ไป๋ยี่เฟยรับรู้ได้ว่าดาร์สใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว สุดท้ายเขาจึงออกแรงสุดชีวิต”ไปตายซะ!”
“เอ่อ……”
ดาร์สพยายามดิ้นอย่างสุดชีวิต โบกมือทั้งสองข้างพยายามจะสูดอากาศน่าเสียดายที่เขาทำไมได้
สุดท้ายเขาก็ทนต่อไปไม่ไหว ล้มลงไปที่พื้นดังโครม
ไป๋ยี่เฟยก็ล้มลงไปด้วย ก่อนจะกดดาร์สลงไปที่พื้น
ดาร์สเหลือกตาทั้งสองข้าง ท่าทางดิ้นรนก็ค่อยๆน้อยลง น้อยลงไปเรื่อยๆ……
“เชี่ย!ท่านดาร์สถูกควบคุม!”
“เร็ว!ท่านดาร์สจะไม่ไหวแล้ว!”
“ลุยเว้ย!”
แต่ในขณะที่พวกเขาจะบุกเข้าไปนั้น หยุนอิงก็เอ่ยเสียงเย็นขึ้นมา “ไอ้พวกโง่ แกลืมไปแล้วหรือไงว่าที่นี่ฝังวัตถุระเบิดเอาไว้?”
ทุกคนพอได้ยินดังนี้ก็พากันชะงัก ก่อนจะหยุดตามกันๆ
……
บนเนินเขาสูงนั้น ดาร์สแน่นิ่งไปแล้วไป๋ยี่เฟยก็ค่อยๆคลายมือ แต่เขายังไม่ได้ปล่อยดาร์ส เพราะเขาพบว่าดาร์สยังไม่ได้หมดลมหายใจ
และตอนนั้นเองไป๋ยี่เฟยก็ค่อยๆหยิบมีดสั้นออกมาจากเอว ยกมีดขึ้นก่อนจะแทงไปที่คอของดาร์สอย่างรุนแรง
“เฮือก!”
ดาร์สเบิกตากว้างทันที
วินาทีนั้น ดาร์สที่ดูเหมือนจะยังมีชีวิต แต่พอถูกมีดสั้นแทงเข้าที่ลำคอ จุดลมปราณของเขาก็โดนสกัดเอาไว้ พลังอ้านจิ้งของเขาก็สลายออกไปความแข็งแกร่งดังเหล็กก็หายไปเช่นกัน
นี่เป็นสาเหตุที่ไป๋ยี่เฟยปล่อยให้เขามีลมหายใจเฮือกสุดท้าย
เขาต้องการให้ดาร์สรับรู้หรือความทรมานที่อู๋เฉียงเคยได้รับ
ไป๋ยี่เฟยลุกขึ้นนั่งก่อนจะดึงมีดออกมา
ดาร์สที่อยากจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก็ร้องไม่ออก ทำได้เพียงมองไป๋ยี่เฟยอย่างหวาดกลัว
ไป๋ยี่เฟยมองเขาอย่างเลือดเย็นพลางเอ่ย”ตอนที่มึงฆ่าคนอื่นมึงก็ควรรู้ไว้ว่า มันก็ต้องมีสักวันที่คนอื่นจะฆ่ามึง!”
“ฉึก!”
ไป๋ยี่เฟยแทงมีดลงไปที่คอของดาร์สอีกครั้ง
“เอ่อ……”
“มีดนี้เพื่อพี่น้องของฉันที่ตายไป!”
“ต่อไปก็เพื่ออู๋เฉียง”
พอพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็หยิบแขนของดาร์สมาข้างหนึ่งพร้อมกับใช้มีดฟันอย่างรุนแรง จนแขนข้างนั้นก็กระเด็นออกไป พร้อมกับเลือดที่สาดกระเซ็นในอากาศ สุดท้ายก็ลอยตกเนินเขาสูงลงไป
“ปึก!”
