝ่ามือของไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยในตอนแรก แต่เมื่อเขาตบเข้าที่หน้าอกของหยุนอิงด้วยฝ่ามือ เขาถึงตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
ฝ่ามือของเขานั้นเหมือนกับการตบบนกำแพงเมืองหนาทึบ และไม่สามารถสั่นไหวเลยแม้แต่น้อย ในขณะเดียวกัน ฝ่ามือของเขาก็ชาจากแรงปฏิกิริยา
ในขณะที่ไป๋ยี่เฟยตกใจ หยุนอิงก็ยกมือขึ้นและคว้าข้อมือของไป๋ยี่เฟยไว้ จากนั้นก็โยน ไป๋ยี่เฟยก็ถูกโยนออกไปเลย
“บูม!”
ไป๋ยี่เฟยถูกโยนลงบนพื้น แต่เขาก็ลุกขึ้นได้อีกครั้งในไม่ช้า
เนื่องจากความแรงที่หยุนอิงโยนเขาไม่มีพละกำลังมากนัก ไป๋ยี่เฟยจึงยังคงทนได้ แต่เขาก็ต้องตกตะลึงเมื่อยืนขึ้นและมองไปที่หยุนอิง
หยุนอิงกำลังถือโทรศัพท์มือถือของไป๋ยี่เฟยอยู่ในมือ
“เฮ้? ”
เสียงนั้นเล็กมาก แต่ไป๋ยี่เฟยก็ได้ยิน และมันก็เป็นเสียงของจื่ออี
หยุนอิงมองไปที่ไป๋ยี่เฟยและยิ้มและกล่าวว่า “เป็นไปไม่ได้หรอก ที่จะเล่นกลอุบายเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้อยู่ต่อหน้าฉัน”
“แตก!”
หลังจากพูดจบก็บีบมือ โทรศัพท์ก็แตกเป็นชิ้นๆ พอปล่อยมือ ทุกอย่างก็ร่วงลงกับพื้น
เมื่อเห็นฉากนี้ การแสดงออกของไป๋ยี่เฟยก็เคร่งขรึมมากขึ้น
ความแข็งแกร่งของหยุนอิงนั้นหยั่งรู้เกินไป เขาไม่มีโอกาสที่จะชนะได้เลย และอีกอย่างเขายังนึกถึงดาร์สที่อยู่ในบ้านใหญ่ของตระกูลจาง
ในขณะนั้นเขาก็ได้ทุบตีอยู่บนร่างกายของดาร์สอย่างสุดกำลัง แต่ดาร์สไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย
ถ้ามีคนแบบนี้อีกสองสามคน แม่งยังจะต่อสู้อย่างไรกัน?
หยุนอิงมองไปที่ไป๋ยี่เฟยที่กำลังนั่งครุ่นคิดอยู่บนพื้น หัวเราะแล้วพูดว่า “นั่งลงแล้วคุยกันดีๆ หน่อยไม่ได้เหรอ? จริงใจหน่อย”
ไป๋ยี่เฟย “……..”
หยุนอิงพูดขึ้นมาอีกครั้ง “ถ้าฉันอยากจะฆ่าคุณจริงๆ แล้วจะนำพาคุณมาที่นี่เพื่ออะไร ฆ่าคุณไปตั้งแต่อยู่ในห้องไปแล้ว”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้สงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้
“จะคุยเรื่องอะไรเหรอ?” ไป๋ยี่เฟยพึมพำ “จะคุยอะไรได้?”
หยุนอิงถอนหายใจและกล่าวว่า “ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากจะพูดคุยกับผู้คนของสำนักหนานเหมิน แต่ฉันบอกคุณได้ว่า ในครั้งนี้ฉันเป็นตัวแทนของตัวเอง”
ไป๋ยี่เฟยเยาะเย้ย “มันแตกต่างกันตรงไหน? คุณก็เป็นคนของสำนักหนานเหมินเหมือนกัน และยังเป็นผู้นำของพวกเขาอีกด้วย”
หยุนอิงยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “งั้นหรือว่าฉันควรสวมหน้ากากอีกครั้ง?”
ไป๋ยี่เฟยมองดูเธออย่างเงียบๆ สงสัยว่าเธอต้องการจะทำอะไรกันแน่
แต่ตอนนี้ไป๋ยี่เฟยไม่มีที่ว่างสำหรับการต่อต้าน ดังนั้นเขาจึงยักไหล่แล้วพูดว่า “คุณจะพูดคุยเรื่องอะไร? คุยมาสิ”
หยุนอิงพยักหน้า แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดเรื่องนี้ในทันที เธอมองไปรอบๆ และพบก้อนหินก้อนใหญ่ แล้วทักทายไป๋ยี่เฟยและพูดว่า “มาทางนี้สิ”
หยุนอิงกล่าวว่าเธอก็เดินไปที่หินก้อนใหญ่ และข้างหินนั้นก็มีพุ่มไม้ขนาดใหญ่
ไป๋ยี่เฟยเดินตามไป และก็เห็นพุ่มไม้ แล้วก็เกิดความคิดขึ้นมาในทันที
หยุนอิงกำลังหันหลังให้เขาอยู่ และไป๋ยี่เฟยก็อยู่ใกล้เธอมาก นี่เป็นโอกาสที่ดีสำหรับการลอบโจมตี
จู่ๆ ไป๋ยี่เฟยก็ชี้ไปที่พุ่มไม้และพูดว่า “ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างอยู่ในนั้น?”
“ที่ไหน?” หยุนอิงมองดูพุ่มไม้โดยจิตสำนึก
“บูม!”
ไป๋ยี่เฟยรวมพลังอ้านจิ้งทั่วทั้งร่างกายอีกครั้งเข้าสู่บนหมัดของตัวเอง และชกเข้าไปที่หลังของหยุนอิงด้วยหมัด
อย่างไรก็ตามผลลัพธ์ก็ยังคงเหมือนเดิม หมัดของเขายังดูเหมือนตกลงไปบนกำแพงเหล็กทองแดง
และแขนของเขาก็โดนกระแทกจนชาขึ้นมาอีกครั้ง
ไป๋ยี่เฟยตกตะลึงไปเลย
แม่งทุบตีไม่ไหวเลยจริงๆ!
หยุนอิงไม่ได้หันกลับมา ยังถอนหายใจ และกล่าวว่า “คนเรานะ มักจะไม่ชอบเชื่อฟัง!”
แขนของไป๋ยี่เฟยสั่นสะท้าน นอกจากนี้ยังเป็นเพราะความกลัวภายในหัวใจของเขาด้วย
เมื่อกี้เขายังคิดว่าโชคจะปรากฏอยู่ในตัวเขาบ้าง แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าโชคไม่เข้าข้างเขาเลยแม้แต่น้อย
ความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้อยู่เหนือกว่าเขา ร่างกายก็เหมือนกับกำแพงทองแดงและกำแพงเหล็ก มันเป็นไปไม่ได้ที่จะต่อสู้เลย แม้แต่การฉวยโอกาสก็ถูกจับได้อย่างง่ายดาย เกรงว่าเขาจะต้องแพ้แล้วจริงๆ ในวันนี้
ในท้ายที่สุด ไป๋ยี่เฟยก็ทำได้เพียงนั่งข้างหยุนอิงอย่างเชื่อฟังและพูดคุยกับเธอ
ไป๋ยี่เฟยถามว่า “จะคุยเรื่องอะไรกันแน่?”