แขนที่เต็มไปด้วยเลือดตกลงไปอยู่ตรงหน้าของพวกหนานเหมินพอดี
เลือดผสมกับสายฝนที่ตกลงมา พร้อมกับค่อยๆซึมลงในโคลน
พวกหนานเหมินที่อวดดีพวกนั้นพอเห็นฉากนี้เข้าก็พากันเบิกตากว้าง
“ไอ้เหี้ยเอ้ย กูจะฆ่ามึง!”
“ไอ้ห่า ถ้ามึงแน่จริงก็อย่าลงมานะ!”
“กูจะเอามึงให้ตาย!”
หลังจากหายตะลึง พวกเขาก็พากันด่าทอไป๋ยี่เฟย
มีเพียงหยุนอิงที่มองเหตุการณ์นี้นิ่งๆ ไม่มีความหวั่นไหวใดๆบนใบหน้า
……
บนเนินเขาสูง ไป๋ยี่เฟยก็ยกแขนอีกข้างขึ้นมาตัด
“ทำอะไรไว้ก็ได้อย่างนั้น!”
จากนั้นก็ใช้มีดตัดขาข้างหนึ่งของดาร์ส
“กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมคืนสนอง!”
จากนั้นก็ตัดขาข้างสุดท้ายของดาร์ส
คราวนี้แขนขาของดาร์สทั้งสองข้างได้โดนตัดหมด เขากลายเป็นไอ้ด้วนเหมือนอู๋เฉียง
ดาร์สนอนอยู่ที่พื้น ดวงตาทั้งสองข้างเบิกกว้าง สายฝนที่ตกลงมาจากท้องฟ้าผสมปนเปกับเลือดบนใบหน้าและร่างกายขงเขา ก่อนจะค่อยๆไหลซึมลงดินโคลน
ดาร์สในตอนนี้ ก็เหมือนกับอู๋เฉียงที่นั่งอยู่
พอเขาเห็นอู๋เฉียงที่นั่งอยู่ชั่วพริบตาเขาก็เหมือนเห็นว่าอู๋เฉียงมีชีวิต และกำลังมองเขาด้วยรอยยิ้มแปลกๆ
ความรู้สึกนั่นทำให้เขาขนลุก
ไป๋ยี่เฟยที่ยืนอยู่ตรงนั้น มีดที่ถืออยู่ในมือยังคงมีเลือดหยดติ๋งๆ
“ไอ้น้อง ขอให้หลับสบาย!”
ในที่สุดเขาก็แก้แค้นให้อู๋เฉียงสำเร็จ
หลิวเสี่ยวอิงที่อยู่ด้านล่างเนินเขาก็มองอย่างตะลึง เธอไม่เคยเห็นไป๋ยี่เฟยแบบนี้มาก่อน
แขนขาของดาร์สตกอยู่ทั่วทุกทิศ และที่ด้านข้างซ้ายขวาของไป๋ยี่เฟยก็คือร่างไม่สมประกอบของอู๋เฉียงและดาร์ส ไป๋ยี่เฟยยืนอยู่ตรงนั้นนิ่งๆ ภายในมือถือมีดที่อาบไปด้วยเลือด ปล่อยให่สายฝนรินรดไปที่ร่างกายของเขา จนเปียกชื้นเสื้อผ้าเผยให้เห็นร่างกายที่แข็งแกร่ง
เขายืนอยู่บนเนินเขาสูง แสดงความแข็งแกร่งและอำนาจของตัวเอง ให้ทุกคนเห็นว่าเขาคือสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดบนโลกนี้
นอกจากหลิวเสี่ยวอิงแล้ว พวกของเจิ้งหยู่ยานเองก็คิดแบบนั้น
เพียงแต่เจิ้งหยู่ยานไม่ค่อยคุ้นชินกับฉากนองเลือดแบบนี้ ตอนแรกเธอไม่กล้ามอง แต่เพราะความอยากรู้อยากเห็นทำให้เธอมองดู
แต่เมื่อเธอมองไปที่ไป๋ยี่เฟยที่ยืนอยู่บนเนินสูงเธอก็ไม่รู้สึกหวาดกลัว ตรงกันข้ามเธอกลับรู้สึกว่าไป๋ยี่เฟยมีพลัง แต่เขาก็โดดเดี่ยว
ส่วนพวกหนานเหมินที่อยู่ด้านล่างก็ต่างด่าทอไป๋ยี่เฟย
“ไอ้กระจอก มึงเก่งจริงก็อย่าลงมานะ!”
“ไอ้ห่ามึงมันสมควรตาย ถ้าไม่อยากตายมึงอย่าลงมานะ!”
“กูจะฟันมึงให้เละ!”
“สับมึงเป็นชิ้นๆ!”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินเสียงโห่ร้องของพวกเขา ก็หัวเราะเยาะอย่างไม่แยแส “ไอ้พวกหมาบ้า แน่จริงพวกมึงก็ขึ้นมา!”
คนที่อยู่ด้านล่างพวกนั่นโห่ร้องกันยกใหญ่ แต่พอเรียกให้ขึ้นไปกลับไม่มีใครกล้า
ต้องรู้ว่าขนาดดาร์สที่เป็นถึงยอดฝีมือระดับที่หนึ่ง ถือว่าเก่งกาจที่สุดแล้วนอกเหนือจากหยุนอิง ยังถูกไป๋ยี่เฟยฆ่าแบบนี้
ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องเดาก็รู้ว่า ถ้าพวกเขาขึ้นไปก็มีแต่ตายอย่างเดียว
ดังนั้นคนเหล่านี้จึงพากันหุบปาก ไม่มีใครกล้าก้าวออกไปข้างหน้า
หยุนอิงกลับทำเป็นโมโหชี้ไปที่ไป๋ยี่เฟย “ไอ้กระจอกอย่างแกกล้าปากดีแบบนี้ คิดว่าคนหนานเหมินของฉันกลัวแกหรือไง?”
หยุนอิงแสดงท่าทีโมโหมาก พูดจบเธอก็หันไปพูดกับลูกน้องของตัวเอง “ใครจะลุยก่อน ไปรักษาศักดิ์ศรีชาวหนานเหมินของพวกเรา?”
แต่ทว่าหลังจากที่คนเหล่านี้ได้ยินพวกเขาพากันดูเหมือนจะตื่นเต้น และพวกเขาต่างก็ชี้ไปที่ไป๋ยี่เฟยและสาปแช่ง แต่กลับไม่มีใครริเริ่มไปปะทะกับไป๋ยี่เฟย
หยุนอิงเห็นดังนั้นก็เอ่ยด้วยเสียงเย็นชา “ไอ้พวกไร้ประโยชน์!”
พอได้ยินดังนี้เสียงสาปแช่งของพวกเขาก็หายไปอีกครั้ง แถมยังพากับก้มหน้าก้มตา
หยุนอิงมองพวกเขาพร้อมกับเอ่ยด้วยเสียงไม่พอใจ “ดูซะว่าฉันจะแก้แค้นให้จีเอร์?กับดาร์สยังไง!”
พวกคนของหนานเหมินได้ยินดังนั้นก็พากันดีใจใหญ่
“ท่านผู้นำสุดยอดเลยครับ!”
“ท่านผู้นำทรงพลัง!”
“ท่านผู้นำต้องฆ่าไอ้กระจอกนั่นแน่!”
พวกเขาส่งเสียงร้องอย่างดีใจ หวังว่าท่านผู้นำจะขึ้นไปจัดการไป๋ยี่เฟย และไม่ได้ส่งพวกเขาไปตาย
หยุนอิงมองพวกเขาอย่างโกรธเคืองและหลังจากส่งเสียงเย็นเยือก เธอก็โยนร่มในมือออกแล้วเดินไปทางเนินเขาสูง
……
พอหยุนอิงเดินขึ้นมาถึงด้านบนหยุดยืนตรงหน้าของไป๋ยี่เฟย ในทิศทางหันหลังให้กับพวกหนานเหมินพอดี เธอยิ้มแล้วเอ่ย “เป็นไง?ฉันจริงใจพอมั้ยล่ะ?”
ไป๋ยี่เฟยมองหน้าเธอพร้อมกับเอ่ย “ทักษะการแสดงของเธอเอารางวัลออสการ์ไปเลย”
